70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว
      เมื่อเหตุการณ์ถูกบุกห้องจบลง ไปท์ก็ได้มานอนร่วมห้องกับภู และค่ำคืนที่ภูรู้สึกสงสัยในความคิดของตัวเองก็ผ่านไปเมื่อแสงวันใหม่สาดส่องเข้ามา
 
//ห้องนอนภู //
     ไปท์รู้สึกตัวตื่นขึ้น เดินไปที่เตียงของภู เพื่อหวังปลุกให้ตื่น แต่เขาเองกลับหยุดนิ่งโดยไม่รู้ตัว เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้า ปกติจะรอให้ภูเรียกถึงเริ่มเข้ามาในห้องได้ ตั้งแต่อยู่บ้านหลังนี้มา เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นภู ขณะหลับสนิท
( .... ถ้าหลับไปอย่างนี้ตลอดก็ดีสินะ น่ารักแหะเวลาไม่แผลงฤทธิ์ ดูเป็นคนอบอุ่น ที่น่ามองทีเดียวเลย ถ้าเขาใจเย็นสักนิด ทำตัวดีๆอีกหน่อย เราอาจจะ...หึ่ยไอ้บ้า คิดอะไรเนี่ย)
ไปท์เอื้อมไปแตะตัวภูเบาๆ
ไปท์ :"คุณภู คุณภู ตื่นเถอะครับ"
ภู :"..." 
ไปท์ : "คุณภู เช้าแล้วครับ" ไปท์เรียกอีกครั้งพร้อมกับเขย่าเบาๆ
  มือของภูค่อยๆเลื่อนขึ้นมาจับมือไปท์ไว้ ไปท์ตกใจเล็กน้อย
ภู : "อีกสักครู่เถอะนะครับ อยู่อย่างนี้อีกสักพัก" พูดพลางลากมือของไปท์ ไปซุกที่หน้าอก
ไปท์ : "..." ไปท์ได้แต่หน้าชาตึงไปทั้งหน้า ทำอะไรไม่ถูก ไม่เคยเห็นภูโมเม้นท์นี้ และความคิดในหัวเริ่มตีกันยุ่ง แต่ก็ไม่ได้เอะอะอะไร ไปท์คุกเข่าลงข้างเตียง และพิงหลังไปกับชั้นวางของข้างหัวเตียง ปล่อยมือข้างนั้นไว้ในกุมมือของภูโดยไม่อิดออด จนเผลอหลับไป
ผ่านไป 1 ชม.
ภู : "เห้ยยย อะไรเนี่ย ?!??!!" เสียงร้องผวาดังขึ้น เมื่อภูรู้สึกตัว และสะบัดมือไปท์ออก
ไปท์ " เกิดอะไรขึ้นครับ !!! " ไปท์ตกใจตื่นตามเสียงร้อง
ภู : "นายทำอะไรของนาย ฉันต้องถามนายว่าเกิดอะไรขึ้น มาหลับตรงนี้ทำไม และ..มือ.."
ไปท์ : "ผมต้องถามคุณสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเดินมาปลุกดีๆ แต่คุณไม่ยอมตื่น ลากมือผมไปอีก"
ภู :"ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ ........ออกไป "
ไปท์ : "ถ้าผมไปแล้ว...ใครจะพาคุณเข้าห้องน้ำ กับเตรียมชุดให้"
ภู : "บอกให้ออกไปไง ?! หูหนวกหรือไง"
ไปท์ : "ครับๆๆๆ ไปก็ได้" (อะไรวะ มั่วชะมัด ทำเองโวยวายเอง เอาแต่ใจสิ้นดี)
    ขณะที่ไปท์ลุกขึ้น และกำลังจะก้าวเดิน เป็นจังหวะที่ภูดึงชายผ้าห่มที่กอมอยู่ที่พื้น ซึ่งถูกไปท์เหยียบอยู่
ไปท์ : "เหวอออ !! ละ ล่วงง !!"
    ร่างของไปท์ล้มลงไปบนที่นอน และในชั่วพริบตาใบหน้าโฉบผ่านปลายจมูกภูโดยบังเอิญ ฟืดดดดด และมือที่คว้าเกี่ยวคอเสื้อภูไว้ รั้งจนกระดุมขาดกระเด็น ปึด ปึด ปึด เสื้อภูถลกตามมือไป และรั้งภูเข้าหาตัว เหตุการณ์จบลง ด้วยปลายจมูกที่สีกันอยู่ ลมหายใจอุ่นๆลดใส่กันสองครั้ง ก่อนที่...
พลั้กก !!! ภูพลักไปท์ตกลงมาจากที่นอน
ไปท์ : "โอ้ยยย !! " เสียงร้องจากข้อมือที่รับน้ำหนักผิดท่า  กร็อป ...
ภู : "ออกไป" กดโทนเสียงราบเรียบสื่อให้ทราบว่าจะพูดอีกเพียงครั้งเดียว
  ไปท์เดินกุมข้อมือออกจากห้องไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ
นม : "ตายจริง พ่อไปท์ เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ? " เสียงนมร้องเสียงหลง ฝ่าช่องลมประตูเข้ามา
ไปท์ :" ไม่เป็นไรครับนม เดี๋ยวคงหายมั้งครับ"
นม : "ขอดูหน่อยได้ไหมคะ" นมค่อยๆช้อนข้อมือไปท์มาดู
ไปท์ : "โอะ โอ้ยย !!! ) ไปท์ชักมือกลับด้วยอาการเจ็บ
นม : "น่าจะหนักอยู่นะคะ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ เห็นเดินออกมาจากห้องคุณภู"
ไปท์ : "ไม่มีอะไรครับ อุบัติเหตุน่ะครับ"
   แกร็กกก เสียงประตูห้องไปท์เปิด ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นภัทรที่เพิ่งฟื้นจากอาการเมา
นม : "อ่าว ... คุณภัทร ทำไมไปอยู่ในห้องนี้คะ" นมทำเสียงประหลาดใจ
ภัทร : "เรื่องยาวน่ะนม ว่าแต่เอะอะอะไรแต่เช้าครับ" ขยี้หัว ขยี้ตา
นม : "อ๋อ พ่อไปท์แกเกิดอุบัติเหตุน่ะค่ะ ข้อมือน่าจะกระเทือน ไม่รู้อาการ"
ภัทร : "ห้ะ !!? ไหนผมขอดูได้ไหมครับ" อีกครั้งที่ภัทร พยายามช้อนมือไปท์มาดู แต่เบากว่านม
ไปท์ : "โอ้ยยย !! "
   ภัทรหยุดมือทันที "หาหมอเถอะครับ" แล้วก็ช้อนตัวไปท์ขึ้นทั้งยืน อุ้มลงไปชั้นล่าง
นม : "ว้าย ! ตายแล้วคุณภัทร อย่าเล่นพิเรนสิคะ เดี๋ยวตกลงมาจะเจ็บกว่าเดิม"
      ภูนั่งฟังอยู่ในห้อง อย่าเงียบสงบ แต่ที่ไม่สงบคือใจของเขา สับสนหนักมากขึ้น ใจหนึ่งก็โกรธ อีกใจหนึ่งก็ห่วง และอยากขอโทษ ใจนึงก็วนเวียนถึงความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ สัมผัสยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูก และยังอยากขอโทษ ที่ทำให้ต้องเจ็บตัว
 
