นางพญาไร้ใจ

วันรุ่งขึ้นฮ่องเต้คว้านจื่อ มีคำสั่งให้ปล่อยตัวคนทั้งสองตระกูล  และได้มอบบำเหน็ดปลอบขวัญสำหรับเรื่องเข้าใจผิด ก่อนจะกลับออกมาจากวังฮ่องเต้คว้านจื่อ  ได้ตรัสกับจินหย่งว่าพระองค์ได้มีราชองค์การไปยังแคว้นจ้าว  เรียกตัวองค์หญิงหลี่เหวินในวันนี้  และคิดว่าพรุ่งนี้องค์หญิงหลี่เหวินจะกลับมาที่แคว้นฉี   พร้อมกับขบวนรับเสด็จอย่างยิ่งใหญ่สมพระเกีตรย์ สร้างความดีใจให้กับจินหย่งเป็นอย่างมาก  เมื่อได้รับข่าวดี    จินหย่งรีบไปที่พักใกล้น้ำตกสถานที่ ที่เคยไปเที่ยวกับองค์หญิงในวัยเยาว์  เพื่อเตรียมเหล่านักรบกองกำลังพิเศษที่เขาฝึกปรือมาเตรียมความพร้อม  เพื่อให้องค์หญิงหลี่เหวินได้ทอดพระเนตรกองกำลังที่ได้รับการฝึกฝนมาจากเขา  แต่เมื่อไปถึงบริเวณที่พักกลับพบว่า  เหล่านักรบกองกำลังพิเศษทั้งสิบนอนบาดเจ็บลุกไม่ขึ้น ระเนระนาดอยู่กับพื้นแต่ไม่ถึงชีวิตก็ตกใจมากรีบสอบถามเรื่องราวในทันที   "เกิดอะไรขึ้นที่นี่  เป็นฝีมือใครกัน!"   "อู๊ย...เรียนนายท่าน  มียอดฝีมือหญิงนางหนึ่งปรากฎตัวขึ้น  ฝีมือสูงส่งพวกเราไม่อาจต้าน  พวกเราต้องขอโทษด้วยขอรับ  ตอนนี้หญิงนางนั้นเข้าไปยังที่พักของนายท่าน  ระวังตัวด้วยนะขอรับ"   ทันทีที่ได้ฟังคำบอกเล่าแทนที่จะมีสีหน้าวิตก  จินหย่งกลับเผยรอยยิ้มยินดีหัวใจพองโต  เพราะที่นี่เป็นสถานที่ลับระหว่างเขากับองค์หญิง  ไม่มีผู้ใดล่วงรู้  และหากเป็นคนร้ายด้วยฝีมืออันสูงส่ง  ที่สามารถเล่นงานคนของเขาได้ในคราวเดียว คงไม่ไว้ชีวิตและคนของเขาคงถูกสังหารจนหมดแล้ว  หญิงเพียงคนเดียวนางนั้นต้องไม่ใช่ใครที่ไหน  นางคือหัวใจของเขาที่หายไปเป็นเวลาสิบปี    จินหย่งรีบเข้าไปยังที่พักด้วยความตื่นเต้น  แต่เพียงเข้าไปได้แค่ปากประตู  ก็ถูกจู่โจมเข้าใส่ในทันที  คมดาบถูกขวัดแขว่งรวดเร็วราวพายุแต่มีความแข็งกร้าวดุดันผสานอยู่  จินหย่งรับมือพลางถอยไปพลางอย่างรวดเร็ว  ตอบโต้รุกรับกันอยู่สองชั่วยาม การจู่โจมจึงได้ยุติลง  เมื่อลดดาบลงเบื้องหน้าปรากฏหญิงงามปานล่มเมือง ดวงหน้าเรียวมน  ดวงตาใสกระจ่างที่แม้จะเฉยชาแต่กลับระยิบระยับดุจดาวบนท้องฟ้า ริมฝีปากบางอมชมพู          ดวงหน้าหวานล้ำราวนางอัปสรสวรรค์  แม้ไร้รอยยิ้มแต่กลับไม่ได้ลดทอนความงามนั้นลงไป  จินหย่งเพ่งมองหญิงงามตรงหน้าอย่างตะลึงงัน  ราวกับมีใครมาจี้สะกัดจุดของเขาไว้   "หึ...เจ้าเด็กบ้าเอ้ย  หากที่นี่เป็นสนามรบละก็ เจ้าคงถูกข้าศึกสังหารตายไปแล้ว  นี่หรือแม่ทัพผู้แข็งแกร่งของกองทัพน่ะ"  จินหย่งไม่ตอบโต้คำพูดใดๆกลับ  พุ่งตัวเข้าใส่หญิงงามตรงหน้าเขาทันที  และรีบคว้าร่างบางของหญิงสาวตรงหน้ามาอุ้มไปที่เตียงโดยเร็ว       "หยุดเดียวนี้นะเจ้าเด็กบ้า!"

