เทพป่วน กับ เด็กเป๋อ

หลายวันผ่านไป  มาอีมได้รู้จัก เด็กสาวนาม มอร์แกนในหลายๆแง่มุม ถึงแม้จะดู ป้ำๆเป๋อๆ แต่เธอก็เป็นพวกสู้คน ไม่ยอมใคร เธอสามารถสยบเจ้าชายผู้ดื้อรั้น ให้ยอมจำนน สยบใต้แทบเท้าได้ 

วันนี้มอร์แกนกำลังอบพายบลูเบอร์รี่ซึ่งมาอีมบอกว่าอยากลองกินดู

“เสร็จแล้วล่ะมาอีม”

“เหรอ”

เด็กสาวร่างท้วมสวมถุงมือกันร้อนก่อนจะเปิดเตาอบแล้วหยิบพายออกมา พายที่อบร้อนๆส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายยิ่งนัก

เด็กสาวรินน้ำส้มใส่แก้ว ก่อนจะหั่นพายใส่จานให้

มาอีม กินขนมพายอย่างมูมมามราวกับเด็กเล็ก

มอร์แกนที่กินขนมอยู่อดขำไม่ได้”ถามจริงมาอีม นายอายุเท่าไหร่แล้ว”

เทพบุตรหนุ่มละจากขนมพาย“ขอคิดก่อนนะ” นิ้วเรียวเคาะที่ขมับ”อืม…สามร้อยห้าสิบปีแล้ว…”

สาวร่างท้วมแทบจะสำลักขนมออกมา”ว่าไงนะ”…ตะ…ตานี่มันเฒ่าทารกชัดๆ…

“มองชั้นอย่างนี้หมายความว่ายังไง”

“ไม่มีอะไร”

มาอีมสังเกตสีหน้าของมอร์แกนว่าซีดมาก”เป็นอะไรรึเปล่าสีหน้าไม่สู้ดีเลย…”

“สบายดี หน้าชั้นมันก็ขาวซีดเองโดยไม่ต้องเพิ่งสารเคมีหรอกนะ”

เทพบุตรหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงๆ”นี่ ไม่ได้จะชวนอู้นะ แต่ สีหน้าไม่สู้ดีแบบนี้ หยุดงาน พักผ่อนก่อนเถอะ”

“นิ ถ้าจะหนีงานน่ะ  ก็เท่ากับต้องหนีไปตลอดชีวิตนะ”

คำพูดของสาวร่างท้วมทำเอามาอีมสะอึก ก่อนจะเถียงข้างๆคูๆ”ตะ…แต่นี่ไม่เหมือนกันนะ  เจ้ากำลังจะไม่สบาย แล้วยังฝืนตัวเองแบบนี้ ร่างกายเจ้าจะแย่เอานะ ข้าเป็นห่วงเจ้า”

“ยุ่งน่า วันนี้แค่ไปสอนรุ่นน้องที่มหาลัยแทน อาจารย์ที่รู้จักนั่นเอง แค่นั้นไม่เปลืองแรงชั้นหรอกมาอีม ขอบใจที่เป็นห่วง”

หลังจากที่กินขนมพายเสร็จ มอร์แกนก็สะพายกระเป๋าที่มีเอกสารการสอนพร้อมแล้วเดินทางไปที่มหาลัย พร้อมกับมาอีมที่บินตามมา

มหาลัย ฮาร์วาร์ด

มอร์แกนแทบอยากจะเอาหัวโขกเสา เพราะต้องมาเจอกับเจ้าชายฟาริคในชั้นเรียน…อะไรมันจะโลกกลมขนาดนั้น…

มาอีมที่บินอยู่ใกล้ๆก็คิดอย่างหน่ายๆ…เซ้งจริง จริ๊ง ต้องมาเจอกับไอ้เจ้าชายสมองทึบคนนี้อีก! เจอตอนสอนพิเศษก็น่าเบื่อเต็มทนแล้ว ทำไมต้องมาเจอตอนนี้อีก...

