นางพญาไร้ใจ

"เฮ้อ...น่าเสียดายจริงๆ  ทั้งที่ในอดีตชาตินางสร้างกรรมดีแท้ๆ แต่ในยามนี้กลับถูกกิเลสครอบงำเสียได้"  เสียงของเจ้านรกเอ่ยอย่างทอดถอนใจในขณะที่มองภาพความเป็นไปของเด็กน้อยทั้งสามที่มีชะตาเกี่ยวพันกัน   "โดยพื้นฐานจิตใจของไป๋เฟิงนั้น ความจริงแล้วนางเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนไหว มาตั้งแต่ในอดีตชาติแล้ว  จิตใจของนางเปรียบเสมือนผ้าขาวอันบริสุทธิ์ที่ในชาติที่แล้วโชคดีที่ผ้าขาวไม่ได้มีสีใดมาเปรอะเปื้อน และมีคนเก็บรักษาอย่างดี ในขณะที่โดยพื้นฐานจิตใจของมี่เหยียน  นั้นเข้มแข็งมากกว่าแต่โชคร้ายที่ชาติกำเนิดในชาติที่แล้วของนางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกรับตัวมาฝึกฝนให้เป็นนักฆ่า แต่ก็อย่างที่เราเห็นว่าพอนางมีโอกาสได้แก้ไข และได้โอกาสให้เกิดมาในสถานะที่ส่งเสริมให้นางสร้างกรรมดี  นางก็คิดการที่เป็นประโยชน์ต่อผู้คนโดยอิสระนั่นเป็นสิ่งบ่งบอกว่า  จิตใจของนางนั้นไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายมาแต่เดิม และนางกำลังทำทุกอย่างเพื่อแก้ไข  แต่ก็คงเป็นชะตากรรมของนางอีกนั่นแหละที่ในชาตินี้แม้ว่านางจะตั้งใจทำความดีที่ยิ่งใหญ่  แต่ก็ไม่สามารถทำได้โดยง่ายนักจำเป็นต้องมีวิบากกรรมและอุปสรรคมาขัดขวาง  ส่วนไป๋เฟิงที่เดิมเป็นผ้าขาวอันบริสุทธิ์ในยามนี้ จิตใจที่อ่อนไหวของนางกำลังถูกความรักความหลงและแรงริษยาเข้ามาย้อมสีของผ้าที่เคยขาว  มีสีดำอันขุ่นมัวมาเปรอะเปื้อนแล้วยิ่งชาติกำเนิดของนางไม่ได้เกื้อหนุนเหมือนในชาติที่แล้ว  ทำให้เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ  ถือว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ท่านจำเอาไว้เป็นบทเรียนก็แล้วกันนะท่านเจ้านรก  ว่าคราวหน้าคราวหลังอย่าได้ตัดสินสิ่งใดโดยผิวเผิน  ต้องมองทุกสิ่งอย่างละเอียด  มันไม่ผิดหรอกหากท่านอยากจะส่งผู้สร้างกรรมดีให้มาเกิดในชนชั้นที่ดีมีคู่ครองที่ดี  แต่ก่อนจะทำเช่นนั้นท่านช่วยดูพื้นฐานจิตใจของคนผู้นั้นเสียก่อน  ว่ามีความอ่อนไหวได้ง่ายหรือไม่ แล้วช่วยส่งให้ถูกยุคสมัยด้วย"

