ผู้พิทักษ์พื้นราตรี(ตั้งชื่อเรื่องให้ที)

บทนำ

-

-

.

.

ความรักที่ต้องสาป

คุณเคยรักใครสักคนรึเปล่ารักและเชื่อใจกันมากที่สุดและไม่คิดว่าเขาจะหักหลังเราได้

คิดแต่ว่าเขาดีที่สุด รักเราที่สุด
และคงจะไม่คิดว่าเขาจะทรยศเรา

แต่ถ้ามารองคิดกับกัน....

เขาไม่ได้เป็นคนที่รักเรามากที่สุด
ไม่ได้เป็นคนที่ดีที่สุด
เป็นคน ที่เราเชื่อใจไม่ได้มากที่สุด
เป็นคนไม่น่าไว้ใจที่สุด
และเป็นคน ที่คิดจะทรยศเราตลอดเวลา
.......

แม้คิดมากน่าาาา

คนเราเมื่อรักกันก็ต้องเชื่อใจกันสิ
คิดอะไรไปก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นจริงไหม?

ตอนนี้ฉันอยู่ในที่ๆหนึ่ง มีทุ้งหญ้าอ่อนเขียวขจี
มีฝูงกวาง ข้างหน้ามีรำธารเล็กๆ พอมองดูแล้ว
รู้สึกอบอุ่น ไอเย็นจากน้ำในรำธารทำให้คนที่ได้
สัมผัสรู้สึกสบายใจขึ้นได้อย่างประหลาด

ฉันเกล้าเท้าลงน้ำอย่างช้าๆ เอารองเท้าวางไว้ที่โขตหิน
ยิบเอาแปลงที่ขัดเท้าที่ตัวเองพกมาด้วย
ค่อยๆบรรจงขัดที่เท้าของตัวเอง

พอทำเสร็จฉันก็ขึ้นจากรำธาร แล้วหยิบรองเท้าที่โขตหินมาใส่

"ท่านพี่ นาโอจัง เจ้าค่ะ "

ฉันหันหน้าไปตามเสียงนั้นทันทีก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตรกับเจ้าของเสียงหวานใสนั้น

"มีอะไรเหรอจ๊ะ อุ๊นิจัง"

"ก็ท่านพี่ของข้าเรียกหาท่านน่ะสิ ตามหาใหญ่เลยน่ะ"

เสียงเจื้อยแจ่วนั้น ทำให้คนมองอย่างฉันสดใสขึ้นทันที
ยิ่งรู้เหตุผลของการมายิ่งสดใสเข้าไปใหญ่

"อินุยาโอะคุงเรียกพี่งั้นเหรอ ถ้างั้น อุ๊นิจัง ไปก่อนเถอะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ตามไป"

"เจ้าค่ะ"

อุ๊นิ ยิ้มรับคำก่อนจะวิ่งออกไป

..........

ฉันหันหลังกลับไปมอง ความงดงามของทุ้งหญ้าอีกครั้ง
ก่อนจะยิ้มให้กับวามงดงามของมัน ช่างเป็นบรรยากาศที่หาดูได้ยากจริงๆ
สายลมเฉื่อยๆ พัดมาเบาบางทำให้ใบหญ้าและผมของฉันค่อยๆปลิวไปตามแรงลมของมัน
ต้นดอกซากุระเริ่มผลิบาน กลีบดอกไม้แสนสวย ร่วงโรยผ่านใบหน้าฉันไป
แต่ก็มีดอกไม้สีชมพูร่วงโรยมาตกอยู่ตรงหน้าฉัน
ฉันค่อยๆนั่งยองๆกล้มหน้าเก็บดอกไม้นั้น สีของมันช่างงดงามเหลือเกิน

เมื่อฉันหยิบมันขึ้นมา และกำลังหันหลัง
อ่ะ!!! ฉันชนเข้ากับแผ่นอกของใครบางคนเข้า

"เจ้าเนี่ยะปล่อยให้ข้าคอยน่ะ นาโอ"

รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ฉัน ก่อนที่สายตาของฉันจะสบเข้ากับดวงตาของชายผู้นี้
ชายผู้มีดวงตาสีเทางามอย่างมรกต ผมสีขาวที่ยาวสะหรวยไปถึงกลางหลัง
ฉับพลัน เสียงของฉันนั้น ก็เหมือนถูกกลืนหายไป..... ในทันที

"อินุ...ยาโอะ"

ในขณะนั้นเหมือนทุกอย่างทุกทรัพย์สิ่งได้ถูกหยุดลง ฉันอยากให้เวลาหยุดอยู่แค่นี้จัง
แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนนึง
ไม่อาจมีพลังที่สามารถหยุดกาลเวลาของตนเองและคนอื่นได้...
สักวันฉันก็คงแก่ตาย ..

