diary'daily ชีวิตฉันแสนธรรมดา!
เขียนโดย 
อาไมม่อน
วันที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 14.52 น.
แก้ไขเมื่อ 19 เมษายน พ.ศ. 2559 15.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ความสงสัย กับเสียงหัวเราะของเด็กชาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"กริ๊งง!!!" เสียงนาฬิกาปลุกในยามเช้า ตอนนี้ก็คงเป็นเวลาที่ควรตื่นมากที่สุด
เพราะวันนี้ ไปโรงเรียนยังไงล่ะ
"เฮ้ออ" ฉันที่ลุกออกมาจากเตียงด้วยความงัวเงีย
"แม่ทำข้าวเช้าให้แล้วนะ หิวก็มากินเอง"เสียงแม่ที่ตะโกนออกมาจากห้องครัว
ด้วยความรีบร้อน..
"ค่ะ" ฉันที่หยุด ยื่นมองไดอารี่ของ เด็กชาย กิตติวัต
และเพลอยิ้มออกมา
บ้างสิ่ง ก็ไม่ได้ไร้สีสันเสมอไป
และนี้ก็คืดชีวิตธรรดาของฉัน กับไดอารี่ประจำวัน
.
.
ฉันพึ่งรู้มาว่า เด็กสาวที่ไร้สีสันเป็นเรื่องปกติ
ฉันอาจจะเป็นเจ้าหญิงที่อยู่แต่ในหอคอย..และเฝ้ารอ ที่จะให้เจ้าชายมาช่วย..
"พนิดา!"เสียงครู ผู้ชายแสนหนักแน่นพูดขึ้น..ทำเอาฉันสะดุ้งตื่น
"ค่ะ!!"ฉันเอง ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่ามาหลับในคาบสุดโหดนี้ได้ไง
"ยัยบื่อเอ้ย!" "เธอรู้ไมผู้หญิงที่มีสเน่ห์นะ" "เขาเป็นยังไง?!"
"หนู..ม..ไม่รู้"
"ครูคิดว่า ต้องเป็น" "ผู้หญิงที่ไม่ซื่อบื่อ แบบเธอแน่นอน"
สิ้นเสียงครู เสียงหัวเราะก็โหมกระหน่ำมาหาฉัน ทั้งห้อง
.
'พักเที่ยง'
"วันนี้แย่จังนะ" เสียงของเด็กผู้ชายพูดขึ้น "เธอว่าไม?"
"เอ๊ะ.." "ก็ใช่มั้ง"
"ไดอารี่ของเธอล่ะ?"
"เอ่อ.."ฉันรีบหยิบมันออกมาจากกระเป๋านักเรียน
"มันอยู่กับเธอแล้ว เก่าขึ้นเยอะ" เขามองแบบไม่ได้โกรธแต่อย่างใด
เขายิ้มต่างหาก..
"กิตติวัตขอโทษนะ"ฉันก้มน่า "ไดอารี่ของนาย ไม่คู่ควรกับฉันหรอก"
".."เขาเงียบไป ก่อนจะดึงไดอารี่ออกจากมือฉัน แล้วก็เอาไปอ่าน "ฉันชื่อ อาจิตังหากล่ะ"
"เอ๊ะ.." "ม..ไม่ได้นะ!!"ฉันรีบแย่งออกมาจากมือเขา แต่ไม่ทันแล้ว!
เขาอ่านมันไปแล้ว!!
"ฮะๆฮ่าๆ"
"เอ๊ะ.." นั้นเป็นครั้งแรกที่เห็น เขายิ้มนิ ทุกครั้งน่าบูดจะตาย แถมหยิ่งอีก
"ฉันเองก็คิด"
"หืม?"
"ว่าที่ให้เจ้านี้กับเธอไป" "เพราะไม่อยาก..ให้เธอกลายมาเป็นแบบฉัน" "ยังไงล่ะ.."
"นาย..หมายถึง" "จะช่วยฉัน ให้หลุดพ้น จากความจืดจางงั้นหรอ!!"
ตอนนั้นฉันแถมอยากจะ กอดเขาให้แน่น
หัวใจของฉันมันเต้นแรงกว่าที่เคย..มันคง..ดีใจแบบสุดๆ
"ไม่ได้บอกว่าจะช่วย"
"อ้าว.."ฉันทำน่าหงอย เหมือนลูกมาที่โดนทิ้งTT
"ไอ่นี้ตังหากล่ะ" เขาโชว์ไดอารี่ของฉัน
"หมับบ!!"
"เอ๊ะ.."
"เสร็จโจร" ฉันมือไวนะจะบอกให้ อิอิ
"เฮอะๆ" อาจิหัวเราะแบบแห้งๆ
วันนี้ไม่ได้แย่เลยแฮะ!!! อีกอย่างได้เห็น กิตติวัต เอ้ย!! อาจิ หัวเราะด้วยย
ฮา!!เลรูยา ฮา!!เลรูยา
"แต่ว่าไดอารี่" "จะช่วยอะไรได้?"
"ถ้าบันทึกเรื่องราวที่เกี่ยวกับเธอไปเรื่อยๆ"
"แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นอ่ะ?" ฉันทำน่างงๆ
"เธอก็ลอง" .. "เขียนความตั้งใจลงไปในไดอารี่" "ถ้าทำได้ เธอก็บันทึกเรื่องราวของเธอไปเรื่อยๆ" .. "ถ้าเธอเปลี่ยนตัวเองอย่างที่เขียนในไดอารี่ได้"
"วู้วว ถ้าได้แล้วจะ..?"
"เธอก็จะ เปลี่ยนตัวเองและหลุดพ้นจาก กรอบนะสิ"
"ตุฮ้ววว"
ดีจัง...
(ไดอารี่ ที่อาจิได้อ่าน)
'ฉันอยาก ให้ครอบครัวของฉันอยู่กันพร้อมน่า และมีเพื่อนที่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป'
'และอีกอย่าง ขอให้ฉันกับ กิตติวัต เป็นเพื่อนกัน'
"ยัยซื่อบื่อเอ้ย.."
"ว..ว่าอะไรนะ"
"ป่าวว"
บ้างที่..ฉันก็คิด ว่าทำไมต้องกลัว ว่าฉันจะเป็นแบบนายกันนะ
สิ่งที่นายพูดคือจะช่วยฉัน ให้ไม่เหมือนกับนาย งั้นแสดงว่านาย
ก็อยู่ในขั้นที่
แย่
จิตใจ
ความรู้สึก
แย่เอามากๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
