นางพญาไร้ใจ

ไป๋เฟิงหมดอาลัยตายอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ  เมื่อมองไปยังชายหนุ่มที่นางปักใจมาตั้งแต่เด็ก  แม้กระทั่งในยามนี้แววตาที่เขามองมาที่นาง  ก็มีเพียงความเฉยชาว่างเปล่า  หากไม่เห็นท่าทีที่แตกต่าง ที่เขามีต่อองค์หญิงหลี่เหวินศัตรูหัวใจของนางแล้วล่ะก็  นางคงคิดว่าเขาผู้นี้ไร้หัวใจ  เพราะไม่ว่านางจะเอาใจเขา  หรือคั่งแค้นต่อเขา  ก็มีแต่เพียงนางเท่านั้นที่ต้องดิ้นรนอย่างสุดตัว  กระนั้นก็ไม่สามารถจะทำให้เขาสนใจหรือเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อนาง ไม่ว่านางจะอยู่ในสถานะใด  นางรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องของสถานะ เพราะไม่ว่านางจะเป็นข้ารับใช้ เป็นคุณหนู หรือสนมเอก  นางก็ยังคงไร้ค่าในสายตาของเขาอยู่ดี น่าแปลกที่มาถึงตอนนี้ภาพความทรงจำ      ของตัวตนในอดีตชาติของนางปรากฎเข้ามาในหัว    ความทรงจำที่เคยหายไปย้อนกลับมา  ในเวลานี้ที่นางรู้สึกแค้นเคืองไม่ใช่จินหย่งอีกแล้ว  แต่ผู้ที่นางรู้สึกแค้นเคืองก็คือ   เจ้านรกต่างหาก ที่ลิขิตให้นางต้องมามีใจรักให้ชายผู้นี้  เพราะมันได้สร้างแต่ความเจ็บปวด และทุกข์ทรมานให้กับนางมาตลอด         และต่อให้ชาติกำเนิดของนางจะไม่มีอะไร        ผิดพลาด  และนางจะเกิดมาเป็นองค์หญิงก็ตาม มันก็คงไม่ต่างกับที่เป็นอยู่ในตอนนี้  เพราะในเมื่อความรักที่นางมีต่อเขามันไม่เคยมีค่าและความหมายในสายตาเขา  ต่อให้นางจะเป็นใคร  ก็ไม่อาจได้หัวใจของเขามาครอง  นางได้แต่สงสัยเหลือเกินว่า  อะไรทำให้นางหลงผิด  ทำอะไรมากมาย เพียงเพื่อให้ชายที่ไม่ได้มีหัวใจเพื่อนางสนใจ  ไม่สนว่าใครจะเป็นจะตายหรือเดือดร้อนอย่างไร  แต่ที่สุดกลับพบว่ามันช่างสูญเปล่า  นางเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องความรักมานักแล้ว หากวิญญาณของนางไปยังปรโลกอีก  สิ่งเดียวที่นางจะร้องขอไม่ว่าจะให้นางไปเกิดอยู่ในสถานะใด  สูงศักดิ์หรือต้อยต่ำนางอยากขอเพียงให้หัวใจของนาง ไร้รักต่อชายใดอีก     ขอเพียงเท่านี้ไม่ว่าจะให้นางเกิดเป็นใคร ภพภูมิไหนนางก็จะไม่เรียกร้องอะไรอีกเลย  ไป๋เฟิงถูกทหารลากตัวไป         โดยไม่ขัดขืนดิ้นรน   ฮ่องเต้คว้านจื่อ  หันมาเอ่ยคำขอบคุณแม่ทัพหนุ่มพร้อมเอ่ยขอโทษอย่างเห็นใจและไม่คิดระแวงอีก

