70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว

ไปท์ ได้ถูกพี่หมอคนสนิทวานให้ช่วยดูแลคนไข้พิเศษรายหนึ่ง อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และดูเหมือน การพบกันครั้งแรกของไปท์ และผู้ป่วยจะไม่ค่อยราบรื่นนัก

     นมศรีให้ชัยคนสวนไปรับไปท์ และพามาหาภูที่สวน

ไปท์ : "สวัสดีครับ สวัสดีครับคุณ.." ไปท์กล่าวทักทายด้วยความกังวลที่ตนมาสาย

นมศรี : "ฉันชื่อศรีจ่ะ เป็นแม่นมคุณภู เรียก นม เฉยๆก็ได้" นมแนะนำตัวพร้อมต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

ภู : "กี่โมงแล้วนม" น้ำเสียงแข็งกระด้าง ผสมอารมณ์ฉุนเฉียว พูดแทรกขึ้น ก่อนที่ไปท์จะได้พูดต่อ

นมศรี : " 08:55 น. ค่ะคุณภู ไม่เลยนะคะ" นมอมยิ้มเล็กๆ 

ภู : "แล้วไป" จบประโยคภูก็กลับไปเงียบอีกครั้ง

ไปท์ : "มีอะไรกันหรือครับ" ไปท์ถามด้วยความกังวล และสังหรณ์ว่าจะเป็นเรื่องของตน

ภู : "ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" อีกครั้งด้วยการแทรกบทสนทนาที่แสนกระด้างของภู หลุดออกมาพาให้บรรยากาศเริ่มกดดัน

นมศรี : "เอาเถอะจ่ะ รายละเอียดเดี๋ยวฉันแจงให้ทราบ ขอพาคุณภูเข้าบ้านก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะพาเดินสำรวจจุดต่างๆ ที่จำเป็นด้วย"

     นมศรีไม่รอช้า เร่งแก้สถานการณ์ ตัดบททุกคนพร้อมทั้งพาภูเข้าบ้าน และไปท์ยังคงเดินตามไปด้วยความสงบ บวกกับความไม่ชอบใจเล็กน้อย ในกิริยาและคำพูดของภู แต่ก็ไม่ได้ติดใจเท่าไหร่นัก เพราะคิดว่าตนผิดจริง ที่มาสาย

     ไปท์รออยู่ที่ห้องรับแขกสักพักหนึ่ง นึกระบายในใจ (นี่...เราต้องดูแลคนนิสัยแบบนี้ จริงๆน่ะเหรอ ถ้าไม่ไหวไม่ทนนะ พูดเลย ...แต่เอาเถอะ คงไม่นานเท่าไหร่) ระหว่างนั่งคิดอะไรเพลินๆ นมศรีก็ปรากฏตัวอีกครั้ง และแจงรายละเอียดต่างๆ ให้ฟังเป็นข้อๆ กฏเหล็กทั้ง 10 ข้อนั้น มียากบ้าง ง่ายบ้างผสมกันไป และยังเล่าเรื่องราวของภู โดยคร่าวๆให้ฟัง พร้อมขอให้เห็นใจและอดทน พยายามจะบอกว่าแท้จริงแล้วภูไม่ใช่คนอย่างนี้ แต่คงเป็นเพราะร่างกายตอนนี้ ส่งผลกระทบ ต่อภาวะอารมณ์

     เมื่อบทสนทนา และข้อชี้แจงต่างๆของนมศรีจบลง ไปท์ก็ยิ้มลานมศรี ก่อนออกมานั่งถอนหายใจ หลายครั้งอยู่ที่ร้านกาแฟ ร้านประจำ กับหนังสือในมือหนึ่งเล่ม ที่กางไว้แต่ไม่ได้อ่าน นั่งนึกทวนกฏเกณฑ์ต่างๆ

(ข้อ 1. ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด และย้ายเข้าไปพักที่บ้านนั้น จนกว่าอาการจะดีขึ้น และหมดสัญญาจ้าง 70 วัน)

