Chocolate & Despair

            “ไม่ให้บอกอาจารย์”

            “ใช่ไม่ต้องบอกบอกแค่ว่าฉันพลาดจับคัตเตอร์กลับด้านก็พอ”

            “แต่...”

            “พวกนายสัญญาแล้วนะ”

            “แต่...มัน”

            “ไม่มีแต่ ฟังนะถ้าอาจารย์รู้เรื่องละก็ฉันฆ่าพวกนายทุกคนทิ้งหมดแน่”

            “ขะ เข้าใจแล้ว”

            “งั้นฉันไปทำแผลก่อนนะแล้วฉันอาจไม่มาฝากบอกอาจารย์ด้วย”

            ผมวิ่งไปทำแผลที่ห้องพยาบาลใช้ผ้าพันแผลพันไว้แล้ววิ่งต่อ

            ไปที่นั่น ต้องไปหาหมอนั้น

            “เรย์”

            ผมวิ่งขึ้นไปอีกแค่ชั้นเดียวก็ถึงดาดฟ้าแล้ว

            “sono kokoro wo kuroku smeta no wa(ผู้ที่ย้อมหัวใจนั้นให้เป็นสีดำสนิท)”

            “เสียงนั้นเรย์”

            “oi dare nan dayo oi dare nan dayo(มันเป็นใครกันนะ เฮ้ใครกันนะ)”

            “เพลงนี้มัน”ผมเคยฟังเพลงนี้อยู่ทางอินเตอร์เนต

            “soroban de kono shiki ga tokemasuka(ใช้ลูกคิดแก้สมการออกหรือเปล่า”

            เพลงนั้นยังยังร้องต่อไปเรื่อยๆด้วยเสียงที่ดูสั่นเล็กน้อย

            “ano no kubi no wa mo  tokemasuka(แล้วแก้บ่วงที่คล้องคอเด็กนั้นออกหรือเปล่า)”

            “เรย์”

            “bokutachi kono manma de iin  desuka (เราเป็นของเราอยู่อย่างนี้ต่อไปก็ดีแล้วงั้นเหรอ)”

            “เรย์ย์ย์ย์ย์ย์”ผมปีนขึ้นไปแล้วตะโกนเรียกเขาสุดเสียง

            “???”เรย์หัดกลับมาตามเสียงเรียกใบหน้าของเขายังดูไร้อารมณ์เหมือนเดิมแต่ดวงตาที่แดงและหยดน้ำที่อยู่บนใบหน้าเขาเป็นหลักฐานที่แสดงอารมณ์ของเขาในตอนนี้อย่างดี

            “มาทำไม”

            “มาหานายไง”ในที่สุดผมก็ขึ้นมาได้สำเร็จ

            “บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับผม”เรย์ก้มหน้าแล้วตะโกนออก

            “น่ารำคาญหนวกหูไม่ต้องมายุ่ง”

            “เรย์”เขากลับหลังหันแล้วเดินออกไปแต่ว่า

            “อันตราย”ทางขึ้นดาดฟ้าอยู่ที่ขอบตึกซึ่งผมขึ้นมาจากอีกฝั่งซึ่งถ้าเรย์เดินไปทางนั้นผลลัพธ์ก็คือ

            จะตกลงจากดาดฟ้าไปที่ทางเดินด้านหน้าโรฃเรียนทันที

            “เรย์ย์ย์ย์ย์”ผมพุ่งไปหาเขาทันทีในตอนนั้นขาของเรย์ก้าวออกไปยังพื้นที่ว่างปล่าวแล้ว

            ทันทีเถอะ

            “อะ”เรย์คงรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองกำลังจะตกจากตึกแต่เขาหยุดตัวเองไม่ทันแล้ว

            “เรย์”ผมใช้มือสองข้างกอดเขาแล้วใช้น้ำหนักตัวดึงเขากลับเข้ามาได้ทัน

            “เรย์”มือของผมยังคงกอดเขาอยู่เช่นนั้น

            “บอกว่า อย่ามายุ่งไง”เสียงของเขาสั่นหร้อมกับได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น

            “เรย์ เรย์ เรย์ เรย์”ผมเรียกชื่อเขาซ้ำไปมามือของผมโอบกอดเขาไว้ไม่ให้จากไปไหนอีก

            “!!!”เรย์ใช้มือของเขาจับแขนผมไว้แต่ไม่ได้ดึงแขนของผมออก

            “ขอโทษ”เขาพูดคำนั้นออกมามันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน

            “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรๆ”ผมพูดคำเดิมซ้ำๆมือซ้ายที่ใช้กอดเขาเลื่อนขึ้นไปลูบศีรษะของเขา

            “แผล...เป็นยังไงบ้า...เหรอ”เขาถามเสียงแผ่วเบาเหมือนเดิม

            “ไม่เป็นไรแค่ถากๆเอง”

            “เรย์”

