เทหมดใจนายข้างบ้าน

18.00 น.
หลังจากทำอาหารเสร็จผมก็เดินเเละยกอาหารทั้งหมออกมาว่างไว้ตรงโต๊ะอาหารเพื่อรอยัย--หมาบ้า--มาที่บ้านของผมความจริงผมไม่จำเป็นต้องชวนเธอมาก็ได้ถ้าไม่ติดว่าไม่มีคนกินด้วยเเละประกอบกับการที่ผมไม่อยากเห็นเธอเอาเเต่กินบะหมี่สำเร็จรูปตอนที่ พ่อกับเเม่ของเธอไม่อยู่ความจริงพ่อกับเเม่ของเธอเเละของผมก็มักจะไม่อยู่อย่างนี้บ่อยๆเเละทิ้งให้เราอยู่ตามลำพังเเบบนี้เสมอเเหละ เเต่นี่เป็นครั้งเเรกที่ผมกล้าที่จะชวนเธอมากินข้าวที่บ้านเพราะปกติผมเเทบไม่ยุ้งกับเธอด้วยซ้ำถ้าไม่จำเป็นจริงๆเเละที่ผมต้องทำแบบนั้นทั้งๆที่บ้านติดกันเเท้ๆก็เพราะว่าเธอไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ผมเท่าไหร่นะสิเเละการชวนมากินข้าวที่บ้านผมครั้งนี้ก็เเค่หวังว่าเธอจะ...ชอบผมขึ้นมาสัก...นิดหนึ่งก็คงดี...
     เเกร็ก--
จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ต้องเลิกล้มเรื่องเหล่านั้นลงทั้นที่เเละหันไปมองที่หน้าประตูเพื่อจ้องมองผู้มาใหม่อย่างใจจดใจจ่อเเทนผู้มาใหม่นั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกเธอก็คือยัย--หมาบ้า--ที่ผมกำลังรออยู่นี่เองเธอเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยที่ผมมักเห็นเป็นประจำเเละนอกจากใบหน้าที่บอกบุญไม่รับที่เธอเเบกไว้บนคอนั้นเเล้วยยังมีชุดสีชมพูลายตัวอะไรสักอย่างที่เเสนจะซิวๆของเธอมาด้วย
     "เฮ้!นี่!!นายจะมองไรนักหนาเนีย?"เธอถามผมเดินมานั้งที่เก้าอี้ตรงข้ามผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยที่ไม่เเสดงอารมณ์ไดๆมีเพียงเเต่เเก้มเเดงระรื่นเท่านั้นที่บ่งบอกอาการที่เรียกว่า--เขินเเรง--ของเธอ
     "ป่าว ก็เเค่เพิ่งเคยเห็นเธอใส่เเบบนี้อ่ะ"
     "หรอ!"
     "อือๆ"
     "...."
     "นี่!มาก็ดีเเล้วฉันรอเธออยู่นานเเล้วหิวจะเเย่เเนะ เรามากินกันเถอะ"
ผมชักชวนเธอกินข้าวชี้นู้นชี้นี่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเธอตักข้าวใส่จานเเละเริ่มตักเเกงเขียวหวานเป็นอันดับเเรกเเละมองมันอย่างพิจารณาก่อนจะตักมันเข้าปากอย่างช้าๆ
     "เป็นไง? อร่อยป่ะ?" ผมที่เอาเเต่มองเธอมานานเอ่ยถามขึ้น
     "อือ นายทำเองหรอ?"
     "ใช่"
     "ไม่น่าเชื่อว่านายจะทำเองอ่ะ ฉันว่ามันอร่อยมากเลยนะ"
     "..."
พูดจบยัยนั้นก็สวาปามอยากอื่นต่ออย่างหน้าตาเฉย เหมือนไม่เคยดูถูกผมมาก่อน ผมมองหน้าเธอเเละเธอก็ยังคง กิน กิน กิน เเละกินอยู่อย่างนั้นจนมันเลอะตรงมุมปากผมไม่กล้าบอกเพราะดูจากการกินที่เเบบอธิบายเปฌ็นคำพูดไม่ได้เอาไว้กินเสร็จค่อยบอกเเล้วกัน เเต่ดูเหมือนเธอสังเกตุเห็นว่าผมมองเธออยู่นานเธอจึงหยุดชะงักจากการกินเเละเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างง
     "มีอะไรอ่อ?"เธอถามผมที่มองเธออยู่อย่างงๆ
     "เด่วนะ อยู่นิ่งๆแปป"พูดจบเเค่นั้นผมก็หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ตรงหน้าของผมเเล้วเอี่ยมไปเช็ดตรงมุมปากให้ยัยซอลมองผมอย่างงพลางกระพริบตาถี่ๆซึ่งมันทำให้ผมชะงักเเละรีบชักมือเก็บอย่างไว ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก--     "อะ...เอ่อ...คือ มันเลอะน่ะก็เลยเช็ดให้"
     "อ่อ ขอบใจนะ"เธอตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
     "อะ...อือ ไม่เป็นไร"
     "อิ่มเเล้วอ่าฉันกลับก่อนนนะ!"ซอลตอบผมเเค่นั้นเเล้วก็รีบเดินดิ่งๆๆๆออกจากบ้านผมไป เหลือเพียงเเต่ผมที่ผู้ชายที่กำลังนั่งโทษตัวเองต่อหน้าอาหารที่ผมทำเอง นี่ผมทำอะไรเนี้ยผมไม่น่าทำอย่างนั้นผมว่ายัยนั้นต้องไม่ชอบผมมากขึ้นเเน่ๆเลยT^T
     เเปะ เเปะ แปะ--
     "ฝนตกนิ"
ใช่ฟังไม่ผิดหรอกฝนมันคือฝนหน้าร้อนมันคงเป็นฝนหลงฤดูหรือพายุเข้าก็เป็นไปได้ดูเหมือนคืนนี้มันคงตกทั้งคื้นแบบไม่มีกำหนดหยุดอย่างเเน่นอนน
......................................................................................................ติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