นางพญาไร้ใจ

มี่เหยียนปรายตามองไปยังไป๋เฟิงด้วยสีหน้าครุ่นคิด     ครู่หนึ่งจึงเปรยขึ้นมาว่า  "ไป๋เฟิงเจ้ามาใกล้ๆข้านี่ซิ" ข้ารับใช้เด็กน้อยเข้ามาใกล้องค์หญิง   "จินหย่งเจ้ารู้หรือไม่ว่า  ในราชสำนักนี้มีขุนนางตงฉินที่ไร้บุตรธิดาสืบสกุลบ้างหรือไม่"  "ทูลองค์หญิงจากที่ได้ฟังมาจากท่านพ่อ กระหม่อมจำได้ว่ามีอยู่ท่านหนึ่งแต่มิใช่ขุนนางหรอกพะยะค่ะ แต่เป็นเสนาธิการทหารลูกน้องคนสนิทของท่านพ่อของกระหม่อมเองพะยะค่ะ   เสนาธิการทหารท่านนี้แต่งงานมาหลายปีรับใช้เป็นคู่คิดทางการทหาร       กับท่านพ่อมานานมีความซื่อสัตย์และจงรักภักดี มีนามว่าเสนาธิการ  เหอจื่อหลง พะยะค่ะ"          หลังจากได้ยินคำบอกเล่าของจินหย่ง  มี่เหยียนก็เอ่ยขึ้นมาว่า  "อืม งั้นเดี๋ยวข้าจะฝากหนังสือฉบับหนึ่งให้เจ้านำไปมอบให้กับท่านพ่อของเจ้า    บอกว่าฝากให้กับเสนาธิการเหอทีนะ  ในเมื่อท่านเสนาธิการเหอจื่อหลง  ไม่มีบุตรธิดาสืบสกุล  ข้าอยากจะแนะนำตัวไป๋เฟิงให้กับเสนาธิการเหอรับตัวเอาไว้เป็นธิดาบุญธรรม    นางเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดู  ผิวพรรณขาวละเอียดมีสง่าราศรีไม่แพ้คุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ์  แต่โชคร้ายที่นางเป็นเด็กกำพร้าจึงต้องมีสถานะเป็นเพียงข้ารับใช้  ชีวิตของเด็กกำพร้าที่ขาดบิดามารดาเลี้ยงดูอบรมสั่งสอน     ถ้าไม่ต้องมีชะตาไปอยู่ในสถานสงเคราะห์ ก็อาจโชคร้ายตกไปอยู่ในมือของคนชั่ว ไร้หนทางเลือกในชีวิต  ข้าอยากช่วยให้ไป๋เฟิงมีชีวิตที่ดีขึ้นและไม่ต้องอยู่ในสถานะของชนชั้นต่ำอีกต่อไป"  มี่เหยียนเอ่ยวาจาออกมาด้วยแววตาเลื่อนลอย อย่างสะท้อนใจเพราะนึกถึงชาติกำเนิดของนางในอดีตชาติ ที่ต้องถูกรับตัวไปจากสถานสงเคราะห์โดยองค์กรนักฆ่า  นางถูกเลี้ยงดูปลูกฝังให้เป็นนักฆ่า     จากความไร้เดียงสาบริสุทธิ์อย่างเด็กๆ  ถูกเอาไปฝึกฝนสู่ความเป็นนักฆ่า  ที่ไร้หัวใจ และต้องทำงานเพียงรับคำสั่งเหมือนกับหุ่นที่มีชีวิต  เมื่อเห็นว่าไป๋เฟิงมีสถานะเดียวกันกับนางในอดีตชาติทำให้นางอยากช่วยเหลือ     เพราะไม่อยากให้เด็กคนใดมีชะตากรรมอย่างเดียวกับนาง
