Invade: การมาเยือน

          "หนีไป!..."

เสียง...เสียงนี้อีกแล้วหรอ...

          "รีบหนีเร็ว!!"

หนี?...หนีอะไร?...ทำไม?...

          "ฉันบอกให้หนีไปไง พวกมันกำลังจะมาแล้ว!!..." 

     "ไม่!!!!!!" ฉันสะดุ้งตื่นมา "ฝันอะไรวะเนี่ย" ในใจของฉันรู้สึกแปลกๆชอบกลอย่างไรไม่รู้ ความฝันนี้มันคืออะไรกัน ฉันนั่งนึกย้อนถึงความฝันของฉันสักพักหนึ่งเหมือนติดอยู่ในภวังค์ แต่ฉันก็ต้องหลุดจากภวังค์นั้นเพราะเสียงแม่ของฉันตะโกนจากด้านล่าง 

          "Eliza สายแล้วนะลูก!"

ฉันมองดูนาฬิกาของตัวเอง แย่แล้ว!! ฉันสายแล้ว!! ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

เอ้อ! ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ Elizabeth หรือจะเรียกสั้นๆว่า Eliza ก็ได้ บ้านฉันตั้งอยู่ที่เมือง Middle เมืองที่ขึ้นชื่อว่าทะเลสวยที่สุดในโลก ทำให้เมืองของฉันมีนักท่องเที่ยวเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย และด้วยความที่มีนักท่องเที่ยวมากมาย แม่ของฉันซึ่งทำงานเป็นไกด์ประจำเมือง ต้องทำงานจนแทบจะไม่มีวันหยุดพัก เฮ้อ...ถ้าพ่อของฉันอยู่ ก็คงจะดีกว่านี้สินะ...

     เห้ย! สายแล้ว!!

ฉันรีบเช็ดตัว รีบแต่งตัวแล้วลงไปหยิบมื้อเช้าที่แม่ฉันทำให้ แม่ฉันพูดขณะที่กำลังล้างจานอยู่

          "ตื่นสายอีกแล้วนะ  Eliza"

          "เมื่อคืนหนูทำการบ้านดึกไปหน่อยค่ะ"

          "วันหลังก็อย่าทำการบ้านดึกนะ ไปรอรถโรงเรียนหน้าบ้านได้แล้วรถจะมาแล้วเนี่ย"

          "ค่ะแม่ รักแม่นะคะ" ฉันวิ่งไปกอดแม่

          "แม่ก็รักลูกเหมือนกันนะ" แม่ฉันกอดกลับแล้วยิ้มให้

ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าบ้าน จังหวะนั้นเองรถโรงเรียนก็มาพอดี ฉันรีบกระโดดขึ้นรถ แล้วเดินหาที่นั่ง ในตอนนั้นฉันเจอที่นั่งว่าง แต่ข้างๆเป็นผู้หญิงคนหนึ่งดูท่าทางจะเนิร์ดๆ นั่งมองออกนอกหน้าต่างรถไปทางทะเล ฉันเลยเดินไปนั้งข้างๆและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสียบหูฟังแล้วฟังเพลง ในขณะที่ฉันกำลังหลับตา อยู่ๆผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันก็สะกิดที่ไหล่ฉันฉันถอดหูฟังออกข้างหนึ่ง                      "มีอะไรหรอ?"

          "นี่เธอ ฉันเห็นเธอมาได้สักพักหละ เธออยู่เกรดอะไรหรอ?" เธอถามด้วยความสงสัย

          "เกรด 12 อ่ะ แล้ว...."

จู่ๆก็มีเเสงสว่าจ้าปรากฎทั่วท้องฟ้า มันจ้ามากๆจนฉันมองอะไรไม่เห็น จ้าเหมือนมีคนถ่ายรูปแล้วจ่อแฟลชไว้ที่ตาของฉัน ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันมันวิ้ง...มึนเหลือเกิน

     ตู้ม!! 

 เสียงรถชน ทำฉันกระเด็นไปสักที่หนึ่ง หัวของฉันกระแทกอะไรสักอย่าง ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป...

