โรงเรียนเปลี่ยนสาวน้อยเป็นนางเอก (เสื่อม)

3
พันธสัญญาข้ารับใช้
 
 
 
          เมื่อกระจกนั้นดึงพวกเราเข้ามาล้มทับกันก็ปรากฏสถานที่แห่งหนึ่งแต่ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน วิวทิวทัศน์สบายตาเมื่อมองออกนอกหน้าต่างที่มีแถวๆนั้น มันเป็นทุ่งหญ้ากว้างและมีต้นไม้หลากสีดอกใบเป็นหย่อมๆ ลมที่พัดเข้ามา ณ ที่นี่หอมหวานเหลือเกิน มองขึ้นไปบนฟ้าปรากฏดวงอาทิตย์สามดวงต่างกันไป ดวงแรกสีเขียว ดวงที่สองสีชมพู และสุดท้ายสีม่วง เมื่อมันมาอยู่ด้วยกันช่างสวยงามเหลือเกิน เมฆที่ลอยไปมาแทนจะมีสีขาวปุยดูนุ่ม แต่กลับมีสีต่างๆสลับกันแต่ไม่มีสีดำเลย ทุกอย่างกลมกลืนกันได้สวยงามอย่างกับภาพวาดแหน่ะ   
 
 
          "คุณหญิง จะอยู่ท่านี้อีกนานมั้ย"เสียงใสๆของไซโตะกล่าวหลังจากเมื่อเราผ่านกระจกเข้ามาแล้วทำให้ตัวฉันคร่อมเขาอยู่ เมื่อมองดีๆผมและดวงตาเขาเริ่มกลับมาแดงเหมือนเดิมแล้ว
 
 
          "อืม...อีกแป๊ปจะเป็นไรไป" ฉันตอบเขาไปกวนๆเสียงติดตลกนิดๆ
 
 
           "เธอเป็นผู้หญิงไทยนะพูดอะไรหน้าไม่อาย ลุกเดี๋ยวนี้" ไซโตะจ้องฉันตาเขม็งแต่หน้าแดงนิดๆดูน่ารักมาก
 
 
             "ก็ฉันหน้าด้านไง" ฉันตอบสั้นๆ ไซโตะโตะมองฉันสักครู่ก็ผลักฉันออกและตามด้วย footkick อย่างจังฉันถึงกับจุก
 
 
          "อ็อก! "
 
 
          "ยัยผู้หญิงต่ำทรามหน้าไม่อาย ยัยคุณหนูเสื่อมเอ้ย ยัยหน้าด้าน ยัยโรคจิต ยัยวิปริตผิดมนุษย์มะนา" ไซโตะด่าฉันมาฉอดๆตอนนี้ฉันพยายามจะพูดแต่จุกปล่อยให้เค้าด่าอยู่ฝ่ายเดียวคิดเหรอว่าฉันจะยอม
 
 
          "ไอนากตัวเมียถรีบมาได้อูย>~<  ทีนายล่ะเข้ามาแตะต้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาติยังไม่พอยังจูบฉันอีกยังจะมีหน้ามาด่าฉันอีกเหรอ" ฉันกล่าวคืนแต่ยังจุกอยู่
 
 
          "ใครไปจูบเธอที่ไหนกันอย่ามาเพ้อเจ้อนะยัยบ้า" ไซโตะกล่าว เราเถียงกันได้ซักพักไม่สนใจอะไรรอบข้าง และก็มีเสียงกระแฮ่มจากที่ไหนที่หนึ่งเราจึงหยุดเถียงและเมื่อรู้ตัวอีกทีก็มีคนใส่เกราะล้อมตัวไว้ด้วยอาวุธครบมือ และมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ใส่ชุดเกราะสูงก็ประมาณไม่เกิน 170 ซม. ใส่เสื้อคลุมสีน้ำเงินผมสั้นสีเผือกหน้าหวานขาวผิวพรรณดูขาวอร๊ายโอตาคุ(บุคลิกหนุ่มน้อยน่ารักๆ)ชัดๆ แต่ถ้ายิ้มหน่อยคงน่ารักมากกว่านี้แน่เลย
 
