นางพญาไร้ใจ

และแล้ววันออกเดินทางไปยังแคว้นจ้าวขององค์หญิงลำดับที่สอง องค์หญิงหลี่เหวินก็มาถึง  จินหย่งเดินมาส่งเสด็จองค์หญิงผู้เป็นดวงใจของเขาด้วยความอาลัยและใจหาย  แม้จะเข้มแข็งปานใดแต่ก็ยังเป็นเด็ก  และเมื่อถึงคราวต้องร้างไกลกันจริงๆก็แสนเจ็บปวดทุกข์ตรม  ก่อนขึ้นเกี้ยวจินหย่งกอดร่างบางขององค์หญิงหลี่เหวินนิ่งเป็นเวลานาน  มี่เหยียนสงสารเห็นใจเด็กน้อยตรงหน้าจึงเอ่ยปลอบเสียงเรียบ  "พอเถอะจินหย่ง  ส่งไกลพันลี้อย่างไรก็ต้องจากกันอยู่ดี  นี่เป็นชะตากรรมและอาจถือเป็นบททดสอบสำหรับพวกเราที่ต้องฟันฝ่าไปให้ได้  แม้ว่าพวกเราจะมีอุดมการณ์ที่ยิ่งใหญ่แต่พวกเราในตอนนี้ยังไม่มีอำนาจ  ความพร้อมที่จะทำตามใจ  จำเป็นต้องอดทนให้มรสุมผ่านพ้นไปเสียก่อน  เจ้าอยู่ที่นี่จงรอคอยด้วยความอดทน  ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือนานเท่าไหร่เป้าหมายของพวกเราที่ยึดมั่น  ก็ยังคงอยู่  หากเรามีเป้าหมายและอุดมการณ์เดียวกัน  ใจของข้ากับเจ้าก็จะเชื่อมโยงถึงกันเสมอ  และไม่ว่าจะเคลื่อนไหวหรือมีข่าวสำคัญอะไร  ข้าจะส่งพิราบสื่อสารมาบอกเจ้าอย่างสม่ำเสมอ  ก่อนไปข้าได้สั่งทำถุงหอมพิเศษเป็นกลิ่นเฉพาะกลิ่นเดียวกันกับเครื่องหอมที่ข้าใช้เป็นประจำ  ซึ่งเจ้าคงคุ้นเคยเป็นอย่างดี  ข้าให้เจ้าไว้เป็นที่ระลึกในยามจากนะ"   มี่เหยียนยื่นถุงหอมส่งให้เด็กชาย  และหันหลังเดินขึ้นเกี้ยวโดยไม่หันหลังกลับ   จินหย่งทอดสายตามองเกี้ยวเคลื่อนไกลออกจากสายตาอยู่เนิ่นนาน   เก็บรอยอาลัยไว้ในใจและเปลี่ยนแววตาเป็นความมุ่งมั่น
"องค์หญิงกระหม่อมจะทำตามพระดำริที่องค์หญิงรับสั่งให้สำเร็จ ตามพระประสงค์ให้ได้  เมื่อพบกันอีกครั้งกระหม่อมจะต้องเติบโตเป็นแม่ทัพที่แข็งแกร่งและองอาจที่คู่ควรกับการปกป้องเคียงข้างองค์หญิงให้ได้"
หลังจากส่งเสด็จองค์หญิงหลี่เหวินแล้ว  จินหย่งก็แสดงความจำนงบอกกับคน ในตระกูลจิน  ขอออกจากตระกูลเพื่อไปอยู่ลำพังและฝึกความแข็งแกร่งและพร้อมกันนี้จะขอไปอยู่ที่ค่ายทหารเพื่อฝึกฝนตัวเอง  และจะสมัครเข้าเป็นทหารในกองทัพเหมือนกับบิดาของเขาตามพระประสงค์ขององค์หญิง ฮูหยินตระกูลจิน มารดาของจินหย่งแม้จะรู้สึกใจหายที่รู้ว่าบุตรชายต้องจากอ้อมอกของนางไป  แต่ก็เข้าใจและไม่ห้ามปรามเพราะรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าบุตรชายมีความองอาจ เข้มแข็ง ห้าวหาญแบบเดียวกับผู้เป็นบิดา  และตระกูลจินก็เป็นตระกูลของทหารกล้าผู้องอาจสืบทอดกันมาหลายรุ่น  และยิ่งได้รู้ว่าบุตรชายทำตามพระประสงค์ขององค์หญิงหลี่เหวิน  