นางพญาไร้ใจ

จินหย่งนั่งอยู่ในห้องอยู่ในชุดนักโทษ  ด้วยท่าทีนิ่งสงบและใจเย็น  เขากำลังนั่งรอหญิงน่ารังเกียจที่เป็นตัวปัญหาให้เขากับองค์หญิงหลี่เหวินมาตลอดระยะเวลาสิบปี  เขารู้ว่าในจิตใจ ของนางหญิงข้ารับใช้คนนั้น  คงแค้นเขามาก เขาไม่สนใจและนึกกลัวเกรงกับความแค้น ที่นางมีต่อเขาเลยสักนิด เพราะไม่ว่าจะอย่างไร  ความคิดในสมองอันโง่งมที่คิดเพียงแต่เรื่องความรักส่วนตัวระหว่างเขากับนาง  และเป็นคนเก็บอารมณ์และท่าทีของตัวเองไม่เก่งอย่างนาง  ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวสำหรับเขาเลย  นางคงคิดว่าการที่นางดิ้นรนจนขึ้นเป็นสนมของฮ่องเต้คว้านจื่อได้สำเร็จ จะทำให้นางอาศัยมันมาทำลายเขาและองค์หญิงได้  นางคิดว่าจะปิดฟ้าด้วยฝ่ามือได้หรืออย่างไร        ประวัติความเป็นมาของนางมันสืบได้ยากนักหรือ   โดยเฉพาะเมื่อเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อน เป็นเรื่องใหญ่ที่มีผู้เกี่ยวข้องและได้รับความเสียหายมากมาย ย่อมต้องมีคนรับรู้กล่าวถึงและบันทึกไว้อยู่แล้ว  แล้วนางคิดว่านางมีปากทูลฮ่องเต้ได้คนเดียวหรือ  เขาไม่มีปากจะทูลเรื่องราวต่อฮ่องเต้บ้างหรืออย่างไร  นางในตอนนี้คงกำลังอยากจะแก้แค้นเขาเสียจนไม่ทันได้ระวังระแวงอะไรเลย   เสียงพูดคุยกับทหารที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง  และเปิดประตูเข้ามา  จินหย่งยิ้มและเงยหน้าขึ้นมองโดยรับรู้ได้ดีว่า  ใครมาเยือนเขาในยามวิกาล เบื้องหน้าปรากฏร่างบางของหญิงงามนางหนึ่ง  ใบหน้าของหญิงตรงหน้า จัดว่างามสมกับที่ได้ชื่อว่าเป็นสนมเอก         แต่จินหย่งกลับ ไม่ได้รู้สึกพิศวาสไม่แม้แต่จะรู้สึกชื่นชมในความงามนั้น  สายตาว่างเปลามีเพียงความรู้สึกสมเพชชิงชังรังเกียจและรอยยิ้มหยันแต่เพียงเท่านั้น  เขาเป็นผู้เอ่ยปากทักขึ้นก่อน  "ไม่ทราบว่าพระสนมมีสิ่งใดให้กระหม่อมรับใช้  อย่างนั้นหรือพะยะค่ะ  ถึงได้เสด็จมาในยามวิกาลเช่นนี้"       ไป๋เฟิงมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาตะลึงงัน สิบปีมาแล้วที่นางไม่ได้พบเจอชายหนุ่ม ผู้ที่เป็นทั้งรักและแค้นฝังจิตฝังใจนาง  ในยามนี้เขาเติบโตเป็นหนุ่มรูปงาม องอาจและมีร่างกายแข็งแกร่ง  ความแค้นที่สุมใจแต่เมื่อได้พบหน้าหัวใจกับกระตุกเต้นระรัว  แต่ก็ต้องข่มใจระงับความหวั่นไหวนั้นไว้และเอ่ยตอบเสียงกร้าว     "หึ  รู้สึกว่าท่านในตอนนี้จะไม่ได้เดือดร้อนกับสถานการณ์ของตัวเอง และคนในตระกูลของท่านเลยนะ  คงไม่ต้องให้ข้าย้ำเตือนหรอกกระมังว่าชีวิตของคนในตระกูลจินและตระกูลเหอ  อยู่ในกำมือของข้าแล้ว"

"เอ๋...กระหม่อมไม่ทราบความหมาย     ที่พระสนมตรัสจริงๆพะยะค่ะ  ผู้ที่มีคำสั่งให้จับกุมตัวกระหม่อม   และคนในตระกูลจินพร้อมกับคนในตระกูลเหอคือฝ่าบาทนะพะยะค่ะ เหตุใดพระสนมจึงตรัสว่า ชีวิตของพวกกระหม่อมอยู่ในกำมือของพระสนมได้ล่ะพะยะค่ะ"     "หึ! ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ ท่านน่ะหรือจะไม่รู้  คนที่ทูลเรื่องของพวกท่านต่อฝ่าบาทก็คือข้าเอง  ฝ่าบาทกำลังโปรดปรานข้ามาก  หากท่านไม่อยากจะเดือดร้อน  ข้าว่าท่านควรฉลาดในการวางตัวกับข้าหน่อยนะ  ไม่อย่างนั้นข้าจะทูลฝ่าบาท       ว่าท่านและคนในตระกูลจินตระกูลเหอคิดกบฏต่อฝ่าบาท"   จินหย่งแสร้งทำเป็นตอบโต้แย้งด้วยเหตุด้วยผลด้วยน้ำเสียงเรียบ  "เหตุใดพระสนมต้องทำเช่นนั้นด้วย  ในเมื่อพระองค์ก็ทรงทราบว่ามันไม่เป็นความจริง  เพียงแค่เรื่องของกระหม่อมเพียงคนเดียวพระสนมถึงกับดึงเอาชีวิตของคนทั้งสองตระกูลหลายชีวิตมาข้องเกี่ยวด้วย  พระองค์ทรงลืมไปแล้วหรือว่าหนึ่งในตระกูลนั้นก็คือตระกูลเหอที่เคยรับพระสนมเป็นธิดาบุญธรรมนะพะยะค่ะ"

