รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก

“ อ้าว มาถึงห้องไม่ได้จะมานอนกับผมหรอ ” ผมหยุดเดินแทบจะทันที

“ เลิกพูดจาจีบสาวได้แล้ว ขนลุก ”   แล้วผมก็เดินออกไปจากห้อง

เกลียดคนที่ทำตัวล้อเล่นกับคนอื่นจริงๆ

เช้าวันใหม่ ผมลุกขึ้นมาทำอาหารเช้า

“ เช้านี้กินอะไรเอ่ย ”

“ ... ” ผมเลือกไม่ตอบ

“ เอ๋? ทำไมไม่ตอบกันบ้างล่ะ งอนอะไรผมรึเปล่าครับ ”

“ เปล่า ” ทำไมผมต้องงอนด้วย ขี้เกียจจะต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับหมอนี่

“ พี่เรนครับ คุยกับผมหน่อย ”

“ จะให้คุยอะไรล่ะ ”

“ ก็แบบที่เคยคุยๆอยู่ทุกวันอ่ะ ”

“ แบบทุกวันแล้วแบบไหนล่ะ นายเพิ่งมาอยู่นี่ไม่กี่วันแล้วฉัน

จะตรัสรู้มั้ยว่าแบบที่คุยทุกวันเป็นแบบไหน ”

“ แบบนี้แหละ ”

“ แบบไหนของแกว้ะ? ”

“ ก็ชอบว่าชอบบ่นไงครับ รู้สึกว่าถ้าพี่เรนไม่บ่นไม่พูดกับผม

แล้วมันเงียบหูแปลกๆ ”

“ แต่ฉันขี้เกียจคุยกับนาย ชอบพูดอะไรไร้สาระมาก ”

“ โว พี่เรนใจร้ายจังผมอุตส่าพยายามทำตัวให้น่ารัก ”

“ น่าลักไปทิ้งถังขยะสิไม่ว่า ”

“ หง่ะ... ”

“ พอๆ มากินข้าวได้แล้วเดี๋ยวไปทำงานสาย ”

เฮ้อ...ไอ้ละครปาหี่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก(บ้านนอก)เมื่อไหร่จะจบนะ

“ สมหวังไปล้างจาน... ”

“ แปปนะครับ โทรศัพท์ดัง ” แล้วสมหวังก็เดินออกไปจากครัว

“ ผมบอกคุณไปกี่รอบแล้ว ว่าเลิกโทรหาผมสักที ” แฟนง้อหรอ ใจร้ายนะเนี่ย

ไอ้บ้านนอกใจดำ(?) ผมไม่ได้แอบฟังนะ บังเอิญได้ยิน

“ รู้สึกผิดหรอ? จะไม่ทำอีกแล้วหรอ!! ”   เพิงได้ยินเสียงหมอนี่เวลาโกรธแหะ

“ ... ” ผมก็ยืนฟังต่อ(ยอมรับว่าแอบฟัง)

“ คุณบอกกับผมว่า จะมีผมแค่คนเดียวมากี่รอบแล้ว

และคุณก็ยังไปนอนกับใครต่อใครโดยที่เรายังคบกัน

คุณเห็นผมเป็นไอ้บ้านนอกที่หน้าโง่ใช่มั้ย ถึงผมจะตามคุณไม่ทันแต่

เพื่อนผมที่รู้จักคุณก็เยอะนะ ” โห เพื่อนช่วยจับผิดแฟนแหะ

“ พอเถอะนะ เราเลิกแล้วต่อกัน คุณอยากจะมีใครก็เชิญเลย ”

เริ่มดราม่าแล้วสิ ปกติน้ำเสียงที่สดใส และรอยยิ้มที่แสนจะกวนจะทำให้เรารำคาญ

แต่..จะมาเล่นบทคุณชายเจ้าน้ำตา ผมว่าเป็นไอ้บ้านนอกกวนโอ้ยดีกว่า

“ เรายังรักกันอยู่ใช่มั้ย? คุณถามผมหรอ ผมว่าใจของคุณรู้ดี ”

โห...มาเป็นเพลงของพวกพี่ๆวงเคลิ้มเลยวุ้ย(ใจเธอรู้ดี)

“ เราอาจเป็นเพื่อนร่วมมหาลัยได้ แต่เพื่อนที่ดีต่อกันอาจไม่ใช่เร็วๆนี้ ”

น้ำเสียงของสมหวังฟังดูสั่นเครือ จะปลอบมันยังไงดีล่ะ

เอ้ย ไอ้น้องผู้หญิงมีตั้งเยอะตั้งแยะน่า ไม่เข้าท่าเหอะ

คุณยายสอนอะไรหลายๆอย่างให้กับผมนะ แต่คนที่ผมยังไม่ค่อยรู้จักนี่ จะปลอบยังไง

ผมเดินไปหาสมหวังที่นั่งกอดเข่าก้มหน้ากับพื้น ผมแตะที่ไหล่ของเค้า

ตบเบาๆสองสามที

“ บางครั้ง เรื่องผิดหวังเรื่องที่เจ็บปวดน่ะ ก็เป็นบททดสอบ

เพื่อให้เราเป็นผู้ใหญ่ที่ดีนะ ”

“ ... ”

“ คิดซะว่า เค้าและเราไม่ใช่คู่กัน สักวันเธอคนนั้นก็จะโดนทำร้ายจิตใจแบบนี้

กรรมตามสนองไง ฉันก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงกับนาย เพราะถ้าไม่เป็นเอง

ก็จะไม่เข้าใจสินะ อย่างน้อยก็คิดซะว่านายแค่โชคร้ายเจอคนไม่ดีมาทำร้าย

ว่างๆก็ไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวร ”

“ ... ”

“ เดี๋ยวจานฉันล้างเองนะ ถ้ายังไม่พร้อมจะไปทำงาน นายพร้อมเมื่อไหร่ค่อยไป ”

ผมลุกขึ้นเดนไปยังห้องครัว

วันนี้ผมมาร้านครัวไทยเพียงคนเดียว ส่วนสมหวังคงนั่งคิดอะไรหลายๆอย่างอยู่บ้าน

โครม!! เสียงประตูดังขึ้น