"ข้าต้องขอขอบใจแม่ทัพจิน  ที่ทำให้ข้าตาสว่างได้เห็นธาตุแท้ของนางอสรพิษ  และต้องขอโทษด้วยที่เข้าใจท่านผิดไปเอาเป็นว่า  เพื่อเป็นการไถ่โทษข้าจะปูนบำเหน็ดให้ท่านและมอบค่าปลอบขวัญให้คนในตระกูลจินและตระกูลเหอ ที่ทำให้ต้องตกอกตกใจกันนะ  ว่าแต่ข้าได้ยินพระนามขององค์หญิงหลี่เหวินมานานหลายปีแล้ว  ความจริงก็รู้สึกชื่นชมในสติปัญญาความสามารถตั้งแต่ยังเยาว์วัยของนางอยู่  หาได้ยากที่จะมีสตรีที่มีใจต่อสาธารณะ  ห่วงใยทุกข์สุขของราษฎรจนยอมเสี่ยงที่จะต้องโทษ  ช่างน่าเห็นใจนักที่ต้องไปลำบาก อยู่ต่างแคว้นเป็นสิบปี    ข้าจะมีราชองค์การเรียกตัว        องค์หญิงหลี่เหวินกลับมายังแคว้นฉี พร้อมคืนสถานะให้ตามเดิมก็แล้วกันนะ  เอาล่ะท่านถอดชุดนักโทษและเปลี่ยนชุดตามเดิมได้   นี่ก็ดึกมากแล้วข้าอนุญาติให้ท่านพักผ่อนอยู่ในห้องนี้ก่อนก็แล้วกันแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ  หมดเรื่องแล้วข้าไปก่อน ท่านพักผ่อนตามสบาย"       "ทรงพระปรีชายิ่งแล้ว   พะยะค่ะฝ่าบาท"   เมื่อฮ่องเต้คว้านจื่อเสด็จกลับออกจากตำหนักไปแล้ว       จินหย่งมีรอยยิ้มสมใจปรากฎอยู่ที่มุมปาก  เขาคงต้องขอบใจความแค้นของไป๋เฟิงที่มีต่อเขา  เพราะมันทำให้เขาได้ประโยชน์หลายต่อเลยทีเดียว  ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนที่คนในตระกูลของเขา  ได้มา บอกว่าลงมือมอบบทลงทัณฑ์อันสาสมให้กับข้ารับใช้นางนั้น  และนางก็ได้หนีหายออกจากบ้านไป  เขาไม่คิดประมาทในเรื่องเล็กน้อยหรอกโดยเฉพาะ    ไป๋เฟิงเด็กหญิงที่มักสร้างปัญหา                  ให้เขากับองค์หญิงได้เสมอ  เขาได้คาดเดาความรู้สึกและอุปนิสัยของเด็กหญิงข้ารับใช้อย่างไป๋เฟิง  และให้คนสืบจนได้รู้ว่าไม่ผิดไปจากที่คาดไว้  ความคิดของนางมักตื้นเขินและคาดเดาได้ง่าย  ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกริษยา ความรักอันน่ามืดตามัว และความแค้น  นางก็จะทำมันออกมาด้วยสติปัญญาอันโง่งมและคาดเดาได้ง่ายเสมอ  นางพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้สามารถเข้าไปทำงานในวัง  และได้เป็นสนมเอก  นางคงคิดล่ะสินะ  ว่าการที่นางรอดพ้น จากสงครามวังหลังมาได้ด้วยตัวนางเอง  ด้วยสติปัญญาความสามารถอย่างนาง อยู่ได้ไม่ทันถึงเดือนก็โดนให้ร้ายจนตายแล้ว  เขาเองต่างหากที่เป็นคนคอยช่วยให้นางได้ขึ้นเป็นสนมเอกสมใจ เพื่อหลอกใช้ความแค้นที่นางมีต่อเขาให้เป็นประโยชน์  เขารู้ว่านางคิดหวังสิ่งใด  และเพื่อให้นางคิดว่านางได้ตำแหน่งสนมเอกคนโปรดมาด้วยตัวของนางเอง  เขาก็ปล่อยให้นางถูกข่มเหงรังแกจนสะบักสะบอมแทบเอาตัวไม่รอด และพอเห็นว่าจะไม่รอดจริงๆ  ก็ให้คนของเขาที่แฝงตัวในวังคอยให้ความช่วยเหลืออย่างลับๆ  จนทำให้นางขึ้นเป็นสนมสมใจ    ในสิบปีมานี้สารติดต่อ ระหว่างเขากับองค์หญิงส่งข่าวและวางแผนร่วมกันมาโดยตลอด  องค์หญิงอยากให้เขาทำทุกอย่างเพื่อการขึ้นเป็นแม่ทัพ  แต่ก็ได้คาดการณ์ไว้แล้วว่าตระกูลของเขาเป็นทหารรับใช้ราชวงศ์เก่ามานาน