•♫สาวใช้แสนซึนกับนายท่านตัวร้าย♫•

-แนะนำให้อ่านบทนำให้จบก่อนนะคะ-     

      •ณ โรงเรียนไรเซ็นท์ สาขาวิทยาเอก•

- เวลา 7:15 นาที

   แฮกๆๆ..!ในที่สุดฉันก็มาถึงโรงเรียนสักที! คราวนี้ล่ะต้องอ่านให้ได้สัก100หน้า*^* อาสึกะสู้ตายค่ะ!!

   ฉันถอดรองเท้าสเก็ตไว้ในกระเป๋า จริงๆมันไม่ได้หนักอะไรหรอกค่ะก็คู่เล็ก เพราะเท้าฉันไม่ใหญ่เท่าคุณแม่หรือเพื่อนคนอื่นๆในห้อง=~=;; พอฉันเข้าไปในห้องทุกคนก็ทักทายกันยกใหญ่เหมือนไม่ได้เจอกันมาทั้งชาติอย่างงั้นแหละ ฉันก็ทักทายตอบกลับไปเหมือนปกติทุกๆวัน รู้สึกว่าชีวิตตัวเองจะสุขสบายไปมั้ย=w="?แต่ดีแล้วล่ะ เพราะฉันรักความสงบในชีวิตแบบนี้เหมือนกัน ไม่ต้องเครียดอะไรทั้งนั้นด้วย

   กริ๊งๆ~

   ดีล่ะ!ฉันอ่านมาหมดทุกเล่มที่อยากรู้มาแล้ว!เท่านี้ก็สอบได้ที่ดีๆอีกแน่นอน ขยันเรียนแบบนี้แม่จะภูมิใจเราบ้างมั้ยน้า=A=~?จะชอบหรือไม่ก็แล้วแต่ ฉันรักการอ่านหนังสือและนวนิยายมากกกก~!แค่ได้อ่านก็ยิ้มแก้มปริปรานใจแล้วล่ะ ทีนี้ก็เหลือแค่รออาจารย์เข้ามาในห้องแล้วแจกข้อสอบที่ฉันอยากทำมาก*^*มาวางไว้บนโต๊ะ!เท่านี้ฉันก็จะตื่นเต้นแทบจะบ้าแล้ว!

    "อะแฮ่ม! ทุกคนนั่งประจำที่ตัวเองได้แล้ว ครูจะเริ่มแจกข้อสอบแล้ว ท้งหมดเป็นข้อช้อย40และข้อเขียนอีก20ข้อ ใครทำได้หมดวิชานี้ครูยกเกรด4ให้ไม่มีข้อแม้ใดๆ!" อาจารย์ก็เว่อร์ไปแล้วคร่า~=O=;; มีใครจะทำข้อเขียนครบได้หมดเล่า สมองผีเข้าสิงแหงมๆเลยอะ

    และแล้วช่วงเวลาที่ฉันรอมานานก็มาถึงแล้ว!ข้อสอบที่แสนตื้นตันกำลังมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันต้องรีบทำข้อสอบและวิเคราะห์คำถามให้ดีๆ!สู้ตายๆ!*^*

  - เวลาหลังเลิกเรียน -

    ตอนนี้เด็กนักเรียนในห้องออกไปกันหมดแล้ว แถมยังมีนัดกันว่าจะไปร้องคาราโอเกะให้หายเครียดด้วย ถึงพวกเขาจะออกปากชวนแต่ฉันก็ปฏิเสธไปเพราะว่าเหนื่อยล้ากับการทำข้อสอบอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งวันเนี่ย=O=;;!

    "เฮ้! ยัยอาสึ นี่เธอดูเหนื่อยมากเลยนะ เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย?" จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายเดินตรงมาหาฉันโดยไม่ทันตั้งตัว และแน่นอนคนที่เรียกฉันแบบนี้มีคนเดียวในโลก ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็เจ้าเพื่อนสนิทของฉัน มาซาโตะ ไงล่ะ!ชอบยุ่งไปซะทุกเรื่องเลยจริงๆ เห็นแล้วหน่ายใจเลยอะ   

    "ฉันเปล่าเป็นอะไรสักกะหน่อยนึง..นายนั่นแหละ มีธุระอะไรมิทราบ?" ฉันหันไปมองเจ้าเพื่อนสุดกวนแล้วทำหน้ามุ่ยใส่นิดๆด้วยความอ่อนเพลียมาก เขาจ้องหน้าฉันสักพักก่อนจะขำออกมาเบาๆแล้วตอบกลับมาว่า...

