ไอ้ก้อง

       ผมมีความเชื่ออยู่อย่างหนึ่งครับว่า เด็กๆทุกคนจะต้องมีภาระอันหนักอึ้งก็คือ"อนาคตของตัวเอง. ทุกคนต่างก็ดิ้นรนเพื่อทำอนาคตของเองให้ไม่เป็นเพียงแค่ความฝัน อยากจะให้มันเป็นโลกแห่งความเป็นจริง และก็ต้องต่างแก่งแย่งชิงกัน เหมือนกับผมไงครับ หลังจากที่ จบ ม.3 โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ไอ้ผู้เขียนมโนขึ้นมา ชื่อว่า "โรงเรียนคริสตี้แอนด์เมทริกซ์" เรียกสั้นๆว่า "โรงเรียนคริสตี้" ครับ ผมก็ตัดสินใจเลือกเรียนต่อที่นี่แหละ-ครับ เพราะคิดว่าคงไม่มีปัญญาไปสอบที่อื่นก็เลยเลือกที่นี่ ผมได้ตัดสินใจเลือกห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนนี้ครับ หวังว่าห้องเรียนนี้จะช่วยอะไรผมได้ไม่มากก็น้อย ตอนนี้ผมกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อไปลงทะเบียนครับ ในมือของผมถือเอกสารต่างๆที่ใช้สมัคร และ ความเชื่อมั่นเต็มร้อยว่าต้องได้ห้องนี้ให้ได้

ในโรงเรียนคริสตี้แอนด์เมทริกซ์

       เมื่อผมมาถึงสถานที่รับสมัครแล้วผมแทบตกใจคนสมัครเยอะมากๆเลยครับ นี่คนหรือฝูงมดเนี่ย คิวยาวเอียดเลยครับ ก็ไม่เป็นไรต้องอดทนไหนๆก็ตัดสินใจมาแล้ววว ต้องอดทนรอ!!!

30 นาที ผ่านไป

       และสุดท้ายผมก็สมัครเสร็จละ เย้!!! แต่กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลา 30 นาที เลยนะเออ ยืนจนเมื่อยขาแล้ว กลับบ้านดีกว่า เมื่อผมกำลังก้าวขา ผมสังเกตที่เท้าผม เหมือนๆเหยียบอะไรนิ่มๆ เฮ้ย!!! กองอุนจิสุนัข เท่านั้นไม่พอ มองไปรอบๆก็มีคนมองมาที่ผมแล้วก็หัวเราะใส่ผม ด้วยความอาย ผมนิรีบไปห้องน้ำไปล้างรองเท้าเลยครับ รอไรหล่ะครับ ระหว่างทางไปห้องน้ำก็ดั้นเจอ "ไอ่วิน" ครับ ไอ่วินเนี่ยวันเพื่อนรักผมเลยมันก็มาสมัครห้องนี้เหมือนกันเลย 

"อ้าว ก้องไม่ใช่เหรอ?"

"อ้าว วินหวัดดี"

พวกเราก็คุยกันไปมาประสาเพื่อนรักคล้ายๆกับคนที่ไม่ได้เจอกันมา 10 กว่าปีทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันแค่ช่วงปิดเทอมซัมเมอร์ อยู่ดีๆไอ่วินมันก็ทะลึ่งมองที่รองเท้าแล้วพูดขึ้นมาว่า

"อ่าว เหยียบใส่ขี้หมาเหรอ"

"เอ่อ ใช่ดิ"

ไอ่วินมันถอดรองเท้าของมันแล้วเอามาให้ผม

"อะ เอาไปใส่เข้าห้องน้ำ สงสารแม่บ้านที่ต้องมาเช็ดรอยอึหมาจากรองเท้านายนะก้อง"

ในใจผมก็คิดอยู่ว่าไอ่วินมึงบ้าหรือมึงจิตบอกmeมาดิ ผมก็อะๆๆๆๆหยิบรองเท้าของมันมาใส่

"ขอบใจนะวิน"

จากนั้นผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปล้างรองเท้าเลยครับ แล้วเอารองเท้ามาคืนมัน ในระหว่างที่ผมเอารองเท้าคืนมันมันก็ถามขึ้นมาว่า

"อยากจะเป็นครูเหรอ?"

"ใช่ ทำไมเหรอ?"

"นายคิดจริงๆเหรอว่าห้องเรียนพิเศษช่วยนายให้เป็นครูได้จริงๆ"

"ช่วยได้ไม่ได้ยังไงเราก็ไม่รู้นะ แต่อย่างน้อยสิ่งที่หวังจากห้องนี้คือประสบการณ์ ไม่ใช่หวังเพื่อที่จะเป็นครู"

วินอึ้งไปซักพัก จากนั้นวินก็ใส่รองเท้าของเขา แล้วพูดขึ้นว่า

"นายต้องเป็นครูที่ดีแน่ๆเลยก้อง เราจะรอฟังข่าวดีจากนายนะ"

"อือ ขอบใจนะ"

จากนั้นผมและวินก็เดินแยกย้ายกันไป โบกบือบ๊ายบายตามประสาเพื่อน แล้วกลับบ้านไปเตรียมตัวสอบในอีก 3 สัปดาห์ข้างหน้า

-------------------------------------------------------------------------------------

/คนเขียน นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของผมนะครับ ฝากติชมด้วยนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านนะครับผม