"ฮ่าๆๆไม่หยุดหรอกพะยะค่ะ  กระหม่อมไม่ยอมให้ผู้ที่บุกรุกมายังที่พักของกระหม่อม และเล่นงานคนของกระหม่อมจนย่ำแย่ให้รอดไปได้หรอกพะยะค่ะ  กระหม่อมจะแก้แค้นแทนคนของกระหม่อมกู้หน้าให้คนของตัวเองเสียหน่อย"

บทรักเร่าร้อนราวพายุคลั่ง ถูกถาโถมเข้าใส่หลายระรอก      ไฟสวาทและความรู้สึกในใจหล่อหลอม ผลักดันให้กว่าที่จะสงบลงได้  ร่างบางก็หมดแรงนอนหอบ  พร้อมส่งเสียง     กร่นด่าด้วยความหมั่นไส้และนึกเคียง  "แฮก..หนอยแน่เจ้าเด็กปีศาจคนนี้  กำเริบเสิบสานใหญ่แล้วนะ  ตายอดตายอยากมาจากไหนกัน!"   จินหย่งยิ้มกริ่มพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ   "ฮ่าๆๆ  อภัยให้กระหม่อมเถอะพะยะค่ะองค์หญิง   กระหม่อมเป็นบุรุษที่เป็นทหาร  วันๆพบเจอแต่ทหารและการต่อสู้ในกองทัพ     เมื่อพบเจอสตรีโฉมงามปานล่มเมืองอยู่ตรงหน้าก็ย่อมอดใจไว้ไม่อยู่  ...เสียงหัวเราะอย่างสนุกหยอกล้อของชายหนุ่มหยุดลง  ในดวงตาฉายความปิติยินดีพร้อมจุมพิตหญิงงามตรงหน้าอย่างแผ่วเบา แตกต่างจากรสจุมพิตราวพายุครั้งในคราวแรก   เพ่งมองใบหน้างามตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา  "คิดถึงเหลือเกินองค์หญิงของกระหม่อม เวลาสิบปีแต่กลับยาวนานเหมือนชั่วกัลป์  หัวใจที่หายไปของกระหม่อมกลับมาแล้ว  องค์หญิงสิริโฉมงดงามสะกดใจกระหม่อม   เสียจนนึกว่าอยู่ในสรวงสวรรค์"    

"เฮอะ..เด็กคนนี้นี่ คิดว่าข้าจะหลงคำเจ้าหรือยังไง  สิบปีมานี้นอกจากฝึกฝีมือ เห็นทีว่าเจ้าคงฝึกหยอดคำหวานใส่สาวด้วยกระมัง  ข้าไม่หลงคารมเด็กอย่างเจ้าหรอก"

