70 day of caretaker

     ความเดิมตอนที่แล้ว
     ไปท์กลับไปเก็บข้าวของที่บ้าน เพื่อเตรียมย้ายเข้ามาอยู่บ้านภู ตามกฏข้อที่ 1 ว่าด้วยการดูแลอย่างใกล้ชิด และได้แวะไปร้านกาแฟร้านประจำ พร้อมกับได้พบกับการเปลี่ยนไปของศร พนักงานร้านกาแฟที่รู้จัก
18:00 น.
ไปท์ : "มาแล้วครับ" หิ้วข้าวของมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังคงเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง
นมศรี : "อ่าวมาแล้วหรือพ่อหนุ่ม มาๆเดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บให้" นมพูดพลางเดินเข้ามาหาไปท์
ภู : "ไม่ต้อง !! " เสียงตะคอกขัดจังหวะกลางอากาศ นมชะงักตัวลงทันที
ไปท์ : "ไม่เป็นไรครับนม บอกทางก็พอเดี๋ยวผมเอาไปเก็บเอง" (จะเหี้ยมอะไรนักหนาพ่อคู้นนน)
ภู : "หิวแล้วนม ตั้งสำรับเย็นเลย"
นมศรี : " เรียบร้อยแล้วค่ะ ไปทานอาหารเย็นกันค่ะ เดี๋ยววันนี้นมดูแลอีกวันนะคะ เพราะ.." ไม่ทันจบประโยค
ภู : "ไม่ต้อง นม เราจ้างคนมาดูแล ก็ให้เขาทำหน้าที่ไป นมมีไรก็ไปทำ"
นมศรี : "แต่..."
ภู : "นม !!" เสียงแข็งขึ้น จนสัมผัสได้ถึงความแตกหัก หากฝืนจะผิดคำกัน
นมศรี : "ค่ะ คุณภู" นมเดินนำหน้าพาทั้งสองไปที่โต๊ะอาหารโดยให้ไปท์เข็นภูไป
(อดทนไว้ๆ กฏข้อ 2 ใจเย็นต่อผู้ป่วย อดทนอดกลั้นทุกกรณี ทำได้เพิ่มค่าจ้าง 10%)
ไปท์ : "งั้น ผมขอไปล้างมือ ก่อนนะครับ" พูดพลางเดินเลยไปตามทางที่นมผายมือนำ
( ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ เห่อออ) ไปท์บ่นพึมพำกับตัวเองขณะเดินกลับออกมา
     เหตุการณ์ในห้องอาหารผ่านไปอย่างสงบ โดยมีนมคอยยืนลุ้นระยะประชิด และคอยแอบช่วยบ้าง สุดท้ายก็ได้ห้องพัก ที่อยู่ติดกับห้องคนป่วยภู สำหรับเรียกหาได้สะดวก โดยมี วอล์คกี้ทอล์กกี้ สำหรับสื่อสารภายในบ้าน
ภู : "มาหาผมที่ห้อง" เสียงดังผ่านอุปกรณ์สื่อสารสำคัญของงานนี้
ไปท์ : "ครับ"  ตอบรับพร้อมเดินไปหาอย่างรวดเร็วขณะจัดกระเป๋า ยังไม่เสร็จ
     แกร็ก ..ก.ก เมื่อเสียงลูกบิดจบลง ไปท์เผลอกวาดสายตาไปรอบห้องที่กว้างใหญ่ สวยหรู และเรียบง่าย ก่อนจะได้สติกลับมา เมื่อกวาดสายตาไปเห็นชายพันผ้าปิดตา นั่งถอดเสื้ออยู่บนที่นอน
ไปท์ : "ครับ ... ให้ผมช่วยอะไรครับ"
ภู : "ผมจะอาบน้ำ" 
ไปท์ "อาบน้ำ !!? ผมต้องอาบให้ด้วยเหรอครับ ?!?" ไปท์ตกใจมาก เพราะลืมคิดถึงข้อนี้ไป ว่าผู้ป่วยครั้งนี้พิการทางสายตา
ภู : "ผมไม่ได้จ้างคุณมาเข็นผมไปมา เหมือนของเล่นนะ มืออาชีพหรือเปล่า"
ไปท์ : "อ่อ ครับได้ครับ"
ภู : "เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัว เสร็จหรือยัง" คำถามชวนตกใจอีกครั้ง
ไปท์ : " เปลี่ยน ? เปลี่ยนทำไมครับ "
ภู : "ถามเยอะแยะจัง วุ่นวายชะมัด เผื่อมันเปียกไง ทำไม ? คิดว่าผมจะให้อาบน้ำด้วยกันเหรอ ?"
ไปท์ : "ป่าวครับ ขอโทษครับ" 
(กฏข้อที่ 3 ห้ามเถียง ยอกย้อน หรือซักถามเกินความจำเป็น จนทำให้เกิดความไม่พอใจ ทำได้เพิ่มค่าแรง 10%)
     ไปท์ค่อยๆถอดกางเกงออกคงไว้แต่กางเกงลำลองขาสั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ถึงกับชะงัก ภาพตรงหน้านั้น คือชายรูปงาม ผิวขาวละเอียด กำลังถอดช่วงล่างช้าๆ เนื่องจากมองไม่เห็น ถึงจะปากร้ายแค่ไหน แต่ก็อดปฏิเสธไม่ได้ ภูเป็นคนหล่อ หุ่นดี และน่ากอดเป็นที่สุด ส่งผลให้ไปท์หน้าชาเล็กน้อย 
ไปท์ : "กางเกงชั้นในล่ะครับ"
ภู : หยุดนิ่ง ก่อนเอ่ยคำถาม "นายโรคจิตหรือเปล่า ?"
ไปท์ : "ห้ะ !! เอ่ออ ทำไมถามแบบนั่นล่ะครับ"
ภู : "ป่าว ไม่มีอะไร ถอดแค่นี้ก็พอแล้ว ทำไมนายอยากเห็นเหรอ"
ไปท์ : "ป่ะ ป่าวครับ ช่างเถอะครับ ทางนี้ครับ"
     หน้าที่ผมคือคอยจับตำแหน่งที่ยืนให้ เปิด-ปิดน้ำ ส่งสบู่ แชมพู ไม่มีอะไรหวือหวา แต่ก็อดแอบมองไม่ได้ คนอะไรหุ่นดีชะมัด เสียดายนิสัยจัง
 
สายน้ำอุ่นจากฝักบัวพวยพุ่งสัมผัสอากาศโดยรอบจนเป็นไอ หยดน้ำตกกระทบกล้ามเนื้อและผิวหนังของภู ไหลลงช้าๆ ตามเรือนร่างผ่านส่วนต่างๆ ชวนให้มอง แม้ละอองน้ำกระเซ็นชุ่มกายผมก็มิอาจละสายตาจากเขาได้ นี่ผม...โรคจิตชัดๆ 
ภู : "ส่งผ้ามา" พูดพร้อมกับยื่นมือออกมานอกกระจกกั้น
ไปท์ : "นี่ครับ" ผมยื่นให้ช้าๆ จนสุดแขนผมไม่รู้จริงๆ ว่าเขาหยิบไม่ถึง และมองไม่เห็น เพราะผมพยายามละสายตาจาก...เมื่อเขาเอื้อมและ..ปรืดดด เคร้งง เหวออออออ .....