Chocolate & Despair
เขียนโดย 
[NNS]
วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.30 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 17.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) Friend
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากวันนั้นก็ผ่านไปสองวันแล้วเรย์ก็ครับมาเรียนตามปกติเขาพูดคุยกับผมมากกว่าแต่ก่อนอย่างวันนี้
“อะ ฮารุ อรุณสวัสดิ์”
“อะ อืม”
พอผมมาถึงเขาก็ยืนขึ้นทักทายผมก่อนแถมยังยิ้มอีกต่างหากเล่นเอาซะคุยในห้องคุยกันเรื่องนี้ไม่หยุดเลยแต่พอเริ่มโฮมรูมก็กลับมาเป็นแบบเดิมซะเฉยๆ
“เอาละวันนี้จะมีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่จากเกียวโตด้วยแล้วเขามาในช่วงนี้เขาจะไปทัศนะศึกษากับเราด้วยนะ เอ้าเชิญเลย เชิญเลย”
เด็กหนุ่มที่เดิมเข้ามาในห้องสูงน่าจะสัก160กว่าๆรูปร่างดูไม่ค่อยบอบบางเท่าไหร่น่าจะเป็นพวกนักกีฬา
“มินาคามิ ยูคิ ฝากด้วยด้วยนะครับ”
มินาคามิ คุ้นๆแฮะ ผมกำลังนึกว่าเคยได้ยินนามสกุลนั้นที่ไหนในตอนนั้นก็ได้ยินเสียงเก้าอี้เลื่อนพอผมหันกลับไปดู
เรย์ยืนอยู่มองไปที่เด็กใหม่ สนใจอะไรของเขานะ เดี๋ยวนะมินาคามิ มินาคามิ เรย์เป็นชื่อเก่าเค้าแสดงว่า
“ไงเรย์”มินาคามิ ยูคิทักทายเรย์อย่างเป็นกันเอง
“ยูคินั้นนายเหรอ”
“ก็ใช้นะสิ ไม่ได้เจอกันสองปีแล้วนะนายดูไม่สูงขึ้นเลยนะ”
“นะ หนวกหูน่า นายนั้นแหละสูงเกินไปหรือเปล่า”
“ชั้นว่านี่ยังเตี้ยอยู่เลยนะ”
“ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ”อาจารย์ทานากะถามขึ้น
“ครับเมื่อก่อนเคยอยู่ด้วยกัน”มินาคามิตอบ
“บ้านเขาเป็นคนรับผมไปเลี้ยงนะครับ”เรย์ตอบ
“งั้นที่นั่งข้างมานาเสะคุงยังว่างอยู่มินาคามิตุงไปนั่งตรงนั้นได้ไหม”
“ได้ครับ เอ่อ แล้วก็นามสกุลผมค่อนข้างเรียกยากช่วยเรียกว่ายูคิด้วยนะครับ”
“เข้าใจแล้วยูคิคุง”
งั้นผมก็เรียกเขาว่ายูคิละกันเขาเดินผ่านโต๊ะผมในตอนนั้นเอง
ในตอนนั้นสายตาเขาที่มองผมดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ส่วนเรย์ยังยืนที่เดิมในตอนนั้นยูคิยื่นมือไปที่หัวของเรย์แต่เรย์กก็
จับข้อมือเขาแล้วเหวี่ยงเขาลงไปนอนกองด้านหลังทำให้เขาลงไปนอนกับพื้นอย่างง่ายดาย
“ทำอะไรนะ”เรย์ถาม
“ชั้นต้องถามนายมากกว่าแค่ลูบหัวเอง”ยูคิลุกขึ้นมาแล้วพูด
“....”
“ไว้เดี๋ยวชั้นถามนายทีหลังละกันยูคิ”
ห้องเรียนกลับเป็นปกติมีเสียงคุยเรื่องเมื่อกี๋เล็กน้อยแต่ก็เงียบไป
ตอนกลางวันผมถือข้าวกล่องของผมกับเรย์ไปบนดาดฟ้าตามปกติรู้สึกเหมือนแมวจะโดนจับไปเมื่อสองสามวันก่อนเรย์เลยไม่ต้องเอาอาหารให้พวกมันแล้วผมนั่งรอเรย์ตรงนั้นสักพักก็มีเสียงคนมาจากด้านหลัง
“เรย์”ผมหันกลับไปเรียกชื่อเขาแต่
“เอ๋ ยู ยูคิ”คนที่มาเป็นยูคิ
“นายมาทำอะไรที่นี่”ยูคิถามผมมาด้วยแววตาเฉียบคม
“ชั้นมากินข้าวนะสิชั้นต้องถามนายต่างหาก”
“ชั้นมาหาเรย์”
“หา”
“เขาชอบอยู่ที่สูงๆแบบนี้มาตั้งนานแล้วเลยคิดว่าน่าจะมาที่นี่เหมือนจะถูกด้วยสิ”
“เขายังไม่มาเลย”
“แล้วทำไมนายมาที่นี่”
“ก็บอกแล้วไงว่า...”
