เทพป่วน กับ เด็กเป๋อ

นี่เป็นอีกวันที่ คนธรรมดาอย่างมอร์แกน  เมเดน   มีคนอาศัยเพิ่ม นั่นก็คือ เทพบุตรตกสวรรค์ มาอีมในตอนนี้เธอพยายามชวนให้มาทานอาหารเช้าร่วมกัน หากแต่เทพจอมดื้อยังคงหันหลังให้พร้อมกับยืนยันคำเดิมว่า จะไม่กิน เพราะเทพไม่จำเป็นต้องกินอาหารของมนุษย์  

สำหรับมอร์แกน  การที่ต้องมากินข้าวต่อหน้าคนอื่นที่ค้าอยากกิน แต่ไม่ได้กินนั้น มันน่ารำคาญ แววตาของมาอีมนั้นปิดไม่มิดเลย แววตาของเค้าบ่งบอกว่าเค้าอยากจะกินสุดๆ

“ตามใจนะ อุตส่าห์ทำเผื่อไว้ให้  ต้องกินคนเดียวเลยแย่…”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เทพบุตรหนุ่มหันควับพร้อมอ้าปากรอให้เธอป้อน

เด็กสาวใช้ส้อมจิ้ม ไส้กรอกทอดป้อนมาอีมทันที

ความอร่อยของไส้กรอกนั้นทำเอามาอีม อมยิ้มพลางเคี้ยวไส้กรอกอย่างเอร็ดอร่อย

ความจริงการที่มีคน?มาอยู่เพิ่มก็ไม่ได้ทำให้มอร์แกนลำบากอะไรนัก  เพียงแต่ค่าอาหารนั้นเพิ่มมากขึ้น สำหรับเธอ เธอมีเงินเก็บมากพอที่จะทำให้เธอสบายเพียงแต่เธอเก็บเงินไว้เพื่อที่จะซื้อบ้าน เป็นของตัวเองก็เท่านั้น

“นี่ๆ เธอจะไปไหนรึเปล่าล่ะ”มาอีมเอ่ยถามทำให้ เด็กสาวหลุดจากภวังค์

“ก็ไปสอนเจ้าชายนั่นไง”

“มีไปที่อื่นรึเปล่า”

“ไม่มีนะ”

“ชั้นไม่เห็นเธอนั่งเขียนนิยายเลยนะ เริ่มขี้เกียจแล้วรึไง”

“ยังคิดไม่ออกน่ะ”

“เหรอ”

สีหน้าของมอร์แกนนั้นไม่ได้บ่งบอกถึงความกังวลใจเลยสักนิด ตรงกันข้าม กลับมีแต่ความสุข

“มาอีม อยากไปที่ไหนรึ”

คำถามของเด็กสาวทำเอาเทพบุตรหนุ่มสะดุ้ง ความจริงเค้าอยากจะขอให้เธอพาเค้าไปเที่ยว เพื่อที่จะให้เธอลืมการแต่งนิยาย แต่เค้าก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเธอไม่ไล่เค้าไปล่ะ ทำไมยังใจดี ให้เค้าอยู่ด้วย แบ่งอาหารให้กิน พาเค้าไปเที่ยวในที่ๆเค้าอยากไป

“แล้วแต่เจ้าเลย เจ้าอยากพาข้าไปเที่ยวที่ไหนก็ตามแต่ใจเจ้าเลย”

มอร์แกนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ในใจของเธอนึกถามตัวเอง ทำไมเธอถึงใจดีให้เทพบุตรที่เข้ามาหมายจะทำให้เธออู้งาน อยู่ด้วยนะ  ทำไมเธอต้องใจดีแบ่งอาหารให้ แล้วยังพาไปเที่ยวในที่ๆอยากไปอีก

…หรือเป็นเพราะว่ามาอีมเป็นเพื่อนคนแรกของเธอกันนะ…

เด็กสาวนึกถึงอดีตที่แสนอ้างว้าง  ตั้งแต่พ่อแม่จากไป ญาติมิตรตัดขาด เธอจึงพึ่งแต่ตัวเอง ไม่มีเพื่อน และในใจลึกๆของเธอก็หวาดกลัว กลัวที่จะมีเพื่อน กลัวว่าจะถูกทิ้ง ทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียว เธอจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่าเพราะไม่ต้องถูกทิ้ง

