ผู้พิทักษ์พื้นราตรี(ตั้งชื่อเรื่องให้ที)

ยังหลงมาอ่านอีกนะ

-

-

-เตือนแล้วนะ-

เรื่องนี้อันตราย..เพราะมันมีคำสาป-

.

.

'เจ้าคือผู้ใด แม่สาวน้อย '

'ตัวข้าเป็นเพียงเด็กสาวชาวไร้ธรรมดา ท่านล่ะคือผู้ใด'

'ข้าคือ..ตุจกี...แห่งการกำเนิดและการสูญสิ้น'

'ข้าคงฝันไป 555 ช่างเป็นฝันที่ดีที่ข้าได้เจอเทพ'

'เจ้าจะพูดว่าข้าเป็นเทพมิได้ดอก ..ข้าเป็นเพียง.. สิ่งที่มนุษย์คิดเอาเองเท่านั้น'

'ทำไมท่านถึงพูดว่าท่านเป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์คิดกันเหล่า.. ถ้าท่านเป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์คิดทำไมท่านถึงพูดกับข้าได้เป็นเรื่องราวเช่นนี้'

'เจ้าคงยังไม่รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น.. เจ้านั้นได้กลายเป็นเพียงความว่างเปล่าไปแล้ว'

'555 ท่านช่างเป็นฝันของข้าที่คุยกับข้าได้เป็นเรื่องราวนัก'

'เจ้าคงจะหัวเราะไม่ออก..ห่างเจ้าได้รับรู้ถึงเรื่องราว'

.........................................................

' ทะ..ท่าน ช่างเป็นฝันที่ล้อข้าเล่นได้ตลกยิ่ง.. ขะ ข้าคงฝันซ้อนฝันสิน่ะ ข้าไม่ตลกกับฝันแบบนี้เลย'

'เจ้าหลอกตัวเองอยู่..เจ้าผู้หญิงมนุษน์ที่น่าสงสารเอ๋ย'

...และแล้วความทรงจำทั้งหลายก็เริ่มไหลเข้ามาในสมองอย่างไม่หยุดหยั้ง กลายเป็นเหมือนแผ่นฟิมม์
ประติดประต่อเรื่องราวขึ้นมา.. ผู้หญิงคนนั้นคือใคร

'ถ้างั้น..ข้าก็..'

'ใช่แล้ว.. เจ้าเป็นเพียง สิ่งที่กลับหวญคืนสู่ ความว่างเปล่า'

'แล้ว ผู้หญิงคนนั้นคือใคร.. '

'นางคือคนที่ผู้ชายคนนั้นรักยังไงล่ะ'

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอย่างกับถูก ทุกสิ่งอย่างมาบังตา หัวใจจมสู่ความมืดมนในทันที

'ข้าไม่เข้าใจ.. ทำไมมนุษน์ถึงเป็นแบบนี้กับแค่ คนที่ตนรักไปรักผู้อื่น'

ทันใดที่เสียงนั้นพูดเสร็จก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งขึ้น

ผมยาวถึงกลางหลังสีเทา ที่หูข้างซ้ายมีเขาแทรกออกมา ส่วนที่หูอีกข้างมีรอยสัญลักษณ์พระจันทร์
การปรากฏตัวของคนผู้นี้ทำให้สาวชาวไร้หลุดออกจากพวัง
เธอมองบุคคลตรงหน้าพร้อมกับสงสัยว่าเขาผู้นี้เป็นใคร แม้จะรูปงาม
แต่ว่า..... ดูน่ากลัวมากๆเหมือนกัน
รึว่าจะเป็น เทพกันนะ

'ทะ ท่านเป็นใคร'

'ฮืม คนที่เจ้าคุยด้วยมาตลอดเมื่อกี้ไงล่ะ'

'คุย ..ท่านเป็นเทพที่คุยกับข้างั้นรึ'

'จะให้เจ้าคิดเช่นนั้นก็ได้ เจ้ามีสิ่งที่จะขอก่อนจะไปเกิดใหม่ไหม?'

'เกิดใหม่? ข้ายังไม่ต้องการ ข้าต้องการที่จะมีชีวิตต่อ'

'ทำไม?'
คิ้วทั้งสองของบุรุษตรงหน้าพูกกันเป็นปรมในความไม่เข้าใจ
ในตัวมนุษย์
'ข้า...ข้าไม่รู้'
คิ้วทั้งสองถูกขมวดเป็นปมเข้าไปอีก
มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนนัก
'แค่เจ้าไปเกิด เจ้าก็มีชีวิตใหม่แล้ว ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูดเลย'

'ท่านไม่เข้าใจรอกท่านเทพ เพราะท่านมีชีวิตที่ยืนยาวมาตลอดไม่มีวันตาย ท่านถึงไม่เข้าใจยังไงละ'

'งั้นเหรอ แต่ว่าข้าทำแบบนั้นไม่ได้นะสิ'
บุรุษยกมือเรียวยาวของตนขึ้นมาลูบตรงคางทำเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เขาทำแบบนี้ไปได้สักพัก ก่อนจะทำหน้าเย็นชาแล้วมองไปที่หญิงสาว

'มันไม่ตลกเลยหากข้าทำให้มนุษย์ที่ตายอย่างเจ้านั้นฟื้น'

'งั้นหรือ ก็ได้ข้าจะไปเกิด'

'ใช่เจ้าควรไปเกิด แล้วไปเกิดในขอบครัวที่ดี'

'แต่ว่า ข้า..ไม่รู้จะไปทางไหน'

'ไม่ต้องห่วง ข้าจะนำทางเจ้าเอง'

'นำทาง? ข้าจะไปเกิดในครอบครัวที่ดีใช่ไหม?'

'ใช่แล้ว..เจ้านะจะเกิดในครอบครัวที่ดี วางใจเถอะ'

บุรุษแสนสง่าว่าเสร็จก็ผายมือเชิญให้สาวชาวไร่เดินตรงไปข้าง
หน้า
เขาทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย เมื่อหญิงสาวเดินออกห่างไปเรื่อยๆ ก่อนจะพึมพัมบางอย่างออกมาอย่างเศร้าใจ

'ข้าไม่เคยเข้าใจรอก รวมถึงเจ้าด้วย อันเดธ'

พึบ!!
ทันใดนั้นก็มีร่างสูงร่างหนึ่งปรากฏกาย เขามีลักษณะใบหูยาว
ผมสีม่วงมีเขาคล้ายกับแพะสองข้าง ตรงใบหูมีต่างหูรูปเขาแพะ

'ทำแบบนี้จะดีเหรอ ท่านตุจกี ทั้งที่จริงแค่ท่านจะทำให้เธอคนนั้นฟื้นก็ได้นี่...หึ'

'ข้า...ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเธอรอก'เขาพูดเสร็จก็หายตัวไปในทันที เหลือไว้แต่ชายผมม่วงที่ยืนยิ้มน้อยๆ

'นี่ท่าน ปล่อยให้เธอตายไปเป็นหนที่2แล้วนะ'

จบๆๆๆๆๆๆ
จบตอน