เด็กสาวร่างท้วมได้แต่ถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่า ฟาริคไม่มีทีท่าว่าจะจำเธอไม่ได้ เพราะเธอมัดผมเป็นมวยสูงไว้ครึ่งหนึ่งที่เหลือก็ปล่อยสบายๆแล้วสวมแว่นกรอบดำหนาเต๊อะ ก่อนจะ เริ่มทักทายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม”สวัสดีคะ ดิฉันชื่อมอร์แกน  เมเดน ในวันนี้ จะมาทำหน้าที่สอนแทน ศาตราจารย์คูเป นะค่ะ เนื้อหาในวันนี้จะเป็นเนื้อหาที่ต่อจาก ศาตราจารย์คูเปสอนไว้ เอาล่ะค่ะ เริ่มกันเลยนะค่ะ”

ฟาริคกำลังพยายามตั้งใจเรียนในสิ่งที่อาจารย์ที่มาสอนแทน ศาตราจารย์อ้วนที่แสนน่าเบื่อ ตอนแรกที่รู้ว่าเป็นผู้หญิงนั้น ก็คิดว่าจะสวย เซ็กซี่แต่กลายมาเป็นสาวเฉิ่ม เตี้ย ร่างท้วมๆ แว่นหนาเต๊อะ แต่ทำไมนะทำเค้าถึงได้คุ้นกับน้ำเสียงท่าทางของเจ้าหล่อนด้วย

“ว่าแต่ชื่อของเธอก็คุ้นๆแฮะ  ตอนแนะนำตัวไม่ได้ฟัง”

เค้ามองไปที่กลุ่มนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่กำลังปั้นกระดาษเป็นก้อนกลมแล้วขว้างใส่ครูสาวที่กำลังหันหลังอธิบายบทเรียน

พอหนึ่งในนักศึกษาเกเร เขวี้ยงก้อนกระดาษไป  หากแต่ครูสาวกลับหลบได้แถมยังสอนต่อโดยที่ไม่รู้เรื่อง

ฟาริคมองอย่างตะลึงๆ…ยัยนี่มันจะเป๋อไปไหนฟะ เห็นกระดาษน่าจะหยิบมาดูแล้วโวยวายไม่ใช่เหรอ หรือไม่รู้ตัวว่า ตัวเองโดนแกล้ง แบบนั้นมันจะเป๋อเกินไปแล้ว!!...

เมื่อกลุ่มนักศึกษาเกเรปาอีกแต่มันไม่โดน ก้อนกระดาษได้กลิ้งไปชนกับรองเท้าบู๊ทหนังสีเข้มของเด็กสาวที่กำลังสอน

มอร์แกนเพียงแต่หยิบขึ้นจากพื้นแล้วโยนไปที่ถังขยะที่อยู่ไม่ไกลแล้วสอนต่อ พฤติกรรมของนักศึกษาเกเรอยู่ในสายตามาอีมโดยตลอด เค้านึกแปลกใจที่มอร์แกนนิ่งเฉยเมื่อตนเองกำลังถูกรังแก แต่เทพบุตรหนุ่มก็สังเกตว่ากลุ่มนักศึกษาคนอื่นที่ดูอยู่ ดูอึ้งๆ ผิดกับกลุ่มนักศึกษาเกเรที่รู้สึกขัดใจ

ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรร่างผอมสูงในชุดสูทของ ศาตราจารย์ท่านหนึ่งก็เข้ามาในห้อง”ขอเวลาสักครู่”

เค้าทักทายเด็กอย่างสนิทสนม“อ้าว เมเดน เธอมาสอนแทนคุณคูเปเหรอ”

“ค่ะ ศาตราจารย์ริช เค้าบอกว่าอาหารเป็นพิษเลยให้ชั้นมาสอนแทน”

“โอ้ หลังสอนเสร็จคุณพอจะมีเวลาว่างไหมครับ”

“มีคะ”

“งั้นคุณพอจะช่วยพา อาจารย์มาใหม่ชมมหาลัยหน่อยได้ไหมครับ พอดีเพิ่งมาใหม่ เป็นคนฝรั่งเศสความจริงผมอยากจะพาทัวร์เองแต่ติดสอนอีกยี่สิบนาทีน่ะครับ ผมนึกได้ว่าคุณพูดได้หลายภาษา “ศาตราจารย์ริชเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ” ภาษาฝรั่งเศสพอพูดได้ใช่ไหม”

เด็กสาวตอบอย่างมั่นใจ“ค่ะ ชั้นพูดได้ อีกสิบนาที เจอกันนะค่ะ”