"แล้วยังไง!  ตระกูลเหอที่รับข้าเป็นธิดาบุญธรรมจากความอนุเคราะห์ขององค์หญิงหลี่เหวิน      องค์หญิงสูงศักดิ์ที่หน้าด้านไร้ยางอาย  แย่งชายที่เป็นคู่หมายของคนอื่นมาเป็นของตัวเองน่ะหรือ"   ฟังมาถึงตอนนี้จินหย่งที่ใจเย็นมาตลอดรู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาจนส่งเสียงตวาด  "ขอพระสนมหยุดตรัสถึงองค์หญิงหลี่เหวิน ด้วยถ้อยคำลบหลู่ดูหมิ่นเยี่ยงนั้น      องค์หญิงสูงส่ง  เสียสละตัวเองเพื่อราษฎรจนไม่หวั่นเกรงว่าพระองค์จะเดือดร้อนประการใด       ห้าวหาญเข้มแข็งและสง่างาม  พระองค์ไม่ใช่บุคคลที่พระสนมจะกล่าวล่วงเกินได้"

"ฮ่าๆๆ... ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ท่านก็ยังเอาแต่ชื่นชมยกย่ององค์หญิง  ทั้งๆที่ในพระทัยขององค์หญิงมีแต่อุดมการณ์และเป้าหมายของตัวเอง หาได้มีใจรักต่อท่านไม่  คนที่มีใจรักแต่เพียงท่านคือข้าคนนี้ต่างหาก  สำหรับข้าท่านสำคัญที่สุดเพื่อท่านแล้วข้ายอมทำทุกอย่าง     เพื่อให้ท่านเห็นใจและเหลียวแล  แต่หัวใจของท่านก็ยังมีแต่เพียงองค์หญิงจนไม่สนใจข้าเลย  ข้าอดทนรอที่จะมอบความเจ็บปวดและย่อยยับให้กับท่านและองค์หญิงมานานนักแล้ว  ให้มันรู้ไปสิว่าข้าจะเอาชนะท่านไม่ได้   ข้าเคยมีสถานะเป็นคู่หมายพระราชทานแต่ท่านไม่ยอมรับและรังเกียจ  ในวันนี้ต่อให้ท่านรังเกียจข้ามากแค่ไหน  หากท่านอยากรักษาชีวิตของคนในตระกูลจินและคนในตระกูลเหอล่ะก็  วันนี้ท่านต้องครอบครองข้า ทำให้ข้ามีความสุขให้ได้!  ไม่อย่างนั้นชีวิตของคนในตระกูลจินและตระกูลเหอ ก็อย่าหวังว่าจะรอดไปได้เลย!"

จินหย่งยิ้มหยันมุมปากพร้อมเอ่ยขึ้น      "ทรงได้ยินคำตรัสของพระสนมไป๋เฟิง ชัดเจนแล้วใช่หรือไม่พะยะค่ะฝ่าบาท"   สิ้นคำของจินหย่ง  เสียงของฝาผนังห้องก็เคลื่อนตัวออก ก่อนที่ไป๋เฟิงจะหันไปตามเสียงเลื่อนของผนัง และก็ต้องตกตะลึงจนช็อค  ร่างกายเย็นเฉียบ  เมื่อร่างที่ปรากฏให้เห็นคือ ฮ่องเต้คว้านจื่อ  ที่เพ่งมองมายังนางด้วยดวงตาคลั่งแค้นเกลียดชัง  ร่างบางของไป๋เฟิงทรุดลงกับพื้นด้วยหัวใจหนาวสะท้านราวกับกำลังเห็นภูติผีปีศาจ   "นังหญิงแพศยา      น่ารังเกียจ!  ความงามภายนอกกับจิตใจอันต่ำตมของเจ้าช่างตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง  เจ้ากล้าหลอกใช้ข้าเป็นเครื่องมือเพื่อบังคับครอบครองชายที่ไม่สนใจเจ้า  หญิงแพศยาไร้ยางอายอย่างเจ้าจะอยู่ไปเพื่ออะไรอีก"  

"ทหาร! เข้ามาให้หมด! สนมเอกไป๋เฟิงพฤติกรรมน่ารังเกียจ  ไร้คุณสมบัติของการเป็นสนม  ให้ปลดเป็นสามัญชนนำตัวไปประหารให้สิ้น   เอาศพไปแห่ประจานรอบเมือง  แล้วเอาไปทิ้งหน้าผาให้หมาป่ากัดแทะ  หญิงชั่วช้าสารเลวเยี่ยงนี้ไม่มีสิทธิ์ฝังศพในสุสานราชวงศ์  ลากตัวไปให้พ้นข้าเดี๋ยวนี้!"