"มีอย่างหรือ อยากหนุนคนสร้างกรรมดี  แต่ดันคิดส่งไปเกิดในกุลียุคนักปกครองไร้ศีลธรรม ราษฎรทุกข์เข็ญ  ต่อให้ไม่เกิดความผิดพลาดแล้วนางจะได้เกิดมาเป็นองค์หญิงได้จริง  แต่ด้วยพื้นฐานจิตใจที่อ่อนแอ อ่อนไหวง่ายและไม่ได้มีความเป็นผู้นำที่เด็ดขาดมากด้วยสติปัญญา  แล้วให้นางมาเกิดในยุคที่สภาพแวดล้อมบิดาพี่สาวและขุนนางต่างไร้ศีลธรรม  แล้วแม่ทัพจินหย่งที่ท่านคิดจะให้เป็นคู่ครองของนางก็มีสถานะเป็นข้าแผ่นดิน  เป็นแม่ทัพที่ซื่อสัตย์ แต่เขาคนเดียวจะช่วยอะไรนางได้  ในเมื่อฮ่องเต้ที่เป็นนักปกครองที่ไร้ความสามารถ ไร้จิตสำนึก  และหากไป๋เฟิงมีสถานะเป็นองค์หญิงที่อ่อนแออ่อนไหว  ก็ยากที่จะเกิดเป็นความรักได้  เพราะในเมื่อขุนพลคู่บัลลังก์มีความรู้สึกในแง่ลบกับฮ่องเต้  แล้วในยามที่บ้านเมืองทุกข์เข็ญจะมารักกับองค์หญิงที่อ่อนไหว อ่อนแอ ได้อย่างไรล่ะท่าน  หากอยากจะหนุนนางจริงท่านก็ควรจะส่งให้นางไปเกิดในยุคบ้านเมืองสงบร่มเย็น  ฮ่องเต้มีศีลธรรมสิ แล้วจึงจะสร้างนิยายรัก ฉบับองค์หญิงสูงศักดิ์ผู้อ่อนแอจิตใจดีงามกับแม่ทัพคู่บัลลังก์ที่องอาจแข็งแกร่งได้  แต่นี่ยุคสมัยไม่เข้ากับพื้นฐานจิตใจที่อ่อนไหวของไป๋เฟิงแล้วสถานการณ์บ้านเมืองก็ไร้ความสงบสุข ขาดผู้นำสุดท้ายแม่ทัพผู้มีใจซื่อสัตย์และแข็งแกร่งก็ต้องก่อกบฏอยู่ดี  และองค์หญิงอย่างไป๋เฟิงก็คงถูกอำนาจของบิดาพี่สาวและขุนนางกังฉินชักจูงได้ง่ายอยู่ดี  แล้วจะรักกันยังไงล่ะท่าน     ข้าว่าต้องขอบคุณบุตรชายซุกซนของท่านแล้วล่ะ ที่ทำให้ความผิดพลาดเกิดขึ้นจนเป็นแบบนี้  มี่เหยียนที่เคยก่อกรรมสังหารคนมาในอดีตชาติก็ได้มีโอกาสแก้ไขสร้างกรรมดี  และมีแม่ทัพที่ภักดีและแข็งแกร่งอยู่เคียงข้าง   ส่วนไป๋เฟิงเหตุในคราวนี้ทำให้เราได้เห็นว่า  ที่ในชาติที่แล้วนางมีกรรมดีเกื้อหนุนนั้นเป็นเพราะชาติกำเนิดของนาง เป็นบุตรีของคหบดีผู้มั่งคั่งที่มีสถานะร่ำรวยและใจบุญ  ที่สามารถบริจาคทานได้อย่างที่ต้องการ และนางที่เป็นบุตรสาว จึงมีโอกาสได้บริจาคทาน ช่วยเหลือผู้คนจนมีกรรมดีเกื้อหนุนแต่เราก็เห็นแล้วนะว่า  หากชาติที่แล้วนางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ยากจนต่อให้ไม่ต้องโชคร้ายมีคนมารับตัวไปฝึกเป็นนักฆ่าอย่างมี่เหยียน  ด้วยจิตใจที่อ่อนไหวไปกับสภาพแวดล้อมและกิเลสได้ง่าย  ก็ยากที่จะมีโอกาสสร้างกรรมดีได้"

"ข้าเห็นแล้วขอรับท่าน คราวหน้าข้าจะระวังให้มากกว่านี้"  เจ้านรกก้มหน้ารับคำอย่างรู้สึกผิดที่เกือบจะสร้างความผิดพลาดเข้าแล้ว คราวนี้รอดตัวไป