•♫สาวใช้แสนซึนกับนายท่านตัวร้าย♫•

       •ณ คฤหาสตระกูลอาซาฮินะ•
   "งืม~.." อะไรกันน่ะ..นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?แล้วที่นี่มันที่ไหน ทำไมฉันถึงมาอยู้ในห้องอรวนตาหรูหราอลังการแบบนี้ได้!?นี่ฉันอยู่บนสวรรค์รึไงเนี่ย!?นี่ต้องฝันแน่ๆ!ใช่!ฝันแน่ๆเลย! พอคิดแบบนั้นฉันก็เลยลองหยิกแก้มตัวเองดูแรงๆเผื่อว่าจะตื่นจากความฝันนี้ได้ "โอ๊ย!" น..นี่มะนไม่ใช่ความฝันเรอะ!?หมายความว่ายังไง ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ และใครเป็นคนพาฉันมา..อ้ะ เดี๋ยวนะ..
    
- กำลังคิดสถานการณ์เมื่อวานที่โดนผู้ชายแปลกหน้าลักพาตัวไปที่ไหนสักแห่ง-
   "ระ..หรือว่าจะเป็นตอนนั้น?ถ้างั้นเขาหายไปไหนกันล่ะ แทนที่จะเขียนจดหมายอะไรไว้ให้ฉํนสักหน่อยแท้ๆ ไหงฉันต้องมาติดแหงกที่นี่ แถมข้างนอกก็มืดแล้วด้วย" ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องสีขาวโพลนที่ประดับไปด้วยลูกไม้น่ารักๆอย่างดี สงสัยจังว่านี่ห้องตุ๊กตาหรอ?=A=;; ทำไมรู้สึกขนลุกชอบกลๆยังไงไม่รู้แฮะ  ทันใดนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาแล้วก็แกล้งหลับไปทันที
   "หืม..?ยังไม่ตื่นอีกหรอ ขี้เซาซะจริง" เสียงผู้ชายคนนั้น!!เขาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย มันหมายความว่ายังไงกัน 
   "พี่คะ เด็กคนนั้นฟื้นตัวรึยัง?" เสียงใครน่ะ!?=[]=;;
   "ยังเลย แต่ดูท่าทางจะไม่เป็นอะไรแล้วล่ะนะ ฝากดูแลยัยนี่ต่อทีละกัน พี่จะออกไปข้างนอกก่อน"
   "รับทราบค่า!" 
      พอเสียงประตูปิดลง ฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ก็เกือบจะหัวใจวายเพราะว่ามีเด็กผู้หญิงกำลังจ้องหน้าฉันเขม่งเลยO[]O;;!!เกือบจะกรี๊ดออกไปแล้วเชียวนะ!ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเนี่ย!?
   "หวา!?" ฉันตกใจจนล้มตกเตียงกระแทกพื้นอย่างจังเลย เจ็บเป็นบ้าT^T ดีนะที่ไม่กระดูกหักอะ
   "อ้ะ!?นี่เธอ เป็นอะไรมั้ย!?" ผู้หญิงคนนั้นรีบเข้ามาดูอาการฉันทันที เธอสังเกตว่าฉันไม่มีบาดแผลใดๆแล้วก็ถอนหายใจออกมา
   "เกือบไปแล้วสิ ขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ ฉันแค่อยากแกล้งเล่นน่ะว่าเธอหลับจริงมั้ย" ผู้หญิงคนนั้นพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นและหัวเราะออกมาเบาๆ
   "ม..ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันผิดเองที่แกล้งกลับ เพราะกลัวน่ะ.." ฉันก้มหน้าลงทำให้อีกฝ่ายเกิดความสงสัยและถามออกมา
   "กลัวพี่ชายฉันหรอ?" ฉันได้ยินแบบนั้นก็ช็อกไปชั่วครู่ ไม่นึกว่าตานั่นจะมีน้องสาวนิสัยดีแบบนี้ด้วย!?พี่น้องคนละสายเลือดมะเนี่ย=[]=;;!!
   "มะ..ไม่ใช่ว่ากลัวขนาดนั้น แต่ฉันรู้สึกสังหรใจแปลกๆน่ะสิ" พอผู้หญิงคนนั้นฟังที่ฉันพูดจบ เขาก็ยิ้มแย้มออกมาอย่างโล่งอก ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งๆที่ฉันบอกว่าพี่ชายเขาดูไม่ดียังไงก็ไม่รู้ แต่เธอกลับยิ้มให้ฉันแล้วไม่พูดว่าอะไรสักคำเลย
   "พี่ฮาคุก็เป็นแบบนั้นแหละ เขาเป็นคนเย็นชาแต่จริงๆแล้วพี่น่ะอ่อนโยนมากๆเลยนะ ตอนที่พี่เขาอุ้มเธอมาที่บ้านเองฉันก็ตะลึงเหมือนกัน ไม่นึกว่าพี่จะพาแขกน่ารักๆมาพักที่บ้านแบบนี้ด้วยน่ะ" ฉันหน้าแดงออกมาโดยไม่รู้ตัว จะใช่หรอ?เขาอุส่าแบกฉันมาถึงนี่น่ะหรอ อะไรจะขนาดนั้นกันล่ะ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันแม้แต่ชื่อแท้ๆเลย
   "เธอจะพักอยู่ที่นี่ตลอดไปก็ยังได้ คุณพ่อคุณแม่ก็อนุญาตนะ จัดการให้หมดแล้วล่ะ..ทั้งเรื่องที่เธอถูกไล่ล่าหรือที่โรงเรียน เพราะงั้นตอนนี้ก็พักผ่อนไปก่อนนะ" หะ=[]=;;..หมายความว่าไงที่เธอบอกว่าจัดการหมดแล้ว ไม่จริงน่ะ!ฉันจะเป็นอิสระแล้วหรอ จะไม่ถูกตามล่าแล้วหรอ!?อะไรจะง่ายปานนั้น!?แบบนี้มันแปลกแล้ว!?ตระกูลนี้น่ากลัวจริงๆอะ
   "ขะ..ขอบคุณค่ะ" ฉันไม่รู้แล้วว่าควรจะพูดหรือถามอะไรอีก ที่นี่มันอันตรายกว่าพวกยากูซ่าอีกนะ~!ฉันต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะตายหรอเนี่ย!?แม่จ๋าพ่อจ๋ารีบมารับหนูเถอะT^T~!...
 
 ◘▬โปรดติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ▬◘