    "วันนี้ก่อนกลับบ้าน แวะไปซื้อไอศครีมทานกันสักหน่อยดีกว่ามั้ย?เห็นเธอไม่ค่อยสบายก็เลยคิดว่าน่าจะช่วยให้หายเครียดได้บ้าง นะๆๆไปกันนะ" ทีแบบนี้ล่ะเอาอาหารมาล่อฉันทุกที ก็แค่อยากได้เพื่อนเล่นระหว่างกลับบ้านล่ะสิ ตาบ้านี่ฉันดูแผนนายออกหมดนะ=_=;; แต่เอาเถอะ ยังไงก็ไปกินไอศครีมนี่นา กำลังหิวๆพอดีด้วย ไปก็ไปล่ะทีนี้

    "ไปก็ได้ แต่นายต้องจ่ายด้วย เพราะเป็นฝ่ายชวนฉัน โอเคมั้ย?" ฉันตอบไปอย่างเสียงมั่น ทำเอาเจ้าเพื่อนสุดกวนหน้าเหวอไปนิด แต่เขาก็พยักหน้าตอบพร้อมกับยิ้มร่าเหมือนเด็กเล็กๆที่ได้ของขวัญวันเกิดยังไงยังงั้น

    "อื้อ รับทราบแล้วครับ!" ทำเหมือนพ่อบ้านอีกแหละ=A="ได้ยินแล้วขนลุกนิดๆแฮะ

 หลังจากที่ฉันนั่งทานไอศครีมเม้าไปเม้ามากับตาบ้านั่นเป็นช.ม.ก็รีบบึ่งกลับมาบ้านทันที เพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว มีหนังสือต้องรีบอ่านอีก!และเมื่อฉันกลับมาถึงที่บ้านก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้าของตนเอง!!=[]=;; หน้าบ้านมีพวกหน้าตานักเลงเหมือนอันธพาลจอมโจรมาบุกบ้านงั้นแหละ!?นี่มันอาร๊าายยยย~!ไหงมีอันธพาลเป็นฝูงมายืนหน้าบ้านฉันล่ะเนี่ย!?!แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ!ทั้งสองคนมัวทำอะไรอยู่เนี่ย!?

 ฉันหลบหลังกำแพงแล้วค่อยๆเข้าไปในซอกหลังบ้าน เพราะฉันตัวผอมเลยลอดเข้าไปได้อย่างสบายๆ ฉันเปิดประตูหลังบ้านเข้าไปเงียบๆและหวังว่าพ่อกับแม่จะยังอยู่ข้างในอย่างปลอดภัย แต่แล้วฉันก็ไม่พบร่องรอยของพ่อกับแม่เลย เหลือเพียงแต่กระดาษพับบนโต๊ะในห้องรับแขกเท่านั้นเอง ฉันรีบหยิบมันขึ้นมาอ่านโดยไม่รีรอช้าอะไรทั้งนั้น!

    'ถึงอาสึกะ..ลูกรัก พ่อกับแม่ขอโทษที่ไม่มีทางเลือก แต่พวกเราจำเป็นต้องขายบ้านและลูกให้กับพวกเขา พ่อกับแม่ขอโทษจริงๆที่ทำแบบนี้กับลูกได้ ลูกต้องหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ พ่อกับแม่ตอนนี้จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ เมื่อถึงเวลาแล้วพ่อกับแม่จะกลับมารับลูกนะ อย่าให้พวกเขาจับตัวลูกได้ หาที่ซ่อนตัวที่คิดว่าพวกเขาไม่น่าจะมาได้ ขอให้อยู่อย่างปลอดภัยนะลูกรัก สัญญาว่าจะกลับมารับลูกแน่นอน จากพ่อและแม่'

 น..นี่มันอะไร!!ทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องขายบ้านและขายฉันให้กับพวกยากูซ่าอันธพาลสุดโฉดแบบนั้นด้วย!ไร้เหตุผลสิ้นดี!ชิ่งหนีไปสองคนหน้าตาเฉยแล้วทิ้งลูกไว้ที่นี่คนเดียวเนี่ยนะ!?โหดร้ายที่สุดดดดดดด~!!!และทีนี้ฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย!!?

 ฉันรีบเก็บกระดาษใส่กระเป๋านั้นไว้และรีบออกไปทางประตูหลังบ้านให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้พวกนั้นรู้ตัวว่าฉันอยู่ในบ้าน ทางนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว!ต้องรีบหนีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆTOT!!

    "เฮ้ย!!นั่นเสียงอะไรวะ เข้าไปดูเร็ว!" ซวยแล้ว=_=; ฉันเผลอรีบตัวเกินไปหน่อยจนเผลอเหยียบเศษแก้วที่แตกแล้วจนได้ ดีที่มันไม่ค่อยบาดเท้าฉันแต่ก็โดนบาดอยู่ดีนั่นแหละ ตอนนี้คงจะต้องเผ่นอย่างเดียวแล้ว!ไม่อยากวิ่งก็ต้องวิ่งล่ะงานนี้!!