องค์หญิงพระองค์น้อยที่เปี่ยมสติปัญญาและความสามารถแล้ว  นางยิ่งรู้สึกภูมิใจในตัวของบุตรชาย  นางรับรู้ดีว่าบุตรชายของนางรู้สึกเช่นไรกับองค์หญิงหลี่เหวิน  นางชื่นชมในพระปรีชาสามารถและสติปัญญาอันสง่างามเพียบพร้อม  ที่นางไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใด องค์หญิงลำดับที่สองพระองค์นั้นถึงได้กุมหัวใจของบุตรชายของนางเอาไว้ได้
ไป๋เฟิงที่ได้ยินว่าจินหย่งจะออกจากตระกูลจิน  ก็รีบมาร้องไห้อ้อนวอนขอติดตามไปกับจินหย่งด้วย  "ฮือๆ  จินหย่ง ให้ข้าไปด้วยนะ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว  ข้าขอตามไปรับใช้เจ้าด้วยนะ"   นางร้องไห้จนตัวโยน  แต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจจากทั้งฮูหยินจินและจินหย่ง   จินหย่งยิ้มหยันและพูดอย่างเย็นชาว่า  "เจ้ากำลังพูดอะไรอยู่น่ะ  เจ้าบอกว่าไม่อยากอยู่บ้านสกุลจินอย่างนั้นหรือ  ฮะๆๆ  น่าสมเพชเสียจริงนะ ก็ในเมื่อเจ้าดิ้นรนจนขอเป็นคู่หมายพระราชทานกับข้าต่อฮ่องเต้ไม่ใช่หรือ  ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่ที่บ้านสกุลจินเจ้าก็ไปทูลยกเลิกการเป็นคู่หมายกับข้าต่อฮ่องเต้สิ         ข้าไม่ให้เจ้าไปเกะกะข้าหรอก  หากอยู่บ้านสกุลจินแล้วมันลำบากมากนัก  เจ้าก็ไปจากบ้านสกุลจินเสียสิ"   จินหย่งแกะมือเล็กกระชากออกจากตัวและออกจากบ้านไปโดยไม่สนใจเสียงร้องไห้คร่ำครวญของไป๋เฟิง   แต่ก่อนออกจากบ้านก็เรียกบ่าวรับใช้หนุ่มใหญ่คนหนึ่ง   และกระซิบสั่งด้วยความนัยที่รู้กัน  "เจ้าช่วยคลายความเหงาให้คู่หมายของข้าหน่อยนะ  นางอยากได้ข้ามากเสียจนทูลขอข้าต่อองค์ฮ่องเต้เลยล่ะ  แต่อย่างนางคู่ควรกับข้ารับใช้อย่างเจ้ามากกว่า  ข้ายกนางให้เจ้าเอาไว้ระบายความใคร่เต็มที่เลย"    ข้ารับใช้หนุ่มค้อมหัวพร้อมยิ้มเหี้ยมและรับคำอย่างรู้ความหมาย  "วางใจข้าได้เลยขอรับนายน้อย  ข้าจะสนองให้เด็กหญิงผู้เป็นต้นเหตุให้นายท่านต้องโทษประหาร อย่างเต็มที่เลยขอรับ"
จินหย่งยิ้มเย็นแววตาเย็นชาเหี้ยมเกรียม  นับจากนี้เขาจะมอบความเจ็บปวดทุกข์ตรมถาโถมสู่เด็กหญิงข้ารับใช้อย่างไป๋เฟิงอย่างไม่มีสิ้นสุด  ในเมื่อนางทำให้เขาต้องสูญเสียบิดาและต้องห่างไกลจากหญิงคนรัก      เพราะความเห็นแก่ตัว  ริษยาอันโง่งมของนาง        ต่อจากนี้ก็จงค่อยๆตกนรกทั้งเป็นไปก็แล้วกัน  เข้าไม่มีวันปล่อยให้คนที่คิดร้ายและทรยศต่อองค์หญิงของเขาให้อยู่ดีมีสุขไปได้แน่  ในเมื่อองค์หญิงมอบนางให้เขาแล้ว เขาก็จะจัดการกับนางด้วยตัวของเขาเอง