70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว

     การกลั่นแกล้งศรได้เริ่มขึ้นโดยภัทร และศรเองก็จำยอมโดยดีเพราะหวังว่าจะได้เข้าใกล้ไปท์มากขึ้น ขณะเดียวกัน ความสัมพันธ์ของไปท์และภูเองก็เริ่มพัฒนาไปอีกแบบโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว ...หรือรู้กันแน่นะ ?

// ห้องภู //

  ไปท์ลืมตาตื่นนอนขึ้นมา พบว่าตนยังอยู่ข้างหัวเตียงของภู จึงได้เอื้อมมือไปปลุกภู เพื่อเตรียมทานข้าวเช้า

ไปท์ : "คุณภูครับ  ตื่นเถอะครับ  คุณภู"

ภู: "อื้ออ  เช้าแล้วเหรือเนี่ย" ภูลุกขึ้นจากที่นอน ไปท์ประคองนำทางไปเข้าห้องน้ำ

   ไปท์กำลังแต่งตัวให้ภู และเช้านี้ผิวขาวสะอาดของภู ก็ชวนให้มองอีกครั้ง ไปท์บรรจงติดกระดุมทีละเม็ด และสายตายังคงเล็งไปที่เนินหน้าอก ไล่ลงไปถึงแผงกล้ามท้องที่ฟ้องว่าเจ้าของเป็นคนรักสุขภาพแค่ไหน (ทะลึ่งจริง) ไปท์ตำหนิความคิดตัวเอง

ไปท์ :"เช้านี้ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ"

ภู:"นายอยากทำอะไรให้ทานล่ะ อะไรก็ได้ ฉันพอทานได้อยู่บ้าง"

ไปท์ :" ได้คราฟ งั้นเช้านี้ทานง่ายๆ ทานโจ๊กดีไหมครับ เดี๋ยวช่วงบ่ายจะทำเขียวหวาน ชอบทานใช่ไหมครับ"

ภู :"นายรู้ได้ยังไง ?"

ไปท์ :"ถามนมมาน่ะครับ"

ภู :" จริงๆนายเองก็รู้กฏข้อ 7 ดี ทำไมถึงอยากเลิกสัญญาจ้างสะละ ค่าตอบแทนมันน้อยไปหรือไง ?"

ไปท์ :"ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องค่าตอบแทนหรอกครับ"

ภู :"แล้วเพราะอะไร นายจะโทษว่าเพราะฉันหรือไง"

ไปท์ : "........." ไปเงียบไม่ได้พูดอะไร

     ขณะที่ไปท์ไม่ยอมตอบคำถามภู ก็เกิดบรรยากาศเงียบกริบชั่วขณะ ไปท์ลุกหันหลังเดินออกจากห้อง ภูยื่นมือไปและคว้าไว้ด้วยตาที่มองไม่เห็น แต่ยังคว้าได้ชายเสื้อไปท์ ภูดึงยื้อเอาไว้ ไปท์ชะงักและหยุดตัวลง

ภู :" อย่า...ทิ้งฉันไปไหนอีกนะ" ภูก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา จนแทบจะกระซิบ

     ไปท์ตกใจเล็กน้อย !!!!! และค่อนข้างประหลาดใจในการกระทำของภู

ภู :" ฉันขอดีๆ ตามที่นายบอกแล้ว  อย่าทิ้งฉันไปแบบนี้อีกได้ไหม"

     ไปท์รู้สึกหน่วงที่หน้าอก และรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ เมื่อได้ยินประโยคที่ 2 ตามมาซ้ำ ประหนึ่งเหมือนตนทำร้ายคนไร้ทางสู้ รังแกคนอ่อนแอ ทิ้งเด็กไม่ประสา (อ่อโยนขนาดนั้นเลย ?)

ไปท์ :" ห๊ะ!! ? เมื่อสักครู่คุณภูว่ายังไงนะครับ" ไปท์แกล้งไม่ได้ยิน และค่อยๆพลิกตัวกลับมา

ภู :" อย่างน้อย....ก็จนกว่าฉันจะหาย...ได้ไหม?"

ไปท์ :" ครับ" ไปท์คุกเข่าที่ข้างเตียง ขณะที่ภูนั่งทิ้งขาอยู่ตรงนั้น ไปท์เอามือวางตรงเข่าของภู

ภู :" ..... " นิ่งเงียบและรอลุ้น สิ่งที่ไปท์จะพูดออกมา

ไปท์ :" คราวหน้า...ก็อย่าดื้อนะครับ ...รู้ไหม"

ภู : "...อ.อืม.."..เสียงตอบที่ราบเรียบเต็มไปด้วยความเขิลอาย ภูพยายามข่มอมยิ้มเล็กไว้ ไม่ให้ปรากฎจนเกินพอดี

      ไปท์อาบน้ำและลงไปเตรียมข้าวเช้าให้ภู จากโจ๊กเฉยๆ กลายเป็นโจ๊ก ปาท่องโก๋ หมูทอดชุบเกล็ดขมปัง ฮอทดอก น้ำส้มคั้น (จัดเต็มมาเลย)

นมศรี :" วันนี้ตาไปท์ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลย มีอะไรหรือเปล่าคะ"

ไปท์ :" อะ..อ่อ เหรอครับ ไม่มีอะไรครับนม ทุกอย่างปกติครับ" ไปท์ส่งยิ้มอ่อนๆให้นมก่อนพาภูมาทานข้าว

    นมศรีและแจ๋ว ยืนมองไปท์ดูแลภูระหว่างทานอาหารเช้าอย่างสงบ ทั้งสองดูเข้ากันได้ดีกว่าเดิม วันนี้ภูเองก็อารมณ์ดีไม่มีปากเสียง ไม่อารมณ์ร้อน และไม่โวยวายแม้แต่น้อย และทานอาหารแต่โดยดี มีบ้างที่ปรากฏรอยยิ้มเล็กๆให้เห็น จนนมเองยิ้มตาม เพราะไม่ได้เห็นภูยิ้มมานาน ก่อนสูญเสียการมองเห็นเสียอีก

// บริษัท M company // 08.00 น.

" ขอโทษครับ ห้องนายภัทร  เอ้ย..!! ห้องคุณภัทรไปทางไหนครับ" ชายหนุ่มวิ่งหอบกาแฟ ล้นไม้ล้นมือ ร่วม 20 แก้ว เข้ามาที่บริษัทของภู ตามคำสั่งของเฮียเจ้าของร้าน

re 1 : "นัดไว้หรือเปล่าคะ"

ศร : "คุณครับผมมาส่งกาแฟ ตามคำสั่งเท่านั้นครับ ไม่ได้นัดอะไรหรอกครับ สรุปว่าผมต้องเอาไปวางตรงไหนครับ"

re 2 : "งั้นเอาไปวางไว้ที่ห้องจัดเครื่องดื่มทางซ้ายนั่นก่อนก็ได้ค่ะ เดินตรงตามทางไปเลย" พนักงานภายมือออกไปตามทางที่แจ้ง

ศร :" OK ครับ  ทางนี้นะ"  ศรเดินไปตามทาง ด้วยสภาพทุลักทุเล

โครม.ม.ม....แก้วกาแฟ ทั้งลอยทั้งหล่น กระจัดกระจาย กาแฟทั้งร้อนและเย็นสาดไปทั่วบริเวณ รวมถึงเลอะกระเด็นโดนผู้คนรอบข้าง แต่ที่โดนเต็มๆ เห็นจะเป็น ศร และ....

" เดินประสาอะไรเนี่ย ไม่เห็นคนหรือไง" .......