สำหรับมาอีม ยังไงซะ เค้าก็ต้องกลับสวรรค์อยู่ดี นั่นคือความจริงที่เธอรู้ดี

อย่างน้อย เธอก็ขอให้เค้าทิ้งความทรงจำดีๆไว้ก็พอ เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ฉุดรั้งใครไว้อยู่แล้ว

“มอร์แกนๆ”เสียงของเทพบุตรหนุ่มดังขึ้น

“อะไรเหรอ”

“อ้าๆ”

“เอ้า”เด็กสาวรีบจิ้มแฮม ป้อนเทพบุตรหนุ่ม

หลังจากที่ทานมื้อเช้าเสร็จ มอร์แกนก็หันมาเตรียมเอกสารสำหรับการสอนในวันนี้ พอเตรียมเสร็จ

เด็กสาวก็ออกเดินทางไปสอนหนังสือโดยมีมาอีมบินตามมา ครั้งนี้ มอร์แกนได้ขอร้องว่าให้มาอีมเงียบๆระหว่างเธอสอน เพราะเธอต้องการสมาธิมาก ซึ่งพ่อเทพบุตรตกสวรรค์ก็รับปากแต่โดยดี

พอมาถึง

อาลีก็รีบออกมาต้อนรับเธอทันที

“คุณเมเดน จะพักดื่มน้ำชาก่อนไหมครับ”

“ไม่คะ”

มอร์แกนสังเกต ว่าทำไมพ่อบ้านคนนี้ถึงพยายามชวนเธอไปดื่มชา แทนที่จะพาไปสอนหนังสือ”คุณมีอะไรปิดบังชั้นรึคะ”

“เอ่อ..คือว่า..”

“บอกไว้ก่อน ชั้นไม่ง้อคนเรียน  อีกอย่าง เวลาของชั้นก็มีค่ามากนะค่ะ”

“เดี๋ยวยังเป๋อ!!”

เสียงเข้มร้องขึ้น

มอร์แกนหันไปก็พบกับฟาริคในสภาพที่เรียกได้เลยว่า ซอมบี้เพิ่งตื่นนอน ในมือถือชีทที่ตนให้เค้าทำ

มอร์แกนมองสภาพของอีกฝ่ายพลางส่ายหน้าก่อนจะออกคำสั่ง”สามสิบนาที ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย  ชั้นไม่อยากสอนซอมบี้หรอกนะ ให้ไว”

เจ้าชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปยังห้องพักเพื่อที่จะจัดการธุระส่วนตัว

ส่วนมอร์แกน อาลีได้ให้เด็กสาวมารอที่ห้องรับรอง ดื่มชารอไปก่อน

มอร์แกนไม่ได้ชอบของหวานแต่เธอจำใจต้องจิบชาของอิมาริคที่มีรสหวานจัด ตามมารยาท

…โอ๊ย!น้ำตาลในเลือดได้เพิ่มขึ้นแน่…

มาอีมอดไม่ได้ที่จะถาม”เป็นอะไรไป สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”

มอร์แกนเห็นว่า พ่อบ้านอาลียังอยู่ในห้อง เธอไม่รู้จะสื่อความหมายยังไงดี

เด็กสาวจึงก้มมองถ้วยชาในมือก่อนจะมองหน้ามาอีมที่บินหยุดอยู๋ตรงหน้าเธอ

เทพบุตรหนุ่ม ไม่รู้ความหมาย แต่เค้าก็พอรู้ว่าน่าจะเกี่ยวกับถ้วยชาในมือ

มาอีมจึงลองที่จิบดู”ก็อร่อยดีนะ”

มอร์แกนคิดอย่างปลงๆ…ท่าทางพวกเทพบนสวรรค์จะชอบของหวานๆนะ…

ทางด้านสวรรค์

ฟารันกับมาเอลที่เฝ้ามองดูมาอีมอยู่

มาเอลส่ายหน้า”จริงๆเลย พวกของหวานล่ะชอบจัง”

