รักกับความต่าง

สวัสดีคะ ฉันชื่อมีน เป็นพนักงานออฟฟิตคะ ฉํนทำงานเป็นพนักงานบัญชี ผู้จัดการหล่อมาก
คะ(ยัยบ้าผู้ชาย:ผู้เขียน) ผู้จัดการชื่อคุณรุจคะ คุณรุจเป็นคนหล่อ แต่เงียบมาก ฉันไม่เคยเห็น
คุณรุจยิ้มสักครั้งเลย เขาดูลึกลับ ตัวก็ขาวเกินมนุษย์มนา คุณรุจใช่คนหรือเปล่านะ
''ยัยมีน กลับบ้านกัน''
''จ้ะ เออ นุ่นวันนี้ฉันค้างบ้านแกได้ไหม''ฉันบอกกับนุ่น วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็อยากนอน
บ้านนุ่นขึ้นมา
''ได้สิ ไปกันเหอะ''แล้วเราทั้งคู่ก็เดินกลับ บ้านนุ่นไม่ได้ไกลจากออฟฟิตมากนักก็เลยเดิน
กลับได้ ระหว่างทางฉันเห็นคุณรุจเลี้ยวเข้าข้างๆบ้านนุ่น ฉันเห็นบ้านหลังนั้นร้างมานาน
แล้วนะคุณรุจเข้าไปทำอะไรกันนะ
''มีนๆ นั้นใช่รถคุณรุจป่ะ''นุ่นพูดแล้วชี้ไปที่รถคันสีดำ
''ใช่ๆ แต่ฉันสงสัยว่าทำไมคุณรุจถึงเข้าบ้านหลังนั้นทั้งๆที่มันถูกปล่อยทิ้งร้างมานานแล้ว''
ฉันพูดนั้นก็ทำให้นุ่นสงสัยขึ้นมาเช่นเดียวกัน
''เข้าบ้านกันเหอะ''นุ่นพูดก่อนที่จะเอามือล่วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบกุญแจบ้าน ระหว่าง
ที่นุ่นหากุญแจอยู่นั้น ฉันก็มองขึ้นไปบนบ้านที่คุณรุจเข้าไป ฉันเห็นอะไรไม่รู้สว่างมาจากข้าง
บน ฉันพยายามที่จะมองเข้าไป แต่มันสว่งเกินไปจนทำให้ฉันต้องหลบตา นุ่นหากุญแจบ้าน
เจอ แล้วไขโซ่หน้าบ้าน
''มีน มีน ยัยมีน! ''
''ห้ะๆ''ฉันตกใจเสียงยัยนุ่นจนสดุ้ง
''เป็นอะไรของแกเห็นมองแต่บ้านข้างๆอยู่นานสองนาน''นุ่นถามฉัน ฉันจะบอกดีไหมว่า
ฉันเห็นแสงสว่างจากข้างบนบ้านที่คุณรุจเข้าไป
''ฉันเห็นแสงอะไรไม่รู้สว่างมากๆเลยล่ะ อยู่ข้างบนบ้านที่คุณรุจเข้าไปอ่ะ''ฉันบอกก่อน
ที่จะชี้ไปข้างบนบ้านที่คุณรุจเข้าไป
''เห้ย! จริงๆด้วย โครตสว่างเลยอ่ะ แสบตาๆ''ฉันกับนุ่นรีบเข้าบ้านทันที
 ในบ้านที่รุจเข้าไป
หางที่ยาวออกมาจากร่างของรุจ เป็นสีดำสนิทชายที่อยู่ข้างหน้าของรุจ คือ ริจ น้องชาย
ของรุจที่มีหางงอกออกมา หางสีน้ำตาลเข้ม ทั้งคู่มองหน้ากันสักพัก
''พี่ พี่ชอบใครอยู่ใช่ไหม''ริจถามขึ้นมา
''ใช่''รุจตอบพร้อมมองไปที่บ้านของนุ่นแล้วใช้ตาจ้องไปที่ร่างของมีน
''แต่ผู้หญิงคนนั้นคือมนุษย์ พี่รักกับมนุษย์ไม่ได้''ริจเตือนรุจด้วยสีหน้าจริงจัง
''พี่รู้ แต่พี่รักมีน รักมานานแล้ว''รุจบอก
''เห้อ! ไปเหอะไป ไปหาท่านพ่อกัน''ริจพูด แล้วก็มีประตูโผล่มาอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ ริจเปิด
ประตู แล้วทั้งคู่ก็หายไป
 ทางด้านมีนและนุ่น
''นุ่นแกคิดว่า คุณรุจใช่คนป่ะ''มีนถามนุ่น นุ่นที่ได้ยินก็ถึงกับสำรักน้ำทันที
''แค่ก แค่ก ทำไมแกถามแบบนั้นล่ะ''นุ่นวางแก้วลงแล้วเดินไปมีนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
หน้าทีวี
''คุณรุจผิวซีดขาวจนผิดมนุษย์มนา เงียบไม่เคยยิ้มเลย หลายครั้งฉันเห็นอะไรก็ไม่รู้สว่าง
ออกมาจากร่างคุณรุจด้วย''มีนพูดให้นุ่นฟัง
''ฉันก็คิดว่าคุณรุจไม่ใช่คนเหมือนกัน''นุ่นพูดทั้งคู่มองหน้ากัน
''เราต้องหาคำตอบ/เราต้องหาคำตอบ''ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
 
 
 
ฝากด้วยนะคะ เรื่องแรกเลย ถ้าไม่ดีตรงไหนวิจารณ์ด้วยนะคะ