ผู้พิทักษ์พื้นราตรี(ตั้งชื่อเรื่องให้ที)

เอาไงดีละ ฉันไม่ได้อยากไปเกิดใหม่อะไรนั้นสักนิด ถึงจะได้เกิดในที่ไหนๆ มันก็ไม่มีความหมาย ฉันกลัว!! ฉันกลัวว่าความทรงจำฉันจะหายไป ทำยังไงดี คิดสิ คิด ฉันนะถึงยังไงก็อยากจะ.. อย่างน้อยแค่ฟังจากปากของ เขาผู้นั้นก็ยังดี เพื่อที่ฉันเห็นมันจะไม่ใช่ความจริง ทุกอย่างมันอาจจะเป็นแค่ฝัน แต่ถ้ามันคือความจริง... ฉันคง.........ทนไม่ได้

ฉัน..จะทำลาย..พ.ว.ก..มั..น

.... ...... ท่านเทพคนนั้นเดินตามหลังฉันมารึเปล่านะ คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันไปมองอย่างรวดเร็ว อืม..ทำไมเดินตามหลังฉันมาแท้ๆแต่กลับ หายไปไหนไม่รู้

'นี่คุณผู้หญิงตรงนั้น มาทางนี้'

เสียงแหลมปรีดทำให้ฉันหันไปมองต้นเสียงอย่างรวดเร็วมันค้อนข้างจะทำให้ฉันแปลกใจสักหน่อย เพราะเขาใส่หน้ากากอยู่ฉันจึงมองไม่เห็นหน้าเลย แต่ถึงอย่างนั้น เขาน่าจะเรียกฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย

'มีอะไรรึเปล่าค่ะ'

'ไม่ต้องนอบน้อม ข้าแค่จะบอกทางไปเกิดกับเจ้าเท่านั้น'

ทางไปเกิด? ฉันไม่ได้ต้องการไปเกิดสักหน่อย ตอนนั้นที่ตกลงว่าฉันจะไปเกิดใหม่นั้นก็แค่ถ่วงเวลาให้ตัว ฉันเองหาวิธีคิดต่างหาก จะทำยังไงดีนะฉันตอนนี้ก็ไม่มีเวลามากด้วย.. ทำไงดี

'เอ่อ ท่านเป็นใครเหรอเจ้าค่ะ'

'อย่าถามมาก ข้าไม่มีเวลามาคุยกับเจ้ารอกนะ'

ให้ตายซิ มันไม่มีวิธีที่ฉันจะไม่ต้องไปเกิดเลยเหรอ ดูท่า ฉันคงไม่มีทางเลือกซินะ เห้อ~

'เดินตรงจากนี่ไป แล้วนี่เอาไปดื่มซ่ะ'

ท่านตรงหน้าพูดเสร็จก็เอาน้ำสีแดงมรกตที่อยู่ในแก้วน้ำคล้ายกับจอกน้อยๆยื่นส่งมาตรงหน้าของฉัน ฉันชั่งใจก่อนจะถามออกไป

'ทำไมข้าต้องดื่ม'

'มันคือกฏ เจ้าจำเป็นต้องดื่มแล้วก็ไม่ต้องถามมากดื่มๆไปซ่ะ'

ฉันรับมันมาถือก่อนพิจารณา แล้วดื่มต่อหน้าชายหน้ากาก พร้อมกับส่งคืนให้ มันไม่มีรสชาติอะไรเลย เหมือนกับน้ำเปล่าธรรมดา แต่ว่า.. มันคงจะไม่ธรรมดารอก

'อย่างที่บอกไป เจ้าเดินจากตรงนี้ จนกว่าจะสุดปลายทาง ห้ามเลี่ยวห้ามมองไปทางไหนเด็ดขาดให้เจ้าเดินตรงไปแค่นั้น ไม่ว่าจะมีเสียงอันใดกำลังเรียกเจ้าอยู่ห้ามเจ้าหยุด.พูด.คุย!!ห้าม'

.............................................................