"นาโอะ เจ้านะ รู้ไหมว่าปล่อยให้ข้าคิดถึงเจ้าอยู่ ยัยตัวแสบ"

เขาพูดก่อนจะกอดฉันไว้ แล้วคายออก ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์

"หึหึ มาให้ข้าลงโทษเดี๋ยวนี้ น่ะ นาโอะ"

"ใครจะยอมล่ะ แบร่"

หลังจากนั้นเขาก็วิ่งไล่จับฉัน พวกเราวิ่งไล่จับกัน
555อย่างกับเด็กๆแหนะ
เนอะว่าไหม...

......

"แฮร่งๆ ฉันเหนื่อยแล้วน่ะ อินุยาโอะ"
"ข้าก็เหนื่อยเหมือนกันน่ะ เจ้าเนี้ยะ ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ก็วิ่งเร็วใช่ย่อยเลยน่ะ"

"..." (นาโอ)

"..." (อินุยาโอะ)

ฟิ้ว!! เสียงลมพัดผ่านใบหน้าพวกเราไป กลีบดอกซากุระร่วงโรยอีกครั้ง
พวกเราต่างเงียบและต่างจ้อง มองกันและกัน

"อินุยาโอะ ฉัน" ฉันเอ่ยขึ้นก่อน

ฟิ้วว ฟิ้ววววว!!

"นา.. โอ มีอะไรเหรอ"

ฟิ้วววว ววววว

"ช่วยอยู่กับฉัน แบบนี้ตลอดไปเลย ได้ไหม ถึงมันจะเป็นคำขอที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย"

"..."

แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมากับเป็นความเงียบแทน....
นั้นสิน่ะใครมันอยากจะอยู่กับมนุษย์สาวชาวไร่ธรรมดาคนนึง.. ที่สักวันก็คงแก่และเหี่ยวตายไปตามธรรมชาติ

"มะ.. ไม่ต้องตอบฉันก็ได้น่ะ ถือว่าที่ได้ยินเมื่อกี้ฉันพูดเล่น"

"...">>> ^-^

อยู่ๆเขาก็คลี่ยิ้มออกมา ทั้งที่เมื่อกี่เขากำลังทำหน้าลำบากใจอยู่แท้ๆ

"นั้นสิ งั้นสิเนอะ ข้าก็คิดไว้แล้ว เจ้าเนี้ยะ ต้องพูดเล่น555"

เขาหัวเราะร่า ก่อนจะเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ ฉันกล้มหน้าหงุด ทำไมฉันถึงรู้สึกจุกๆที่อกน่ะ
มันแน่นจนเหมือนจะระเบิดออกมาเลยล่ะ

"แต่ว่านะ นาโอ ข้าน่ะจะคอยปกป้องเจ้าเสมอนะ"

0///0 คอยปกป้องฉันงั้น...เหรอ
คอยปกป้องฉัน คอยปกป้องคนอย่างฉัน

................................

เช้าวันรุ้งขึ้น

"ท่านพี่นาโอ เจ้าขา^^"

เสียงใสเจื้อยแจ่งนั้นร้องเรียกมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของร่างจะปรากฎตัวในบ้านของฉัน
ไม่สิ กระท่อมหลังน้อยต่างหาก

"มีอะไรเหรอ อุ๊นิจัง"

"ช่วยกินขนมนี้หน่อยได้ไหม เจ้าค่ะ ข้าน่ะทำเองเลยน่ะ^^"

เด็กน้อยพูดก่อนจะยื่นของที่ว่าจากข้างหลังตนเองมาให้ตรงหน้าของฉัน
ฉันยิ้มรับก่อนจะหยิบขนมที่ว่า เข้าปากไปหนึ่งชิ้น

อืมมม ก็อร่อยดีน่ะ

"เป็นไงบ้างเจ้าค่ะ"
"^^อร่อยมากจ๊ะ"

"งั้นเหรอเจ้าค่ะ งั้นข้ากลับก่อนน่ะ เดี๋ยวต้องเอาขนมนี่ไปให้ท่านพี่ของข้ารองกินดูสะแล้ว^^"

จะ ฉันส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะหันหลังกลับ
บ้านเก่าๆแสนโทรมของฉัน

การมีพี่น้องนี่ดีจริงๆเลยน่ะ
ถ้าเกิดฉันไม่ได้พบกับสองคนนี้
....
ชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อน่ะ

ช่วงเวลาที่ผ่านไปเร็วอย่างกับโกหก ชีวิตมนุษย์ช่างแสนสั้นนัก
หากได้มีชีวิตต่อไปที่ยาวนานก็คงดี
มีชีวิตอยู่กับคนที่เรารัก ....ตลอดไป
สาวชาวไร่ไร้ญาติอย่างฉันกับการคิดอะไรแบบนั้นคงเป็นฝันที่สูงเกินไป

แต่มีชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะแค่มีพวกเขาสองคนมาใช้ชวิตอยู่ด้วยก็มีความสุขแล้ว พวกเขาสองคนเป็นคนที่แสนดีจนฉัน...เสียใจเลยล่ะหากสักวันฉันจะต้องจากพวกเขาไปด้วยวัยแก่ชรา... พวกเขาจะเสียใจไหมน่ะ

เอาเถอะคิดไปก็ไม่ได้อะไรอะไรขึ้นมา เข้าบ้านกันดีกว่า

แต่? เอะทำไมโลกมันถึงโอนเอนเช่นนี้ นี่ข้าเป็นอะไร!!!!