 
          "พวกเจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร" ชายหนุ่มโอตาคุถาม
 
 
          "คือท่านอาจจะไม่เชื่อหากเราเล่า" ไซโตะกล่าว ชายหนุ่มโอตาคุหันไปมองไซโตะและจ้องที่ต่างหูเขาตาไม่กระพริบและกล่าวขึ้นว่า
 
 
          "ทายาทท่านคัทสึเนะ ไซเคียวหรือปล่าว" ชายหนุ่มโอตาคุกล่าว
 
 
          "ท่านรู้จักท่านปู่" ไซโตะมองที่หน้าของหนุ่มโอตาคุ 
 
 
          "เจ้าชื่ออะไรพ่อหนุ่ม" โอตาคุถาม
 
 
          "คัทสึเนะ ไซโตะ" ไซโตะกล่าวเสียงเรียบดวงตายังคงจับจ้องโอตาคุ
 
 
          "เอาล่ะไซโตะยืนขึ้น แล้วตามพวกเรามา"เข้ากล่าวและหันหลังเดินนำให้พวกเราตามไปที่ไหนซักแห่ง
 
 
          "จ้องกันมากๆให้มันได้ลูกกันด้วยล่ะ" ฉันพยายามพยูงตัวเองขึ้นเดินแล้วพูดพึมพำ
 
 
          "ยัยบ้าคนนะไม่ใช่ปลากัด" ไซโตะมองหน้าฉันเเล้วกระซิบเก็บอาการโกรธฉันให้ได้มากที่สุด
 
 
          " หึ " แต่ฉันได้สนใจไม่ เเละยังคงเดินตามชายหนุ่มโอตาคุนั้นต่อไป
เมื่อเดินมาได้สักระยะ พวกเราก็หยุดที่ประตูบานใหญ่
 
 
          "พวกเจ้าต้องเข้าไปทำความเคารพพระราชาก่อนแล้วค่อยอธิบายเหตุการณ์ว่ามาอยู่นี่ได้เยี่ยงไรกับพวกข้า"หนุ่มโอตาคุกล่าวและประตูใหญ่ก็เปิดขึ้น
 
 
          เอี๊ยด!(เสียงประตู) เมื่อเข้ามาในที่นี้ตกแต่งได้อย่างหรูหราและกว้างมากในห้องนี้ ทางเดินจากประตูไปบันลังพระราชาปูด้วยพรมสีแดงในนี้มีต้มไม้เล็กไม้น้อยหลากสีประดับไว้ดูสดชื่น ที่แท่นบันลังมีราชากับราชินีนั่งอยู่และข้างๆมีเก้าอี้บันลังอีกสามที่นั่งมีเด็ผู้หญิงอายุน่าจะราวๆเท่าแอนนั่งอยู่และใกล้ๆเธอมีเด็กผู้ชายนั่งอยู่ค้าดว่าพวกเขาคงเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายล่ะมั้งแต่ว่ายังมีที่นั่งเหลืออยู่อีกที่ว่าง ผู้ชายโอตาคุเดินนำ และคุกเข่าต่อหน้าผู้เป็นกษัตริ์พวกเราก็เช่นกัน
 
 
          "ฝ่าบาท หลานท่านคัทสึเนะผ่านมายังเมืองจึงขอผ่านมาถวายบังคมท่านขอรับ" โอตาคุกล่าว
 
 
          "ยืนขึ้นเถิดหลานไซเคียวรึ  อืมโตเป็นหนุ่มหล่อเหมือนปู่สมัยก่อนเลยนะเป็นไงมาไงเล่าถึงได้มานี่" พระราชากล่าว
 
