เทหมดใจนายข้างบ้าน

     "นายเป็น ใคร ต้องการอะไร เเล้วมาทำไม?"ฉันถามคนตรงหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนว่าเค้าจะตอบได้หรือเปล่าเเละดูเหมือนว่าเค้าเองก็อ้าปากเหวออยู่เหมือนกัน
     "พูดจบเเล้วใช่มั้ย? ฉันจะเริ่มตอบทีล่ะคำถามนะ ฉันชื่อ อะนาคิน ไม่ได้ต้องการอะไร ที่มาที่นี่เพราะเเม่เธอให้มาอยู่ที่นี่"เค้าตอบฉันอย่างหน้าใสซื่อ
     "เเม่ อ่อ ทำไมอ่ะ"ฉัน
     "ก็เมื่ออาทิตย์ที่เเล้วเเม่ฉันเสียเเล้วเเม่ของเธอที่เป็นเพื่อนกับเเม่ของฉันก็ไปงานศพเเม่ของฉันเค้าเห็นส่าฉันไม่เหลือใครก็เลยบอกให้ฉันมาอยู่ที่นี่ เเละ พอเสร็จงานเเม่ของฉัน ฉันก็เลยมาเรื่องก็ประมาณนี่เเหละ"
     "นี่จะให้เชื่อหรอ?"
     "ถ้าไม่เชื่อก็ลองโทรหาเเม่ของเธอดูสิ"
     "นี่นานท้าฉันหรอ?"
     "ป่าวนะก็เเค่บอกเอง"
     "งั้นเเป๊ปนะ"ไม่รอช้าฉันรีบล้วงเข้าไปในขากางเกงเพื่อหาโทรศัพท์เเละรีบกดต้นหารายชื่อเเม่เเละต่อสายทันที
     ตู๊ด-----ครืด-
     (ว่าไงจ๊ะลูกรัก)เเม่ทักทายฉันอย่างร่าเริงเหมือนไม่เคยทำผิด
     "เเม่ส่งใครมาอยู่กับหนูเนี้ย"
     (ส่ง ส่งอะไรจ๊ะ)เเม่ยังคงทำเป็นใสซื่อ
     "ก็คนชื่อ อนาคิน ไงเเม่"
     (อ่อ อนาคินเค้าเป็นลูกชายของเพื่อนเเม่ที่เพิ่งเสียไปเองจ๊ะ)
     "หนูรู้เค้าเพิ่งเล่าให้หนูฟัง เเต่เเม่ให้เค้ามาอยู่หนูเป็น -ผู้หญิง-นะเเม่"ฉันเน้นตรงคำว่าผู้หญิงอย่างมั่นใจเเละไม่ลืมที่จะเหลือบมองคนตรงหน้าที่ในขณะนี่กำลังพยักหน้าล้อเลียนฉันอย่างสนุก
     (เเหม่ เค้าไม่ทำอะไรลูกหรอกจ๊ะ เเค่เค้าเห็นหน้าลูกเค้าก็ไม่กล้าเข้าใกล้เเล้ว ฮิฮิ)
     "เเม่อ่ะ!!"
     (ลูกๆๆเเม่ต้องทำงานเเล้วยังไงก็ฝากพี่เค้าด้วยนะ)
     ติ๊ด---
เเม่พูดเเค่นั้นเเละรีบว่างสายหนีฉันทันทีปล่อยให้ฉันต้องอยู่กับคนตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้
     "เมื่อกี้นายล้อเลียนฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ"
     "ฮ่าๆ ขำๆน่า เอ่อ...เเล้วคุณน้าว่าไงอ่ะ?"อนาคินรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะให้ฉันไม่สามารถฆ่าเค้าทั้งเป็นเเบบนั้น
     "เเม่บอกว่าให้นายอยู่ที่นี่กับฉัน"
     "เห็นมั้ยว่าฉันพูดจริงๆ รีบให้ฉันเข้าไปเถอะนะเปียก หนาว สั่น ไปหมดเเล้วเนี้ย"เค้าทำท่าออนวอนฉันอย่างน่าสงสารเเละคนอย่างฉันถ้าไม่ให้เค้าเข้ามาคงเป็นหญิงใจบาปน่าดูเเละสุดท้ายฉันจึง...
     "อือ ช่วยไม่ได้ เข้ามาก่อนสิ"ฉันเชิญเค้าเข้ามาเเละบอกให้น้่งรอที่โซฟาก่อนเเละฉันจึงเดินไปเอาผ้าขนหนูมาส่งให้อนาคินเข้ารับไปอย่างไม่รังเกลียดเเล้วเอามันไปเช็ดผมอย่างไวเเละะในขณะนั้นฉันก็เหลือบเห็นกระเป๋าที่เปียกโชกของเค้าว่างอยู่ข่างๆซึ่งตอนนี้มันได้เน่าไปอย่างสงบเเล้ว
     "นี่ กระเป๋านายน่ะ ฉันเอาไปซักพร้อมกับของข้างในกระเป๋าได้มั่ย?"
     "เอิ่ม...."เค้าหันไปมองกระเป๋าของตัวเองที่เน่าอย่างน่าเวทนา
     "..."
     "คือว่า  มันมีกางเกงในฉันด้วยนะ ข้างในอ่ะ ฮะๆ"เค้าตอบอย่างขำๆพลางเกาหัวอย่างเขิลๆ
     "อ่อ เเล้วใครบอกนายว่าฉันจะใช่มือหยิบล่ะ?"พอฉันพูดเสร็จเค้าก็รีบหันมามองหน้าฉันเเละดูเหมือนว่าเค้าเริ่มคิดว่าฉันคงใช้อวัยวะช่วงล่างหยิบเเทนเเละฉันควรหยุดความคิดเค้าไว้เท่านั้น
     "นี่!ไม่ต้องคิดเลยนะว่าฉันจะหยิบเเบบนั้น ฉันเเค่จะเทมันลงไปในเครื่องซักผ้าเฉยๆ"
     "อ่อๆ"
     "งั้นฉันเอาไปล่ะนะนายก็ทำตัวให้เเห้งไปล่ะกัน เคมั้ย?"ฉันพูดเเค่นั้นเเละเดินไปจับกระเป๋าเน่าขึ้นมาเเล้วนำมันไปยังหลังบ้านที่ซึ่งมีเครื่องซักผ้าสิงสถิตอยู่เเละพอไปถึงฉันเปิดฝาเครื่องขึ้นเเล้วเทของลงไปเเล้วก็
     ติ๊ด-ติ๊ด-ติ๊ดดดดดดดด-ซ่าาาาาาา
เเล้วฉันก็เดินจากมาปล่อยให่มันทำงานอัตโนมัติอยู่อย่างนั้นเมื่อฉันเดินมาถึงโซฟาที่อนาคินนั่งอยู่เมื่อกี้เเต่ตอนนี้เค้ากลับนอนลงบนนั้นเเทนฉันจึงไปเอาผ้าห่มของฉันมาคลุมให้เค้าอย่างเบามือดูท่าเค้าเองก็คงผ่านอะไรมาเยอะพอดูเลยนะผู้ชายคนนี้น่ะ
     "ราตรีสวัสดี อนาคิน"
...............................................โปรดติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค่ะขอบคุณค่ะ^^
มนตรา.