นางพญาไร้ใจ

ภายในหนึ่งเดือน  ปัญหาในบ้านเมืองถูกแก้ไขโดยองค์หญิงหลี่เหวินพระธิดาองค์เล็ก ถึงสามเรื่องใหญ่ๆด้วยกัน  ทั้งปัญหาโรคระบาด การค้าขายของบรรดาพ่อค้าแม่ค้าที่ได้รับการช่วยเหลือ  จนมีรายได้แก่ราษฎรที่เป็นพ่อค้าแม่ค้าและอีกหนึ่งเรื่องสำคัญก็คือ การสั่งประหารขุนนางที่มีหลักฐานทุจริตรับสินบนจนทำให้ประชาชนและราษฎรพากันชื่นชม และมาร้องเรียนที่ตำหนักเกายู่อี้กันอย่างมากมาย  จากหมื่นเป็นแสนจากแสนเป็นหลายแสน  จนเมื่อเรื่องไปถึงราชสำนักทำให้เหล่าขุนนางกังฉินที่มีชะนักติดหลังเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข และยังรวมไปถึงฮ่องเต้หลี่จงด้วย  เพราะได้รับการยุยงโดยเหล่าขุนนางสอพลอและเหล่าขุนนางกังฉิน ที่ต่างกลัวว่าหากสืบจนพบหลักฐานการทุจริตของพวกตนแล้วจะถูกสั่่งประหาร  เพราะภายในหนึ่งเดือนมานี้พวกขุนนางที่เคยเป็นมือเป็นเท้าให้พวกตน ถูกสั่งประหารไปแล้วหลายรายอย่างเด็ดขาด  จึงทำให้เหล่าขุนนางกังฉินทูลยุยงต่อองค์ฮ่องเต้ว่า  พระธิดาองค์เล็กโหดเหี้ยมสั่งประหารคนตั้งแต่ยังเด็กชันษาเพียงหกขวบ หากปล่อยไว้เมื่อเติบใหญ่จะกลายเป็นสตรีใจเหี้ยม  และในตอนนี้ได้รับแรงศรัทธาจากราษฎรอย่างมาก และอาจเป็นภัยต่อราชบัลลังก์  ทำให้ฮ่องเต้หลี่จงกริ้วอย่างมาก นึกเจ็บใจที่อุตส่าปล่อยให้ธิดาองค์เล็กไปเที่ยวนอกวัง  และยังให้ป้ายอาญาสิทธิ์ก็หวังแค่ให้ใช้ในเรื่องความปลอดภัย  แต่กลับไปใช้สั่งประหาร สั่งงานสั่งการเอาได้ตามใจ
ในระหว่างที่ราชสำนักกำลังร้อนรนกันอยู่นั้น  ไป๋เฟิงที่กำลังเสียใจและคับแค้นใจเรื่องขององค์หญิงหลี่เหวินจนมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว  พอดีกับที่เหล่าขุนนางกังฉินเห็นเข้า  ก็ทำทีเข้าไปถามเพราะจำได้ว่าไป๋เฟิงคืออดีตข้ารับใช้คนสนิทขององค์หญิงหลี่เหวิน    "เด็กน้อยเจ้าเป็นอะไรไปหรือ ทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวล่ะ เจ้าน่าจะอยู่กับองค์หญิงและกับจินหย่งไม่ใช่หรือ"   เด็กน้อยไป๋เฟิงด้วยความใสซื่อไร้เดียงสาที่ไม่รับรู้เรื่องการเมือง ไม่เข้าใจสถานการณ์และกำลังนึกน้อยใจ เสียใจและโกรธองค์หญิงหลี่เหวิน ก็เล่าเรื่องของตัวเองไปตามความรู้สึก  โดยไม่รู้ว่าคนที่กำลังมาซักถามนั้นอยู่ฝ่ายใด
