Chocolate & Despair

            “ไม่ให้บอกอาจารย์”
            “ใช่ไม่ต้องบอกบอกแค่ว่าฉันพลาดจับคัตเตอร์กลับด้านก็พอ”
            “แต่...”
            “พวกนายสัญญาแล้วนะ”
            “แต่...มัน”
            “ไม่มีแต่ ฟังนะถ้าอาจารย์รู้เรื่องละก็ฉันฆ่าพวกนายทุกคนทิ้งหมดแน่”
            “ขะ เข้าใจแล้ว”
            “งั้นฉันไปทำแผลก่อนนะแล้วฉันอาจไม่มาฝากบอกอาจารย์ด้วย”
            ผมวิ่งไปทำแผลที่ห้องพยาบาลใช้ผ้าพันแผลพันไว้แล้ววิ่งต่อ
            ไปที่นั่น ต้องไปหาหมอนั้น
            “เรย์”
            ผมวิ่งขึ้นไปอีกแค่ชั้นเดียวก็ถึงดาดฟ้าแล้ว
            “sono kokoro wo kuroku smeta no wa(ผู้ที่ย้อมหัวใจนั้นให้เป็นสีดำสนิท)”
            “เสียงนั้นเรย์”
            “oi dare nan dayo oi dare nan dayo(มันเป็นใครกันนะ เฮ้ใครกันนะ)”
            “เพลงนี้มัน”ผมเคยฟังเพลงนี้อยู่ทางอินเตอร์เนต
            “soroban de kono shiki ga tokemasuka(ใช้ลูกคิดแก้สมการออกหรือเปล่า”
            เพลงนั้นยังยังร้องต่อไปเรื่อยๆด้วยเสียงที่ดูสั่นเล็กน้อย
            “ano no kubi no wa mo  tokemasuka(แล้วแก้บ่วงที่คล้องคอเด็กนั้นออกหรือเปล่า)”
            “เรย์”
            “bokutachi kono manma de iin  desuka (เราเป็นของเราอยู่อย่างนี้ต่อไปก็ดีแล้วงั้นเหรอ)”
            “เรย์ย์ย์ย์ย์ย์”ผมปีนขึ้นไปแล้วตะโกนเรียกเขาสุดเสียง
            “???”เรย์หัดกลับมาตามเสียงเรียกใบหน้าของเขายังดูไร้อารมณ์เหมือนเดิมแต่ดวงตาที่แดงและหยดน้ำที่อยู่บนใบหน้าเขาเป็นหลักฐานที่แสดงอารมณ์ของเขาในตอนนี้อย่างดี
            “มาทำไม”
            “มาหานายไง”ในที่สุดผมก็ขึ้นมาได้สำเร็จ
            “บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับผม”เรย์ก้มหน้าแล้วตะโกนออก
            “น่ารำคาญหนวกหูไม่ต้องมายุ่ง”
            “เรย์”เขากลับหลังหันแล้วเดินออกไปแต่ว่า
            “อันตราย”ทางขึ้นดาดฟ้าอยู่ที่ขอบตึกซึ่งผมขึ้นมาจากอีกฝั่งซึ่งถ้าเรย์เดินไปทางนั้นผลลัพธ์ก็คือ
            จะตกลงจากดาดฟ้าไปที่ทางเดินด้านหน้าโรฃเรียนทันที
            “เรย์ย์ย์ย์ย์”ผมพุ่งไปหาเขาทันทีในตอนนั้นขาของเรย์ก้าวออกไปยังพื้นที่ว่างปล่าวแล้ว
            ทันทีเถอะ
            “อะ”เรย์คงรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองกำลังจะตกจากตึกแต่เขาหยุดตัวเองไม่ทันแล้ว
            “เรย์”ผมใช้มือสองข้างกอดเขาแล้วใช้น้ำหนักตัวดึงเขากลับเข้ามาได้ทัน
            “เรย์”มือของผมยังคงกอดเขาอยู่เช่นนั้น
            “บอกว่า อย่ามายุ่งไง”เสียงของเขาสั่นหร้อมกับได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น
            “เรย์ เรย์ เรย์ เรย์”ผมเรียกชื่อเขาซ้ำไปมามือของผมโอบกอดเขาไว้ไม่ให้จากไปไหนอีก
            “!!!”เรย์ใช้มือของเขาจับแขนผมไว้แต่ไม่ได้ดึงแขนของผมออก
            “ขอโทษ”เขาพูดคำนั้นออกมามันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน
            “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรๆ”ผมพูดคำเดิมซ้ำๆมือซ้ายที่ใช้กอดเขาเลื่อนขึ้นไปลูบศีรษะของเขา
            “แผล...เป็นยังไงบ้า...เหรอ”เขาถามเสียงแผ่วเบาเหมือนเดิม
            “ไม่เป็นไรแค่ถากๆเอง”
            “เรย์”
            “อะไร นา...นา...”เขาเหมือนจะพูดชื่อผมแต่หยุดไปผมเห็นเขาหน้าแดงกัดริมฝีปากตัวเองอยู่เล็กน้อยคงจะเขินอะไรสักอย่างผมจึงรอให้เขาพูดออกมา
            “ฮะ...ฮา..รุ”ในตอนนั้นผมไม่รู้สึกอะไรเลยเขาเรียกชื่อผมไม่ใช่นามสกุลในที่สุดความความรู้สึกของผมก็เด่นชัดขึ้นมาความรู้สึกที่ตอนแรกคลุมเครืออยู่ตอนนี้มันเด่นชัดแล้ว
            ผมชอบหมอนี่ ชอบหมอนี่ตั้งแต่วันแรก
            “ชั้น ชอบนาย เรย์”ผมกอดร่างบางๆของเขาแน่น
            “...”เรยไม่ตอบอะไรเขาขดตัวเอาใบหน้าซุกแขนของผมไว้ผมรู้สึกได้ถึงน้าที่ไหลจากใบหน้าของเขามาที่แขนผม
            ผมจับเขาหมุนตัวหันหน้ามาหาผมเขายังคงก้อมหน้าอยู่แล้วก็เอาหน้าผากมาซบที่หน้าอกผมผมกอดเขาใช้มือลูบหัวของเขาสักผมเขาก็เผลอหลับไป
            “เป็นเด็กหรือไงนะ”ร้องไห้แล้วก็หลับ
            ผมลูบหัวของเขาผมยาวๆของเขานุ่มมือมากและแล้วผมก็เผลอหลับไป
            “อือ”ผมลืมตาขึ้นท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มที่นั่นมีผมอยู่คนเดียว
            “ทำไมร้อนจัง”สาเหตุคงมาจากเสื้อคลุมสีดำที่อยู่บนตัวผม
            “อะ”เมื่อผมมองไปข้างๆก็ไม่เห็นเรย์อยู่เลย
            ผมรีบยืนขึ้นเพื่อมองหาเขาแต่ไม่เจอ
            “ชิ”ผมหยิบเสื้อนอกตัวดูว่ามีอะไรอยู่ไหมแล้วผมก็เจอโน้ตแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่ง
            พรุ่งนี้ 11.00 มาเจอกันที่สถานีใกล้ๆโรงเรียนที
            “พรุ่งนี้ วันหยุดสินะ”ใช่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขานัดเจอผม
            “ฮะฮะฮะ”ไม่มีอะไรน่าดีใจกว่านี้อีกแล้วสำหรับตัวผม
 