ทำไมต้องห้ามฉันขนาดนั้นด้วยนะ ทั้งที่ทางตรงหน้าฉัน มันก็ไม่มีอะไรนอกจากทางที่เต็มไปด้วยสีขาวโพนไปหมด ไม่เห็นจะมีอะไร แต่เมื่อฉันเดินไปเรื่อยๆ ฉันกลับคิดว่าตัวเองนั้นคิดผิด อย่างใหญ่หลวง เพราะเมื่อยิ่งเดิน ฉันก็เริ่มรับรู้ได้ทันทีว่า -อันตราย- แถมทางข้างหน้าฉันมันก็มืดลงเรื่อยๆ แล้วดูเหมือน จะมีเสียงอันปริศนาพูดออกมาไม่หยุดหย่อน

'นี่เจ้าจะไปไหนเหรอ'ใช่และฉันพยายามจะไม่สนใจเสียงนั้น

'นี่ๆๆ คุยกับข้าหน่อยๆสิ ฮิฮิฮิๆ'

เสียงนั้นฉันฟังกี่ทีก็หลอนจริงๆ เสียงที่ก้องไปทั้วโซนหูแบบนั้น มันกำลังทำให้ฉันขนรุก

'ไม่อยากไปเกิดไม่ใช่เหรอ ฮิฮิๆๆ'

'ไม่อยากกลับไปมีชีวิตงั้นเหรอ ฮิๆ'

ไม่ ฉันจะไม่หยุดเดินเด็ดขาด หยุดเสียทีเสียงบ้าๆนี่

'ชายคนนั้นทรยศเจ้านะ อันเดธ กี่ครั้งๆ เขาก็ทศยศเจ้า ไม่ว่าจะตอนที่เป็นเทพ หรือแม้แต่ตอนที่เจ้าเป็นมนุษย์ ฮิฮิฮิๆๆๆ'

อึกก!!

เมื่อ ฉันพยายามจะไม่ฟังเสียงนั้น แต่ว่าพอได้ยินบางสิ่งที่ เสียงปริศนานั้นพูดออกมา ในอกฉันมันก็สั้นระรัว เหมือน กับว่า มันเตรียมที่จะออกมา เหมือนมีบางอย่าง..

'ใช่ๆ เจ้าคงแน่ใจดีแล้วสินะ ที่จะเดินหนีอีกครั้งและไม่รับฟัง เรื่องอันใดเลย เจ้ามันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ฮิฮิฮิๆๆ ถูกหลอกซ้ำซาก'

หุบปากนะ!! ฉันปิดหูและพยายามเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ลดละ แต่ว่า ก็ยังได้ยินนั้นอยู่ดี

'อันเดธๆๆ เอ๋ย ฮิฮิฮิ เจ้าควรหยุดเดินแล้วหันมาคุยกับข้าได้แล้วนะเพื่อนข้า ฮิฮิๆๆ ถ้าเจ้าไปเกิด เจ้าจะจำอะไรไม่ได้เลยนะ ฮิๆๆ คิดดีแล้วหรือ ฮิฮิๆ'

กึก!! ฉันชงักค้างและหยุดการเก้าเดิน ก่อนที่ฝามือทั้งสองที่ปิดหูไว้จะร่วงร่นขนาบข้างลำตัว และเสียงนั้นก็เงียบไป นี่ฉันจะต้องลืมจริงๆนะหรือ ฉันต้องลืม..เรื่องที่.. เรื่องที่เจ็ปปวด ถึงจะไปเกิดแล้วลืมเรื่องทุกอย่างมันอาจจะดีกว่าก็ตาม แต่ว่า สำหรับฉันมันไม่ใช่หากลืมทุกอย่างไปสำหรับฉันมันก็ไม่มีความหมาย... ไม่มีความหมายอะไรเลย

'อันเดธ อันเดธ อันเดธ เจ้าต้องการอะไรข้าช่วยเจ้าได้นะ ฮิฮิๆๆๆ'

ใช่ ถ้าฉันให้เสียงปริศนานี่ช่วย... แต่ว่าฉันจะไว้ใจเขาได้อย่างไรกัน ..