"เป็นอะไรไปครับ" เสียงผู้ชายสุขุม แค่ฟังก็รู้สึกอบอุ่นแทรกเข้ามาในจังหว่ะใจลอย "ไปท์ ...คุณไปท์ครับ" เสียงใกล้ขึ้นจนสติกลับเข้าร่าง

ไปท์ : "อ่าวศร" เพิ่งเข้างานเหรอ

หนุ่มนัยน์ตา สดใจร่างกายสูงโปร่ง ฟิตแอนด์เฟิร์ม ชวนอบอุ่นไม่แพ้น้ำเสียง ตอบด้วยรอยยิ้ม

ศร : "ช่าย วันนี้ผมงานกะบ่าย ถึงเที่ยงคืนเลย มาคนเดียวหรือครับ แล้วดินล่ะ"

ไปท์ : "อ๋อ...ดิน ..ดินเขา ไม่อยู่ละล่ะ" สีหน้าหม่นลงอีกครั้ง เมื่อต้องนึกถึงความหลังบางอย่าง

ศร : "ขอโทษนะครับ คือ...ไปท์กับดิน..."

ไปท์ : "อื้ม" ไปท์ฝืนยิ้มพร้อมกับพยักหน้า "เราเลิกกันแล้ว ไปท์ว่าไปท์ คงไม่ใช่สำหรับดิน"

ศร : "งั้นแปลว่า....โสด อย่างผมพอมีโอกาศไหม" คำพูดอันตรงไปตรงมา ทำบรรยากาศเปลี่ยนอีกครั้ง

ไปท์ : "ฮึ่ย ...อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ เดี๋ยวคิดจริงเลย" หัวเราะกลบเกลื่อน เพราะไม่แน่ใจคำพูดของศร และยังไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่

ศร : ยิ้มกว้างรับพร้อมเสียงหัวเราะ "ทำไมล่ะครับ อยู่คนเดียวเหงาแย่เลย" เอื้อมมือหวังจะคว้ามืออันเรียวและดูอ่อนนุ่มบนปกหนังสือ

ไปท์ : "คนเดียวที่ไหน วันนี้ต้องย้ายเข้าไปดูแลคนป่วยที่บ้านเขาเลย ภายในวันนี้ด้วย" ยกมือขึ้นมาเกาหัว แกรกๆ โดยไม่ทันสังเกตุว่าเกือบจะเจอเรื่องไม่คาดฝัน

ศร : "คุณป้าที่ไหนล่ะครับคราวนี้" ถามพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย ค่อยๆชักมือกลับ ไม่ให้ผิดสังเกตุ

ไปท์ : "ป่าวหรอก ครั้งนี้เป็นผู้ชายล่ะ"

ศร : "ดีใจหรือเสียใจล่ะครับ ว่าแต่...หล่อสู้ผมได้ไหม 5555" ยังคงยิ้มสดใส พลังงานชีวิตล้นเหลิอ

ไปท์ : "ก็...หล่อนะ หน้าตาผิวพรรณ ดีมากๆเลยทีเดียว เสียอย่างเดียวปากเสีย และเจ้าอารมณ์" จบประโยคก็พานึกถึงเรื่องเมื่อเช้า

ศร : "อ่อครับ ผมไปเตรียมตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวแวะมาคุยใหม่ ยังไม่กลับใช่ไหมครับ" หน้าเปลี่ยนเล็กน้อยหลังจากได้รับคำตอบถึงลักษณะคนไข้ในครั้งนี้

ไปท์ : "ยังหรอก ไปดูแลลูกค้าได้แล้วไป๊ มัวมาอู้งานอยู่นี่" พูดพลางพลักไหล่ศรเบาๆ

"น่ารำคาญจัง มามองไม่เห็นอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ ถ้าไม่ติดว่าหล่อรวย และเหมาะสมกับฉันนะ ฉันไม่ทนหรอก " เสียงหญิงสาวคนหนึ่ง บ่นให้เพื่อนในกลุ่มฟังขณะเดินเข้ามาในร้านกาแฟ