“พอสอนเสร็จ ไปเจอผมที่โรงอาหารที่ตึกนี้นะครับ”

“คะ”

พอคุยกับศาตราจารย์ริชาร์ดเสร็จ มอร์แกนก็หันมาสอนต่อ”ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา มาต่อเลยนะค่ะ  เอาล่ะถึงไหนแล้ว อ่า….”เด็กสาวร่างท้วมเริ่มอธิบายบทเรียนต่อ โดยที่ไม่สนใจเลยว่าใครจะเรียนหรือไม่ เพราะเธอถือว่าเธอให้ความรู้แล้วแต่ถ้าพวกเค้าไม่คิดที่เรียนรู้มันก็ช่วยไม่ได้ เธอมีหน้าที่แค่ให้ความรู้ก็เท่านั้น

ฟาริค มองกิริยาไม่ทุกข์ไม่ร้อนของครูสาวแล้วรู้สึกคุ้นๆ ชื่อก็ว่าคุ้นแล้ว กิริยาท่าทางดันคุ้นยิ่งกว่า ถ้าได้เห็นใบหน้าที่ไร้แว่นหนาๆแล้ว เค้าอาจจะรู้ได้ว่าเธอเป็นใคร

มาอีมรู้สึกไม่พอใจกลุ่มนักศึกษาเกเรที่จ้องจะแกล้ง เด็กสาว …ถ้าไม่ตั้งใจหรือไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องมาสิ จะมาก่อกวนทำไม…

หนึ่งในนักศึกษาเกเรคลายหมากฝรั่งออกมาแล้วปาใส่ มอร์แกน

เทพบุตรหนุ่มรีบผลักหัวของเด็กสาวให้พ้นวิถีหมากฝรั่ง ทำให้หมากฝรั่งแปะเข้าที่กระดานสอนหนังสือ

มอร์แกนหยุดอธิบายอยู่ครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น”หมากฝรั่งของใครก็กรุณามาเก็บด้วย  อายุเท่าไหร่กันแล้ว ยังเล่นเป็นเด็กๆอีก ถ้าจะมาทำแบบนี้ แนะนำว่า ลาออก ไปซะ อย่ามาเรียนให้เปลืองเงินเลยนะค่ะ หมดหัวข้อที่จะสอนแล้ว ส่วนนี้คืองานที่ศาตราจารย์คูเปให้ไว้  ส่งอาทิตย์หน้า ลาก่อน”โดยครั้งนี้เธอจงใจเน้นคำว่าลาออก อย่างชัดเจน  “อ้อ อย่าให้ทางมหาลัย ไล่ออกเพราะหมากฝรั่งเลยนะ เพราะห้องนี้มีกล้องวงจรปิดนะค่ะ”

ว่าจบเด็กสาวก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่สนใจใคร

นักศึกษาตัวปัญหา รีบจัดการดึงหมากฝรั่งออกทันทีเพราะเค้ายังไม่อยากถูกไล่ออกจากมหาลัยเพราะหมากฝรั่ง หรอก

ฟาริคตะลึงเพราะคำพูดที่จิกกัดแสนเจ็บแสบแบบนี้ มีแค่คนเดียว เค้าไม่รอช้าที่จะตามไปทันที

ระหว่างทางที่กำลังเดินทางไปที่โรงอาหาร

เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่ว”ขอบคุณนะมาอีม”

เทพบุตรที่บินเคียงข้างยิ้ม”ไม่เป็นไร ข้าแค่ทนไม่ได้ที่เจ้าจะถูกรังแกแบบนั้น”

“ยัยเด็กเป๋อ!”เสียงของใครบางคนดังขึ้น

มอร์แกนเลือกที่จะไม่หันหน้าไป  จนร่างนั้นวิ่งมาดักหน้า งานนี้ทำเอามาอีมและมอร์แกน หน้าหงิกลงพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย

“มีธุระอะไรกับชั้นรึค่ะ?”

เจอไม้นี้ เจ้าชายฟาริค ก็สะอึกทันที “กะ…ก็แค่อยากรู้ว่าใช่เธอรึเปล่า ก็เท่านั้น”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นขอตัวก่อน มีธุระ”

เด็กสาวเดินผ่านร่างสูงสง่าในทันที

”ดะ…เดี๋ยว”

“มีธุระอะไรอีกค่ะ?”

