Boreas love mafia ทัณฑ์ร้าย นายมาเฟียเลือดเย็น

บทที่ 2 ณภัทร วิเศษโยธา
 
กริ๊งๆๆๆ  กริ๊งๆๆๆ
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์รุ่นทันสมัยที่เป็นที่นิยมในปัจจุบัน  ร้องเป็นสัญญาณบอกว่ามีสายเข้า ปลุกให้ผู้ที่กำลังอยู่ในนิทรารมย์อันแสนสุขต้องตื่นไปโดยปริยาย
“ ฮา โหล” เสียงหวานยานครางที่บ่งบอกว่าผู้เป็นเจ้าของเสียงยังไม่ตื่นเต็มตานัก  กรอกเสียงตอบปลายสายทั้งที่ยังไม่ดูชื่อผู้ที่โทรเข้ามาขัดขวางการนอนอันแสนสุขของเขาแต่เช้าขนาดนี้  แน่นอนว่าผู้ที่จะโทรเข้ามาในเช้าวันหยุดอย่างนี้มีเพียงคนเดียวและคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้  นอกจาก “พี่เมฆ” พี่ชายแท้ๆของเขาเอง!!
“จันทร์ ! อยู่ไหน! กับใคร! ทำไมยังไม่มาอีก พ่อแม่รออยู่” และก็เป็นไปดังที่คิดไว้ไม่มีผิด  เสียงทุ้มของพี่ชายรัวเข้ามาไม่ยั้ง แบบไม่รอให้เขาได้ตั้งตัวเลยแม้แต่นิด
“โอ๊ย ค่อยๆพูดก็ได้พี่เมฆ   รีบไปไหนกัน แล้วนี่มันพึ่ง 7 โมงครึ่งเองนะ” เอ่ยตอบพี่ชายกลับไป  เมื่อเหลือบสายตามองนาฬิกา แล้วก็ต้องโอดครวญใส่พี่ชายตนเองเมื่อเห็นว่านี่ยัง 8 โมงเช้าด้วยซ้ำ แต่พี่ชายเขากลับโวยวายเหมือนกับว่าเลยเที่ยงวันมาแล้วอย่างนั้นแหละ
“ไม่ต้องมาพูดเลย ตัวแสบ ไหนบอกว่าจะรีบกลับไง นี่คุณแม่เตรียมเข้าครัวเองเพื่อทำอาหารต้อนรับลูกชายสุดที่รักเลยนะ” และสาเหตุที่ทำให้พี่ชายโทรมาโวยวายตนแต่เช้าอย่างนี้คงไม่พ้นโทรมาเร่งให้ตนรีบกลับบ้านไวๆหรอก  ก็แน่สิเพราะที่จริงแล้วไม่มีใครในบ้านเห็นด้วยเรื่องที่เขาย้ายมาพักที่คอนโดใกล้กับโรงแรมที่เขาฝึกงานอยู่เลย  แต่เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่เขาและเพื่อนๆต้องไปฝึกในร้านอาหารหรือโรงแรมต่างๆจึงจำเป็นต้องหาที่พักใกล้กับที่ฝึกงานของตนเพื่อความสะดวกและกันความผิดพลาดจากปัญหารถติดในกรุงเทพด้วย  ซึ่งกว่าที่บ้านจะยอมให้เขามาพักที่นี่ได้ก็ต้องชักแม่น้ำไม่ต่ำกว่าสิบสายเลยทีเดียว  จนเขาต้องใช้ลูกอ้อนประจำของตัวเองนั่นแหละทั้งพ่อ แม่ แล้วก็พี่ชายจอมหวงถึงได้ยอมปล่อยมา แต่มีข้อแม้ว่าต้องกลับไปนอนที่บ้านทุกวันหยุด    และเพราะเป็นวันหยุดประจำของเขา พี่ชายสุดหล่อถึงได้โทรมาเร่งกันแต่เช้าแบบนี้ ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาเกือบ 3 เดือนแล้ว และตอนนี้เขาก็ใกล้จะจบการฝึกงานแล้วจึงค่อนข้างยุ่งเรื่องเอกสารจบสักหน่อยทำให้ไม่ค่อยมีเวลาโทรหาที่บ้านเหมือนช่วงแรกๆ  เลยเป็นสาเหตุให้วันหยุดนี้พี่ชายที่เคารพโทรมาโวยวายซะใหญ่โตขนาดนี้  เฮ้อ เป็นที่รักของทุกคนก็เหนื่อยอย่างนี้ล่ะ