“ชั้นหมายถึงทำไมนายมากินกับเรย์”
“ก็มากินด้วยกันตลอดแหละ”
“ขอบอกก่อนนะเรย์นะเป็น...”
เขาหันหน้าไปด้านข้างยกมือขึ้นรับกระป๋องน้ำที่ถูกโยนมา
เรย์ยืนอยู่ตรงนั้น
“นายคิดจะพูดอะไรนะ”
“ปล่าวนี่”ยูคิเปิดกระป๋องน้ำกิน
“โทษทีนะฮารุ พอดีตู้ตึกนี้กาแฟหมดเลยลงไปซื้อด้านล่างให้นะ”
“ขะ ขอบใจแต่ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร”เรย์มานั่งข้างๆผมแล้วหยิบข้างกล่องไป
“ว่าไปยูคินายมาที่นี่ทำไม”
“พี่บอกให้มาดูนายไงเขาเป็นห่วงนายมากเลยนะ”
“พี่โชเหรอบอกไปแล้วไงว่าเงินยังเหลืออยู่ตั้งเยอะ”
“ก็นายไม่ติดต่อไปเลยนี่แถมเงินนั้นนายก็เอาไปซื้อห้องที่คอนโดนั้นด้วยนี่”
“นั้นนะ1ใน4ของเงินที่ชั้นได้มายังเหลืออีกตั้งเยอะ”
1ใน4เรย์นายได้รับมรดกมาเยอะแค่ไหนกันเนี่ย
“จริงสิฮารุ”เรย์รียกผม
“มีอะไรเหรอ”
“เห็นว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายจะมีพายุเลยเลิกครึ่งวันไปบ้านชั้นไหม”
“ไปสิไปไป”ผมตอบรับทันที
“เรย์”
“หืมอะไรเหรอยูคิ”
“เปล่า”
“....”
พวกเรากินข้าวเสร็จก็กลับไปที่ห้องเรียนมีคนเดินทักทายยูคิกันเป็นจำนวนมาก
รุ่งนี้ได้ไปที่ห้องเรย์เหรอ
วันรุ่งขึ้น
“ไปกันเถอะฮารุ”เรย์มาดึงแขนผมเพิ่งเร่งเร้าให้ไปบ้านของเขา
“เดี๋ยวก่อนสิไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย”
เรย์ชี้นิ้วไปที่หน้าต่างท่องฟ้าตอนนี้เป็นสีดำไปแล้ว
“ถ้าช้าพายุก็มาก่อนนะสิ”
“น่าๆยังไงเดี๋ยวก็แวะซื้ออะไรเข้าไปด้วยนี่”
“ไม่ต้องหรอก”
“หา”
“ชั้นทำอะไรไว้หมดแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวซื้อเค้ก”
“ชั้นอบไว้แล้ว”
“...”หมอนี้อะไรจะเตรียมตัวขนาดนั้น
“นี่เรย์”
“อะไรเหรอ”เขาดึงผมเดินไปตามทางอย่างรวดเร็ว
“นายไม่ได้นอนสินะ”
“หา!!!”
“ขอบตานายดำแหนะ”
“อึก”
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยนี่ไปซื้อเอาบ้างก็ได้”
“ก็...อยากให้นายกินฝีมือชั้นมากกว่านี้”
“เรย์”
“ใส่แว่นแล้วยังรู้อีกนะ”
“ฮึ ถ้าเป็นนายละก็แปลกไปสักนิดขั้นก็รู้แล้วละ”
“ฮารุ”
ในตอนนั้นฝฝนก็ตกลงมาพอดี
พวกเราสองคนรีบวิ่งเข้าไปในคอนโดทันทีใช่เวลานิดหน่อยก็มาถึงห้องของเรย์
“ยังดีนะที่มาถึงก่อนเสื้อนอกเปียกนิดหน่อยถอดออกดีกว่านะแล้วก็นี่ผ้าขนหนูเช็ดหัวซธ”
ผมทำตามคำแนะถอดเสื้อนอกให้เรย์ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวแล้วปลดกระดุมเสื้อในสองเม็ดบนออก
“หืม เรย์มีอะไรเหรอ”ผมเห็นเรย์มองมาที่ผมหน้าแดงเล็กน้อย
“อะ ปล่าวเดี๋ยวชั้นไปยกของออกมาก่อนนะ”
“เดี๋ยวชั้นช่วย”
“อะ อืม”
ในตอนนั้นกริ่งก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวมาน ช่วยยกจานออกไปก่อนละกันนะ”
“อ่า”ผมหยิบจานไปวางบนโต๊ะสักพักเรย์ก็กลับมา
“ยูคินะเห็นว่าฝนตกก่อเลยขอเข้ามาไม่เป็นไรใช่มั้ยฮารุ”
“ชั้นไม่มีปัญหาหรอกอีกอย่างนี่บ้านนายนะเรย์”
“อะ อืม เดี๋ยวเขามาให้เขาไปอาบน้ำก่อนนะชั้นจะไปหาเสื้อผ้าให้เขาแล้วจะเปลี่ยนชุดด้วย”
“อ่าได้สิ”
สัก2-3นาทียูคิก็มาถึง