            “อะไร นา...นา...”เขาเหมือนจะพูดชื่อผมแต่หยุดไปผมเห็นเขาหน้าแดงกัดริมฝีปากตัวเองอยู่เล็กน้อยคงจะเขินอะไรสักอย่างผมจึงรอให้เขาพูดออกมา

            “ฮะ...ฮา..รุ”ในตอนนั้นผมไม่รู้สึกอะไรเลยเขาเรียกชื่อผมไม่ใช่นามสกุลในที่สุดความความรู้สึกของผมก็เด่นชัดขึ้นมาความรู้สึกที่ตอนแรกคลุมเครืออยู่ตอนนี้มันเด่นชัดแล้ว

            ผมชอบหมอนี่ ชอบหมอนี่ตั้งแต่วันแรก

            “ชั้น ชอบนาย เรย์”ผมกอดร่างบางๆของเขาแน่น

            “...”เรยไม่ตอบอะไรเขาขดตัวเอาใบหน้าซุกแขนของผมไว้ผมรู้สึกได้ถึงน้าที่ไหลจากใบหน้าของเขามาที่แขนผม

            ผมจับเขาหมุนตัวหันหน้ามาหาผมเขายังคงก้อมหน้าอยู่แล้วก็เอาหน้าผากมาซบที่หน้าอกผมผมกอดเขาใช้มือลูบหัวของเขาสักผมเขาก็เผลอหลับไป

            “เป็นเด็กหรือไงนะ”ร้องไห้แล้วก็หลับ

            ผมลูบหัวของเขาผมยาวๆของเขานุ่มมือมากและแล้วผมก็เผลอหลับไป

            “อือ”ผมลืมตาขึ้นท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มที่นั่นมีผมอยู่คนเดียว

            “ทำไมร้อนจัง”สาเหตุคงมาจากเสื้อคลุมสีดำที่อยู่บนตัวผม

            “อะ”เมื่อผมมองไปข้างๆก็ไม่เห็นเรย์อยู่เลย

            ผมรีบยืนขึ้นเพื่อมองหาเขาแต่ไม่เจอ

            “ชิ”ผมหยิบเสื้อนอกตัวดูว่ามีอะไรอยู่ไหมแล้วผมก็เจอโน้ตแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่ง

            พรุ่งนี้ 11.00 มาเจอกันที่สถานีใกล้ๆโรงเรียนที

            “พรุ่งนี้ วันหยุดสินะ”ใช่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขานัดเจอผม

            “ฮะฮะฮะ”ไม่มีอะไรน่าดีใจกว่านี้อีกแล้วสำหรับตัวผม

ในคืนนั้นเอง

            เรา...ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ยเด็กหนุ่มผู้ใส่เสื้อแขนสั้นสีดำเอาฮู้ดคลุมหัวอยู่ใส่กางเกงขา3ส่วนสีขาวเอาหน้าที่ใส่ฮู้ดอยู่ซุกไปกับหมอนแล้วกล้งไปมาในห้องส่วนตัวของตัวในในห้องของคอนโดหรูหราแห่งหนึ่งที่ๆซึ่งเด็กมัธยมปลายตัวคนเดียวไม่น่าจะอาศัยอยู่

            แต่...มือนั้น ทั้งอ่อนโยนและอบอุ่นหน้าของเด็กหนุ่มตาสีแดงอ่อนๆเข้ามาในหัวของเขาทำให้หน้าของเขาแดงขึ้นมาทันที

            “ใจเย็นหน่อยสิเรย์นายบอกเองนะว่านายไม่ต้องการใครนะ”เขาพูดขึ้นมาเขาพูดกับตัวเองเพื่อตอกย้ำปณิทานของเขาแต่

            “...”เขาไม่อาจโกหกความรู้สึกนี้ได้ประตูของเขาเริ่มเปิดออมาแล้วประตูที่ถูกปิดอยู่ตลอด

            เขาลุกขึ้นมาที่หน้ากระจกในห้อง

            มองเข้าไปในกระจกมองตัวของเขาเอง

            “ถ้าเขายอมรับสิ่งนี้ได้ละก็ถ้าเขาไม่ได้ต้องการแค่สิ่งนี้เหมือนคนอื่น”เขายกมือขึ้นมาสัมผัสขอบตาของตัวเอง

            ความลับของเขาที่ได้เก็บซ่อยมันเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นในวันที่เขาควรจะเป็นอิสระ

                                                                                           Chapter 3 End

ข้อความจากผู้เขียน

            ในวันนี้ค่อนข้างว่างเลยอัดซะ2ตอนเลยในตอนหน้านั้นไม่รุจะดองไหมแต่จะพยายามเขียนละกันนะครับจะเปิดเทอมแล้วด้วยถ้าเปิดเทอมคงมีแค่สัปดาห์ละตอนนะครับแต่น่าจะเขียนยาวหน่อยเพราะยังคิดตอนจบไม่ค่อยได้ยังไงถ้าอ่านกันแล้วฝากวิจารณ์กันหน่อยนะครับขอบคุณครับฝากติดตามกันห้วยนะครับ

                                                                                           [...NNS...]