ไป๋เฟิงที่ได้ยินคำกล่าวขององค์หญิงที่อยากจะช่วยยกฐานะให้นาง  ก็เอ่ยขอบคุณด้วยความดีใจ  สาเหตุสำคัญก็คือ          นางกำลังคิดอย่างเด็กๆว่าที่จินหย่งไม่สนใจและรังเกียจนาง    เป็นเพราะว่านางมีสถานะต่ำต้อยเป็นเพียงข้ารับใช้ หากนางมีสถานะที่สูงขึ้น และหากได้เป็นบุตรสาวบุญธรรมของลูกน้องที่เป็นเสนาธิการทหารคนสนิทของบิดาเขา  อาจทำให้จินหย่งไม่รังเกียจนางอีกและในเมื่อบิดาของเขาสนิทกับเสนาธิการทหารผู้นั้น     เขากับนางก็จะสนิทสนมกันตามไปด้วย  ไป๋เฟิงจึงดีใจก้มหัวขอบคุณองค์หญิงหลี่เหวินอย่างปลื้มปิติ ซึ่งนั่นเป็นเพียงความคิดอันไร้เดียงสาอย่างเด็กๆ    และด้วยความที่นางใสซื่อไร้เดียงสาความคิดของนางจึงไม่อาจซ่อนเร้น หรือหลุดพ้นจากสายตาและการรับรู้ของมี่เหยียนและจินหย่ง      ซึ่งมีสติปัญญาเฉียบแหลมเป็นอัจฉริยะไปได้ มี่เหยี่ยนที่รับรู้สาเหตุของความดีใจของเด็กน้อยก็เปรยยิ้มน้อยๆออกมาอย่างนึกเอ็นดูออกมาครู่หนึ่ง       ส่วนจินหย่งกลับนึกอย่างเหยียดหยันเพราะสำหรับเขาแล้ว  การที่เขาจะให้ความสำคัญกับใคร ไม่เกี่ยวกับสถานะและชนชั้น ขึ้นอยู่กับว่าใครคนนั้นจะทำให้เขายอมรับนับถือได้หรือไม่ต่างหาก นางคิดหรือว่าการที่นางมีสถานะสูงขึ้นจะทำให้เขาสนใจในตัวนางได้  ดีใจจนเก็บอาการไม่มิดออกมาเยี่ยงนั้นน่าขันสิ้นดี!  สำหรับเขาสตรีเดียวที่เขาสนใจและให้ความสำคัญนอกเหนือจากมารดาของเขาแล้ว  ในเวลานี้มีเพียงองค์หญิงพระองค์น้อยตรงหน้าเขาเท่านั้น  เด็กผู้หญิงโง่งม ที่ไร้สมองและอ่อนแอเยี่ยงนางน่ะหรือจะเทียบความสำคัญกับองค์หญิงผู้สง่างามของเขาได้  และในตอนนี้เขาก็รู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกขององค์หญิงหลี่เหวิน  เพราะเขาที่มององค์หญิงอยู่ตลอดสังเกตุเห็นแววตาเลื่อนลอย และสีหน้าหมองเศร้าของนางในขณะที่กำลังตรัสเรื่องของเด็กกำพร้า       เขานึกแปลกใจว่าเหตุใดองค์หญิงสูงศักดิ์ที่มีพระบิดามารดา จึงมีสีหน้าบ่งบอกว่าสะเทือนใจในเวลาที่กล่าวถึงเด็กกำพร้า และจากการที่นางเป็นคนมีความเฉยชาไม่สนใจสิ่งใดอยู่เป็นนิจ เขารู้ดีว่าหากไม่ใช่เรื่องที่เป็นปมสะเทือนใจของนางมากจริงๆ  นางไม่มีทางที่จะหวั่นไหวได้ง่ายๆเพียงนี้แน่  และบุคลิกของความเย็นชา  ไร้หัวใจ ไม่สนสิ่งใดของนางอีกที่เขาคิดว่าน่าแปลก  เพราะเด็กหญิงพระองค์น้อยที่มีพระบิดาเป็นฮ่องเต้ถูกเลี้ยงดูอย่างสุขสบายในวัง มีแต่คนเอาใจ ไม่น่าที่จะมีบุคลิกเช่นนางได้  และเขาที่กำลังคิดคำนึงถึงเรื่องขององค์หญิง จึงไม่ได้สนใจกับความดีใจของเด็กหญิงข้ารับใช้อย่างไป๋เฟิงเลย