"ฮือๆ  ข้าเกลียดองค์หญิงหลี่เหวิน องค์หญิงหลี่เหวินแย่งจินหย่งไปจากข้า จินหย่งเป็นของข้า  แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจข้าเลย สนใจแต่องค์หญิงคนเดียวแล้วไม่ยอมให้ข้าไปเล่นด้วยอีก  ถ้าองค์หญิงไม่อยู่ใกล้กับจินหย่งเขาจะต้องสนใจข้าใช่หรือเปล่าคะใต้เท้า"    เหล่าขุนนางที่ได้ยินเด็กหญิงคร่ำครวญก็พากันยิ้มและได้โอกาสในการหลอกใช้  ความไร้เดียงสาและอารมณ์กรุ่นโกรธของไป๋เฟิงเป็นเครื่องมือในการกำจัดองค์หญิงหลี่เหวิน    "เอาล่ะๆ เจ้าไม่ต้องร้องไห้ไปพวกข้าเห็นใจเจ้าจริงๆนะ   นั่นสิงั้นข้าจะบอกวิธีทำให้องค์หญิงห่างจากจินหย่งดีหรือไม่ล่ะ  จินหย่งจะได้หันมาสนใจเจ้าไง"          "จริงหรือเจ้าคะ ทำอย่างไรหรือ" 
"ง่ายนิดเดียว ในตอนนี้ฮ่องเต้ทรงกริ้วองค์หญิงอย่างมาก  หากเจ้าไปทูลฟ้องฮ่องเต้ว่า  องค์หญิงกับพวกพ้องมีใจคิดกบฎต่อราชบัลลังก์  ฮ่องเต้ต้องสั่งลงโทษองค์หญิงแน่  โทษฐานกบฎร้ายแรงมากนะ ตอนนี้องค์หญิงสร้างความเดือดร้อนให้ราชสำนัก  หากเจ้าที่สนิทกับองค์หญิงไปกราบทูลพระองค์ต้องเชื่อเจ้าแน่  แล้วที่นี้องค์หญิงก็จะต้องถูกสั่งห้ามไปเล่นนอกวัง ถูกสั่งลงโทษหนัก  แล้วทีนี้จินหย่งก็ต้องถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับองค์หญิงอีก แล้วเมื่อไม่มีองค์หญิงแล้ว  เพื่อนที่สนิทของเขาก็มีแต่เจ้า เขาก็ต้องสนใจเจ้าแน่" เด็กน้อยที่แสนซื่อไร้เดียงสา และกำลังถูกอำนาจความริษยาเข้าครอบงำหลงเชื่อเหล่าขุนนางกังฉินโดยทันที  นางไม่รู้ว่าโทษฐานกบฎนั้นร้ายแรงมากประการใด  หากเป็นผู้ใหญ่จะต้องถูกสั่งประหารเจ็ดชั่วโครต หากเป็นเด็กอาจจะได้รับโทษเบาหน่อยแต่ก็ร้ายแรงมากเช่นกัน  แต่อนิจจาเมื่อไป๋เฟิงเป็นแค่เด็กน้อยธรรมดาที่ไม่ได้รับรู้ว่าองค์หญิงกับจินหย่งทำเรื่องสำคัญอะไรกัน และต่อให้จะบอก         ก็คงเกินกว่าที่เด็กหญิงที่มีระดับสติปัญญาธรรมดาจะเข้าใจอยู่ดี  หากเปรียบก็เหมือนกับเอาเรื่องการเมืองมาเล่าให้เด็กอนุบาลอายุหกขวบฟังนั่นแหละ แล้วในตอนนี้ความรู้สึกริษยาความรักความหลงก็นำหน้าซะจนไม่รับรู้ว่า  ในครั้งนี้สิ่งที่นางกราบทูลต่อฮ่องเต้ จะไม่ใช่เพียงแค่ถูกโบยหรือกักบริเวณ และผู้ที่เดือดร้อนก็ไม่ได้มีแต่องค์หญิงกับจินหย่งเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงแม่ทัพจินหยาง เสนาธิการเหอจื่อหลง และเหล่าขุนนางตงฉินที่ให้ความช่วยเหลือร่วมมือกับองค์หญิงก็จะได้รับโทษหนักด้วยเช่นกัน  นี่คงเป็นชะตาของเด็กทั้งสามที่ต้องมาพัวพัน เกี่ยวโยง   สร้างกรรมและเป็นอุปสรรค์แก่กัน    ไป๋เฟิงคงไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้    นอกจากจะทำให้จินหย่งรักและสนใจนางไม่ได้แล้ว  จินหย่งยังแค้นและเกลียดชังนางจนสุดหัวใจและปรารถนาที่จะทำทุกสิ่งเพื่อทำลายนางให้เจ็บปวดย่อยยับอย่างที่สุดอีกด้วย