หลงเงารัก

                    นาทีนี้วาสน์เริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาอยู่ในสถานการณ์ที่เข้าขั้นอันตรายแค่ไหน ชายชุดดำที่อยู่รายล้อมรอบกายดูเหมือนจะมีอาวุธทุกคนแม้เขาจะมองไม่เห็นก็เถอะ แต่ละคนก็อย่างกับหุ่นยนต์ไม่พูดไม่จาไม่มีท่าทีอะไรทั้งนั้น

                    "...ขอโทษครับ ที่นี่ที่ไหนครับ"

                    ยังคงเหมือนอยู่คนเดียวในห้อง วาสน์ถอนหายใจนึกอยากให้มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่นที่ เชี่ยปั้นอาจจะโผล่หัวมาจ๊ะเอ๋แล้วบอกเขาว่าแกล้งกันแต่--รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้เพราะก่อนที่เขาจะมาตื่นอยู่ในห้องชุดสุดหรูหราอย่างที่เห็นนี่จำได้ว่าปั้นมันโดนรุมกระทืบส่วนเขากำลังจะเข้าไปช่วย..มั้ง หรือเขาสลบไปก่อนหว่า?

                    วาสน์ขมวดคิ้ว พยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นบ้างแต่สมองกลับว่างเปล่า จำไม่ได้จริงๆว่าเขากับปั้นไปทำอะไรกัน

                    "คือ..ผมหิวน้ำครับ ขอน้ำกินหน่อยได้มั้ยครับ"เขาหันไปบอกใครก็ได้ที่ฟังเขา

                    .................

                    ชักรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นวิญญาณยังไงยังงั้นเลยแฮะ

                    หือ..ผีเหรอ?

                    วาสน์ใจหายวาบเมื่อคิดได้ว่ามีอยู่ไม่กี่เหตุผลที่คนปกติจะไม่ได้ยินที่เขาพูด ข้อแรกคือการกวนประสาท ข้อสองคือไม่สนใจในคนถามหรือคำตอบนั้นๆ และข้อสุดท้ายคือไม่มีคนได้ยินจริงๆซึ่งอาจแปลได้ว่า....คนคิดได้หน้าซีด ตัวชาวาบกับความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมากระทันหัน

                    นี่เขา.....ตาย..ตายแล้วเหรอ?

                    "นี่ คุณ!!"วาสน์ลุกพรวดหันรีหันขวางอย่างไม่อยากจะยอมรับกับความคิดบ้าๆนััน"บอกว่าผมหิวน้ำ ขอน้ำกินหน่อยโว้ย!!"

                    การที่มีคนลุกขึ้นมาโวยวายแต่ชายชุดดำยังคงยืนนิ่งเป็นหลักฐานการยืนยันความคิดของวาสน์ได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มยืนหอบตัวโยนกับการอาละวาดที่ไม่มีใครมองเห็น เขาทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวเดิมที่เขาเพิ่งตื่นมา..หรือไม่ก็วิญญาณที่เพิ่งรู้ตัว ว่าแต่ว่าเขาตายยังไงหว่าแล้วนี่พ่อกับแม่รู้หรือยังก็ไม่รู้แฮะ นึกถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสองแล้วพาลให้เขาหดหู่ขึ้นมาทันที

                    วาสน์นั่งหมดอาลัยตายอยากได้ไม่นานประตูห้องที่ถูกเปิดพร้อมกับมีคนเดินเข้ามาสองคนทำให้เขาลืมความทุกข์ไปชั่วขณะ ชายหนุ่มทั้งสองคนใส่สูทหรูราวกับนักธุรกิจพันล้านผิดกับตัวเองที่ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาว..ตุ่นๆอ่ะนะกับกางเกงสแล็คดูเบสิกมากๆ เขานึกขัดเขินเล็กน้อยกับการแต่งตัวที่ไม่เข้ากับสถานที่แต่ก็เพิ่งคิดได้ว่าเขาตายไปแล้วไม่มีใครมองเห็นจึงเลิกเขินได้ทันที

                    "ออกไปให้หมด"ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวราวกับนายแบบทำหน้าบึ้งตึงซ้ำยังออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงกระด้างไม่น่าฟัง

                    "อ้าว ไหงใจร้ายงั้นล่ะครับคุณรัฐ"ชายอีกคนท่าทางอัธยาศัยดีท้วงติงอย่างไม่จริงจังนักทว่าเขาเองกลับโบกมือเป็นสัญญาณให้คนที่อยู่ที่นี่ไปนอกพื้นที่ส่วนตัวของคนหน้าตาบึ้งตึงทันที

                    เหล่าชายชุดดำก้มหัวรับคำสั่งเดินออกไปนอกห้องทันทีเหลือเพียงวาสน์กับคนแปลกหน้าที่คนนึงนั่งเก้าอี้ก้มหน้าก้มตาดูอะไรบางอย่างอยู่กับอีกคนที่นั่งบนโต๊ะไม่สนว่าเจ้าของโต๊ะจะมองด้วยสายตาแบบไหน 

                    "ว่าจะถามเอ็งตั้งแต่เข้ามาแล้ว"คนอารมณ์ดีหันมองไปยังทิศที่มีคนแปลกหน้านั่งอยู่"..นี่ตัวอะไรวะ"