"องค์หญิงพะยะค่ะ  กระหม่อมในตอนนี้โตแล้ว พระองค์ยังชอบเรียกกระหม่อมว่าเด็กอยู่อีกหรือพะยะค่ะ"   "ไม่รู้ล่ะ     ในเมื่อตัวตนที่แท้จริงอายุข้าห่างจากเจ้าสิบเอ็ดปี ในสายตาข้าไม่ว่าเจ้าจะโตอย่างไร  สำหรับข้าก็เห็นเพียงเด็กน้อยที่โตเป็นหนุ่มขึ้นก็เท่านั้น"        "องค์หญิงทำไมถึงมาวันนี้ได้ล่ะพะยะค่ะ  ฮ่องเต้คว้านจื่อเพิ่งมีราชองคการในวันนี้ กระหม่อมคิดว่าองค์หญิงจะเสด็จมาในวันพรุ่งนี้เสียอีก"   "ข้ามีเหตุผลที่ต้องมาก่อนล่วงหน้านะ"     "เรื่องเกี่ยวกับแผนการใหญ่ในราชสำนักใช่หรือไม่พะยะค่ะ"     มี่เหยียนพยักหน้าก่อนจะบอกเล่าแผนการต่างๆกับแม่ทัพหนุ่ม  เมื่อได้ฟังแผนการที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากขององค์หญิงผู้เป็นดวงใจ  ในสีหน้ามีความยินดีพร้อม ความมุ่งมั่นที่จะทำตามแผนให้สำเร็จเพื่อเป้าหมายที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน   "องค์หญิงทรงปราดเปรื่องยิ่ง กระหม่อมโชคดีเหลือเกินที่ได้พบและถวายการรับใช้พระองค์ ในสายตาของกระหม่อม ไม่มีหญิงใดจะมีค่าเทียบเท่าพระองค์ได้  หัวใจของกระหม่อมเป็นของพระองค์จากนี้และตลอดไปพะยะค่ะ"    มี่เหยียนสีหน้าจริงจังเอ่ยปากพูดกับแม่ทัพหนุ่มตามตรง   "ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดยังไงกับข้า  เดิมทีเมื่ออดีตชาติ  ข้าเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกรับมาฝึกให้ไร้หัวใจ เพื่อให้สามารถสังหารเป้าหมายได้โดยไม่มีความรู้สึก  และในตอนนี้ความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้า  คือความรักที่ผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กคนหนึ่ง  และในตอนนี้แม้ว่าเจ้าจะเติบโตเป็นหนุ่มรูปงาม แต่สำหรับข้าเจ้าก็คือเด็กน้อยจินหย่งที่โตขึ้น ที่ข้าเห็นใจสงสารและเอ็นดู  ซึ่งอาจจะไม่ตรงกับความรู้สึกของเจ้า ข้าไม่อยากหลอกลวงให้ความหวังกับเจ้า  เมื่อก่อนข้ายอมรับนะว่าข้าทำทุกอย่างเพื่อล่อลวง  และดึงเจ้าที่ข้าเห็นว่ามีสติปัญญาและความสามารถมาใช้งาน  และข้าก็เคยหวาดระแวงกลัวว่าจะถูกทรยศเหมือนในอดีตชาติอีก  แต่ในตอนนี้ข้าเชื่อใจในความรู้สึกที่เจ้ามีต่อข้า  และรับรู้มาตลอดว่าเจ้าต้องผ่านความเจ็บปวดและสูญเสียมามากมาย  ข้าจึงไม่อยากหลอกลวงเจ้าอีก  เจ้าโกรธข้าหรือไม่เด็กน้อย"   จินหย่งสวมกอดร่างบางตรงหน้าแน่น  พร้อมเอ่ยถ้อยคำหนักแน่นดังคำปฏิญาณและคำมั่นสัญญา  "กระหม่อมขอบพระทัยพะยะค่ะองค์หญิง  ที่พระองค์เมตตากระหม่อม  สำหรับกระหม่อมได้รับพระเมตตาที่พระองค์มีให้      ก็เป็นบุญของกระหม่อมเหลือเกินแล้ว  ไม่ว่าความรู้สึกที่องค์หญิงมีให้กระหม่อมจะเป็นเช่นไร  แต่ความรู้สึกในใจกระหม่อมจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงตราบชีวิตจะหาไม่  กระหม่อมขอโอกาสในการปกป้องและดูแลองค์หญิงตลอดไป        เท่านี้ก็เกินพอแล้วพะยะค่ะ"    ใช่...ทำไมเขาจะไม่รู้ในเมื่อเขากับองค์หญิงเป็นคนไร้หัวใจเช่นเดียวกันนี่  เพียงแต่หัวใจที่เคยไร้รักบัดนี้มันเป็นขององค์หญิงพระองค์นี้  นางพญาผู้แสนสง่าที่แม้จะไร้รักและหัวใจฉันชู้สาว  แต่เต็มเปี่ยมด้วยความยิ่งใหญ่และงามพร้อมน่ายกย่องเสมอมา  เขาจึงยินดีที่จะมอบใจให้นาง