•♫สาวใช้แสนซึนกับนายท่านตัวร้าย♫•

      •ณ คฤหาสตระกูลอาซาฮินะ•

   ฉันคุยกับผู้หญิงผมดำคนนั้นสักพัก และเมื่อเธอออกไปจากห้องพักแล้ว ฉันก็เริ่มวางแผนหนีออกไปจากที่นี่ทันที ฉันเปิดม่านที่หน้าต่างออก และเมื่อมองออกไปก็ต้องอึ้งระทึงอย่างหนัก!เพราะข้างนอกนั่นมียามเฝ้าประตูด้านหน้าและด้านหลังป้องกันผู้บุกรุกไว้ซะอย่างดิบดี!ฉันจึงตัดสินใจที่จะโดดลงไปให้เงียบที่สุด ถึงจะเป็นชั้น3แต่ยังไงฉันก็ต้องหนีออกไปให้ได้ โอกาศแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว!

   เมื่อตัดสินใจได้แล้วฉันจึงเปิดหน้าต่างออกแล้วขึ้นไปนั่งบนหน้าต่าง ค่อยๆมองลงไปข้างล่างก็รู้เลยว่ามันสูงมากกก=[]=;; จะตายหรือไม่ตายไม่รู้แหละ!แต่ต้องออกไปให้ได้!เอาล่ะนะ 

   "ฮึบ!" ฉันปิดตาลงแล้วโดดลงไปจากหน้าต่างนั้นทันทีแล้วก็ร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว

      ฟรึ่บ!!

   "อะ..เอ๊ะ?" ทำไมฉันไม่เจ็บเลยสักนิด?เฮ้ย=[]=!!พอฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองโดนอุ้มอยู่โดยผู้ชายผมดำที่ลักพาตัวฉันมา!ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย!?!

   "เธอนี่มัน..ใจกล้ากว่าที่ฉันคิดเสียอีกนะ" เขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างกับไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าฉันจะกล้าโดดลงมาจากชั้น3ที่สูงลิ่วขนาดนั้น ใช่..ฉันโง่มากTOT ไม่ทันคิดถึงตัวเองเลยว่าจะตายแอ้งแม้งได้ขนาดไหนกัน~...

   "ทะ..ทะ..ทำไมคนอย่างนายถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ!?แล้วนี่..อุ๊บ!:x" ยังพูดอะไรไม่ทันจบ เขาก็เอามือมาปิดปากฉันไว้ทันทีแล้วลากพาฉันเดินไปที่อื่นก่อนที่พวกยามจะมาเจอตัว

   "เฮ้อ..ฉันจะบอกอะไรเธอไว้อย่างนะ ว่าห้ามออกมาจากคฤหาสเด็ดขาดน่ะ"

   "หืม?ทำไม..ทำอย่างกับว่าเป็นเจ้าหนี้เจ้าของฉันซะอย่างนั้นคะ คุณไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งฉันได้หรอกนะ เพราะยังไงฉันก็ไม่อยากจะอยู่ที่นีี่!" ทันใดนั้นที่ฉํนพูดจบเขาก็จับแขนฉันไว้แน่นแล้วลากฉันเข้าไปใกล้ หลังจากนั้นก็ประกบริมฝีปากใส่ฉันอย่างรุนแรงและดุเดือดมาก!นี่เขาต้องการอะไรจากฉันนักหนาา=[]=;;!

   "อื๊อๆ~!" ฉันดิ้นไปมาไม่หยุด แต่เขาก็จับหันฉันไว้ไม่ได้หนีแล้วยังโอบเอวฉันไว้แน่นพออีกฝ่ายเห็นว่าฉันเริ่มหมดแรงเต็มทีเขาก็ค่อยๆระดมจูบผ่อนให้เบาลงและหวานฉ่ำกว่าครั้งก่อนซะอีก อ๊ากกกก!!ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว~!!

   "ทีนี้พอจะยอมฉันบ้างรึยัง..ยัยบ้า" เขาถอนจูบออกแล้วหันมาจ้องหน้าฉันซะเขม็งเชียว ไม่ต้องบอกก็รู้นะ ว่าตอนนี้ใบหน้าฉันมันแดงผืดผาวฉ่ำเหมือนมะเขือเทศย่างสุกที่ถูกลาวาถล่มจนร้อนใกล้จะละลายเต็มทีแล้ว!

   "ฉ..ฉันไม่เข้าใจ!และอีกอย่างทำไมต้องมาจูบปากฉันด้วย!ครั้งก่อนก็เป็นจูบแรกของฉันเชียวนะยะ!นายมันลามก วิปริต วิตถาร จอมวางแผนที่สุด!" ฉันชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเจ็บใจสุดขีด ไม่นึกว่าเขาจะกล้าทำให้ฉันรู้สึกละอายใจตัวเองได้มากขนาดนี้!?

   "ก็แล้วแต่เธอจะคิด ฉันห้ามเธอแล้วนะ..อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เขาเดินหายไปในป่าด้านหลังคฤหาสหลังนั้นโดยที่พวกยามไม่รู้ตัวด้วย!?อะไรกัน นึกอยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป พิลึกคน!

      ปล่อยให้ฉันยืนเอ๋องงเงิบแบบนี้มันมีความหมายอะไรคะเนี่ยยย พูดดด!!=A=;; กลับมาอีกทีเจอดีแน่ไอ้หนุ่มโรคจิตนั่น!ฉันจะจำไว้ว่านายมันเป็นคนสารเลววว~!

•▬โปรดติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ▬•