“...”เขามองหน้าผมไม่พูดอะไร
“ห้องน้ำอยู่ตรงนี้เตรียมผ้าขนหนูไว้ให้แล้วไปล้างตัวก่อนเถอะเรย์ไปหาเสื้อให้นายเปลี่ยนอยู่”
“ทำไมนายอยู่ที่นี่”
“เรย์ชวนมานะ”
“เหรอ”พูดแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป”
“อะฮารุ”เสียงเรย์เรียกผมจากชั้นสอง
“มีอะไรเหรอเรย์”
“ยูคิมาถึงยังเหรอ”
“เขาเข้าไปอาบน้ำอยู่นะ”
“เหรอเอาเสื้อให้เสร็จพอดี ฮารุก็เปลี่ยนด้วยสิ”เขายื่นเสื้อกับกางเกงมาให้ผม
“อ่า ขอบคุณ” ผมรับเสื้อแล้วเดินขึ้นไปเปลี่ยนชั้นบนมันเป็นเสื้อยืดสีดำไม่มีลายกางเกงขายาวสีน้ำเงินขนาดค่อนข้างพอดีตัวกับผมเลย
สงสัยงแฮะเรย์ไปหาเสื้อผ้าตัวใหญ่ขนาดนี้จากไหนเนี่ย
เมื่อผมเดินไปข้างล่างก็เจอเรย์ที่ตัวเปียกวิ่งออกจากห้องน้ำมาเขาก้มหน้าวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที
เกิดอะไรขึ้นกันนะผมไปนั่งลงที่โต๊ะสักพักเรย์ก็ลงมาเขาเปลี่ยนชุดใหม่แทนชุดที่เปียกแล้วยูคิก็ออกมาจากห้องน้ำในเวลาถัดมา
พวกเราเริ่มกินข้าวโดยไม่ยอมพูดอะไรกันเลยผมรู้สึกอึดอัดจนต้องพูดเพื่อทำลายบรรยากาศ
“เรย์นายไม่กินผักอีกแล้วนะ”ผมใส้ตะเกียบชี้ไปที่จานของเรย์ซึ่งเขาเขี่ยผักกองเอาไว้อยู่
“ก็มันไม่อร่อยนี่”เขาทำเสียงออดอ้อนตอบกลับมันทำให้ใจผมเต้นเล็กน้อย
“เพราะนายไม่กินเลยไม่โตไง”
“...”เขาไม่ตอบแต่ใช้ตะเกียบคีบผักชิ้นเล็กๆมากินผมยิ้มให้เขาเขาหน้าแดงเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง
“ชั้นว่าเรย์ตัวเท่านี้ก็น่ารักดีนะ”
“ยูคิ”เรย์เงยหน้าขึ้นมามองยูคิเขาจ้องยูคิอยู่อย่างนั้นแล้วยิ้ม
“นี่ฮารุคุงกับเรย์กินข้าวเสร็จแล้วมีเรื่องจะคุยด้วยนะ”บรรยากาศกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง
5 นาทีที่แล้ว
“ยูคิ ชั้นเอาเสื้อผ้าไว้ตรงนี้นะ”
“ยูคิ”ผมเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบกลับผมจึงลองเปิดเข้าไปดู
ผมเห็นเพื่อนสมัยดังของผมนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำตาของเขาปิดสนิท
“ยูคิ”ผมกำลังยื่นมือไปจับตัวเขาเพื่อปลุกให้ตื่นแต่
ข้อมือของผมโดนจับก่อนผมโดนดึงลงไปในอ่างอาบน้ำ
“อุ๊บ”ผมหลับตาลงตามสัญชาติตญาณ
พอผมลืมตาขึ้นผมก็เห็นยูคิกำลังคร่อมตัวผมอยู่เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
“เรย์นายนะซื้อบื้อนะแถมไม่ระวังตัวด้วย”
“ขะ เข้าใจแล้วปล่อยชั้นสิเพิ่งเปลี่ยนชุดมาเองเปียกหมดแล้ว”
“นาย ชอบหมอนั้นเหรอ”
“หา”
“ฮารุไงนายชอบเขาใช่ไหม”
“ปะ เปล่านะ”
“ชั้นชอบนายนะเรย์”
“หา”
“ชั้นรักนายเรย์”เขาก้มลงมาจูบผมทันทีปากของเขาเลื่อลงมาที่คอของผม
“เดี๋ยวยูคิ”มือของเขาสอดเข้ามาในเสื้อของผมเริ่มลูบไปมาบนตัวผม
“ตรงนี้ของนายไวต่อความรู้สึกเวลาโดนจับสินะ ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้”มือของเขาลูบไปมาเขาใช้นิ้วกดตรงจุดที่เขาบอกว่าผมไวต่อความรู้สึก
มือของเขาค่อยๆเลื่อนลงมาถึงขอบกางเกงของผมแต่
“...”ผมดันตัวเขาออกไป
“นายชอบหมอนั้นจริงๆสินะ”
“...”
