รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก

สวัสดีครับผมชื่อเรน กำลังจะเป็นนักศึกษาปี่ที่ 3 ไม่สิปี 4 แล้ว คณะคหกรรม

ด้านอาหาร เรีนยเป็นเซฟอะไรเทือกนี้ ผมมีแรงบรรดาลใจครับ

ในมหาวิทยาลัยอย่างลั้นลาสุขขีแลจนพ่อผมที่ทำงานเป็นวิศวกรทำงาน

ที่ต่างประเทศบอกว่าลูกชายของเพื่อนพ่อที่ทำงานอยู่ด้วยกันมาเรียน

ที่เดียวกับผม ให้ผมช่วยดูมันให้หน่อย แต่จนป่านนี้ผมก็ยัง

ไม่เคยเจอ เพราะปีหนึ่งนอนหอใน คงต้องรอให้มันขึ้นปีสองก่อนมั้ง

แล้วค่อยมาอยู่บ้านผม(บ้านอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย) ถามว่านิสัยผมเป็นยังไงน่ะหรอ

เป็นคนดีศรีบ้านเมืองมาก มีเรื่องไปทั่ว ปากพาซวยในหลายๆโอกาส ถึงผม

จะดูแบดบอยอย่างนี้(ไหนบอกว่าเป็นคนดี)แต่เรื่องยาเรื่องเครื่องดื่มมึนเมาผมไม่ยุ่ง

เพราะผมเกลียดมัน ตอนเด็กๆผมมีปม(เริ่มดราม่า) แม่ของผมท่านต้อตายเพราะ

คนพวกนี้เมื่อสิบสี่ปีก่อนระหว่างที่แม่ลูกคู่หนึ่งกำลังจูงมือกันเดินริมถนน

ย่านการค้าอย่างสนุกสนาน ก็มีรถกระบะพุ่งมาทางแม่ลูกคู่นั้นอย่างรวดเร็ว

และไม่มีท่าทีว่าจะชะลอเลยแม้แต่น้อย ผู้เป็นแม่ผลักลูกชายของตนออก

จากบริเวนนั้น แล้วหลังจากนั้นเสียงไซเรนของรถพยาบาลและรถตำรวจ

ก็ดังกึกก้อง ผลการสืบสวนออกมาว่าคนขับรถเป็นชายวัยกลางคน

เมาสุราแล้วขับรถด้วยความประมาทส่งผลให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย

แม่ลูกคู่นั้นก็คือผมกับแม่ผมเอง ช่างมันเถอะเรื่องมันก็หลายปีมาแล้ว

ช่วงนี้ก็อยู่ในช่วงปิดเทอม ที่ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว จะคอยดูว่าไอ้เด็กนั่น

จะมามั้ย ช่วงปิดเทอมผมก็ทำงานนะ ยายมีร้านอาหารไทย ใกล้บ้านผม

ผมก็ไปช่วยแกตลอดทำหน้าที่หลานกตัญญู ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยพ่อครัวเชียวนะ

ก็เพราะว่าผมทำอาหารเก่งยังไงล่ะ ทำไมถึงทำอาหารเก่งน่ะหรอ

ก็เพราะว่าผมหล่อไงล่ะ(มันเกี่ยวกันมั้ย) 7:50 น. ผมต้องไปที่ร้านละ ร้านนี้

เปิดตั้งแต่เช้าเหมาะสำหรับคนที่จะไปทำงานแต่เช้า แต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง

“ สวัสดีครับคุณยายลุงแทน ” เด็กดีต้องรู้จักมีมารยาทครับ ผมเดินไปยืนที่ประจำ

ห้องครัวกับตัวร้านอยู่ที่เดียวกันแต่มีกระจกกั้นไว้ เพื่อไม่ให้ลูกค้าได้กลิ่น

ตาแสบจมูก และบริเวณร้านยังตกแต่งด้วยพันธุ์ไม้ไทยต่างๆ ยายและตา

เป็นคนออกแบบร้านด้วยกันแม้วันนี้ท่านจะไม่อยู่แล้ว(เสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว)

แต่จะไม่ให้ร้านครัวไทย(ชื่อร้าน)จากไป ผมสัญญากับตาว่าจะสืบทอดร้านนี้ต่อไป

นี่แหละคืดเหตุผล ที่ผมทิ้งคณะที่ใฝ่ฝัน(วิศวะ)

ยังไงก็ไม่เจ๊งเพราะร้านนี้เป็นร้านใหญ่ราคาถูกและอร่อยติดปากคนไทย

ร้านนี้ปิดเวลา 21:00 น.ครับ เป็นแบบนี้ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ นี่ก็ได้เวลาปิดร้านแล้ว

“ ใช่พี่เรนรึเปล่าครับ ” ผู้ชายพูดสำเนียงเหน่อตาหน้าซื่อๆเดินเข้ามาในร้าน

“ เออ ใช่มีอะไรหรอ ” ดูจากชุดนักศึกษาที่ใส่คงอยู่สถานบันเดียวกัน

“ ฉันชื่อสมหวัง เป็นลูกของพ่อยศจ๊ะ ” ยศชื่อเพื่อนพ่อ อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กนี่คือ

ลูกชายของเพื่อนพ่อที่ผมต้องดูแล

“ นายคือคนที่ฉันต้องดูแลใช่ไหม(ทำเสียงเหน่อล้อเลียน) ”

“ ใช่จ้า ” จะพูดเหน่อไปไหนวะ(ก็บอกว่าอยู่สุพรรณบุรี)

“ ออ อยู่กับพี่ต้องเป็นเด็กดีนะน้อง ”

“ จ๊ะ ”

“ พูดจงพูดจ๊ะ บ้านนอกจังเลย ” ปากผมเป็นอย่างนี้แหละครับ

“ ก็ฉันบ้านนอกนี่จ๊ะ แต่คนบ้านนอกจริงใจ ไม่กระล่อนะจ๊ะ ” อย่างกับมุขจีบสาว

“ เออๆ อยู่ด้วยแล้วต้องทำตัวให้มีประโยชน์ด้วยล่ะไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องพอนาย ”

“ คนบ้านฉัน ขยันกันทุกคนจ๊ะ ” สำเนียงเหน่อจริง บ้านนอกว่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจด่านะ