70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว

     ไปท์กลับเข้ามาดูแลภูอีกครั้ง ตามคำขอของพี่หมอ พร้อมได้งานเพิ่มขึ้นเป็นช่วยทำบัญชี ภูสั่งนมศรี อพยพข้าวของไปท์มาไว้ห้องตน ไม่รู้ว่าเพื่อให้ดูแลอย่างใกล้ชิด หรือกันให้ไปท์อยู่ห่างจากพื้นที่เสี่ยงภัยจากภัทรน้องชายของตน

// ร้านกาแฟ S coffe // 18:00 เวลาเดียวกัน

เฮีย :"ศรเอ้ย !"

ศร :"คราฟเฮีย"

เฮีย:"เฮียมีเรื่องจะรบกวนเอ็งหน่อย"

ศร :"รบกงรบกวนอะไรเฮีย ผมอยู่กับเฮียมาก็นาน เฮียช่วยผมไว้ก็มาก เฮียมีอะไรให้ช่วยบอกเลยครับ เดี๋ยวศรจัดการเอง"

เฮีย :"พรุ่งนี้เอ็ง เข้ากะเช้านะ"

ศร :" เอ่อะ อ่อเฮียเรื่องแค่นี้เอง เข้ากี่วันครับ"

เฮีย :"ยังไม่มีกำหนด และต้องเอากาแฟไปส่งที่บริษัทหนึ่งทุกเช้า วันละ 10 แก้ว"

ศร :"ห๋าาา เฮีย ไม่มีกำหนด !! แล้วต้องเอากาแฟไปส่งบริษัทไหนครับ"

เฮีย :"บริษัทคุณภัทร "

ศร :"คุณภัทร ??? อ่อไอ้เด็กนั่น ...ทำไมเฮียต้องให้ผมไปล่ะครับ คนอื่นก็มี"

เฮีย :"เขาระบุเจาะจงให้เป็นเอ็ง...และจะผูกสัญญากับร้านเรา เวลามีประชุมหรือจัดเลี้ยงของบริษัท 1 ปีเต็ม โอกาสแบบนี้หาไม่ได้แล้ว ช่วยเฮียหน่อย"

ศร :"เฮียก็รู้ ไอ้เด็กหน้าอ่อนนั่นจงใจแกล้งผม"

เฮีย :"เอาน่า ถ้าไม่เดือดร้อนเราเกินไป มองว่าเป็นงานก็แล้วกัน เฮียของใจเอ็งนะ ปิดร้านดีๆล่ะ เฮียกลับล่ะ อ่อ เริ่มพรุ่งนี้นะ"

ศร :"เฮีย เฮีย" ศรตะโกนเรียกเฮีย แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

// บ้านภู//

ไปท์ :"นี่มันอะไรกันครับคุณภู" ไปท์เดินกลับมาที่ห้องภูอีกครั้งหลังจากส่งภูเข้านอน

ภู :"เรื่องอะไร ? หมายถึงอะไร"

ไปท์ :"ข้าวของผมหายไป ผมถามนม นมบอกว่าอยู่ที่ห้องคุณ"

ภู :"ก็ดีแล้วไง นายต้องทำบัญชีด้วย ฉันจะเป็นคนสอนเอง และจะได้ดูแลฉันได้ตลอด"

ไปท์ :" แล้วแต่คุณก็แล้วกัน แล้วจะให้ผมนอนตรงไหน ?" ไปท์ถอนหายใจแบบเหนื่อยใจ และสงบอารมณ์ลง ประหนึ่งเพลียจะต่อปากต่อคำ

ภู :"มีที่นอนสำรองพับอยู่ในตู้ หรือนายถนัดโซฟาล่ะ"

ไปท์ :"ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"

ภู :"ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวมาอ่านรายการบัญชีย้อนหลังให้ฟังหน่อย ฉันจะได้อัพเดทข้อมูล"

ไปท์ :"ครับ แล้ว...อาบที่ห้อง หรือที่นี่ได้เลยครับ"

ภู :"ที่นี่ก็ได้ ฉันยอมใช้ห้องน้ำร่วมกับนายเป็นกรณีพิเศษ"

