•♫สาวใช้แสนซึนกับนายท่านตัวร้าย♫•

    •ณ บริเวณสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในเขตโตเกียว•
- เวลา 18:51 นาที
   แฮ่กๆ..รอดรึยังก็ไม่รู้..แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะต้องหนีให้พ้นจากความเฮงซวยนี้ให้จงได้!ไม่รู้ว่าไปก่อกรรมอะไรมาหรือไปฆ่าใครไว้ที่ไหน แต่ฉันก็ต้องหนี!หนีไปจากความชิบหายที่พ่อแม่นำมาด้วยโดยไม่คำนึงถึงฉันสักแอะ
   ฉันแค่อยากจะมีชีวิตที่ดีเท่านั้นเอง ไหงต้องมาติดแหงกอยู่กับการหนีไปหนีมาแบบนี้ด้วยนะ ไร้ความยุติธรรมสิ้นดีเลย!มันใช่เรื่องที่ฉันควรจะมาคิดมากซะเมื่อไหร่ ตอนนี้ต้องหาที่พักก่อนที่จะโดนจับตัวได้ งานนี้อาสึกะถอยไม่ได้แล้ว!ถึงจะไม่เคยค้างคืนข้างนอกแต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว!โรงเรียนไม่ได้ไปก็ช่างแล้ว=[]=!เอาชีวิตให้รอดก่อนนนน~!
   "อ้าว ยัยอาสึ ไหงมายืนส่งรังสีอำมหิตใส่คนรอบตัวแบบนั้นล่ะ วันนี้เธอไม่ไปสอบหรอ?" และแล้วเสียงของใครสักคนที่ฉันไม่อยากจะเจอมากที่สุดก็ดันโผล่มาข้างหลังซะเนี่ย!?!โอยย ชีวิตหนอชีวิต ทำไมฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยT^Tทำไมต้องมาในเวลาแบบนี้นะเจ้ามาซาโตะ!
   "ฉะ..ฉันก็แค่เดินมาเอาของที่ลืมไว้ก็แค่นั้นเองล่ะ แต่เพราะฉันหาไม่เจอสักทีก็เลยไม่กล้าไปสอบซะแล้วน่ะสิ ฮะๆๆ" ฉันทำหน้ายิ้มกลบเกลื่อนไปแล้วหันไปมองเจ้าเพื่อนซี้ข้างหลังที่ทำหน้าสงสัยอยากรู้อยากเห็นไปซะหมด แต่ถ้าฉันบอกมาซาโตะล่ะก็เรื่องใหญ่โตโกลาหลกว่าเดิมแน่ๆ ฉันไม่อยากจะทำให้ใครเดือดร้อนหรือต้องมาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ด้วยแท้ๆ! ต้องรีบหาทางทำให้มาซาโตะไปที่อื่นซะก่อน!หรือไม่ก็ต้องหาโอกาศหนี!?
   "เห..?แปลกนะ ปกติไม่เคยเห็นเธอลืมของมาก่อนเลย หายากนะเนี่ย ให้ฉันช่วยหาก็ได้นะ ลืมอะไรไว้น่ะ" พอมาซาโตะถามมาแบบนั้นฉันก็สะดุ้งขึ้นมาทันที ถ้าฉันบอกว่าทั้งเสื้อผ้าทั้งหนังสือทั้งหมดอยู่ที่บ้านและถูกพวกยากูซ่าหมายหัวชีวิตอยู่เขาก็ต้องตกเป็นเป้าหมายของพวกนั้นด้วยแน่ๆ และอีกอย่างเขาจะถูกฆ่าถ้าหากพวกนั้นรู้ว่าฉันเอาไปบอกเขา จะให้มาซาโตะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด!ยังไงก็บอกไม่ได้เด็ดขาด!ต้องหาทางหนีก่อน!
   "อะ..เอ่อ..คือว่าฉันกำลังรีบน่ะ!ไว้เจอกันนะมาซาโตะ!" 
   "เฮ้!?เดี๋ยวก่อนสิ อาสึกะ ฉันช่วยหาให้ก็ได้น่า!"
 