// บ้านภู // 
ภัทร : "กลับมาแล้วนม"
นม : "คุณหมอว่าอย่างไรคะ ? " นมพูดพลางเดินออกมาหา
ภัทร : "หมอว่าข้อมือร้าวน่ะนม"
นม : "แล้วพ่อไปท์ ไปไหนคะ ?" นมมองหาไปท์ แต่ไม่พบ
ภัทร : "เขาบอกว่า หากเจ็บแบบนี้จะดูแลพี่ภูได้ไม่เต็มที่ จึงติดต่อคุณอาหมอ ว่าจะให้ส่งคนอื่นมาแทนน่ะครับ"
ภู : " ห้ะ !! แกว่าอะไรนะตาภู แล้วใครอนุญาติ" ภูนั่งฟังอยู่นานที่โซฟา แสดงอาการร้อนใจ แทรกมาในความไม่พอใจ
ภัทร :" ผมเองครับ ...ก็เขาเจ็บ คงดูพี่ไม่ถนัด แล้วใครทำล่ะครับ ? "
ภู :"........." เงียบเสียงไป แต่สีหน้ายังคงเป็นกังวล และไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
 
"ไฮ ...สวัสดีค่ะทุกคน อยู่กันพร้อมหน้าเลย ไงคะภู ดีขึ้นหรือยัง คิดถึ้งงง คิดถึงค่ะ" สาวสวยผิวขาว หุ่นดีเดินเข้ามากอดคอภูพร้อมหอมแก้ม ฟอดใหญ่
ภัทร : "ไม่เจอกันนานนะครับ" (โผล่มาได้ยังไงนะเนี่ย ไม่รู้เวล่ำเวลา)
ภู : "คุณ ....!!!? "