พรึบ!!!'!!!!
........

ร่างของหญิงสาวผมบรอนสีฟ้าสลบเหมือนไปอย่างกระทันหันที่หน้าประตูหน้าบ้านของเธอ
หลังจากนั้นก็มีสองร่างปรากฎออกมาจากหลังพุ้มไม้อย่างรวดเร็ว

"ข้าขอโทษ...ท่านพี่ แต่ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้ ท่านนาเดียอาจจะต้องตาย ข้าไม่มีทางเลือก ช่วยอภัยให้กับข้าด้วย .......ท่านเป็นคนสุดท้ายแล้วข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ท่านนาโอ ฮึก...ขอบคุณสำสำหรับทุกอย่างน่ะเจ้าค่ะ"

"รีบทำเถอะ ข้า.."

"แลดูท่านพี่มีความสุขน่ะเจ้าค่ะ"

"ก็ นาเดียจะเป็นปกติแล้วนี้ ข้าก็มีความสุขเป็นธรรมดา"

อุนิ๊ก้มหน้าน้ำตาที่กักเก็บไว้มานานไหลลินออกมา เธอทุกใจกับการจากไปของ
พี่สาวผู้นี้มาก แม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน
หากแต่เธอเป็นคนที่ดีมาก ทั้งที่ดีมาก แต่คนที่ถูกเลือกกลับเป็นพี่สาวผู้นี้

"ทำไมพี่ถึงพูดเหมือนพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเลย"

"ข้าจะรูสึกอะไรกับนางเล้า ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้วเจ้าก็รู้นิ น้องของข้า
เราจะมีความสุขกันแล้ว นาเดียจะหายเป็นปกติ คำสาปนั้นจะถูกลบ"

"ท่านพี่ไม่รู้สึกเสียใจหรือโศรกเศร้าสักนิดเลยหรือ"

"....ข้าไม่เคยเสียใจ ต่อให้ข้าต้องฆ่าคนที่บริสุทธิ์ แต่ถ้าเพื่อนาเดียข้ายอมสละทุกอย่าง"

"ฮึก...เจ้าค่ะ"

เด็กสาวยิ้มอย่างโศรกเสร้ากับศพที่อยู่ตรงหน้า
เธอเอามือไปไว้ที่หน้าอกของศพก่อน จะมีแสงเรืองรองกระจายออกมา
แสงนั้นรวมตัวกันกลาย ดวงไฟสีเหลืองทองดวงเล็ก
เธอเก็บแสงสีเหลืองทองนั้นใส่ในขวดโหล

"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ"

"ดี งั้นข้าจะไปก่อน เจ้าก็เก็บกรวดเสียล่ะ"

อินุยาโอะกล่าวเสร็จมองดูศพด้วยดวงตาอันแข็งกร่าว ก่อนจะหันแล้ว หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

"พวกเรา...จะมีความสุขจริงๆเหรอเจ้าค่ะ ท่านพี่"

เด็กสาวพูดเสียงเบา ลมพัดแผ่วๆเป็นสัญญาณบอกว่าเรื่องนี้ช่างหน้าเศร้านัก
เสียงนกเรไรร้องไว้อาลัยอย่างโศกเศร้า

"ข้าน่ะไม่ได้อยากทำแบบนี้.. แต่โชคชะตามันทำให้เป็นแบบนี้..ข้าน่ะเกลียดโชคชะตานัก
ที่มันมาพากคนสำคัญของข้าเสมอ..ข้าเกลียดมัน"

น้ำตาใสๆไหลรินอีกครั้ง เธอมองร่างอันแน่นิ่งนั้นอย่างเจ็บปวดหัวใจ
เธอรากร่างอันไร้วิณญาณของนาโอ ไปที่บึงริมแม่น้ำ ที่ๆพี่สาวผู้นี้ ชอบมาเล่น
ความทรงจำเช่นนี้..ไม่อยากให้หายไปเลย
เธอโยนร่างของนาโอทิ้ง ในแม่น้ำรำธาร ก่อนจะยืนไว้อาลัย3วินาที

และหายตัวไปในที่สุด

จบๆๆๆๆๆ จบแล้วตอนที่1
555555 ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจด้วยน่ะ

-

-

.