“เฮอะๆ สองคนนั้นกำลังแข่งกันอยู่นะ”

“เหรอครับ”

“แต่มาอีมคงจะเริ่มท้อล่ะ”

“ทำไมล่ะครับ เท่าที่ข้าดู มาอีมอยากจะกลับสวรรค์ออก”

“ก็ใช่ แต่การที่เค้าได้มาอยู่กับเอวารีนในชาติใหม่ที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด แต่มีน้ำใจกับเค้า มันทำให้มาอีมท้อในภารกิจก็ได้”

“งั้นท่านก็สั่งยกเลิกภารกิจเถอะขอรับ”

“แหม…เพิ่งเริ่มภารกิจได้ไม่นานจะให้เลิกแล้ว มันไม่สนุกน่ะสิ อีกอย่างข้าอยากจะสั่งสอนมาอีมด้วย   ข้าว่าทำหน้าที่เป็นผู้ชมต่อเถอะนะ”

มาเอลจำต้องนั่งลงเฝ้าดูเหตุการณ์ต่อไป

หลังจากที่ผ่านไปสามสิบนาที

เจ้าชายฟาริคในชุดไปรเวทสบายๆก็ออกมา มอร์แกนนำชีทที่เจ้าชายหนุ่มทำไว้ออกมาดู

“อืม…ใช้ได้นะ  แต่ถ้าเพิ่มข้อคิดเห็นของตัวเองในส่วนนี้…ส่วนนี้…อีกนิด  ท่าจะดีนะ…ถ้าตั้งใจก็ทำได้นี่นา วิชาที่ตกส่วนมากคะแนนก็ไม่ได้แย่อะไรนักหนา”

ฟาริคฟังครูพิเศษ อธิบายอย่างเงียบๆ

“มีอะรที่ไม่เข้าใจตรงไหนบ้างล่ะ”

“โถ่ ยัยเตี้ยไหนบอกว่าฉลาดนักไง…”

‘ชิ้ง!’

เท้าของมอร์แกนลอยมาอยู่ข้างกกหูของเจ้าชายฟาริคเสียแล้ว

“เตี้ยแล้วเตะปาก คุณถึงก็แล้วกันนะ..เจ้าชาย”

ฟาริค อาลี และมาอมมองมาที่เด็กสาวอย่างอึ้งๆ เมื่อกี้เด็กสาวเตะได้เร็วมาก จนไม่ทันที่ใครจะรู้

ขาเล็กๆของมอร์แกนก็กลับมาไขว่ห้างตามเดิม”เอาล่ะ บทเรียนวันนี้จะเป็นเรื่อง...….ช่วยตั้งใจด้วยนะ”

“เดี๋ยวก่อน เธอรู้ได้ยังไงว่าชั้นชอบหนังสือของวีด้า”

มอร์แกนสะอึกเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับอย่างฉับไว”พอดี ชั้นเห็นว่า เมื่อวานในห้องของคุณวางไว้อยู่น่ะสิ”…จะให้บอกว่าดูจากรายชื่อการประมูลรึไง… ดีนะที่เธอตาไว เห็นว่าในห้องมีหนังสือนิยายที่ตนเองแต่งไว้อยู่น่ะสิ “และแน่นอน คนที่ชอบอ่านหนังสือของวีด้า ย่อมอยากเจอและอยากได้ที่คั่นหนังสือที่มีลายเซ็นของเธอด้วย จริงมั้ย”

“ตาดีจริงนะ”

“แน่นอน เรียนต่อเถอะ”

ผ่านไปสามสิบนาที

มาอีมมองการสอนอย่างเบื่อหน่าย

…ยัยมอร์แกนอธิบายปากเปียกปากแฉะจนน้ำลายจะท่วมห้องแล้ว…แต่ไอ้เจ้าชายสมองกลวงยังไม่เข้าใจซักที  …

“เจ้าชายเข้าใจไหมคะ”

“ไม่อ่ะ”

มอร์แกนฉีกยิ้มพลางคิด…ไอ้เจ้าชายบ้านี่!สมองไร้รอยหยักมีแต่ขี้เลื่อยรึไงฟะ!...