    "มันอยู่นั่น!รีบไปตามจับตัวมาเร็วเข้า!" คราวนี้ไล่ตามจับกันมาเป็นฝูงวัวฝูงควายเลยเหรอ=[]="!? ไม่ได้การ ถ้าเราไม่รีบหาที่ซ่อนตัวล่ะก็ตายแน่ๆ!!

    อุ๊บ!..อะไรเนี่ย!? จู่ๆฉันก็โดนปิดปากสนิทโดยไม่ทันตั้งตัวแถมยังโดนลากเข้าไปในซอกตึกพอดีด้วย ฉันพยายามดิ้นไปมาแต่แล้วผู้ชายที่เอามือมาปิดปากฉันไว้ก็ยื่นหน้ามาใกล้หูของฉันแล้วพูดออกมา "เงียบซะ..ถ้าเธอไม่อยากโดนจับตัวไปขายหั่นเนื้อเป็นชิ้นๆ..ไม่งั้นฉันส่งเธอให้พวกมันแน่" พอคำพูดของเขาจบลงหน้าฉันก็ซีดเผือกเป็นมะเขือขาวแก่เลยทีเดียว!นี่โหดไปมั้ยคะ!สรุปจะมาช่วยหรือมาลักพาตัวฉันไปอีกคนน่ะ!?แต่ฉันก็ต้องยอมเขาเพราะดูเหมือนว่าพวกยากูซ่านั้นจะออกห่างออกไปกันแล้วเหมือนกัน ฉันค่อยๆเงยมองใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้..ท..เท่ระเบิดเลยO///O...ไม่ได้ๆ!!นี่มันคนแปลกหน้านะ ฉันจะคิดไปเถลิดได้ยังไงกัน!?

    "ดูเหมือนจะไปกันแล้วล่ะ..ออกไปกันเถอะ" ผู้ชายคนนี้ปล่อยฉันออกมาจากซอกมุมตึกนั้น แล้วฉันก็ต้องหายใจลวกๆอย่างแรงเพราะเขาอุดปากตั้งนานกว่าจะทนได้แหน่ะ=~=;; แกล้งกันชัดๆเลยอะ พอมองดูดีๆแล้วเขาก็ดูดีสุดๆจนฉันแทบจะสะกดกลั้นใจไม่ไหวเหมือนกัน แต่ยังไงเขาก็อุตส่ายอมช่วยนี่นะ

    "ค..คือว่า ขอบคุณที่เมื่อกี้ช่วยฉันเอาไว้นะคะ ไม่งั้นฉันคงโดนจับไปฆ่าเฉือนตายแหงมๆเลยTOT" แค่คิดก็สยองแล้วค่ะ ฉันยิ่งไม่ถูกกับอะไรน่ากลัวๆอยู่ด้วย เป็นไปได้อยากหนีออกจากประเทศนี้ไปเลยล่ะพวกนั้นจะได้ตามหาฉันไม่เจอ

    "ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ..ฉันก็แค่ทนเห็นคนเดือดร้อนไม่ได้ก็แค่นั้นเองล่ะ" น้ำเสียงที่เย็นชาแต่ดูอ่อนโยนแบบนี้มัน...จะฆ่าฉันเลยหรอ=///=;; แบบนี้อยู่ด้วยตลอดละก็มีหวังเลือดกำเดากระฉุดแน่ๆอะ

    "งั้นฉันไปล่ะ..ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะสาวน้อย.." เขาเดินจากไปทั้งๆอย่างนั้นแล้วฉันก็ไม่อยากจะรบกวนเวลาของคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่ด้วย ก็เลยได้แต่ยืนมองเขาเดินจากไปแบบเงียบๆ แต่ก็รู้สึกเหงานิดหน่อยนะ แล้วก็..ฉันต้องหาที่อยู่ใหม่จากนี้ด้วย ไม่งั้นตายกันไปข้างนึงละงานนี้=_=;;

◘▬โปรดติดตามอ่านต่อตอนหน้านะคะ^w^▬◘

ใครสนุกก็ดีใจแล้วค่ะ เพราะเขียนแบบมั่วๆรั่วๆเอาสุดๆเลยล่ะ หวังว่าจะทำให้ผู้อ่านบันเทิงกับนิยายเรื่องนี้เพราะเขียนนานมากกกกTATมือจะขาดแล้วววว แล้วมาพบกับอาสึกะจังตอนหน้านะคะว่าจะเป็นยังไงกันต่อ ชีวิตของเธอจะน่าเศร้าหรือแสนสุขแค่ไหน ต้องลุ้นเอานะ>w<~!