'ฮิๆๆๆๆๆ นี่ไง มันช่วยเจ้าได้'

มีบางอย่างปรากฏขึ้นตรงใบหน้าฉันเมื่อเสียงพูดปริศนานั้นพูดจบ มันมีลักษณะคล้ายจอกแต่ว่าข้างในนั้นมีน้ำที่มีสีคุ่นหมอง มองอย่างไรก็ไม่น่าดื่ม และมีอีกอย่างที่ลอยอยู่ข้างๆกันคือ 'กริช' มันดูใสมันวาวอย่างกับเพิ่งลับคมมา ฉันเงยหน้าขึ้นมองหาตนตอเสียง แต่ก็ไม่พบใคร ข้างๆ มีแต่ ควนดำๆเต็มไปหมด

'เจ้าปีศาจ เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงมายุ้งกับข้า'

'น่าเสียดา ที่เจ้าจำข้าไม่ได้ เพื่อนข้าเอ่ย นำกริชนั่นกรีดเลือดเจ้าออกมาซ่ะ แล้วนำไปใส่จอกนั้น ฮิฮิๆๆ ถ้าเจ้ายังอย่างมีชีวืต แต่ข้ามิได้บังคับเจ้ารอกนะ'

ฉันมองกริชอย่างหวั่นใจโดยลืมคำเตือนของชายสวมหน้ากากไปซ่ะสนิท ก่อนจะจับกริช แล้วทำตาม 'ที่มัน' บอก เลือดของฉันไหลตามแนวข้อแขน ลงจอกไปสองสามหยด สีที่คุ่นมัวของน้ำในจอกก็ยิ่งขุ่นมัวแล้วกลายเป็นสีดำเข้มอย่างรวดเร็ว มันแปลกตรงที่.. ทำไมฉันรู้สึกเจ็บได้นะ ในเมื่อ ตายไปแล้ว

'ฮิๆๆ ยินดีที่ได้พบกันอีก อันเดธ เราสองคนทำสัญญากันแล้วนะต่อจากนี้ ข้าจำนำทางเจ้าไปเอง'

อะไรกันนะ ชายตรงหน้ามาจากไหน ผิวขาวซีด ตาออกแนวคล้ำนิดๆ ขว้าจอกในมือฉันหลังจากว่าเสร็จเขาก็ยกดื่มไป แล้วยื่นมาให้ฉัน ฉันมองมันอย่างชั่งใจอีกครั้ง ก่อนจะยกดื่ม

'เอาละทำสัญญาเสร็จสิ้น ทีนี่เจ้าก็ไปเกิดได้แล้ว'

'อะไรนะ ข้าไม่ได้ต้องการไปเกิด ข้าต้องการกลับไปมีชีวิต'

'ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้รอก'

'นี่เจ้าหลอกข้างั้นเหรอ ไหนเจ้า!!บอกว่าช่วยข้าได้'

'ทำไม่ได้รอก เพราะว่าเจ้าตายมานานแล้ว แล้วยิ่งเจ้ามาในสภาพพร้อมเกิดแบบนี้ แสดงว่าร่างของเจ้าโดนป่าปลาแทะจนเหลือกระดูกแล้วละ'

'เจ้าโกหก ข้าเพิ่งจะตายเมื่อไม่นานมานี้เอง จะไม่ได้ ได้ยังไง'

ฉันรู้สึกตัวเองโง่อย่างรุนแรง ที่หลงเชื่อ เจ้าปีศาจนี่

'ตั้งแต่ที่เจ้ากล้าวสู้เส้นทางแห่งการเกิดเวลาบนโลก มันก็ผ่านมาสัก10ปีได้แล้ว'

'ข้า..จะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วหรือ แล้วที่ทำมาละ'

'ฮิๆๆๆ อันเดธ เจ้าไม่ต้องห่วง เจ้าแค่ไปพร้อมข้าไม่ต้องห่วงข้าหมั่นใจ ว่าเจ้าจะได้พบแน่ ไปเถอะ เราไม่มีกันแล้ว'

'ข้าไม่ได้ชื่อ อันเดธ ข้าชื่อ นาโอะ โปรดเรียกข้าให้ถูกด้วย'

'ฮิฮิๆๆๆๆๆ'

แล้วฉันก็เดินหน้าต่อไปข้างหน้า โดยไม่รู้เลยว่า เจ้าผู้ชาย ที่ตามมาข้างหลังนั้น จะยืมหัวเราะน้อยๆแล้วพึมพัมเบาๆ

'ฮิๆๆๆ แน่นอนเธอจะได้พบแน่ ทั้งตัวเธอเอง และ ฉันรับรองได้เลย ว่าเธอจะต้อง'เกลียด'มากกว่าเดิมแน่ๆ อย่าปล่อยให้มันควบคุมเธออีกละ อันเดธ..โอ้ะไม่สิ ชื่อ ใหม่เธอคือ นาโอะ สินะ'

จบตอน