“ชั้นจะอธิบายให้ฟังเป็นครั้งสุดท้ายนะค่ะ”มอร์แกนฉีกยิ้มก่อนจะล็อคนิ้วมือแล้วเอ่ยเสียงเย็น”ถ้ายังไม่เข้าใจ…ชั้นจะเอาขี้เลื่อยออกจากหัวคุณเอง…”

ฟาริคเห็นว่าเด็กสาวจอมเป๋อนั้นแค่ขู่ จึงแกล้งกลัว”ครับๆผมจะตั้งใจ”

มอร์แกนอดหมั่นไส้ไม่ได้จึง”อุ๋ย  ลื่น…”มือขวาของสาวร่างท้วมกระแทกเข้าที่ใบหน้าของเจ้าชายฟาริคจนเจ็บ เรี่ยวแรงของมอร์แกนไม่ใช่น้อยๆ

มาอีมคิด…แหลสดชัดๆ ถึงปากจะว่าอย่างแต่จงใจใช่มั้ย!...”ยัยโหด…”

มอร์แกนตวัตมามองเทพบุตรหนุ่มอยู่แวบก่อนจะหันมาทางเจ้าชายฟาริคที่พยายามแกะมือของเด็กสาว

มอร์แกนเอ่ยเสียงใส”สงสัยต้องเอาขี้เลื่อยออกแล้งสินะ…”

โครม!

หน้าของฟาริคถูกมอร์แกนจิกหัวแล้วจับกระแทกกับโต๊ะโดยที่ร่างสูงไม่ทันได้ตั้งตัว

มาอีมมองอย่างเสียวๆ…ท่าจะเจ็บนะ…ไหงคำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันเลยฟะ…

“โอ๊ย!”

หลังจากที่เป็นอิสระ ฟาริครู้สึกตัวว่า เลือดกำเดาไหลเพราะโดนกระแทก

“บังอาจมาก”

มอร์แกนเอ่ยตอบพลางเอาทิชชู่เช็ดมือขวา”แหมๆ นี่แค่น้ำจิ้มๆ ถ้าหากยังไม่ตั้งใจเรียนล่ะก็…”เด็กสาวเอ่ยเสียงเหี้ยม”เดี๋ยวแม่อัดยับซะเลยนี่!”

ฟาริคที่รู้ตัวว่าผิดรีบก้มหัวทันที”ขอโทษคร้าบบบบบบ!!!!”

“อย่านึกว่าชั้นรู้ไม่ทัน ชั้นรู้มาแต่แรกแล้วเว้ย! หากยังไม่ตั้งใจเรียน ชั้นจะอัดคุณเป็นเวลาสิบนาทีแทนดีมั้ย?”

“ขอโทษๆจะไม่ทำแล้วครับๆ ต่อไปนี้จะตั้งใจเรียนนะครับ”

งานนี้ทำให้ฟาริครู้ว่า ไม่ควรท้าทายเด็กเป๋อ ที่มาสอนพิเศษเด็ดขาด มิเช่นนั้นใบหน้าอันหล่อเหลา มีสิทธิ์เสียโฉมได้…

หลังจากนั้นวันต่อมาที่มอร์แกนมาสอนเจ้าชายฟาริค เจ้าชายฟาริคต้องตั้งใจเรียน ห้ามแกล้งหรือกวนโอ๊ยครูสอนพิเศษเหมือนครูรายอื่นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เค้าอาจจะโดนครูสอนสุดเป๋อจะกลายร่างเป็นยักษ์ที่จะอัดเค้ายับแน่

ส่วนมาอีมนั้นคิดหนัก ถ้าหากตนทำให้เด็กสาวร่างท้วมไม่พอใจล่ะก็ เค้ามีสิทธิ์โดนอัดเละแน่นอน  งานนี้เค้าต้องหาทางทำภารกิจให้ลุล่วงโดยที่ไม่ขัดใจเด็กสาวสุดเป๋ออย่างมอร์แกน