diary'daily ชีวิตฉันแสนธรรมดา!

ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าให้ไดอารี่กับเธอคนนั้นไปทำไม
เพราะเห็นความจืดจางของเธอในวันที่ฝนตกครานั้น
หรือเพราะผมเริ่มสนใจในตัวเธอ..กันแน่
.
.
ถ้าจะให้ย้อนไปครั้งนั้นล่ะก็
.
.
ผมชื่อว่า..อาจิ
ทุกๆวันผมจะอาศัยอยู่แต่ในบ้านแม้ จะเป็นช่วงเทศกาลหรือปิดเทอมก็ตาม
ที่ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหน ก็อาจจะเป็นเพราะ ตัวผมเอง
ไม่มีเพื่อน..หรือ
 แค่เบื่อหนายกับการใช้ชีวิต แบบเด็กวัยรุ่น
แต่แปลกที่วันนี้ ผมดันออกมาข้างนอก
"ผีเข้าสินะเราเนี้ย"         ...แต่ว่า..
"เปาะ แปะ" เสียงหยดน้ำที่กระทบกับพื้น มันทำให้ผมรู้ได้เลยว่า
ฝนตก บ้าชิบ
"ฝนตกไรตอนนี้นะ" คงคิดไปเองแฮะ ว่าทุกคนไปกันหมดแล้ว
ที่จริงเหลืออีก 1
ผู้หญิง
ผมยาวดำ และแต่งตัวเชยๆ
อีกอย่าง..ที่ให้หลบฝนก็มีนิ (ที่ๆฉันนั่งอยู่เนี้ย--*)
"เธอนะ ยืนตากฝนทำไม" ผมนั่งลง ที่รอรถ
"ค่ะ"
ไม่ได้พูดกับใครมาหลายปี ทำไมเราถึงไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยนะ
..ผู้หญิงสมัยนี้ ยังมีอีกหรอคนที่มาคนเดียวนะ..
หรือเธออาจจะเหมือนผม..
"ฝนหยุดตกแล้วนิ.." "เอ๊ะ.."
แล้วผม
ก็ได้ทิ้ง ไดอารี่ให้กับเธอ
ผมรู้ดีว่า เธอเองก็คง ต้องการความช่วยเหลือ
ถ้าไม่มีใครแก้
เธออาจเหมือนผม
เด็กชายผู้ไม่มีทาง กลับไปพบกับ
'ความสุข' ได้อีแล้ว
 
.ติดตามตอนต่อไป.
 
*ตอนหลังๆนี้จะเล่าถึง ความคิดความทรงจำของพระเอก เรื่องอาจจะงงหน่อย!? แต่ก็จะพยยามแต่งค่ะ ใครอยากให้ปรับปรุงอะไร คอมเม้นเลยค่ะ555+*