ถ้านายยังปล่อยกำกวมแบบนี้ชั้นจะต่อนะ”
ผมเงยหน้าขึ้นใบหน้าของผมร้อนผ่าวทันทีที่คิดว่าต้องพูดประโยคนั้น
แต่
“อะ อืม ใช่ ชะ ชั้น นะ ชะ ชอบ ฮารุ”
“ทำไม”
“เขาอ่อนโยนเขาเข้ามาหาชั้นแม้รู้เรื่องตาคู่นี้เขาก็ไม่ได้รังเกียจชั้นเลยสักนิดเขายะยังงงกะกะกอดชั้นได้อยู่”
“เป็นชั้น....ไม่ได้เหรอ”
“ขอโทษนะ”
“ไม่ใช่ฮารุ...ไม่ได้จริงๆ”
ยูคิปล่อยผมผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องทันที
กลับมา ณ ปัจจุบัน
“ก็อย่างที่พูดไปชั้นนะชอบเรย์ตั้งแต่อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่แค่เพราะตาคู่นั้นแต่เป็นเพราะเรย์”ยูคิอธิบายทุกอย่าง
“ชั้นมาที่นี่เพราะรู้ข่าวว่าเรย์โดนทำร้าย”
“ชั้นคิดว่าต้องมีคนมาช่วยอยู่เคียงข้างเขาในตอนนี้และคงเป็นคนอื่นที่ไม่ได้ใช่เวลาอยู่กับเขานานๆแบบชั้นไม่ได้...แต่...”
“พอชั้นมาถึงเขากลับดูสดใสดีสดใสกว่าที่เคยผ่านมา”
“นั้นคงเป็นเพราะนายอยู่ข้างเขาฮารุ”
“เขาเลือกนายไม่ได้เลือกชั้น”
“ยูคิ”ผมมองหน้าเขาตรงๆฮารุเองก็นั่งฟังอยู่ข้างๆผม
“ขอโทษนะ”ผมทำได้แค่นี้ผมไม่เคยรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับผมแม้แต่น้อย
“นายไม่ต้องขอโทษหรอก แค่นายโอเคชั้นก็พอแล้วละ”
“งั้น...ชั้นกลับละ”ยูคิลุกขึ้นแล้วเดิออกไป
“ดะเดี๋ยวสิฝนยังตกอยู่เลยนะ”
“นายจะบอกให้ชั้นอยู่เห็นนายสองคนสวีทกันเหรอ”
“ปล่าวแต่”
“นายเนี่ยน้า”ยูคิหันกลับมาแล้วจูบผมเบาๆ
“ชั้นขอแค่นี้ก็พอแล้วให้ชั้นอยู่คนเดียวสักพักเถอะ”
“ชั้นฝากนายดูแลเขาด้วยนะฮารุ”
“อืม”
“ถ้าเกิดเรื่องแบบครั้งนี้อีกชั้นจะพาเขาไปเกียวโตทันทีเลย”
“เข้าใจแล้ว ระวังตัวด้วยละ”
“อ่า”เขาโบกมือให้โดยไม่หันกลับมา
“เรย์”ฮารุเข้ามากอดผม
“ชั้นจะดูแลนายเอง”
“ขอบคุณนะฮารุ”
“...”เขาไม่พูดแต่กอดผมแรงขึ้น
“ฮารุนายเช่าห้องพักอยู่คนเดียวใช่มั้ย”
“ใช่”
“คะ คือ”
“ถะ ถ้าไม่รังเกียจ ยะ ยังมีห้องว่างอยู่ จะ จะมามั้ย”
“มา???”
“มาอยู่ที่นี่นะ”
“เรย์”เขากอดผมอย่างแรงใช้ใบหน้าถูกับแก้มของผมอย่างดีใจ
หลังจากนั้น3วันเขาก็มาอยู่ที่คอนโดกับผม
Chapter 8 End
(ยังไม่จบ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