“แค่อยากรู้ว่าทำไมถึง  เธอไม่โกรธพวกที่…”

“จะใส่ใจทำไมล่ะค่ะ “

“ก็…แค่อยากรู้”

เด็กสาวหันมาก่อนจะแสยะยิ้ม“หึ! สำหรับชั้นน่ะ ไม่สนใจพวกสวะสังคมแบบนั้นหรอกนะ มันแย่กว่าพวกขยะสังคมเสียอีก  เพราะขยะยังรีไซเคิลนำกลับมาใช้ใหม่ได้แต่ สวะน่ะ  รีไซเคิลไม่ได้แล้ว จะสนทำไม ยิ่งสนพวกนั้นยิ่งได้ใจ ไอ้พวกเศษเดนพรรค์นั้นน่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นขอตัวก่อน”

ฟาริครู้สึกว่าคำพูดที่เธอเอ่ยออกมา มันเสียดแทง คนหลายๆคนเลยทีเดียวและมันแฝงความโกรธเกรี้ยวและเกลียดชังเต็มเปา  แม้สีหน้าของเจ้าหล่อนจะนิ่งเฉยน้ำสียงเรียบๆไม่ได้ใส่อารมณ์เลยก็ตามที

“เจ้าพูดแรงไปไหม”มาอีมเอ่ยถามเด็กสาวที่เดินไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“ไม่นะ ชั้นแค่พูดตามที่ชั้นคิดก็เท่านั้น ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”

“เหรอ”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะมาอีม”มอร์แกนยิ้มน้อยๆ พอมาถึงโรงอาหารที่ศาตราจารย์ริชนัดไว้ ก็พบกับศาตราจารย์ริชและ ชายหนุ่มรางโปร่งที่เธอเดาได้เลยว่าน่าจะเป็นอาจารย์มาใหม่ เค้าเป็นชายหนุ่มหน้าดีมากคนหนึ่งอายุยี่สิบกว่า ผมสีดำหยักศกยาวมัดรวบต่ำ ผิวขาวในชุดสูทสีดำอย่างดี ใบหน้าคมนั้นขึ้นสีขึ้นทีล่ะนิด

“เมเดนมาพอดี นี่คือ ผู้ช่วยศาตราจารย์กาแอล  เอดิสัน”และแนะนำเด็กสาวเป็นภาษาฝรั่งเศส” คุณเอดิสัน นี่คือ คุณมอร์แกน เมเดน เป็นนักศึกษาปริญญาโทของที่นี่  เธอจะมาช่วยแนะนำมหาลัยให้คุณนะครับ”[ ภาษาฝรั่งเศส]

มอร์แกนยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและทักทาย”สวัสดีค่ะ คุณเอดิสัน” [ ภาษาฝรั่งเศส]

ชายหนุ่มเข้าสวมกอดเธอทันที “ที่รัก! เท็ดดี้แบร์ที่น่ารักของผม” [ ภาษาฝรั่งเศส]

“กรี๊ดดดด!”เด็กสาวรีบผลักคนตัวโตออกทันที

มอร์แกนรีบหลบหลังศาตราจารย์ริชที่กำลังตะลึง “ศาตราจารย์คะ จัดการที”

“คุณเอดิสัน ใจเย็นๆก่อนนะครับ”  [ ภาษาฝรั่งเศส]

ชายหนุ่มรีบปรับสีหน้าทันที “ผมขอโทษครับ พอดีเธอเหมือนตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร ที่น่ารักของผมมากเลยครับ  ขอโทษจริงๆ”  [ ภาษาฝรั่งเศส]

ศาตราจารย์ถอนใจ ดีที่โรงอาหารนี้ไม่ค่อยมีคนมาก ไม่งั้นได้อายแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ “ไม่เป็นไรแล้วนะ เมเดน”

เด็กสาวค่อยๆออกมา แต่ก็ยังไม่วายคลายความหวาดกลัว ก็เพราะคนตัวโตนั้นเพิ่งจะกอดเธอเสียแน่นจนแทบหายใจไม่ออกมาหมาดๆ

ชายหนุ่มถามอย่างอ่อนหวาน”คุณให้อภัยกับการกระทำที่ไม่ดีของผมรึยังครับ คุณมอร์แกน” [ ภาษาฝรั่งเศส]