   ไปท์ถอดเสื้อผ้าออก เสียงการขยับเพียงเล็กน้อย ทำให้อยู่ดีภูกลับหน้าแดงขึ้นมาเพราะคิดภาพตาม ประจวบกลับกลิ่นตัวหอมอ่อนๆจากไป ลอยจางๆอยู่รอบห้อง (บ้าและ เราคิดอะไรเนี่บ ผู้ชาย. นานเป๋อนี่เป็นผู้ชาย หยุดฟุ้งซ่านได้แล้ว) ภูพยายามหยุดความคิดแปลกๆของตน

    เมื่ออาบน้ำเสร็จ ไปมานั่งข้างหัวเตียง และอ่านรายการบัญชีให้ภูฟัง เวลาผ่านไปครู่ใหญ่เสียงก็เงียบไป ไปท์เผลอหลับคากองแฟ้มบัญชี ที่ข้างหัวเตียง

ภู : "นาย...นาย" ภูเอ่ยเสียงเรียก เมื่อเห็นเสียงเงียบไป และค่อยๆเคลื่อนตัวไป สืบมือไป เพื่อหวังจะปลุกไปนอน แต่มองไม่เห็น

   การเคลื่อนตัวแบบไม่รู้ตำแหน่งของภูนั้น เป็นไปอย่างลำบาก แต่ก็มาถูกทิศ และเข้าใกล้ไปท์ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ ใกล้ และใกล้ และ ฟืดดด ปลายจมูกภู กดลงไปบนเนื้อแก้มอ่อนนุ่ม ยุบตัวลงเล็กน้อย พอสัมผัสถึงความนวล และรับรู้ว่าคืออะไร

   (ตายล่ะ !!! อะไรเนี่ย) ภูตกใจมาก แต่ไม่กล้าถอนจมูกตนออกทันทีกลัวไปท์รู้สึกตัว จึงพยายามทิ้งน้ำหนักไปที่มือท้าวเตียงอยู่ หวังจะถอนตัวออก หมับ จับลงไปเต็มพอดีที่ไปท์วางมืออยู่ (อะไรเนี่ย !! ) ภูยิ่งตื่นตระหนก พยายามถอนจมูกออกแล้วกลับไปนอนอย่างเงียบที่สุด ใจของเขาสั่นระรัว 

   ร่างกายของไปท์ยังคงนิ่งไม่ไหวติง ภูพยายามเงี่ยหูฟังว่าไปท์ขยับตัวหรือไม่ ซึ่งก็โล่งใจเมื่อไม่ได้ยินเสียงขยับตัว แต่ภูกลับพลาดที่จะเห็น ใบหน้าของไปท์ที่เผยรอยยิ้มออกมา ทั้งดวงตายังคงพริ้มหลับสนิท

// ห้องภัทร //

ภัทร : "สวัสดี" ภัทรถือโทรศัพท์ พร้อมนั่งกดคอมอยู่บนเตียง"

ศร :"นั่นใครครับ "

ภัทร :"ลูกค้านายไง"

ศร :"ครับ ลูกค้าท่านไหนครับ และได้เบอร์ผมมาได้อย่างไร ยังไงไว้ติดต่อที่ร้านนะครับ"

ภัทร :"อย่าเพิ่งวางสิครับ ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าโทรมาทำไม"

ศร :"ถ้าคุณไม่แจ้งว่าเป็นใคร ผมจะวางแล้วนะครับ ไม่สะดวก"

ภัทร :"อ่อ ได้ครับ ยังไงก็ยินดีด้วยนะครับ ได้ข่าวว่าไม่ชอบตื่นเช้า หวังว่านายจะชินกับมันในเร็วๆนี้ 555+"

ศร :" อ่อ นี่นาย !!! "

ตรูด ๆ ๆ เสียงถูกตัดไปเสียดื้อด้วยการชิงวางของอีกฝ่าย ศรหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์อย่างมากในคืนนั้น...แต่ก็ตัดสินใจทำ เผื่อจะทำให้เขาได้เข้าใกล้ไปท์มากขึ้น