รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก

สวัสดีครับผมชื่อเรน กำลังจะเป็นนักศึกษาปี่ที่ 3 ไม่สิปี 4 แล้ว คณะคหกรรม
ด้านอาหาร เรีนยเป็นเซฟอะไรเทือกนี้ ผมมีแรงบรรดาลใจครับ
ในมหาวิทยาลัยอย่างลั้นลาสุขขีแลจนพ่อผมที่ทำงานเป็นวิศวกรทำงาน
ที่ต่างประเทศบอกว่าลูกชายของเพื่อนพ่อที่ทำงานอยู่ด้วยกันมาเรียน
ที่เดียวกับผม ให้ผมช่วยดูมันให้หน่อย แต่จนป่านนี้ผมก็ยัง
ไม่เคยเจอ เพราะปีหนึ่งนอนหอใน คงต้องรอให้มันขึ้นปีสองก่อนมั้ง
แล้วค่อยมาอยู่บ้านผม(บ้านอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย) ถามว่านิสัยผมเป็นยังไงน่ะหรอ
เป็นคนดีศรีบ้านเมืองมาก มีเรื่องไปทั่ว ปากพาซวยในหลายๆโอกาส ถึงผม
จะดูแบดบอยอย่างนี้(ไหนบอกว่าเป็นคนดี)แต่เรื่องยาเรื่องเครื่องดื่มมึนเมาผมไม่ยุ่ง
เพราะผมเกลียดมัน ตอนเด็กๆผมมีปม(เริ่มดราม่า) แม่ของผมท่านต้อตายเพราะ
คนพวกนี้เมื่อสิบสี่ปีก่อนระหว่างที่แม่ลูกคู่หนึ่งกำลังจูงมือกันเดินริมถนน
ย่านการค้าอย่างสนุกสนาน ก็มีรถกระบะพุ่งมาทางแม่ลูกคู่นั้นอย่างรวดเร็ว
และไม่มีท่าทีว่าจะชะลอเลยแม้แต่น้อย ผู้เป็นแม่ผลักลูกชายของตนออก
จากบริเวนนั้น แล้วหลังจากนั้นเสียงไซเรนของรถพยาบาลและรถตำรวจ
ก็ดังกึกก้อง ผลการสืบสวนออกมาว่าคนขับรถเป็นชายวัยกลางคน
เมาสุราแล้วขับรถด้วยความประมาทส่งผลให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย
แม่ลูกคู่นั้นก็คือผมกับแม่ผมเอง ช่างมันเถอะเรื่องมันก็หลายปีมาแล้ว
ช่วงนี้ก็อยู่ในช่วงปิดเทอม ที่ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว จะคอยดูว่าไอ้เด็กนั่น
จะมามั้ย ช่วงปิดเทอมผมก็ทำงานนะ ยายมีร้านอาหารไทย ใกล้บ้านผม
ผมก็ไปช่วยแกตลอดทำหน้าที่หลานกตัญญู ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยพ่อครัวเชียวนะ
ก็เพราะว่าผมทำอาหารเก่งยังไงล่ะ ทำไมถึงทำอาหารเก่งน่ะหรอ
ก็เพราะว่าผมหล่อไงล่ะ(มันเกี่ยวกันมั้ย) 7:50 น. ผมต้องไปที่ร้านละ ร้านนี้
เปิดตั้งแต่เช้าเหมาะสำหรับคนที่จะไปทำงานแต่เช้า แต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
“ สวัสดีครับคุณยายลุงแทน ” เด็กดีต้องรู้จักมีมารยาทครับ ผมเดินไปยืนที่ประจำ
ห้องครัวกับตัวร้านอยู่ที่เดียวกันแต่มีกระจกกั้นไว้ เพื่อไม่ให้ลูกค้าได้กลิ่น
ตาแสบจมูก และบริเวณร้านยังตกแต่งด้วยพันธุ์ไม้ไทยต่างๆ ยายและตา
เป็นคนออกแบบร้านด้วยกันแม้วันนี้ท่านจะไม่อยู่แล้ว(เสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว)
แต่จะไม่ให้ร้านครัวไทย(ชื่อร้าน)จากไป ผมสัญญากับตาว่าจะสืบทอดร้านนี้ต่อไป
นี่แหละคืดเหตุผล ที่ผมทิ้งคณะที่ใฝ่ฝัน(วิศวะ)
ยังไงก็ไม่เจ๊งเพราะร้านนี้เป็นร้านใหญ่ราคาถูกและอร่อยติดปากคนไทย
ร้านนี้ปิดเวลา 21:00 น.ครับ เป็นแบบนี้ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ นี่ก็ได้เวลาปิดร้านแล้ว
“ ใช่พี่เรนรึเปล่าครับ ” ผู้ชายพูดสำเนียงเหน่อตาหน้าซื่อๆเดินเข้ามาในร้าน
“ เออ ใช่มีอะไรหรอ ” ดูจากชุดนักศึกษาที่ใส่คงอยู่สถานบันเดียวกัน
“ ฉันชื่อสมหวัง เป็นลูกของพ่อยศจ๊ะ ” ยศชื่อเพื่อนพ่อ อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กนี่คือ
ลูกชายของเพื่อนพ่อที่ผมต้องดูแล
“ นายคือคนที่ฉันต้องดูแลใช่ไหม(ทำเสียงเหน่อล้อเลียน) ”
“ ใช่จ้า ” จะพูดเหน่อไปไหนวะ(ก็บอกว่าอยู่สุพรรณบุรี)
“ ออ อยู่กับพี่ต้องเป็นเด็กดีนะน้อง ”
“ จ๊ะ ”
“ พูดจงพูดจ๊ะ บ้านนอกจังเลย ” ปากผมเป็นอย่างนี้แหละครับ
“ ก็ฉันบ้านนอกนี่จ๊ะ แต่คนบ้านนอกจริงใจ ไม่กระล่อนะจ๊ะ ” อย่างกับมุขจีบสาว
“ เออๆ อยู่ด้วยแล้วต้องทำตัวให้มีประโยชน์ด้วยล่ะไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องพอนาย ”
“ คนบ้านฉัน ขยันกันทุกคนจ๊ะ ” สำเนียงเหน่อจริง บ้านนอกว่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจด่านะ