“อ่า ค่ะ” [ ภาษาฝรั่งเศส]…ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่นา…

มาอีมที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ซักเท่าไหร่  ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เช่นเดียวกับคนอีกคนที่แอบตามมา อย่างฟาริค  ทำไมเค้าถึงรู้สึกไม่พอใจกันนะ

บนสวรรค์

มาเอลและฟารันที่เฝ้าดูเหตุการณ์

เทพบุตรสูงวัยเอ่ยขึ้น”นี่ไม่ได้หมายความว่า มาอีมหลงรักเอวา…”

มาเอลเอ่ยแทรกก่อน”ข้าว่าไม่น่าจะใช่นะ ขอรับ”

“ทำไมล่ะ”

“ถ้าเจ้าชายนั่นน่ะพอใช่ แต่กับมาอีมมันก็แค่หมาหวงก้างน่ะขอรับ ไม่ใช่เชิงชู้สาวเลย เอวารีนในชาตินี้น่ะ ไม่คิดจะรักใครในเชิงชู้สาวหรอก”

“เพราะอะไรล่ะมาเอล พอบอกข้าได้ไหม”

“ท่านไม่สังเกตเลยรึขอรับ ตลอดเวลาที่ข้ากับท่านร่วมสังเกตการณ์กันมา นางน่ะมีความกลัว”

“ความกลัวรึ”

“กลัวที่จะโดนทอดทิ้งต่างหาก”

“งั้นเหรอ  ข้าล่ะอยากรู้ตอนจบเร็วๆจริง”

“อย่าใจร้อนเลยขอรับ ข้าเองก็อยากจะรู้บทสรุปแทบแย่  เราดูต่อเถอะ”

 

หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันแล้ว มอร์แกนและผู้ช่วยศาตราจารย์หนุ่มก็พากันโดนทัวร์รอบมหาลัย โดยที่มีใครบางคนแอบตามอยู่ไม่ห่าง

ฟาริคไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไม เค้าถึงแอบตามยัยเด็กเป๋อ คนนี้ด้วย หล่อนไม่ใช่คนที่สวย แต่ยังดีที่มีความน่ารัก และที่เด่นที่สุดคือความสามารถและความฉลาดนั้นเก่งจนเป็นอัจฉริยะต่างหาก

เก่งทั้งบุ๋นแล้วก็บู๊ อายุหรือก็น้อยกว่าเค้าถึงสองปี  ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย

แต่กลับเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเค้าเสียอีก

 

“ค่ะ แล้วตรงนั้นคือตึกของคณะบริหาร ส่วนนี่ก็เป็นห้องสมุดคะ”[ ภาษาฝรั่งเศส ]

“ครับ งั้นหลังจากทัวร์เสร็จ ผมขอเลี้ยงดินเนอร์คุณเป็นการไถ่โทษได้รึเปล่าครับ “[ ภาษาฝรั่งเศส ]

“ไม่เป็นไรหรอกคะ ขอบคุณ  พอดีว่าชั้นต้องกลับไปทำงานวิจัยต่อน่ะ” [ ภาษาฝรั่งเศส ]

“น่าเสียดายจัง หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ” [ ภาษาฝรั่งเศส ]

“เช่นกันคะ ขอตัวก่อน”เด็กสาวโค้งศีรษะให้เล็กน้อย ถึงจะเพี้ยนยังไงแต่คนตรงหน้าก็อาวุโสกว่าเธอเยอะ ก่อนจะจากไปศาตราจารย์หนุ่มก็ฉวยมือเล็กมาจูบพิต มอร์แกนทำได้แต่ยิ้มแห้งๆ

หลังจากที่แยกจากผู้ช่วยศาตราจารย์หนุ่มสุดเพี้ยน บ้าเท็ดดี้แบร์แล้ว เด็กสาวก็ถอนหายใจ

”จบซะที”

มาอีมบินเข้ามาข้างๆ”กลับกันเถอะ ดูสีหน้าเจ้าแล้ว ไม่ดีเลย”

“ต้องกลับไปทำงานวิจัยอีก พรุ่งนี้ต้องไปสอนเจ้าชายนั่นอีก  ปวดหัวจริงๆ วันนี้ อบเค้กช็อคโกแลตกินดีกว่า”