 
          "กระหม่อมได้รับภารกิจให้ดูแลปกป้องคนสำคัญไปยังโรงเรียนแอคติ้งสคูลและได้ผ่านมาพอดีน่ะครับ" พวกเรายืนขึ้นไซโตะได้ตอบพระราชา
 
 
          'ตอแหลเอาโล่สิไม่ว่า ปกป้องคนสำคัญ ปกป้องคนสำคัญ ปกป้องหรือมากัดแข่งกับอิหนูกันแน่ถีบมาได้' ฉันได้แต่คิดในใจเยาะเย้ยประชดไซโตะ
 
 
          "อ่องั้นรึ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วอยู่ข้างแรมที่นี่ก่อนเถิดรุ่งเช้าจะให้คนไปส่งยังโรงเรียนแล้วกันไหนๆก็มาแล้วทำความรู้จักกับคริสติน่า(ผู้หญิงบนแท่นบันลัง)กับไดโก้(เด็กชายอยู่บนแท่นบันลัง)ก่อนสิสักวันแต่ขาดอีกคนนะอิควีส(???) ไม่อยู่น่ะ " พระราชากล่าว
 
 
          "ขอบพระทัยฝ่าบาท" ไซโตะกล่าวอย่างนอมน้อม
 
เเละต่อมาพระราชาสั่งหนุ่มโอตาคุให้พาเราไปยังห้องที่จะพัก ระหว่างทางผ่านสวนเล็กๆมีน้ำพลุตรงกลางมีดอกไม้หลากสี โชกกลิ่นหอมมาแตะจมูกฉันต้องหันหน้าไปปชม จริงสิ " นี่ๆนายชื่ออะไรเหรอ"ฉันเร่งฝีเท้าให้ไปอยู่ข้างโอตาคุจังแล้วถาม
 
 
          "...ไลท์ ฟรอส เจ้าล่ะ" เขาตอบหน้าตายแล้วหันหน้ามามองฉันแล้วถาม
 
 
          "เรียกฉันแอนนี่" ฉันกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส
 
 
          "แอนนี่...เธอมาจากเมืองใด" ไลท์ถาม
 
 
          "เมืองไทย" ฉันตอบหน้าระรื่น
 
 
          "เมืองทายเรฟงั้นเหรอ แล้วเผ่าอะไร" ไลท์ถามแปลกๆ
 
 
          "เอ๋??? เผ่า??? ทายเรฟ???" ฉันพึมพำ ไซโตะรีบมาแซกกลางระหว่างฉันกับไลท์
 
 
          "ไลท์เจ้าอายุเท่าไหร่" ไซโตะถาม
 
 
          " 17 ดีวิล" ไลท์ตอบ ( ดิวิล = ปี )
 
 
          "งั้นก็เท่ากันเลยน่ะสิ" ไซโตะนายพยายามจะสื่ออะไรยะมาขัดการสนทนาได้  ฉันหยิกเขาไปครังหนึ่ง เขาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
 
          เมื่อเราคุยกันได้สักพักก็ถุงหน้าห้องที่จะอยู่ข้างแรม "แอนนี่นอนห้องนี้แล้วกัน ไซโตะนายนอนห้องข้างๆแล้วกันนะส่วนพวกเสื้อผ้าเดี๋ยวแม่บ้านเอามาให้"
 
          "โอเค--" 
 
 
          "พวกเราขอนอนห้องเดียวกัน เพราะฉันยังต้องปกป้องยัยนี่ไม่ให้ไปก่อเรื่องที่ไหนเอาง่ายๆ ขอนอนห้องเดียวกันนะ" ฉันยังพูดไม่จบไซโตะก็พูดแทรกขึ้น และพอฉันจะค้านแต่ไซโระก็พลักฉันมาในห้องก่อน
 
 
          "อืมงั้นตามใจพวกเจ้า"ไลท์สนทนากับไซโตะสักพักไซโตะก็เข้ามาเห็นฉันนั่งอยู่ขอบเตียงและหันหลังมองไปยังหน้าต่าง
 