 
ในคืนนั้นเอง
            เรา...ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ยเด็กหนุ่มผู้ใส่เสื้อแขนสั้นสีดำเอาฮู้ดคลุมหัวอยู่ใส่กางเกงขา3ส่วนสีขาวเอาหน้าที่ใส่ฮู้ดอยู่ซุกไปกับหมอนแล้วกล้งไปมาในห้องส่วนตัวของตัวในในห้องของคอนโดหรูหราแห่งหนึ่งที่ๆซึ่งเด็กมัธยมปลายตัวคนเดียวไม่น่าจะอาศัยอยู่
            แต่...มือนั้น ทั้งอ่อนโยนและอบอุ่นหน้าของเด็กหนุ่มตาสีแดงอ่อนๆเข้ามาในหัวของเขาทำให้หน้าของเขาแดงขึ้นมาทันที
            “ใจเย็นหน่อยสิเรย์นายบอกเองนะว่านายไม่ต้องการใครนะ”เขาพูดขึ้นมาเขาพูดกับตัวเองเพื่อตอกย้ำปณิทานของเขาแต่
            “...”เขาไม่อาจโกหกความรู้สึกนี้ได้ประตูของเขาเริ่มเปิดออมาแล้วประตูที่ถูกปิดอยู่ตลอด
            เขาลุกขึ้นมาที่หน้ากระจกในห้อง
            มองเข้าไปในกระจกมองตัวของเขาเอง
            “ถ้าเขายอมรับสิ่งนี้ได้ละก็ถ้าเขาไม่ได้ต้องการแค่สิ่งนี้เหมือนคนอื่น”เขายกมือขึ้นมาสัมผัสขอบตาของตัวเอง
            ความลับของเขาที่ได้เก็บซ่อยมันเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นในวันที่เขาควรจะเป็นอิสระ
                                                                                           Chapter 3 End
 
ข้อความจากผู้เขียน
            ในวันนี้ค่อนข้างว่างเลยอัดซะ2ตอนเลยในตอนหน้านั้นไม่รุจะดองไหมแต่จะพยายามเขียนละกันนะครับจะเปิดเทอมแล้วด้วยถ้าเปิดเทอมคงมีแค่สัปดาห์ละตอนนะครับแต่น่าจะเขียนยาวหน่อยเพราะยังคิดตอนจบไม่ค่อยได้ยังไงถ้าอ่านกันแล้วฝากวิจารณ์กันหน่อยนะครับขอบคุณครับฝากติดตามกันห้วยนะครับ
                                                                                           [...NNS...]