(เหรอยะ!!! : ไรท์)
“จันทร์!!”เสียงตะโกนจากพี่ชายดึงสติของร่างบางให้กลับมา
“โอ๊ย! พี่เมฆ ตะโกนทำไมเนี่ย หูจันทร์แตกพอดี”เอ่ยว่าผู้เป็นพี่ชาย มือก็พลางลูบหูป้อยๆเนื่องจากเสียงที่ดังพอสมควร แต่ก็ไม่ได้พูดหยาบคายกับผู้เป็นพี่เหมือนน้องชายทั่วไป เพราะถูกเลี้ยงดูเหมือนลูกสาวมากกว่า เพราะผู้เป็นพ่อกับแม่อยากได้ลูกสาว แล้วเขาก็ดันเกิดมาหน้าหวานแปลกจากคนอื่นซะได้
“ก็เรานั่นแหละ มัวเหม่ออะไรอยู่พี่เรียกตั้งนานแล้ว เราก็ไม่ตอบสักทีนี่”ผู้เป็นพี่ตอบกลับมาเล่นเอาร่างบางเถียงไม่ออกเลยทีเดียว เพราะเขาก็เผลอคิดอะไรไปไกลจริงๆนั่นแหละ
“อื้ม! ขอโทษครับ  แล้วเมื่อกี้พี่พี่ว่าไรนะ”
“พี่ถามว่าเราจะมาถึงกี่โมง แม่ฝากถามมาจะได้ตั้งโต๊ะรอ”
“งั้นจันทร์ขอเวลาชั่วโมงหนึ่งนะ น่าจะถึงไม่เกินแปดโมงครึ่ง แล้วเจอกันครับ บาย”เอ่ยบอกระยะเวลาที่คาดการณ์ไว้กับผู้เป็นพี่ชายแล้วก็ขอไปตรียมตัวทันที เพื่อจะได้กลับบ้านเร็วๆ เดี๋ยวจะโดนคุณแม่สุดที่รักบ่นชุดใหญ่อีก
“โอเค  ขับรถระวังด้วยล่ะอย่าขับเร็วนัก”ที่จริงแล้วจันทร์ไม่ได้ขับรถเร็วอะไรมากหรอก แต่เขาก็ยังห่วงอยู่ดี ก็น้องเขาทั้งคนนี่ (เกินไปแล้วนายเมฆ : ไรท์)(อะไรของเธอยายมานี่ : เมฆ)(มณีโว้ยไม่ใช่มานี่ : ไรท์)<<<เอิ่มไปไกลละ 555>>>
“คร้าบ คุณพ่อ”เสียงหวานลากยาวอย่างกวนอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูน่ารักในสายตายเมฆอยู่ดี
“เดี๋ยวเหอะ”เสียงทุ้มเอ่ยคาดโทษก่อนจะกดตัดสายไป เพื่อให้น้องชายได้เตรียมตัว
 
 
บ้านวิเศษโยธา
รถเก๋งสมรรถภาพเยี่ยมสีขาวแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านสองชั้นขนาดไม่ใหญ่จนเกินไป ที่บริเวณหน้าบ้านและสองข้างทางถูกจัดแต่งสวนไว้อย่างสวยงาม ตามความชอบของนายหญิงของบ้าน ส่งให้บ้านดูร่มรื่นหน้าอยู่ขึ้นเป็นเท่าตัว ร่างบางก้าวลงจากรถอย่างคล่องตัว ชายร่างบาง ผิวขาวเนียน แถมหน้าหวานราวกับผู้หญิง ปากบางเป็นกระจับ ดวงตาเรียวขับให้ดวงหน้าหวานเกินชายดูมีเสน่ห์มากขึ้น ด้วยสาเหตุนี้ทำให้จันทร์ถูกทักว่าเป็นผู้หญิงอยู่บ่อยๆ  จนร่างบางเริ่มชินเสียแล้วแถมชื่อเขาก็ไม่ได้บ่งบอกความเป็นผู้ชายนักหรอก แต่จะทำไงได้ ก็แม่เขาชอบชื่อนี้นี่!!
