เธอและฉัน

"ไง คนสวย" มีนเดินมากอดแพรวทางด้านหลัง "ปล่อยเรานะ! ปล่อยเรา!" แพรวดิ้น มีนกอดแพรวและก็กำลังพาแพรวไปที่หลังโรงเรียน "จะพาเราไปไหน? ปล่อยนะ! ปล่อย!" "ไปที่ๆมีความสุขไงล่ะ แพรวคนสวย" มีนอุ้มแพรวไปที่โต๊ะเก่าๆ มีนวางแพรวลงเบาๆ "พามาทำไมที่นี่ฮะ" "มันเปลี่ยวดี" "ไอมีนบ้า ไปล่ะนะ" แพรวลุกขึ้นเดินหนี แต่มีนก็ลุกขึ้นฉุดมือแพรวไว้ "มีน ทำอะไรอ่ะ" "ขอกอดได้มั้ย" "ไม่ได้ " "ทำไมล่ะ" "ไม่ก็คือไม่ไง" แพรวดิ้นไม่หลุดจึงใช้ แขนทุบหัวมีน จนมีนต้องปล่อยแพรวไป "มีล่า เธอไปทำอะไรมา มอมแมมจัง" "อ่อ เล่นกับน้องหมาข้างโรงเรียนคะ" "งั้นเข้าห้องได้" "ขอบคุณค่ะ" แพรวเล่าเรื่องมีนให้ฟาฟัง ฟาโกรธมากจึง ไปดักคุยกับมีนเรื่องแพรว "ไอมีน!!!!" "ไงฟา" "แกมาวุ่นวายอะไรกับแพรว" "เปล่า ก็แค่กอดนิดหน่อย" ฟาดึงคอเสื้อมีน สีหน้าท่าทางโมโห"หรอ แกมั่นใจนะ" "ถ้าฉันรู้ว่าแกโกหก แกตายแน่" "ได้ๆ ไอมีนคนนี้ไม่โกหกเว้ย" "ดี" ฟาผลักมีนลง แล้วเดินจากไป "ฟาไปไหนมาคะ" "อ่อ ห้องน้ำ จ๊ะ" ฟารู้สึกดีกับแพรวมากมาย จนมาวันหนึ่ง"แพรวคะ?" "จ๊ะ?" "เราขอไปบ้านแพรวได้ไหม" "ได้สิ" "วันนี้นะ" "อื้อได้ สำหรับฟาอะไรก็ได้นะ" "ดีๆ รักษาสัญญาล่ะ" ผ่านไปไม่นานนักก็หมดคาบเรียนสุดท้ายแล้ว"แพรวจ๊ะ" "คะ?" "รอเราแป๊ปนึงนะ" "ค่ะๆ" ฟารีบเดินไปที่โต๊ะเรียนแล้วหยิบกล่องสีขาวส่งให้แพรว "อ่ะ เราให้" "อะไรหรอคะ?" "เดี๋ยวแพรวก็รู้" "งั้นก็...ไปขึ้นรถกันเถอะ""จ๊ะๆ" ขณะทีฟาและแพรวเดินออกมาจากห้องเรียน
"แกร๊กกกกก" "เสียงอะไรอ่ะฟา?" แพรวทำท่าตกใจ "ช่างมันเถอะแพรวไปเถอะ" ฟาจูงมือแพรวเดินผ่านโต๊ะที่มีนแอบนั่งมองอยู่อย่างตั้งใจ มีนมองแพรวและฟาจนสุดสายตา "ไอเรา ก็แค่คนขี้วีน เอาใจใครก็ไม่เก่ง ใคร้เขาจะรักแก ไอมีน" มีนบ่นพรึมพรำ แล้วก็เดินออกจากห้องเรียนไป "ฟา ถึงแล้วจ๊ะ" "อยู่คนเดียวหรอแพรว" "ใช่แล้ว นี่อ่ะน้ำ นั่งเล่นเดินเล่นในห้องเราก็ตามสบายนะ เดี๋ยวเรามา" "จ๊ะๆ" แพรวเดินออกมาในชุดอยู่บ้านสีน้ำเงินรัดรูป ฟามองเหม่อลอยแพรวถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ "ฟาคะ? ฟา" "หือ" "เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" "ก็เปล่านิ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจ๊ะ" "ค้างกับเราไหม" "อะไรนะ?" "ค้างกับเราไหมฟา เหงาอ่ะไม่มีใครนอนด้วย" "เดี๋ยวโทร.บอกแม่ก่อนนะ" "ได้จ๊ะ" ฟาโทร.หาแม่ ส่วนแพรว ก็เข้าครัวทำอาหารเย็น "หอมจังเลยจ๊ะ" ฟาเดินเข้ามาในครัวพร้อมสูดกลิ่นผัดผักและต้มยำ ที่แพรวกำลังทำใกล้เสร็จ "มาชิมมา" แพรวชวนฟามาชิมอาหาร "อร่อยจังเลย" ฟาตักผัดผักใส่ปากและซดน้ำต้มยำ หลังจากกินอาหารเสร็จ แพรวเอาชุดนอนสีขาวตัวยาวส่งให้ฟา "เธออยู่ไกล...แสนไกล...ไม่รู้ว่าฉันมีค่า แค่ไหน" มีนนั่งแต่งเพลง ตอกย้ำความรู้สึกของตัวเอง เพราะรู้ว่าฟาตอนนี้คงอยู่บ้านแพรวและต้องค้างคืนแน่ๆ "นั่นสินะ เราก็ได้แค่มอง"