 
              "เห้อ~ เมื่อยชิบ" ไซโตะถอนหายใจยาวๆและบิดไหล่ ฉันยังกอดอกแก้มป่องอยู่บนขอบเตียงสนใจเขาไม่
 
 
          " แอนนี่" ไซโตะเรียกฉัน ฉันไม่สนใจ
 
 
          "แอนนี่ ฉันเรียกเธออยู่ตอบฉันสิ"ไซโตะยังพูดต่อแต่ฉันยังกอดอกแก้มป่องโกรธเค้าอยู่ดี
 
 
          "คุณหญิงกลางคร้าบ ตอบหน่อยสิฉันหน่อยสิ" เขาเดินเข้ามาใกล้ระยะหนึ่งฉันก็ปาหมอนใส่หน้าไซโตะระบายความโกรธ
 
 
          "เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย!"ไซโตะตะคอกใส่ฉัน
 
 
          "ทำไมต้องนอนห้องเดียวกันด้วยล่ะ ห้องอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ แล้ววันนี้นายทำฉันโกรธตั้งหลายเรื่องไม่ขอโทษเลยสักครั้งแถมยังมาว่าฉันอีก  นายน่ะ คนอย่างนายน่ะ บ้ายิ่งกว่าฉันด้วย จูบแรกที่ไฝ่ฝันจะจูบตอนแต่งงานก็โดนนายฉวยไปแล้วด้วย ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย!!! " ฉันว่าเขาไปเป็นชุดอย่างกับพายุโหมเข้าปากฉันและปล่อยออกมาน้ำตาฉันเริ่มไหลออกมาเสียงสะอึกสะอื้นฉันดังอยู่ภายในห้องที่เงียบมีเพียงฉันกับไซโตะ
 
 
          "แอนนี่.."ไซโตะเดินเข้ามาหาฉันที่ขอบเตียงแล้วใช้มือปาดน้ำตาบนใบหน้าฉัน
 
 
          "ขอโทษนะ"ไซโตะกล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
 
 
          "ฮึก ฮือ ฮึก ฮือ..." น้ำตาฉันหยุดไหลแต่ยังมีเสียงสะอื้นบ้าง
 
 
          "แอนนี่ หยุดร้องนะได้โปรดฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกถ้าเธอไม่อนุญาต" ไซโตะกล่าว
 
 
          "อย่าคิดว่าฉันจะอนุญาตเลย"ฉันตอบ
 
 
          "อืม"เขาตอบสั้นๆ
 
 
          ก๊อกๆ "เสื้อผ้าเจ้าค่ะ" เสียงแม่บ้านดังขึ้นไซโตะจึงเดินไปรับผ้าแต่เมื่อฉันแอบเหลียวตามองไซโตะขอบคุณแม่บ้านทั้งรอยยิ้มและอาการของแม่บ้านก็หน้าแดงนิดๆก่อนจะพูดบางอย่างกับไซโตะ
 
          กุก เสียงประตูปิดลงไซโตะเดินมานั่งข้างๆฉันพร้อมวางเสื้อผ้าไว้ข้างๆ
 
 
          "แอนนี่รีบอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวเรามีนัดกับองค์ราชาราชินีองค์หญิงองค์ชายกันเลิกงอนได้แล้ว" ไซโตะกล่าวหยิกหน้าฉัน
 
 
          ฉันหันควับกับคำว่างอน"งอนบ้านนายสิ เอาเสื้อผ้ามาฉันจะไปอาบน้ำ"ฉันพูดเสียงเคืองไซโตะยื่นเสื้อผ้าให้ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเข้าห้องน้ำ
 
 
          เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ออกมาหวีผมที่มุมเครื่องแต่งหน้า จะว่าไปห้องนี้มีทุกอย่างเลยแหะ เช่นโต๊ะเครื่องแป้งนี่ เตียงนอนหมอนมุ้ง โซฟา ห้องน้ำ ห้องส้วม ฯลฯ ที่ต้องใช้ต่างๆ กลิ่นผมฉันที่พึ่งสระไปโชยกลิ่นทั้งห้องฟุ้งไปหมด
 
