รักกับความต่าง

สวัสดีคะ ฉันชื่อมีน เป็นพนักงานออฟฟิตคะ ฉํนทำงานเป็นพนักงานบัญชี ผู้จัดการหล่อมาก

คะ(ยัยบ้าผู้ชาย:ผู้เขียน) ผู้จัดการชื่อคุณรุจคะ คุณรุจเป็นคนหล่อ แต่เงียบมาก ฉันไม่เคยเห็น

คุณรุจยิ้มสักครั้งเลย เขาดูลึกลับ ตัวก็ขาวเกินมนุษย์มนา คุณรุจใช่คนหรือเปล่านะ

''ยัยมีน กลับบ้านกัน''

''จ้ะ เออ นุ่นวันนี้ฉันค้างบ้านแกได้ไหม''ฉันบอกกับนุ่น วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็อยากนอน

บ้านนุ่นขึ้นมา

''ได้สิ ไปกันเหอะ''แล้วเราทั้งคู่ก็เดินกลับ บ้านนุ่นไม่ได้ไกลจากออฟฟิตมากนักก็เลยเดิน

กลับได้ ระหว่างทางฉันเห็นคุณรุจเลี้ยวเข้าข้างๆบ้านนุ่น ฉันเห็นบ้านหลังนั้นร้างมานาน

แล้วนะคุณรุจเข้าไปทำอะไรกันนะ

''มีนๆ นั้นใช่รถคุณรุจป่ะ''นุ่นพูดแล้วชี้ไปที่รถคันสีดำ

''ใช่ๆ แต่ฉันสงสัยว่าทำไมคุณรุจถึงเข้าบ้านหลังนั้นทั้งๆที่มันถูกปล่อยทิ้งร้างมานานแล้ว''

ฉันพูดนั้นก็ทำให้นุ่นสงสัยขึ้นมาเช่นเดียวกัน

''เข้าบ้านกันเหอะ''นุ่นพูดก่อนที่จะเอามือล่วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบกุญแจบ้าน ระหว่าง

ที่นุ่นหากุญแจอยู่นั้น ฉันก็มองขึ้นไปบนบ้านที่คุณรุจเข้าไป ฉันเห็นอะไรไม่รู้สว่างมาจากข้าง

บน ฉันพยายามที่จะมองเข้าไป แต่มันสว่งเกินไปจนทำให้ฉันต้องหลบตา นุ่นหากุญแจบ้าน

เจอ แล้วไขโซ่หน้าบ้าน

''มีน มีน ยัยมีน! ''

''ห้ะๆ''ฉันตกใจเสียงยัยนุ่นจนสดุ้ง

''เป็นอะไรของแกเห็นมองแต่บ้านข้างๆอยู่นานสองนาน''นุ่นถามฉัน ฉันจะบอกดีไหมว่า

ฉันเห็นแสงสว่างจากข้างบนบ้านที่คุณรุจเข้าไป

''ฉันเห็นแสงอะไรไม่รู้สว่างมากๆเลยล่ะ อยู่ข้างบนบ้านที่คุณรุจเข้าไปอ่ะ''ฉันบอกก่อน

ที่จะชี้ไปข้างบนบ้านที่คุณรุจเข้าไป

''เห้ย! จริงๆด้วย โครตสว่างเลยอ่ะ แสบตาๆ''ฉันกับนุ่นรีบเข้าบ้านทันที

 ในบ้านที่รุจเข้าไป

หางที่ยาวออกมาจากร่างของรุจ เป็นสีดำสนิทชายที่อยู่ข้างหน้าของรุจ คือ ริจ น้องชาย

ของรุจที่มีหางงอกออกมา หางสีน้ำตาลเข้ม ทั้งคู่มองหน้ากันสักพัก

''พี่ พี่ชอบใครอยู่ใช่ไหม''ริจถามขึ้นมา

''ใช่''รุจตอบพร้อมมองไปที่บ้านของนุ่นแล้วใช้ตาจ้องไปที่ร่างของมีน

''แต่ผู้หญิงคนนั้นคือมนุษย์ พี่รักกับมนุษย์ไม่ได้''ริจเตือนรุจด้วยสีหน้าจริงจัง

''พี่รู้ แต่พี่รักมีน รักมานานแล้ว''รุจบอก

''เห้อ! ไปเหอะไป ไปหาท่านพ่อกัน''ริจพูด แล้วก็มีประตูโผล่มาอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ ริจเปิด

ประตู แล้วทั้งคู่ก็หายไป

 ทางด้านมีนและนุ่น

''นุ่นแกคิดว่า คุณรุจใช่คนป่ะ''มีนถามนุ่น นุ่นที่ได้ยินก็ถึงกับสำรักน้ำทันที

''แค่ก แค่ก ทำไมแกถามแบบนั้นล่ะ''นุ่นวางแก้วลงแล้วเดินไปมีนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา

หน้าทีวี

''คุณรุจผิวซีดขาวจนผิดมนุษย์มนา เงียบไม่เคยยิ้มเลย หลายครั้งฉันเห็นอะไรก็ไม่รู้สว่าง

ออกมาจากร่างคุณรุจด้วย''มีนพูดให้นุ่นฟัง

''ฉันก็คิดว่าคุณรุจไม่ใช่คนเหมือนกัน''นุ่นพูดทั้งคู่มองหน้ากัน

''เราต้องหาคำตอบ/เราต้องหาคำตอบ''ทั้งคู่พูดพร้อมกัน

ฝากด้วยนะคะ เรื่องแรกเลย ถ้าไม่ดีตรงไหนวิจารณ์ด้วยนะคะ