รับรักฉันซะ ตาผมทองงี่เง่า

   " อะไรนะคะ ถูกไล่ออก? " ชินกีหยุดเดิน แล้วตะโกนออกมาเสียงดังหลังจากที่ฉันบอกว่าตัวเองถูกไล่ออก

   " อื้อ ใช่ พี่โดนไล่ออกแล้ว T^T "

   " แล้วพี่ไปทำอะไร ทำไมเค้าถึงไล่พี่ออกล่ะคะ? "

   " ก็อีตาคยองซูเพื่อนของรุ่นพี่ซองยอลน่ะสิ ไปบอกว่าพี่ทำถุงราเมงแตก "

   " ก็แค่ครั้งเดียวเองนี่คะ ทำไมถึงโดนได้ "

   " เอ่อ.. คือว่า เฮอะๆ นั้นมันรอบที่ เก้าแล้วอ้ะ ที่ทำถุงราเมงแตก ^^;; "

   " เฮ้ออ พี่นี่จริงๆเลยนะคะ "

   ตื๊ดดด.. ตื๊ดดด...

   " มีคนโทรมาเดี๋ยวพี่รับแป๊ปนะ " จากนั้นฉันก็เดินห่างออกมาจากน้องประมาทหนึ่ง " สวัสดีค่ะ นั้นใครคะ? "

   [ แหมมม เยจี จำกันไม่ได้แล้วหรอจ้ะ นี่เจ๊เอง ^O^ ]

   " ปะ.. ป้าที่เก็บค่าห้องเช่า มะ.. มีอะไรหรอคะ เฮอะๆ ^^;;; "

   [ นี่สามเดือนแล้วนะจ้ะ ที่ไม่ได้จ่ายค่าห้องเจ๊น่ะ ]

   " จะ.. จริงด้วยสินะคะป้า แหมม เยจีนี่ขี้ลืมจริงเลย ฮ่าฮ่าฮ่า เฮอะๆ ^O^;;; "

   [ อุ้ยตายจริง งั้นเจ๊ก็ลืมไปเลยว่าต้องเปิดห้องให้พวกหนูเยจีอยู่ต่อ แต่ตอนนี้เจ๊ปิดห้องแล้วนะจ้ะ เชิญมาเอากระเป๋าออกไปได้เลยจ้ะ ตอนนี้กระเป๋าอยู่หน้าเค้าเตอร์ด้านล่างนะจ้ะ บาย ]

   " ปะ.. ป้าเดี๋ยว ปะ.. "

   ตู้ดๆๆๆ

   " กรี๊ดดดดด นี่มันวันบ้าอะไรกันนนนนนนนนนน "

   สองชั่วโมงต่อมา

   หลังจากที่ป้าแก่นั้นวางสายไปฉันก็บอกน้องถึงเรื่องนั้น น้องก็บอกว่างั้นจะไปอยู่บ้านเพื่อนสักพัก เดี๋ยวซึลบีจะไปหาห้องเช่าที่ไหม่ให้ ชินกีก็ไปอยู่ห้อง จิมิน ซึลบีไปอยู่ห้อง อันนา ส่วนฉันหรอไม่มีเพื่อน แง้ ชีวิตฉันทำไมเป็นแบบนี้ไปได้เนี้ยยยย

   น้องฉันก็ถามนะว่ามาอยู่ด้วยกันมั้ย ก็ฉันไม่อยากให้น้องต้องอายนี่นาว่ามีพี่ที่โดนปฏิเสธจากรุ่นพี่ซองยอล ถามยังตกงาน  ห้องเช่าก็โดนยึดในวันเดียวกันแบบเนี้ย ฮืออ 

   นี่ฉันต้องนอนเหมือนหมาข้างถนนแบบนี้หรอเนี้ย TT

   " เฮ้ เยจี นั้นเธอใช่มั้ย มายืนทำอะไรตรงนี้เนี้ยมันหนาวนะ เอะ แล้วนั้นขนของจะไปไหนหรอ? "

   ตายแล้ว ยัยนี่จอมนินทาของห้องเลยนี่ ตายแล้ว มาเห็นฉันในสภาพนี้ ต้องเอาฉันไปนินทาแน่เลย

   " เอ่อ.. คือ ฉันกำลังจะย้ายของไปบ้านไหม่น่ะจ้ะ เฮอะๆ "

   " ว้าว บ้านไหม่เธอหรอ? ฉันอยากเห็นจริง สวยรึป่าว? "

   ยัยนี่...

   " ไว้วันหลังเถอะ ฉันยังจัดของไม่เสร็จเลย แล้วมันก็ดึกแล้วด้วย " ฉันยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ " ตายจริงนี่สี่ทุ่มแล้วนะ เธอรีบกลับไปเถอะ "

   " อือ.. ก็ได้ แต่เธอจะไม่ให้ฉันช่วยถือหรอ? "

   " ไม่ๆ ไม่เป็นไร ฉันสบายมากก "

   " โอเคร.. บายนะ " พูดจบเธอก็เดินจากไป ฉันก็ได้แต่โบกมือลา จากนั้นก็นั้งลงที่เก้าอี้ม้านั้งข้างๆ

   สิบนาทีต่อมา

   กรี๊ดดด ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนี่ทำไมมีแต่เพื่อนร่วมห้องของฉันอยู่แถวนี้นะ ฉันต้องโกหกพวกเค้าไปทั้งห้องจริงๆ หรอเนี้ย ฉันซักจะโมโหแล้วนะ

   " นี่เธอ.. "

   " โอ๊ยย น่ารำคาญโว๊ยย ฉันน่ะ โดนรุ่นพี่ซองยอลปฏิเสธ โดนไล่ออกจากงาน แถมตอนนี้ฉันไม่มีที่นอน แล้ววันนี้คืนนี้ ฉันจะนอนที่นี่ โอเครไหม? พอใจกันรึยังระ.. ระ..รุ่นพี่ " พอฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรุ่นพี่ รุ่นพี่ซองยอล " ฮึก รุ่นพี่ T^T "

   " เห้ยๆ ฉันไม่ได้ทำเธอร้องไห้นะ ฉันแค่เรียกเธอเฉยๆยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ " รุ่นพี่ซองยอลดูตื่นตระหนก เมื่ออยู่ๆ ฉันก็ร้องไห้ออกมา

   ฟรึบ..

   อยู่ๆฉันก็เข้าไปกอดรุ่นพี่เฉย ฉันไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ฉันทำไปแล้ว...

   ตุบ

   " เฮ้ๆ เธอเป็นอะไรน่ะ เฮ้ๆ ตื่นสิ นี่เธอ ได้ยินฉันมั้ย?... "