ไอ้ก้อง

ณ ห้องนอนของก้อง      
       วันนี้วันดีวันที่ผมตัดสินใจอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าห้องที่ฝันเอาไว้ครับ ทันที่หยิบหนังสือสอบที่หนาแบบเอาไว้รองตู้กับข้าวคงมีเอียงแน่ๆมาอ่าน โอ้โหนี่มันหนังสือหรือลายแทงขุมทรัพย์มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ตัวหนังสือเต็มไปหมด ตัวหนังสือก็เล้กเล็ก อะไม่เป็นไร โตแล้วอดทนเอา ผมก็อดทนอ่านๆไปครับ จดช็อทโน๊ตบ้าง วาดรูปประกอบความเข้าใจลงโน๊ตบุ๊คบ้าง เพราะในหนังสือแทบไม่มีรูปประกอบความเข้าใจเลยนะสิ พออ่านเข้าๆ ก็เริ่มรู้สึกละครับ เฮ้ย อ่านหนังสือก็สนุกดีนะ ตอนนี้ผมกำลังอ่านหนังสือแบบเมามันส์ แบบจะมีใครหยุดชั้นไม่ได้แล้ว ชั้นจะอ่านนนนนน!!!
 
2 ชั่วโมงผ่านไป
      "ตุ๊งดิ่ง!!ๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงมือถือของผมดังขึ้น ผมก็เลยหยุดอ่านแล้วไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น เมื่อผมเปิดโทรศัพท์อันต้องมีสะพรึง ไอ่วินส่งคำขอเกมมาเต็มเลยครับ ด้วยความโมโห ผมเลยปิดมือถือแล้วไปอ่านหนังสือต่อ
 
1 ชั่วโมงผ่านไป
       นี่เราอ่านหนังสือมาสามชั่วโมงกว่าแล้วเหรอ ภูมิใจจุงพักซักหน่อยดีกว่า ไปหาไรกินในตู้เย็นละกัน ขณะที่ผมกำลังก้าวเท้าออกจากห้องนอนไปหาไรกินนั้นแม่ผมก็เรียกผม
"ก้อง!!!! วินมาหาแหนะลูก!!!!"
โอ้โห เจ้ากรรมนายเวรของผมมาแล้ว ขอวันสงบๆอยู่แบบชาวบ้านไม่ได้รึ แต่ช่างมันเถอะไหนๆก็อุตส่าห์ถ่อสังขารมาละไปหาละกัน
"นี่ เมื่อกี้ส่งเกมไปนายบังอาจเมินเหรอ"
"เฮ้ย ปล่าวนะ เราอ่านหนังสืออยู่"
"ช่างมันเถอะ งั้นไปห้องนอนนายละกัน"
"เฮ้ย!! ขึ้นไปทำไมวะ ห้องนอนme มีอะไร?"
เหมือนวินจะไม่ฟังที่ผมพูดเลย วินเดินไปห้องนอนของผม ผมก็ต้องจำใจเดินขึ้นตามมันไป
 
ณ ห้องนอนของก้อง
"ทำไมห้องมันรกขนาดนี้ นั่นอะไรหน่ะ หนังสือการ์ตูนเอาวางไว้บนพื้นทำไม!!! นั่นอีก!!! นี่อีก!!!" วินพูดขึ้นมาหลังจากที่เดินเข้าไปในห้องนอนของผม อันที่จริงนะ ผมไม่ได้เป็นคนสปกรกนะแค่ขี้เกียจเอาไปเก็บเอง ไม่ผิดนิถูกมะ -3-
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ เราขี้เกียจเก็บอะ วางๆไว้แบบนั้นมันง่ายต่อการหยิบดี"
"มันสปกรกนะสิรู้ไหม ไม่เป็นระเบียบ"
"จ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
วินเหลือบไปมองที่คอมพิวเตอร์ของผมแล้วพูดขึ้นมาว่า
"โอ้ว!! คอมนินา ขอเล่นเกมหน่อยละกัน"
"ตามสบายๆ อย่าทำพังละกัน งั้นขออ่านหนังสือแปปนะ"
เยส!!!เจ้ากรรมนายเวรได้มีที่อยู่อันสมควรแล้ว ได้เวลาอ่านหนังสือในเรื่องที่ค้างคาต่อละ เย้!!!
 
30 นาทีผ่านไป
ผมนั่งอ่านหนังสืออย่างสนุกสนานและเมามันส์ วินที่นั่งเล่นเกมอยู่ก็เช่นกัน อยู่ดีๆก็ถามผมว่า
"วิน นายอ่านทั้งวันแบบนั้นหน่ะรู้เรื่องด้วยเหรอ?"
"อื้อ รู้เรื่องนะ"
"งั้นขอถามนายละกัน ไรโบโซมสังเคราะห์โปรตีนยังไง?"
"ก็ใช้ RNA สังเคราะห์ไง ชื่อ กระบวนการแปรหัส ชื่ออังกฤษ คือ Translation"
"อืม ถูกแหะ งั้นต่อไป......ๆๆๆๆๆ"
โอ้โหวินมันไปขนคำถามพวกนี้มาจากไหนเนี่ยแต่ก็นะ อ่านหนังสือมาแล้วตอบแบบชิวๆอะครับ ซักพักวินก็หยุดถาม แล้วพูดขึ้นว่า
"โอเค งั้นไม่รบกวนละ"
ในใจผมคิดว่า วินพูดงี้คืออยากจะกลับบ้านใช่มั้ย แต่จริงๆไม่เลยครับ มันเล่นเกมต่อ ผมก็เออช่างเถอะ อ่านหนังสือต่อ
 
1 ชั่วโมงผ่านไป
       ผมได้ใช้เวลา 1 ชั่วโมงเศษๆในการอ่านหนังสือในเรื่องที่ค้างตอนนี้รู้สึกแบบ มีความสุขมากๆครับตอนนี้อ่านเสร็จแล้ว ผมได้เหลือบไปมองที่วินว่าทำไรอยู่ จากนั้นวินก็ปิดคอมแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะคอมของผม
"แต๊งกิ้วนะก้อง กลับบ้านละ"
"อ่าๆๆๆๆๆ เครๆๆๆๆๆๆ ไว้มาอีกนะ"
จากนั้นวินก็เดินออกจากห้องนอนผม ผมได้สังเกตุไปที่โต๊ะคอมของผม เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ ผมคิดว่าของวินแน่เลย ผมเลยรีบวิ่งเอาไปคืนวิน แต่ไม่ทันครับ วินกลับบ้านไปเสียก่อน ผมเลยถือวิสาสะอ่านข้อความข้างใน มันเขียนว่า
"สูตรลับการผสมกิ้งกือเกม กิ้งกือคิง @#$##$%#@
#@%$#%$#%^%&^%&^%^$^$&^%
@$@$%@&^*&^&&!$#!!!!@#__+_(**"
ผมเห็นข้อความในกระดาษนี้แล้ว ว็อทเดอะดัก!!! วินทำอะไรรรร ไว้ค่อยคืนละกันถ้าได้เจอกันอีก
 
-------------------------------------------------------------------------------------