“คุณจันทร์! มาแล้วเหรอครับ  รีบไปหาคุณๆท่านเถอะครับป่านนี้คงคอยกันแย่ ”ลุงชื่น คนขับรถของบ้านที่เป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันเพราะอยู่ด้วยกันมานาน  เอ่ยทักร่างบางอย่างดีใจแล้วเตือนให้รีบไปหาบรรดาคุณๆทั้งหลายที่แทบจะนับวันรอให้ถึงวันหยุดของคุณหนูคนเล็กเร็วๆ
“สวัสดีครับลุงชื่นแหมเจอหน้ากันก็เร่งกันใหญ่เชียว แล้วนี่อยู่กันที่ห้องนั่งเล่นใช่มั้ยครับ ”เอ่ยล้อชื่นด้วยความเป็นกันเองแล้วถามถึงพ่อ แม่ และพี่ชายของตน และก็เป็นแบบนี้กันทั้งบ้านไม่ดูถูก ไม่ถือตัว แถมเป็นเจ้านายที่ดีอย่างนี้เขาและเมียกับลูกเลยรักและเทิดทูนครอบครัวนี้มาก
“ครับ อยู่ที่นั่นกันหมดเลย”
“แล้วนมกับจาละครับ”ถามถึงนมและเพื่อนของตนซึ่งเป็นภรรยาและลูกของคนตรงหน้าที่เป็นเพื่อนเล่นของตนมาตั้งแต่เด็กเพราะอายุไล่เลี่ยกัน
“ยายจิตจัดโต๊ะรอคุณจันทร์อยู่ละครับส่วนไอจาก็ช่วยแม่เขาอยู่นั่นแหละ คุณจันทร์ก็รีบไปเถอะครับเดี๋ยวลุงเก็บรถให้”
“ครับ ฝากด้วยนะครับ”
 
ห้องนั่งเล่น
บุคคลทั้งสามที่ถูกกล่าวถึงกำลังทำกิจกรรมอยู่ต่างกันไป ชายวัยกลางคน ผู้เป็นประมุขของบ้านกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจอยู่ ผู้เป็นแม่นั่งดูข่าว และลูกชายคนโตที่ทำงานผ่านระบบอินเตอร์เน็ตอยู่ ทำให้ไม่รู้ตัวเลยว่าผู้เป็นน้องชายที่ตนรออยู่นั้นอยู่ข้างหลังตัวเองแล้วเพราะนั่งหันหลังให้กับประตูอยู่
แฮร่!!!
เฮ้ย!!
“555”เสียงหัวเราะร่วนของคนแกล้งที่ตามมาจากเหตุการณ์เมื่อครู่
“จันทร์!  เล่นอะไรเนี่ยเรา” โวยวายน้องชายเสียยกใหญ่ เพราะทำตนตกใจจนเกือบทำแท็บเล็ตหลุดมือ
“กลับมาแล้วเหรอตัวแสบ หื้ม” กล่าวพรางลูบหัวร่างบางที่เข้ามานั่งแทรกกลางตนกับภรรยาเพื่อหลบพี่ชาย
“นั่นสิ แล้วไปแกล้งพี่เขาทำไมคะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงอาทรหลังกอดและหอมลูกคนเล็กอย่างมันเขี้ยวไม่ต่างจาผู้เป็นสามี   ในขณะที่ร่างบางอยู่เฉยๆปล่อยให้ทุกคนกอดรัดอย่างเคยชินเสียแล้ว
“ตัวแสบ! มานี่เลยนะมาให้ทำโทษซะดีๆ”
“เฮ้ย! พี่เมฆ เค้าขอโทษ 555 พะ พอแล้ว 555 อ๊ากกก!”ภาพร่างบางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เนื่องจากโดนเมฆจี้ที่เอว เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้เป็นพ่อแม่ได้อย่างดี
และหลังจากนั้นทุกคนก็รับประทานอาหารเช้าด้วยกันโดยมีเสียงหัวเราะเป็นระยะ   จบจากมื้ออาหารก็พูดคุยกันตามประสาครอบครัว  ซึ่งตลอดเวลาก็จะมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะไม่ขาดสาย แม้จะกลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์และไม่ได้อยู่ไกลกันมากก็เถอะ  แต่ร่างบางก็ยังคงคิดถึงที่บ้าน ไม่ต่างจากทุกคนอยู่ดี
ใบหน้าหวานเกินชายประกอบไปด้วยรอยยิ้มสวยโดยไม่มีทางได้รู้เลยว่า  หลังจากนี้จะเกิดเรื่องร้ายแรงที่จะทำให้รอยยิ้มที่เคยมีจะจางหายไป ตลอดกาล