Invade: การมาเยือน

          ฉันตกใจมาก ฉันกรี้ดออกมาสุดเสียงและหันกลับวิ่ง ฉันกำลัง...สติแตก...

ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ฉันเห็นร้านขายของด้านหน้า ฉันรีบวิ่งเข้าไปในร้าน นั่งหลบตรงเคาต์เตอร์คิดเงิน ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ ฉันนั่งกุมหัวตัวเอง ภาพของผู้หญิงคนที่ช่วยฉันตอนเธอถูกแทงมันยังอยู่ในหัวฉัน น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมา

          ทำไมฉันไม่ช่วย ทำไมฉันถึงทิ้งผู้หญิงคนนั้น 

คำพูดและภาพพวกนี้วนอยู่ในหัวฉันไม่หยุดไม่สิ้น ฉันทนเห็นภาพพวกนี้ไม่ได้!!

จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำลายข้าวของภายในร้าน ฉันชะโงกไปดู เขาเป็นผู้ชายที่ไม่สูงมาก รูปร่างดี ผมลอนยาวถึงคาง ร่างกายเขามีบาดแผลเต็มไปหมด เขาทรุดตัวลงหลังพิงผนังชันเข่าแล้วเริ่มกุมหัว ก่อนที่ร่างกายของเขาจะเริ่มสั่นเป็นจังหวะ ฉันมองเขา เขาก็มองฉัน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยฝุ่น เลือด และคราบน้ำตา หลังจากที่มองกันสักพัก เขาก็กลับไปมองพื้นอีกครั้ง แล้วเขาก็ล้วงไปหยิบบางอย่างในกางเกงของเขา เขาหยิบปืนพกออกมาจากกางเกงแล้วมาจ่อไปที่คางตัวเอง

     "เห้ย! นี่คุณจะทำอะไร?!?"

     "อย่าเข้ามา...ฉันฆ่าเธอแน่!!" เขาจ่อปืนมาที่ฉัน สภาพหน้าตาของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น มีเลือดไหลที่หัวของเขา และเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เขาสะอื้น พร้อมกับแสดงสีหน้าอันเจ็บปวด ฉันยกมือขึ้นทำท่ายอม ตอนนี้ฉันอยู่ห่างจากเขาประมาณ 5 เมตรได้

     "คุณ...ใจเย็นๆก่อนนะคะ ฉันไม่ทำร้ายคุณหรอก"

     "ฉันไม่สน! อย่าเข้ามาเชียวนะ!" เขาเบิกตากว้าง น้ำตาคลอ มือไม้สั่น ฉันค่อยๆพยายามทำเข้าสงบสติอารมณ์

     "ฉันไม่มีอาวุธ คุณใจเย็นๆก่อนนะ"

     "Melissa ตายแล้ว...เธอตายแล้ว!! ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่แล้วว!!!" เขาหันปืนมาจ่อที่คางตัวเองอย่างรวดเร็ว ฉันรีบกระโจ่นเข้าหาเขาแล้วปัดปืนออกไป ปืนลั่นใส่หูของเขาทำฉันตกใจมาก เขาพลักฉันออกจนหลังไปกระแทกกับเคาต์เตอร์ เขาเริ่มตะเกียดตะกายเพื่อที่จะไปหยิบปืน ฉันรีบพยายามดันตัวเอง ใช้แรงทั้งหมดที่มีกระโดนไปที่หลังของเขา เขาทรุดลงไปนอนคว่ำกับพื้น ฉันพลิกตัวเขา แล้วนั่งทับร่างกายของชายคนนี้ จับแขนเขาแล้วเตะปืนไปไกลๆ เพื่อที่จะไม่ให้เขาหยิบปืนอีก เขามองฉันด้วยสายตาที่โกรธปนเศร้าโศก 

     "เธอจะทำอะไรฉัน! ห่ะ?? ปล่อยฉัน!!!"

     "ไม่ให้คุณทำอะไรโง่ๆไง การที่คุณฆ่าตัวตายมันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหรอ?!?"

