หลงเงารัก

                    "มานั่งข้างๆชั้นนี่"
                         เป็นครั้งแรกที่วาสน์นึกอยากให้ตัวเองฝันไปเพราะหลังจบประโยคนั้นเขารู้ดีว่าเขาจะได้ฟังเรื่องที่ไม่น่าพิสมัยแม้แต่น้อย ไม่น่าแม้แต่จะได้ฟังด้วยซ้ำแต่ก็ต้องทนฟังเพราะไอ้เด็กเมื่อวานซืนมันยังถือปืนจ่อมาทางเขาอยู่เลยนี่หว่าแถมเขายังอยู่ใกล้ขนาดนี้รับรองมันยิงเข้าทุกนัดแน่
                    "ห้ามถาม ห้ามเถียง ห้ามสอดรู้สอดเห็น--"แค่ประโยคถัดมาของสหรัฐก็ทำเอาคนโดนปืนจ่อลืมตัวถามย้อนกลับไปทันที
                    "พูดเรื่องบ้าอะไรวะ"ปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่อกซ้ายของวาสน์ทันทีเช่นกัน    
                    "อย่าแม้แต่จะคิดเชียว ชั้นมั่นใจว่านิ้วชั้นเร็วกว่ามือของแกเยอะ..หรือจะลองดูก็ได้นะถ้ากล้าพอ"
                    แค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น..แค่เสี้ยววินาทีที่วาสน์คิดก่อนจะล้มเลิกมันลงอย่างรวดเร็วพอๆกับตอนเริ่มคิด อันที่จริงเขารู้ดีว่าไม่ควรต่อปากต่อคำกับคนที่มีปืนอยู่ในมือแต่ด้วยความอยากรู้ผลักดันให้เขากล้าที่จะออกปากอีกครั้ง
                    "แต่ชั้นมีสิทธิ์รู้ไม่ใช่เหรอว่านายจับชั้นมาทำไม"
                    "ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกคนบาปอย่างแกน่ะ"สหรัฐเอ่ยเสียงเย็น
                    คนบาป?ใคร..เขาเหรอ?
                    คงเป็นเพราะเขาแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไปอีกฝ่ายเลยยกยิ้มเหยียดหยันอย่างไม่ปิดบัง วาสน์มองตามริมฝีปากสวยได้รูปของคนตรงหน้าที่ขยับพูดคำสั้นๆแต่กลับกระชากจิตใจให้ดิ่งวู่บพร้อมกับสติที่จู่ๆก็เริ่มพร่าเลือน เสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนหมดสติดังขึ้นอีกครั้งอย่างร้ายกาจ
                    "ไอ้ฆาตกร.."               
                               ------------------------
                    เป็นอีกครั้งที่วาสน์ลืมตาตื่นมาพร้อมกับความมึนงงและเพิ่มเติมด้วยความปวดร้าวที่ต้นคอ
                    "อูย...แม่งเอ๊ย"ชายหนุ่มยกหัวขึ้นไม่ไหวได้แต่สบถถึงคนที่จ่ายยานอนหลับอย่างแรงด้วยด้ามปืนให้เขา..วาสน์ถอนหายใจบางเบานึกอยากกระทืบไอ้เด็กเปรตนั่นขึ้นมาตงิดๆ นี่เขาไม่ได้ชอบใช้กำลังจริงๆนะเออ
                    ด้วยคนเจ็บเอาแต่เข่นเคี้ยวฟันไม่ทันสังเกตว่าตัวเองอยู่ที่ไหนจนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้น
                    "เฮ้ย!มึง..โอ๊ย!"
        ผลของการลุกพรวดพราดทำให้ต้นรอร้าวระบมราวกับถูกใครฉีกกระชากกล้ามเนื้อเขาจนขาดวิ่น