     พอมาซาโตะพูดแบบนั้นฉันก็ยิ่งปล่อยตัวเองอยู่กับเขาตามลำพังไม่ได้ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ไม่อย่างนั้นเขาต้องพัวพันกับความตายที่ฉันนำมาด้วย ฉันวิ่งไปทุกที่ วิ่งจนไม่รู้ว่าตัวเองไปอยู่ที่ไหน พยายามวิ่งไปที่ๆไกลแสนไกลจากที่นี่ ไปจากที่ๆเพื่อนของฉันอาศัยอยู่ ถ้าอย่างน้อยฉันหนีไปอยู่ประเทศอื่น พวกนั้นก็ต้องตามมาด้วยแน่ๆ แล้วทุกคนก็จะปลอดภัย!
   "โอ๊ย!" ฉันเผลอวิ่งไปโดยไม่ได้ดูทาง จนไปชนกับผู้ชายแปลกหน้าอีกจนได้ 
   "นี่..เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?ลุกไหวรึเปล่าล่ะ" เฮือก=[]=;!!ฉันจำเสียงนี้ได้!เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันไม่กี่ช.ม.ก่อนนี้เอง ทำไมถึงมาจ๊ะเอ๋กันตรงนี้ได้!?
   "มะ..ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร พอดีไม่ได้ดูทางก็เลยวิ่งมาชนคุณ ต้องขอโทษด้วยนะคะ!" ฉันรีบก้มหัวโค้งให้อีกฝ่ายอย่างสุภาพ เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจและท่าทางจะไม่ได้โกรธอะไรฉันเลยอีกต่างหาก 
   "ฮะๆๆ ผมไม่ได้โกรธอะไรคุณเลยนะ แล้วนี่ทำไมถึงวิ่งหนีเอาเป็นเอาตายขนาดนี้กันล่ะ?โดนใครตามล่าอยู่รึไง?"
   "อึก..!" ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้เปิดปากพูดอะไรเลยแท้ๆ เขาก็เดาออกทุกอย่าง นี่มันจะฉลาดเกินไปมั้ย!?ใครที่ไหนเดาเหตุการณ์คนที่กำลังถูกไล่ฆ่าออกด้วยล่ะ!?=_=;; สมัยนี้มันน่ากลัวจริงๆเลย
   "ว่าไง เมื่อกี้ผมเดาถูกล่ะสิท่า" เขายิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนมีเลศนัยอะไรบางอย่าง ทำเอาฉันขนลุกผวาไปชั่วครู่ ผู้ชายคนนี้ดูไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เขาเป็นใครกันแน่นะ?
   "กะ..ก็แล้วยังไงล่ะ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องบอกเรื่องนั้นให้คนอย่างคุณรู้เลยนี่!" ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินผ่านเขาไป แต่แล้วฉันก็ต้องตะลึงเมื่อเขาหันมาแล้วจับฉันอุ้มเหมือนเจ้าสาวในงานแต่งงานยังไงยังงั้น!?ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครอุ้มฉันแบบนี้เลย นี่เขาคิดจะทำอะไรเนี่ย!?=[]=;;
   "ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปไหนทั้งนั้น อยู่นิ่งๆแล้วรูดซิปปากให้สนิทไปเลย"
   "ดะ..เดี๋ยวสิ!?นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!" ฉันดิ้นไปมาไม่หยุดแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันลงสักที แล้วเดินเข้าไปในซอกมุมหนึ่งของตึกร้าง เขาปล่อยฉันลงแล้วจับคางฉันไว้อย่างใกล้ชิด แถมยังโอบเอวฉันไว้ซะแน่นเชียว!ไอ้นี่มันคนวิปริต=[]=!!!
   "นะ..นี่นายคิดจะทำอะไร!?ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะ!" ฉันรีบเดินออกมาจากซอกนั้นแต่ก็โดนผู้ชายคนนั้นลากกลับเข้าไปเหมือนเดิม เขาจ้องหน้าฉันใกล้มากแต่ไม่รู้ทำไมสายตาที่เขาจ้องมองมาที่ฉันถึงดูจริงจังขนาดนี้กัน!?ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีแล้ว ทั้งๆที่ควรจะหนีแต่ขยับตัวไม่ได้เลย นี่ฉันจะโดนข่มขืนหรอ!!?
   "เธอนี่มันดื้อด้านกว่าที่ฉันคิดเยอะเลยนะ แต่อย่าห่วงไปเลย..ฉันจะพาเธอไปที่ๆปลอดภัย เพราะงั้นเลิกดิ้นซะยัยบ้า" พอเขาพูดจบก็อุ้มฉันขึ้นเหมือนเดิมแล้ววิ่งไปสถานที่ที่ไหนสักแห่งที่ฉันไม่รู้จักมาก่อน ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ต้องเจออะไรร้ายแรงกว่านี้อีกมั้ย แต่เท่าที่รู้..เขาไม่ได้เป็นคนไม่ดี คงเพราะสงสารฉันก็ได้..แต่พอความเหนื่อยล้ามันสะสมเอามากๆ ร่างกายฉํนก็อ่อนเพลียเต็มที รู้สึกว่าร่างกายของฉันคงต้องได้รับการพักผ่อนบ้างซะแล้วสิ..อ้อมแขนของเขา..ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนจังเลย.. <--หลับไปโดยปริยาย=0=;
 
◘▬โปรดติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ▬◘