          "นี่เธอ! เฮ้! ตื่นได้แล้ว!! รีบหนีเร็ว!"เสียงของผู้หญิงคนนั้นเรียกฉัน ฉันค่อยๆลุกขึ้นมา ทุกอย่างมันเบลอๆไปหมด เธอจับมือฉันแล้วพาฉันออกจากรถ พอฉันลงมาจากรถ สิ่งที่ฉันเห็นคือ วัตถุทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มากพอๆกับสนามฟุตบอลอยู่เหนือยอดตึก จู่ๆเสียงประหลาดก็ดังก้องทั่วท้องฟ้า เสียงคล้ายประตูขึ้นสนิมกำลังเปิดออกช้าๆ ทุกคนรอบข้างปิดหูและก้มลง ฉันมองไปรอบๆ มีบางคนเลือดไหลออกทางหู จมูก ตา บางคนกรีดร้อง และลงไปนอนดิ้นอยู่ที่พื้น นี่เป็นภาพที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันจึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมา และมองไปที่วัตถุนั้น และสิ่งที่ฉันเห็นเป็นสิ่งที่ฉันไม่อาจเชื่อสายตาตัวเองได้ จู่ๆก็มีตัวประหลาดหล่นลงมา ฉันดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่ที่รู้ๆคือมันมีมากมายมหาศาล พวกมันกระโดดลงจากตึกสูง โดยที่ไม่เป็นอะไรเลยแล้ววิ่งตรงมาที่ผู้คน ทุกคนเริ่มกรีดร้องแล้ววิ่งหนี ฉันจับมือเด็กเนิรด์คนนั้นแล้ววิ่งสุดชีวิต เธอดูเหมือนจะวิ่งช้ากว่าฉันมาก ฉันจึงบอกเร่งเธอ แล้วจู่ๆเธอล้มฉันพยายามจะพยุงเธอ แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือมีตัวประหลาดนั้นวิ่งตรงมาที่ผู้คน มันมีสองขาแหลมๆ และมีสองแขนที่แหลม รูปร่างเหมือนคนแต่ขาโก่งและวิ่งไวมาก ตัวสีเทา ไร้ดวงตา ไร้จมูก และสิ่งที่ทำให้ฉันกลัวมากที่สุดคือฟันอันแหลมคมของมัน พวกมันวิ่งพุ่งตรงมาที่พวกเรา ฉันรีบพยุงผู้หญิงที่ทักฉันคนนี้ แต่เธอกลับสะบัดมือแล้วบอกว่า

          "เธอไปเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ทันอยู่แล้ว"

          "เธอช่วยฉันบนรถแล้ว ยังไงก็ต้องช่วยเธอ!"

          "หนีไป!!"

เสียงนี้มัน...เสียงในฝันที่ฉันเคยได้ยินหนิ...ฉันรีบฉุดมือเธอขึ้นมา แต่เธอกลับสะบัดทิ้ง

          "ฉันบอกให้หนีไปไง พวกมันกำลังจะมาแล้ว!! ไปสิ" 

ฉันเห็นพวกสัตว์ประหลาดนั่นกำลังวิ่งมา มันจู่โจ่มใส่ผู้คนอย่างรวดเร็ว เสียงคนกรี้ดร้องไปทั่วอาณาบริเวณ การสั่นสะเทือนบนพื้นจากคนวิ่งนั้นชัดเจนเหมือนแผ่นดินไหว

          "ขอโทษนะ..." ฉันหันหลับกลับไปแล้วรีบวิ่งสุดชีวิตไปตามถนน น้ำตาฉันเริ่มไหล ฉันอยากจะช่วย แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้เลย...ฉันหันกลับไปเพื่อจะมองเพื่อนของฉันว่าเธอยังอยู่ไหม แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ เธอล้มลงไปนอนกับพื้นและมีสัตว์ประหลาดเกาะอยู่บนหลังของเธอ เธอมองฉัน แล้วเหมือนเธอจะพูดอะไรสักอย่าง พวกมันใช้แขนแหลมๆของมันแทงไปที่ผู้หญิงคนนั้น