Love forever สุดรักจับใจ ล๊อกเป้าหมายเอาไว้ที่เธอ

   เย็นวันนั้น
 ฉันที่ค่อยๆย่องไปด้านหลังของบ้านเเล้วนำบันได(ลิง)วาง  เเล้วฉันก็ค่อยๆปีนขึ้นไปโดยเบาที่สุด การทำเเบบนี้มันเป็นสิ่งที่คุณหนูอย่างฉันไม่ควรมาทำนะเนี่ย=..= เเต่ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ทำหละก็ฉันคงต้องเพี้ยนจนกลายเป็นคนบ้าเเน่ๆ เเค่นี้ก็อยากจะกรี๊ดอยู่เเล้วนะ
  "เอ๊? สิ่งเเรกที่ควรเตรียมคือ...."
 ฉันที่เดินไปหยิบกระเป๋าลาก(ปกติเอาไว้เดินทางไกล) สิ่งเเรกที่ควรเตรียมคงจะเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใช้สินะ
  "เสื้อในกับชุด"
 ฉันที่เดินไปเก็บชุดเดรสที่ค่อนข้างมีเยอะกับเสื้อในเเล้วของของใช้ส่วนตัว อย่าลืมกกน.ด้วยหล่ะ 
  "ต่อไปก็เครื่องสำอางกับหมวก กิ๊บ บลาๆ"
 เเละฉันก็เดินไปหน้ากระจก ที่มีของเยอะเเยะเต็มไปหมด เเละฉันก็เอามือกวาดลงมาในกระเป๋าขนาดเล็กเเล้วค่อยเอาไปใส่ในกระเป๋าลากอีกทีหนึ่ง เเละในขณะนั้นก็คนผลักประตูเข้ามาอย่างจัง  ปั้ง!!!!
  "เอ๊ะ!!! ใครน่ะ!!"
  "ไง เเอลม่อน...ลูกจะไปไหน"
 ในตอนนั้นคนที่อยู่ในสายตาของฉันนั่นก็คือเเม่เลี้ยง! เเย่เเล้วไง จะทำไงดีหล่ะ ทำไงดีๆๆ คิดสิเเอลม่อน!!!!
  "เอ่อ...เอ่อ" ปัก!
 ในวินาทีนั้นเเม่เลี้ยงได้ปามีดมาเฉียดหัวไหล่ฉันไป ฉันที่ล้มลงเเบบไม่เป็นท่าด้วยความตกใจทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจาก.....
  "มาหาเเม่สิ เเอลม่อน"
  "หล่อนไม่ใช่เเม่ฉัน!!! อย่ามาพูดดีไปเลย ฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีกเเล้ว!!!"
 ฉันที่คิดตื้นๆกระโดดออกจากหน้าต่างลงมาพร้อมกับกระเป๋าลากโดยไม่ทันคิดว่าตัวเองกำลังทำสิ่งที่เสี่ยงอันตรายสุดๆ.....เเละในเสี้ยววินาทีฉันที่หลับตาปี๋ด้วยความกลัวจนตัวสั่นไปหมด เเต่กับรู้สึกว่าฉันตัวเบาลง เหมือนฉันตกไม่ถึงพื้น
   ฉันที่ค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบกับชายร่างสูง(กว่าฉันนิดหน่อย)เขาอุ้มฉันเอาไว้ ฉันไม่คาดคิดว่าเวลาเเบบนี้"เขา"จะมาช่วยฉันทัน  เขาเป็นคนที่.....สุดยอดจริงๆ
  "เป็นอะไรรึเปล่า"
  "ฉัน...-" ในตอนนั้นฉันก็โดนขัดขึ้นมาด้วยเสียงดังๆของเมล
 "เฮ้!!!! มาเร็ว!!"
 เมลตะโกนขึ้น ทำให้นายทาคุชิรีบวิ่งไปที่รถคันใหญ่ที่ดูเเล้วคงจะราคาเเพงน่าดูเลยนะ เเต่จะว่าไปมาคิดอีกทีบ้านของนายทาคุชิน่าจะรวยน่าดูเเฮะ จากการดูเพราะตานี่น่ะมีทั้งรีสอร์ทเเถมมีสระว่ายน้ำด้วย เเละมีรถคันใหญ่ราคาน่าจะเเพงสุดๆ เอ๊ะ! ลืมขอบคุณไปซะสนิทเลย
  "ขอบคุณมากเลยนะ" ฉันพูดขึ้นเเบบรู้สึกผิด
  "ไม่เป็นไรหรอก เเอลม่อนจัง"
 "อือ ไม่เห็นเป็นไรเลย เราเป็นเพื่อนกันนิ"
 "เเละอีกอย่างนะคนที่คิดว่าจะมาที่นี่น่ะไม่ใช่พวกฉันหรอกนะเเต่เป็นคนนู้น!"
  คิดพูดพลางชี้ไปทางนายทาคุชิ  เเละดูท่าทางนายทาคุชิจะไม่ยอมรับว่าเป็นเขา เเล้วเค้าก็กดนิ้วของคิดลพรางพูดขึ้น....
  "ก็ไม่คิดที่จะช่วยหรอกนะ อย่าคิดไกล"
 เขาดูท่าทางลุกลี้ลุกลน เเล้วหน้าของเค้าก็ดูเเดงๆคล้ายลูกเชอรี่ ดูเเบบนี้เเล้วเค้า...น่ารักดีเหมือนกันเเฮะ
  "เเต่ก็ขอบคุณมากเลยนะ นั่นเป็นเสี้ยววินาทีที่ฉันตกลงมานะมันสูงมากตกลงมาอาจจะหลังหักได้เลย "
  "เเล้วทำไมถึงคิดตื้นๆกระโดดลงมาหล่ะ นั่นมันเป็นหอคอยเชียวนะ"
  "ฉันรู้เเต่ฉันทำอย่างอื่นไม่ได้นิ นังเเม่เลี้ยงปามีดมาเฉียดไหล่ฉันเชียวนะถ้าขืนอยู่ต่อหล่อนได้เอาฉันไปต้มเป็นขาหมูเเน่!"
  "เเต่เสี่ยงมากเลยนะครับเนี่ย" (เต๋อ)
  "ดีนะที่ไอเคียวมันอยู่น่ะ บางทีพวกฉันยังคิดว่ามันเป็นเดอะฟาสเลยเร็วเหนือเเสงจริงๆ" (เมล)
  ฉันที่หัวเราะเบาๆ ตานี่สุดยอดไปเลยนะ^^ฉันชอบพวกผ้าขี้ริ้วจริงๆ เอ้ย!ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ฉันจะไม่เรียกพวกเค้าเเบบนั้นอีกเเล้วเพราะต่อจากนี้เค้าจะกลายเป็นเพื่อนกลุ่มสำคัญของฉัน^0^
 
                       "นังเด็กโง่ เเล้วจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต"
 
***************************************************
 หลังจากที่เค้าไม่ได้ห่างหายกันไป ตอนนี้ก็ได้กลับมาอัพตอนใหม่เเล้วนะคะ เเบบเดิมค่ะถ้าข้องใจหรือผิดพลาดตรงไหนช่วยเเนะหน่อยนะคะ^^ เเล้วเจอกันค่ะ