70 day of caretaker

     ความเดิมตอนที่แล้ว

     ไปท์กลับไปเก็บข้าวของที่บ้าน เพื่อเตรียมย้ายเข้ามาอยู่บ้านภู ตามกฏข้อที่ 1 ว่าด้วยการดูแลอย่างใกล้ชิด และได้แวะไปร้านกาแฟร้านประจำ พร้อมกับได้พบกับการเปลี่ยนไปของศร พนักงานร้านกาแฟที่รู้จัก

18:00 น.

ไปท์ : "มาแล้วครับ" หิ้วข้าวของมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังคงเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง

นมศรี : "อ่าวมาแล้วหรือพ่อหนุ่ม มาๆเดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บให้" นมพูดพลางเดินเข้ามาหาไปท์

ภู : "ไม่ต้อง !! " เสียงตะคอกขัดจังหวะกลางอากาศ นมชะงักตัวลงทันที

ไปท์ : "ไม่เป็นไรครับนม บอกทางก็พอเดี๋ยวผมเอาไปเก็บเอง" (จะเหี้ยมอะไรนักหนาพ่อคู้นนน)

ภู : "หิวแล้วนม ตั้งสำรับเย็นเลย"

นมศรี : " เรียบร้อยแล้วค่ะ ไปทานอาหารเย็นกันค่ะ เดี๋ยววันนี้นมดูแลอีกวันนะคะ เพราะ.." ไม่ทันจบประโยค

ภู : "ไม่ต้อง นม เราจ้างคนมาดูแล ก็ให้เขาทำหน้าที่ไป นมมีไรก็ไปทำ"

นมศรี : "แต่..."

ภู : "นม !!" เสียงแข็งขึ้น จนสัมผัสได้ถึงความแตกหัก หากฝืนจะผิดคำกัน

นมศรี : "ค่ะ คุณภู" นมเดินนำหน้าพาทั้งสองไปที่โต๊ะอาหารโดยให้ไปท์เข็นภูไป

(อดทนไว้ๆ กฏข้อ 2 ใจเย็นต่อผู้ป่วย อดทนอดกลั้นทุกกรณี ทำได้เพิ่มค่าจ้าง 10%)

ไปท์ : "งั้น ผมขอไปล้างมือ ก่อนนะครับ" พูดพลางเดินเลยไปตามทางที่นมผายมือนำ

( ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ เห่อออ) ไปท์บ่นพึมพำกับตัวเองขณะเดินกลับออกมา

     เหตุการณ์ในห้องอาหารผ่านไปอย่างสงบ โดยมีนมคอยยืนลุ้นระยะประชิด และคอยแอบช่วยบ้าง สุดท้ายก็ได้ห้องพัก ที่อยู่ติดกับห้องคนป่วยภู สำหรับเรียกหาได้สะดวก โดยมี วอล์คกี้ทอล์กกี้ สำหรับสื่อสารภายในบ้าน

ภู : "มาหาผมที่ห้อง" เสียงดังผ่านอุปกรณ์สื่อสารสำคัญของงานนี้

ไปท์ : "ครับ"  ตอบรับพร้อมเดินไปหาอย่างรวดเร็วขณะจัดกระเป๋า ยังไม่เสร็จ

     แกร็ก ..ก.ก เมื่อเสียงลูกบิดจบลง ไปท์เผลอกวาดสายตาไปรอบห้องที่กว้างใหญ่ สวยหรู และเรียบง่าย ก่อนจะได้สติกลับมา เมื่อกวาดสายตาไปเห็นชายพันผ้าปิดตา นั่งถอดเสื้ออยู่บนที่นอน

ไปท์ : "ครับ ... ให้ผมช่วยอะไรครับ"

ภู : "ผมจะอาบน้ำ" 

ไปท์ "อาบน้ำ !!? ผมต้องอาบให้ด้วยเหรอครับ ?!?" ไปท์ตกใจมาก เพราะลืมคิดถึงข้อนี้ไป ว่าผู้ป่วยครั้งนี้พิการทางสายตา

ภู : "ผมไม่ได้จ้างคุณมาเข็นผมไปมา เหมือนของเล่นนะ มืออาชีพหรือเปล่า"

ไปท์ : "อ่อ ครับได้ครับ"

ภู : "เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัว เสร็จหรือยัง" คำถามชวนตกใจอีกครั้ง

ไปท์ : " เปลี่ยน ? เปลี่ยนทำไมครับ "

ภู : "ถามเยอะแยะจัง วุ่นวายชะมัด เผื่อมันเปียกไง ทำไม ? คิดว่าผมจะให้อาบน้ำด้วยกันเหรอ ?"

ไปท์ : "ป่าวครับ ขอโทษครับ" 

(กฏข้อที่ 3 ห้ามเถียง ยอกย้อน หรือซักถามเกินความจำเป็น จนทำให้เกิดความไม่พอใจ ทำได้เพิ่มค่าแรง 10%)

     ไปท์ค่อยๆถอดกางเกงออกคงไว้แต่กางเกงลำลองขาสั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ถึงกับชะงัก ภาพตรงหน้านั้น คือชายรูปงาม ผิวขาวละเอียด กำลังถอดช่วงล่างช้าๆ เนื่องจากมองไม่เห็น ถึงจะปากร้ายแค่ไหน แต่ก็อดปฏิเสธไม่ได้ ภูเป็นคนหล่อ หุ่นดี และน่ากอดเป็นที่สุด ส่งผลให้ไปท์หน้าชาเล็กน้อย 

ไปท์ : "กางเกงชั้นในล่ะครับ"

ภู : หยุดนิ่ง ก่อนเอ่ยคำถาม "นายโรคจิตหรือเปล่า ?"

ไปท์ : "ห้ะ !! เอ่ออ ทำไมถามแบบนั่นล่ะครับ"

ภู : "ป่าว ไม่มีอะไร ถอดแค่นี้ก็พอแล้ว ทำไมนายอยากเห็นเหรอ"

ไปท์ : "ป่ะ ป่าวครับ ช่างเถอะครับ ทางนี้ครับ"

     หน้าที่ผมคือคอยจับตำแหน่งที่ยืนให้ เปิด-ปิดน้ำ ส่งสบู่ แชมพู ไม่มีอะไรหวือหวา แต่ก็อดแอบมองไม่ได้ คนอะไรหุ่นดีชะมัด เสียดายนิสัยจัง

สายน้ำอุ่นจากฝักบัวพวยพุ่งสัมผัสอากาศโดยรอบจนเป็นไอ หยดน้ำตกกระทบกล้ามเนื้อและผิวหนังของภู ไหลลงช้าๆ ตามเรือนร่างผ่านส่วนต่างๆ ชวนให้มอง แม้ละอองน้ำกระเซ็นชุ่มกายผมก็มิอาจละสายตาจากเขาได้ นี่ผม...โรคจิตชัดๆ 

ภู : "ส่งผ้ามา" พูดพร้อมกับยื่นมือออกมานอกกระจกกั้น

ไปท์ : "นี่ครับ" ผมยื่นให้ช้าๆ จนสุดแขนผมไม่รู้จริงๆ ว่าเขาหยิบไม่ถึง และมองไม่เห็น เพราะผมพยายามละสายตาจาก...เมื่อเขาเอื้อมและ..ปรืดดด เคร้งง เหวออออออ .....