                    ฮื้อ..วาสน์อ้าปากค้างเมื่อเห็นทิศทางนิ้วชี้มายังตัวเขาตรงๆหันมองรอบด้านก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆที่เข้าข่ายตัวอะไรที่ว่ามานอกจาก...เขาเอง

                    "มองเห็นผมด้วยเหรอครับ"เขาชี้มาที่ตัวเองอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

                    "เอ๋า เห็นสิคิดว่าตัวเองเป็นผีหรือไงชั้นถึงได้ไม่เห็นน่ะ"ประโยคจี้ใจดำทำเอาวาสน์เถียงไม่ออก

                    ธานนท์สังเกตุสีหน้าของคนแปลกหน้าแล้วก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้ถามเพื่อกวนแต่กลับถามเพราะต้องการคำตอบจริงๆต่างหากล่ะ ครั้นจะถามเจ้าของห้องมันก็ดันเป็นพวกปากหนักที่ถ้าไม่คิดจะบอกก็อย่าไปเปลืองแรงเปลืองน้ำลายเลยคุณมีแต่จะหงุดหงิดอารมณ์เสียกลับมาซะมากกว่าที่มันไม่บอกเขาสักคำคงเป็นเรื่องส่วนตัวที่สำคัญเอามากๆล่ะสินะ

                    "เออๆๆงั้นข้ากลับก่อนนะ"รู้ดีว่าต่อมอยากรู้อยากเห็นเริ่มจะทำงานธานนท์จึงต้องปลีกตัวจากไปก่อนจะอารมณ์เสียเพราะเพื่อนสนิทคนนี้

                    "เออ ขับรถดีๆแล้วกัน"

                    สัด..ไอ้เพื่อนชั่ว ทำเอากูอยากรู้แล้วถีบส่งเนี่ยนะไอฟายย

                    บางครั้งธานนท์ก็นึกอยากจะหาอะไรทุ่มหัวไอ้เพื่อนเวรตัวนี้เหมือนกันติดแค่ว่าเป็นเพื่อนกันนี่แหล่ะถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงได้ได้ฟาดหมัดกันสักยกสองยกแล้ว เขาหันมองคนแปลกหน้าอีกทีก่อนเดินออกจากห้องไปในใจนึกสงสารผู้ชายตัวเล็กๆที่กำลังจะได้เจออิทธิฤทธิ์ของไอ้คุณรัฐ..

                    สหรัฐ ก้องเกียรติหรือก็คือไอ้คุณรัฐที่ธานนท์กำลังนึกด่าอยู่ได้เล่นเกมส์ป่วนประสาทแขกผู้มาเยือนด้วยความเงียบอันน่าอึดอัด แน่หล่ะว่าเจ้าของห้องเงียบวาสน์เองก็เงียบด้วย ราวกับกำลังหวาดเกรงอะไรบางอย่างแต่ไฉนเลยจะมีใครรู้ใจตัวเองดีเท่ากับตัวของตัวเองการที่วาสน์เงียบตามไม่ใช่ไม่กล้าพูดแต่เขากำลังรอดูท่าทีว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างไรต่อไปหากเขายังเงียบอยู่แบบนี้

                    ปึ้ก!!?

                    หนังสือเล่มหนาลอยละลิ่วผ่านหน้าวาสน์ไปอย่างฉิวเฉียดตามความตั้งใจของผู้กระทำที่เขามั่นใจว่าบรรลุนิติภาวะแล้วแต่ถึงกระนั้นเขาเองก็ยังไม่อยากเต้นตามไอ้เด็กเปรตนี่นักหรอกทั้งๆที่ปกติถ้าเกิดเรื่องแบบนี้เขาได้มีสวนกลับไปทันทีแล้ว ฝ่ายสหรัฐจากที่จะกวนกลับโดนอีกฝ่ายรวนใส่ทำให้เขาควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เผลอตัวเหวี่ยงหนังสือเฉียดหน้าหมอนั่นด้วยความโมโหคิดว่าจะโดนโต้กลับแต่อีกฝ่ายดันนิ่งจนเขาเดาอารมณ์ไม่ถูกไม่รู้จะจัดการยังไงต่อดี

                    "....ถ้าไม่มีธุระอะไรผมกลับบ้านก่อนแล้วกัน"พูดจบวาสน์ก็เดินหันหลังเตรียมไปจากห้องนี้ทันที 

                    "ใครอนุญาตให้กลับ"สหรัฐตาวาว มือข้างนึงเปิดลิ้นชักหยิบตัวช่วยที่นานๆทีเขาจะเอาออกมาใช้สักที

                    คนที่ถูกรั้งด้วยประโยคคำถามกวนประสาทหันกลับไปเพื่อที่จะโต้กลับเล็กๆน้อยๆแต่สิ่งที่เห็นและเสียงขึ้นนกทำให้เขายืนนิ่ง โมโหก็โมโหแต่ก็ตกใจมากกว่าเลยได้แต่ยืนทื่อทำอะไรไม่ถูก เจ้าของโลหะสีดำเมี่ยมยกยิ้มที่มุมปากราวกับผู้มีชัย

                    นี่แหล่ะที่เขาต้องการเห็น..สีหน้าหวาดกลัวหวาดระแวงและการยอมจำนนโดยที่มันไม่เต็มใจแบบนี้แหล่ะที่เขาอยากให้มันเป็น ไม่สิ..ต้องยิ่งกว่า มันต้องทรมานยิ่งกว่านี้!!

                    "เข้ามานั่งข้างๆชั้นนี่"