 
          ไซโตะออกจากห้องน้ำแล้วมองมาที่ฉันที่ใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูที่แม่บ้านให้มามันพอดีกับตัว เข้ากันกับผิวพรรณเนียนขาวผ่องหน้าตาหน้ารักประสาเด็ก 12 ปี ดูมุมไหนก็อย่างกะลูกคุณหนูไปหมด(ก็ลูกคุณหนูจริง) 
 
 
          "จะจ้องอะไรนักหนาล่ะ แล้วนี่ไปไงรู้ทางเร๊อะ" ฉันกล่าวพลางจ้องตาจิกคนที่มอง บอกเลยฉันไม่เห็นรู้สึกเขินอายเหมือนคุณนงคุณหนูทั่วไปหรอกตอนนี้ฉันได้แต่เคืองไซโตะอยู่กับเรื่องวันนี้แต่ก็ไม่ถึงแค้นฝังหุ่นหรอกนะ 
 
 
          "เดี๋ยวมีคนมานำทาง"เขากลางพลางเดินมาหาฉัน 
 
 
          "...มีอะไรยะ" ฉันถามเขาเมื่อเขาเดินมาหยุดเบื่องหน้าฉัน
 
 
          จู่ๆเขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งแล้วนำมือมาจับเท้าฉันและจูบลงที่เท้าฉันจู่ๆสร้อยที่พี่ฟ้าให้ก็เกิดแสงสีแดงขึ้นพร้อมกับมีเหมือนวงแหวนเวทย์ปรากฏ ไซโตะกล่าวบางอย่างออกมา"พร้อมมอบชีวิต พร้อมสละชีพ รับใช้เพื่อนายท่านแห่งข้า"แล้วก็มีสัญญาลักษณ์ประหลาดบางอย่างเกิดขึ้นที่หลังฝ่ามือขวาฉัน
 
 
          "นาย...นายทำอะไรน่ะ" ฉันกล่าวเสียงสั่นและตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
 
 
          "ก็ไม่มีอะไรแค่ทำพันธสัญญาผู้รับใช้เท่านั้นเองไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องทำมันเพราะเป็นทำเนียมตั้งแต่บรรพบุรุษเราแล้ว" เดียวสิตั้งแต่บรรพบุรุษทำไมพ่อไม่บอกเรา"ไซโตะกล่าว
ก๊อกๆ
 
 
          "เชิญพวกท่านหลานท่านคัทสึเนะ ร่วมรับประทานอาหารค่ะ"
 
 
           "ครับ" ไซโตะขานรับคนที่อยู่หลังประตูห้อง
 
 
            "ไปกันเถอะนายแห่งข้า"
 
 
 
 
~~~~~ โปรด ติด ตาม ตอน ต่อไป ~~~~~
 
 
 
หายหน้าหายตาไปหลายวัน สงกรานต์วันแห่งสงครามน้ำเป็นไงกันบ้างเอ่ย...จะเหงาแบบไรท์มั้ยนะเม้นก็ไม่มีให้อ่าน การบ้านก็ไม่มีให้ทำ ซ้ำยังอยู่คนเดียว นี่แหละชีวิตคนโสดจะเอาอะไรมากมาย 555เขียนซะดราม่า 
 
แอนนี่คือนางเอกของเรื่อง พระเอกยังมีไซโตะก็ไม่ค่อยเป็นที่รักของไรท์เท่าไหร่นักชอบรังแกแอนแต่ก็ไม่แน่ว่าจะได้เป็นพระเอกนะคนนี้ 
 
ไรท์ทีมแอนนี่อยู่แล้ว555
 
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณคนอ่านที่เหลียวแลผลงานนี้นะคะ รักนะจุ๊บ