อาจเป็นที่หวาดระแวง  เพราะเรื่องความสามารถฮ่องเต้คว้านจื่อไม่เคยติดใจ  แต่ยิ่งเขามีสติปัญญาความสามารถเท่าไหร่  ก็ยิ่งเป็นที่ไม่ไว้วางใจมากขึ้นเท่านั้น  ดังนั้นจึงจำเป็นต้องใช้ไป๋เฟิงเป็นเครื่องมือ  และแผนทุกอย่างก็สำริดผลในคราวนี้  เพราะเหตุการณ์ในครั้งนี้  นอกจากจะทำให้ฮ่องเต้คว้านจื่อคลายความหวาดระแวงในความภักดีของเขาได้แล้ว  ยังทำให้ฮ่องเต้คว้านจื่อสนพระทัย ในตัวองค์หญิงหลี่เหวินขึ้นมา ความจริงแล้วก็อย่างที่องค์หญิงคาดการณ์ไว้ ฮ่องเต้คว้านจื่อ สนพระทัยซักถามเรื่องราว เกี่ยวกับองค์หญิงมาโดยตลอด และอยากที่จะเห็นพระพักตรและพบตัวจริงมานานแล้ว แต่ขุนนางในราชสำนักที่เป็นคนของฮ่องเต้คว้านจื่อ ได้ทูลทักท้วง จนฮ่องเต้คว้านจื่อไม่กล้าเรียกตัวกลับมาเพราะฐานอำนาจยังไม่มั่นคง  แต่เหตุการณ์นี้ทำให้ความต้องการเดิมย้อนกลับมา  เพราะเวลาก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว และการเมืองในราชสำนักก็สงบนิ่งมานาน  และเมื่อได้ฟังบทสนทนาที่เขาจงใจพูดโต้ตอบถึงวีรกรรมสติปัญญาความสามารถ รวมถึงแรงริษยาที่ไป๋เฟิงมีต่อองค์หญิง ก็ยิ่งทำให้ฮ่องเต้สนพระทัยมากขึ้น  และการในครั้งนี้ก็ยังทำให้สามารถกำจัดไป๋เฟิงให้สิ้นไปในคราวเดียวด้วย  เพราะขืนให้นางยังอยู่ต่อไป      นางอาจกลายเป็นปัญหาต่องานใหญ่ของเขากับองค์หญิงได้ ดังนั้นเพื่อตัดไฟแต่ต้นลม      ต้องกำจัดตัวปัญหาไปซะก่อน

'ใกล้แล้วสินะพะยะค่ะ องค์หญิงของกระหม่อม ที่กระหม่อมจะได้พบกับพระองค์อีก  สิบปีมานี้แม้จะติดต่อกันผ่านสารที่ถูกส่งมาอยู่ตลอด  แต่ก็ไม่อาจทดแทนการได้พบปะกับองค์เองจริงๆได้  วันเวลาอันแสนทรมานใกล้สิ้นสุดลงแล้ว กระหม่อมเติบโตเป็นแม่ทัพที่กุมกำลังทหาร    และได้ซ่องสุมหน่วยกองกำลังพิเศษ  ที่เป็นเหล่าอดีตเด็กกำพร้าผู้มีสติปัญญาเป็นอัจฉริยะที่องค์หญิงส่งมารอไว้อยู่ก่อนแล้ว เหลือแต่แผนการขั้นสุดท้ายสู่พระราชอำนาจเท่านั้น  สำหรับเขาสตรีที่คิดเพียงแต่ เรื่องความรักส่วนตัวกับบุรุษเพียงคนเดียว   อย่างไป๋เฟิง  ไม่อาจเทียบค่ากับสตรีผู้มีใจต่อเป้าหมายและอุดมการณ์ของตัวเองเพื่อบ้านเมืองและส่วนรวมได้  เขารักแผ่นดินนี้และรักองค์หญิงหลี่เหวินพระองค์นี้ยิ่งชีพ แล้วหญิงที่เห็นแก่ตัว  โง่งมและเนรคุณเยี่ยงนั้นน่ะหรือ จะคิดเพ้อฝันให้เขาสนใจได้  เขาและองค์หญิงล้วนเหมือนกันไม่ว่าจะเป็นความมุ่งมั่นต่องานใหญ่ของตัวเอง ความไร้หัวใจและความเด็ดขาด  ซึ่งมันไม่เคยมีในตัวของไป๋เฟิง  ดังนั้นเรื่องของสถานะไม่เกี่ยว  ไม่ว่านรกหรือสวรรค์จะลิขิตไว้อย่างไร     เขาก็ไม่มีทางมีใจรักให้ไป๋เฟิงได้  และในตอนนี้ก็ไม่มีแม้แต่ความอาลัยอาวรณ์ในฐานะสหาย