เทพบุตรหนุ่มยิ้มออกเพราะเค้กช็อกโกแลตคือของชอบของเค้า

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังกลับหอพัก ฟาริคก็ขับรถสปอร์ตสีแดงสุดหรูมาดักหน้า”ไง ยัยเด็กเป๋อ ไปส่งไหม”

“ขอโทษคะ ชื่อชั้นก็มีให้เรียก และชั้นก็เกรงใจคุณ  ขอบคุณสำหรับน้ำใจ ขอตัวก่อนชั้นมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ”

และแล้วเด็กสาวก็เดินต่อไป สำหรับมาอีมนั้นกำลังแสยะยิ้มสมน้ำหน้าเจ้าชายฟาริค เพราะเดิมทีตัวเค้าก็ไม่ชอบขี้หน้าเจ้าชายนี่อยู่แล้ว

พอแวะซื้อของสำหรับทำเค้กที่เธอตั้งใจจะทำให้มาอีม เป็นการตอบแทนที่ช่วยไม่ให้เธอโดนหมากฝรั่งเลอะผม เสร็จ เด็กสาวก็หอบของมากมายกลับหอพักอย่างทุลักทุเล เพราะเธอต้องสะพายกระเป๋าสำหรับใส่เอกสาร แถมยังมีของจากซุปเปอร์อีก ทำให้สองมือนั้นไม่ว่างเสียแล้ว

สำหรับมาอีมนั้นอยากจะช่วยแต่ก็ช่วยไม่ได้ เค้าไม่สามารถปรากฏตัวต่อสาธารณะได้ เดี๋ยวผู้คนจะแตกตื่น

ขากลับจากซุปเปอร์เลยทุลักทุเลไปนิด ภาพของเด็กสาวที่กำลังเดินทางกลับหอพัก อยู่ในสาตาของฟาริคโดยตลอด จนกระทั่งเค้าได้เห็นที่อยู่ของเธอ

หอพักนั้นดูเก่าๆ ราคาถูก แถมคับแคบ ในใจของเค้าบอกว่าเธอไม่สมควรอยู่ในที่แห่งนี้ คนเก่งมากความสามารถแบบเธอควรจะอยู่ในที่ๆสะดวกสบายมากกว่านี้สิ “จะทำยังไงดีนะ”

 

พอมาถึงห้อง มอร์แกนดัดหลังนวดแขนตนเองเบาๆ”หนักจริง”

“ข้าเองก็อยากจะช่วยเจ้านะ”มาอีมนั่งบนโต๊ะข้างหน้า

“ไม่ต้องหรอกมาอีม แค่มีใจจะช่วยก็ดีแล้ว  ขืนนายปรากฏตัวในที่สาธารณะ มีหวัง โดนสาวรุม งานนี้แหละชั้นแย่กว่าเดิม”

มอร์แกนทิ้งตัวลงบนเตียงเล็กๆของตนอย่างเหนื่อยล้า”รอหน่อยนะ มาอีม หายเหนื่อยแล้วจะอบเค้กให้”ว่าจบเด็กสาวก็หลับปุ๋ยในทันที

มาอีมบินมาอยู่ข้างๆก่อนจะใช้นิ้วเรียวงามจิ้มเข้าที่แก้มนิ่มของอีกฝ่าย

“หลับซะเถอะ ยัยเด็กเป๋อ”ว่าแล้ว เทพบุตรหนุ่มก็ค่อยๆถอดแว่นอันหนาเต๊อะ ออกจากดวงหน้า วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แล้วถอดเสื้อคลุมตัวหลวมออกจากนั้นก็นำไปแขวนที่ตู้ แล้วจัดท่านอนของเด็กสาวให้อยู่ในท่าที่สบายพร้อมห่มผ้าให้

จากนั้น มาอีมก็มาที่โต๊ะที่วางของที่ซื้อจากซุปเปอร์ แล้วจัดการแยกของใส่ตู้กับข้าวและตู้เย็น เพราะที่ผ่านมาเค้าอยู่กับเธอ เลยรู้ว่าอะไรควรจะเก็บไว้ตรงไหนบ้าง เมื่อเก็บของเสร็จ เค้าก็ปิดไฟ “ฝันดีนะ มอร์แกน”

 

 

มาอัพแล้วค่า  ถ้าชอบก็ให้คะแนนคอมเม้นได้นะ