รับรักฉันซะ ตาผมทองงี่เง่า

   " เยจี เอาราเมงไปส่งหน่อย "

   " ค้าาา "

   ไม่ต้องตกใจอะไรนะคือบ้านฉันฐานะค่อยข้างพอมีพอกินน่ะ ไม่ได้รวยล้นฟ้าแบบที่ทุกคนนึกกันหรอก เอ๊ะ มันไม่ใช่บ้านหรอก มันเป็นคอนโดห้องเช่าน่ะ เฮอะๆ พอหลังเลิกเรียนฉัน และน้องๆ ก็จะไปทำงานของตนเอง คือประมาทว่างานใครงานมัน เงินใครเงินมันอะไรทำนองนั้น 

   พ่อแม่หรอ? ไปอยู่ต่างประเภทกันน่ะ จะว่าไปฉันยังไม่เคยเห็นหน้าพวกเค้าเลยด้วยซ้ำ ได้ยินแค่เสียง ที่โทรมาปีละครั้งเอง.. พ่อแม่ฉันฝากยายดูแลพวกฉัน แต่ตอนนี้ท่านเสียไปแล้ว.. น่าเศร้าเนอะชีวิตพวกเราเนี้ย

   ติ๊งต๊องงงง

   ติ๊งต๊องงงง

   " ครับ รอสักครู่นะครับ "

   จะว่าไปนะฉันยังไม่รู้เลยว่าบ้านรุ่นพี่อยู่ไหน แปลกมั้ยล่ะ ทุกคนไม่รู้เลยว่าบ้านรุ่นพี่ซองยอลอยู่ที่ไหน เค้าปิดมิดชิดมาก โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวของเค้าน่ะ ไม่มีใครรู้อะไรเกียวกับเค้าเลยสักอย่าง อาหารรุ่นพี่ก็เปลี่ยนทุกวัน จนตาลายหมด แต่บางครั้งก็มีซ้ำบ้าง แต่ก็ซ้ำเหมือนกันหมด ฉันล่ะไปชอบคนแบบนั้นได้ไงนะ ฮ่าๆๆ

   แอ๊ดดดด

   อุ้ย เปิดมาแล้ว ตกใจหมด

   " ทั้งหมด หนึ่งร้อยห้าสิบค่ะ " ฉันยื่นถุงราเมงไปตรงหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนจะตาค้างและปล่อยถุงราเมงและวิ่งเข้าไปในบ้าน

   " รุ่นพี่ซองยอล " ฉันวิ่งเข้าไปยืนตรงหน้ารุ่นพี่ ทำเอารุ่นพี่อึ่งไปเลย " นี่บ้านรุ่นพี่หรอคะ? +0+ "

   " มะ.. ไม่ใช่สักหน่อย แล้วเธอมาได้ไง "

   " ฉันมาส่งราเมงน่ะ แล้วฉันก็เห็นรุ่นพี่เดินมาพอดี "

   " แล้วฉันก็คิดว่าเธอต้องออกจากงานด้วยล่ะมั้ง ^O^ " 

   ผู้ชายคนที่ออกมารับราเมงยืนอึ้งสักพักก่อนจะเดินมาในบ้านพร้อมกับถุงราเมงที่แตก

   " ห้าา? นั้นนายทำมันแตกหรอ " 

   " นี่ๆ พูดดีๆ หน่อย เธอเป็นคนปล่อยมันลงพื้นเองนะ แล้วฉันน่ะเป็นพี่เธอนะ เรียกนายเฉยๆ นี่ไม่ให้เกียรติกันเลยนะ "

   " นี่นาย ฉันจะไม่ทำราเมงของลูกค้าเป็นแบบนั้นหรอก แล้วก็ ฉันจะไไม่เรียกพี่ นอกจากเรียกรุ่นพี่ซองยอลทั้งนั้น "

   " นั้นก็รุ่นพี่ซองยอล ซองยอล นี่ๆ ฉันดังกว่าซองยอลอีกนะจะบอกให้ "

   " ใครสนเรื่องดังไม่ดังล่ะ "

   " เอาล่ะๆ หยุดเถียงกันได้แล้ว นายกลับบ้าน.. เอ๊ย นายเข้าไปในบ้านได้แล้วคยองซู ส่วนเธอ กลับร้านไปได้แล้ว " รุ่นพี่ซองยอลพูดขึ้นหลังจากที่ฟังฉันกับตาบ้าคยองซู ที่เพิ่งรู้ชื่อ เถียงกันมานาน
   " ฉันไปก็ได้ แต่.. ฉันนึกได้ว่าฉันเองนั้นแหละที่เป็นคนทำราเมงถุงนั้นแตก ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ขออะไรอย่างหนึ่งนะ นาย และรุ่นพี่ซองยอล อย่าไปฟ้องป้าเลยนะคะ คือฉันต้องไปแล้ว และเดี๋ยวฉันจะมาหารุ่นพี่อีกนะคะ " พูดจบฉันก็รีบวิ่งกลับร้านทันที

   " เธอถูกไล่ออก!!! "

จากนักเขียนต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าเบ็นเขียนผิดเขียนตกไปบ้างรึบางทีอาจจะเยอะต้องขอโทษในณที่นี้ด้วยค่ะ