Love forever สุดรักจับใจ ล๊อกเป้าหมายเอาไว้ที่เธอ
เขียนโดย Almondberry
วันที่ 8 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 17.34 น.
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2559 16.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) เสี้ยววินาที
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเย็นวันนั้น
ฉันที่ค่อยๆย่องไปด้านหลังของบ้านเเล้วนำบันได(ลิง)วาง เเล้วฉันก็ค่อยๆปีนขึ้นไปโดยเบาที่สุด การทำเเบบนี้มันเป็นสิ่งที่คุณหนูอย่างฉันไม่ควรมาทำนะเนี่ย=..= เเต่ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ทำหละก็ฉันคงต้องเพี้ยนจนกลายเป็นคนบ้าเเน่ๆ เเค่นี้ก็อยากจะกรี๊ดอยู่เเล้วนะ
"เอ๊? สิ่งเเรกที่ควรเตรียมคือ...."
ฉันที่เดินไปหยิบกระเป๋าลาก(ปกติเอาไว้เดินทางไกล) สิ่งเเรกที่ควรเตรียมคงจะเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใช้สินะ
"เสื้อในกับชุด"
ฉันที่เดินไปเก็บชุดเดรสที่ค่อนข้างมีเยอะกับเสื้อในเเล้วของของใช้ส่วนตัว อย่าลืมกกน.ด้วยหล่ะ
"ต่อไปก็เครื่องสำอางกับหมวก กิ๊บ บลาๆ"
เเละฉันก็เดินไปหน้ากระจก ที่มีของเยอะเเยะเต็มไปหมด เเละฉันก็เอามือกวาดลงมาในกระเป๋าขนาดเล็กเเล้วค่อยเอาไปใส่ในกระเป๋าลากอีกทีหนึ่ง เเละในขณะนั้นก็คนผลักประตูเข้ามาอย่างจัง ปั้ง!!!!
"เอ๊ะ!!! ใครน่ะ!!"
"ไง เเอลม่อน...ลูกจะไปไหน"
ในตอนนั้นคนที่อยู่ในสายตาของฉันนั่นก็คือเเม่เลี้ยง! เเย่เเล้วไง จะทำไงดีหล่ะ ทำไงดีๆๆ คิดสิเเอลม่อน!!!!
"เอ่อ...เอ่อ" ปัก!
ในวินาทีนั้นเเม่เลี้ยงได้ปามีดมาเฉียดหัวไหล่ฉันไป ฉันที่ล้มลงเเบบไม่เป็นท่าด้วยความตกใจทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจาก.....
"มาหาเเม่สิ เเอลม่อน"
"หล่อนไม่ใช่เเม่ฉัน!!! อย่ามาพูดดีไปเลย ฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีกเเล้ว!!!"
ฉันที่คิดตื้นๆกระโดดออกจากหน้าต่างลงมาพร้อมกับกระเป๋าลากโดยไม่ทันคิดว่าตัวเองกำลังทำสิ่งที่เสี่ยงอันตรายสุดๆ.....เเละในเสี้ยววินาทีฉันที่หลับตาปี๋ด้วยความกลัวจนตัวสั่นไปหมด เเต่กับรู้สึกว่าฉันตัวเบาลง เหมือนฉันตกไม่ถึงพื้น
ฉันที่ค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบกับชายร่างสูง(กว่าฉันนิดหน่อย)เขาอุ้มฉันเอาไว้ ฉันไม่คาดคิดว่าเวลาเเบบนี้"เขา"จะมาช่วยฉันทัน เขาเป็นคนที่.....สุดยอดจริงๆ
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"ฉัน...-" ในตอนนั้นฉันก็โดนขัดขึ้นมาด้วยเสียงดังๆของเมล
"เฮ้!!!! มาเร็ว!!"
เมลตะโกนขึ้น ทำให้นายทาคุชิรีบวิ่งไปที่รถคันใหญ่ที่ดูเเล้วคงจะราคาเเพงน่าดูเลยนะ เเต่จะว่าไปมาคิดอีกทีบ้านของนายทาคุชิน่าจะรวยน่าดูเเฮะ จากการดูเพราะตานี่น่ะมีทั้งรีสอร์ทเเถมมีสระว่ายน้ำด้วย เเละมีรถคันใหญ่ราคาน่าจะเเพงสุดๆ เอ๊ะ! ลืมขอบคุณไปซะสนิทเลย
"ขอบคุณมากเลยนะ" ฉันพูดขึ้นเเบบรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรหรอก เเอลม่อนจัง"
"อือ ไม่เห็นเป็นไรเลย เราเป็นเพื่อนกันนิ"
"เเละอีกอย่างนะคนที่คิดว่าจะมาที่นี่น่ะไม่ใช่พวกฉันหรอกนะเเต่เป็นคนนู้น!"
คิดพูดพลางชี้ไปทางนายทาคุชิ เเละดูท่าทางนายทาคุชิจะไม่ยอมรับว่าเป็นเขา เเล้วเค้าก็กดนิ้วของคิดลพรางพูดขึ้น....
"ก็ไม่คิดที่จะช่วยหรอกนะ อย่าคิดไกล"
เขาดูท่าทางลุกลี้ลุกลน เเล้วหน้าของเค้าก็ดูเเดงๆคล้ายลูกเชอรี่ ดูเเบบนี้เเล้วเค้า...น่ารักดีเหมือนกันเเฮะ
"เเต่ก็ขอบคุณมากเลยนะ นั่นเป็นเสี้ยววินาทีที่ฉันตกลงมานะมันสูงมากตกลงมาอาจจะหลังหักได้เลย "
"เเล้วทำไมถึงคิดตื้นๆกระโดดลงมาหล่ะ นั่นมันเป็นหอคอยเชียวนะ"
"ฉันรู้เเต่ฉันทำอย่างอื่นไม่ได้นิ นังเเม่เลี้ยงปามีดมาเฉียดไหล่ฉันเชียวนะถ้าขืนอยู่ต่อหล่อนได้เอาฉันไปต้มเป็นขาหมูเเน่!"
"เเต่เสี่ยงมากเลยนะครับเนี่ย" (เต๋อ)
"ดีนะที่ไอเคียวมันอยู่น่ะ บางทีพวกฉันยังคิดว่ามันเป็นเดอะฟาสเลยเร็วเหนือเเสงจริงๆ" (เมล)
ฉันที่หัวเราะเบาๆ ตานี่สุดยอดไปเลยนะ^^ฉันชอบพวกผ้าขี้ริ้วจริงๆ เอ้ย!ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ฉันจะไม่เรียกพวกเค้าเเบบนั้นอีกเเล้วเพราะต่อจากนี้เค้าจะกลายเป็นเพื่อนกลุ่มสำคัญของฉัน^0^
"นังเด็กโง่ เเล้วจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต"
***************************************************
หลังจากที่เค้าไม่ได้ห่างหายกันไป ตอนนี้ก็ได้กลับมาอัพตอนใหม่เเล้วนะคะ เเบบเดิมค่ะถ้าข้องใจหรือผิดพลาดตรงไหนช่วยเเนะหน่อยนะคะ^^ เเล้วเจอกันค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