     "เธอไม่รู้อะไรอย่ามาพูด ไอ้เด็กน้อย! อย่างน้อยฉันตายไปฉันก็จะได้เจอ Melissa อีกครั้ง!! ฉันอยากอยู่กับเธออีกครั้ง..." ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดนั้น เป็นน้ำเสียงที่ดูเจ็บปวดที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาในชีวิต เขาร้องไห้เหมือนจะขาดใจ

ฉันมองไปที่สร้อยของเขา จี้ที่อยู่บนสร้อยของเขาสามารถเปิดปิดได้ และมันก็เปิดอยู่ ด้านในเป็นรูปผู้หญิงผมบลอน กำลังหอมแก้มชายคนนี้อยู่และด้านหลังเป็นชายทะเลที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน

     "แต่เธอคงไม่อยากให้นายตายหรอก" เขานิ่งเงียบไป ไม่ร้องไห้ ไม่พูด "เธอคงไม่อยากให้นาย...ตายตามเธอไปหรอก ทุกคนควรค่าเเก่การมีชีวิต..." คำพูดของฉันไหลออกจากหัว โดยที่ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย

     "เธอพูดถูก ฉันตายไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก..." เสียงแหบๆดังผ่านลำคอเขาเบาๆ น้ำเสียงของเขาดูใจเย็น ต่างจากเมื่อกี้ที่เหมือนคนเป็นบ้า ฉันค่อยๆลุกออกจากตัวเขา แล้วไปนั่งลงที่เดิม เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วนั่งที่เดิมเงียบๆ พร้อมหยิบจี้ขึ้นมาดู ฉันให้เวลาเขาสักพัก ก่อนที่เขาจะพูดบางอย่างออกมา

     "เธอพูดเหมือน Melissa อย่างหนึ่ง..."

ห่ะ? ฉันพูดอะไรไป?

     "ยังไง?"

     "ทุกคนควรค่าแก่การมีชีวิต...ขอบคุณมาก..." เขามองไปที่รูปนั้นแล้วยิ้ม เขาค่อยๆกำจี้นั้นแล้วเอามาทาบที่อก

     "ก็มันจริ..."

จู่ๆ เสียงเปิดประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น พวกเราสองคนหันไปหาต้นเสียงโดยไม่ได้นัดหมายกัน ฉันมองไม่เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้นด้านหน้า 

         ฉันหันมาหาเขา ชายหนุ่มตาเหลือก เหมือนกำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้า เขาจับไหล่ฉันแล้วกดลงให้ฉันนั่งนิ่งๆ ฉันกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่เขากลับยกนิ้วชี้แล้วแตะไปที่ริมฝีปากของเขา ฉันได้แต่มองเขา แต่ไม่พูดอะไร ฉันกลัวมากว่าจะเป็นไอ้ตัวสัตว์ประหลาดนั่น ฉันตัวสั่นไปหมด ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขาก็กลัวเหมือนกับฉัน เราสองคนนั่งนิ่งๆ อยู่ห่างกันประมาณเมตรหนึ่ง ฉันได้ยินเสียงมันหายใจ คล้ายๆกับคนที่หายใจผ่านหน้ากากออกซิเจน จากนั่นเสียงหายใจของมันก็เริ่มเบาลง เขาถอนหายใจ จากนั้นเขาลุกขึ้นแล้วค่อยๆวิ่งไปหยิบปืนที่ฉันเตะออกไป ฉันมองหน้าเขาแล้วถามคำถาม

     "คุณจะไปไหนต่อหรอ?"

     "ผมจะไปฐานใต้ ผมเห็นประกาศในวิทยุว่ามันปลอดภัย"

     "คุณรู้ได้ไงว่ามันปลอดภัย?"

     "มันเป็นฐานทัพลับของทหารบก เธอคิดว่าปลอดภัยไหมหละ?"

     "ก็...น่าจะปลอดภัย"

     "เธอจะไปกับผมไหมหละ?"

     "ฉันอยากไปนะ แต่..." จู่ๆภาพแม่ของฉันก็แวปเข้ามาในหัว "แม่...ฉันต้องไปหาแม่" ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่สัญญาณกลับไม่มี 

     "ไม่มีสัญญาณ...ฉันต้องกลับไปหาแม่"

     "ผมคิดว่าตอนนี้แม่เธอคงไปอยู่ที่ฐานนั้นแล้วหละ ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่เธอช่วยผมไว้"

     "...ก็ได้"

เขาพาฉันเดินออกไปจากร้านแล้วมุ่งหน้าไปสู่ที่ๆเรียกว่า "ฐานใต้"