70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว

   ไปท์ขออาหมอส่งคนอื่นมาทำงานแทน เนื่องจากข้อมือร้าว และเกรงว่าจะดูแลภูได้ไม่เต็มที่ ถึงภูจะไม่ค่อยยินดีด้วยเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่อยากขัดให้เป็นเรื่องวุ่นวาย และการปรากฏตัวของสาวคนหนึ่งที่หายหน้าไปนานตั้งแต่ภูตาบอดชั่วคราว

ภู : "แก้ว...!!"

กิ่งแก้ว :"ค่ะแก้วเอง ภูเป็นอย่างไรบ้างคะ หมอว่าอย่างไรบ้าง" แก้วถามอาการพร้อมลูบที่ใบหน้าของภู

ภู : "ก็ปกติครับ รอครบกำหดพบหมออีกครั้ง อาทิตย์หน้า"

ภัทร : "อ่าวพี่แก้วไม่ทราบเหรอครับ นึกว่าทราบ" ภัทรเหน็บแก้ว ด้วยใบหน้าอมยิ้มยียวน (โผล่มาทำไมตอนนี้นะ ต้องมีอะไรแน่ๆ)

กิ่งแก้ว :"ก็แวะมาเยี่ยมภูบ้าง แต่พี่ไม่ค่อยว่างน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยได้มา"

(ไม่มาเลยต่างหาก ภัทรนึก)

ภู : "แก้วทานอะไรมาหรือยังครับ เรากำลังจะทานข้าวเที่ยงพอดี " ภูชวนแก้ว

กิ่งแก้ว :" ยังเลยค่ะ พอดีเลยแก้วซื้อจองร้านอร่อยมาให้ด้วย สั่งทำมาให้ภูเลยนะ" แก้วส่งกุญแจรถให้แจ๋วไปหยิบของมาเตรียมสำรับ

ภู : "ขอบคุณมากเลยครับ"

เอียดดดด บรืนนน บรืนน ...เสียงรถเข้ามาเทียบที่หน้าบ้าน

ภัทร : "ใครมานะ ?!"

  ชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน 

ภัทร : "คุณพ่อ คุณแม่ !!!" (กะแล้วเชียว โผล่มาเพราะแบบนี้นี่เอง)

กิ่งแก้ว : "สวัสดีค่ะคุณลุง คุณน้า" กิ่งแก้วยกมือขึ้นไหว้อย่างเรียบร้อย งดงามปานผ้าพับไว้

คุณผู้หญิง : " สวัสดีจ่ะหนูแก้ว แหมไม่เจอกันนาน สวยเหมือนเดิมเลย คอยมาดูแลภูอย่างนี้ ตาภูคงหายเร็วกว่าเดิมมาก"

กิ่งแก้ว : "คุณน้าก็พูดเกินไป แก้วไม่ใช่นางฟ้านะคะ จะได้ทำให้ภูหายเร็วขนาดนั้น" แก้วทำท่าขวยเขิล เสยผมเล็กน้อย

คุณผู้หญิง :"จริงไหมตาภู" แม่ถามภูพร้อมเดินเข้ามาไปหา ดูอาการเล็กน้อย

คุณผู้ชาย : "รีบๆรักษาตัวนะตาภู ก่อนตาภัทรโหมงานตายสะก่อน คิดถึงจริงๆ ลูกพ่อเสียดายพ่อกับแม่แวะมาได้แปปเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปขึ้นเครื่องแต่เช้า"

คุณผู้หญิง : "นั่นสินะคะ กลับมายังไม่หายคิดถึงลูกก็ต้องไปอีกแล้ว"

ภู : "ไม่เป็นไรครับ งานที่นู่นกำลังมีปัญหา เลขาผมก็โทรมารายงานอยู่ ผมเข้าใจ อีกไม่นานผมคงไปทำงานได้แล้ว"

คุณผู้ชาย : "ดีแล้ว พ่อกะแม่ก็ห่วงกลัวแกเครียด อ่อตาภัทร เดี๋ยวตามไปพบพ่อที่ห้องรับรองหน่อยนะ พ่อคุยงานด้วยหน่อย"

ภัทร : "ได้ครับพ่อ งั้นให้นมตั้งสำรับเลย เราจะได้ทานข้าวพร้อมๆกัน" (แสนรู้จริงๆ หึ คงมีสายรายงานแน่ๆ) ภัทรนึกพลางปรายตามองไปทางกิ่งแก้ว

// โต๊ะอาหาร //

     อาหารถูกตระเตรียมพร้อมรับประทาน ขาดแต่ภัทรและพ่อ ที่เดินตามมาทีหลัง เมื่อทุกคนพร้อม จึงเริ่มรับประทานอาหาร และที่ขาดไม่ได้คือคนดูแลภู ซึ่งภูโทรแจ้งยังไม่ขอรับคนอื่นมาดู ให้นมดูแลแทนก่อน แต่วันนี้กิ่งแก้วขออาสา ป้อนข้าวภูเป็นการเอาใจ

กิ่งแก้ว : "ลองทานนี่ดูสิคะภู อร่อยมากๆเลย" แก้วตักกับข้าวที่ตนซื้อมา บรรจงป้อนภูช้าๆ

ภู : "โอะ !! ร้อนครับ" ภูร้องขึ้นเพียงแค่ช้อนแกงกระทบปาก

กิ่งแก้ว :"อุ้ย ! ขอโทษค่ะแก้วลืม"

(ภัทรนั่งอมยิ้มเยาะ แล้วทานข้าวต่อไป)

กิ่งแก้ว :"น่าจะพอทานได้แล้ว ลองทานดูค่ะภู" แก้วบรรจงป้อนอีกครั่ง

  เมื่ออาหารเข้าปาก ด้วยรสชาติที่ไม่คุ้นเคย และไม่ถูกปากเท่าไหร่นัก ภูพยายามกลืน แต่ไม่สามารถทำได้  จนในที่สุด...

กิ่งแก้ว :" เป็นอะไรไปคะภู .... ไม่อร่อยหรื....ว้ายยย ภู"

  ภูพยายามจะคายอาหารออก แต่มองไม่เห็นจึงไม่สามารถหยิบทิชชู่ได้ และไม่สามารถพูดขอได้ ด้วยอาหารในปาก จึงคายออกมา

คุณผู้หญิง :"ตายละตาภู อาหารไม่ถูกปากหรือลูก น่าจะบอกดีๆ ทำไมทำอย่างนั่นเลอะหมดเลย"

กิ่งแก้ว :" นั่นสิคะภู น่าจะบอกแก้วก่อน จะให้แก้วเอามือไปรองให้หรือไงคะ ภูก็ ดูสิเลอะหมดเลย" แก้วพยายามเช็ด...

คุณผู้ชาย :"คุณนี่แปลก ข้าวเต็มปากจะให้ตาภูใช้หูพูดหรือไง..."

ภู :"ขอโทษแก้ว และทุกคนด้วยครับ วันนี้ผมเองก็ยังไม่ค่อยหิว ขอตัวก่อนนะครับ"

ภัทร :"อ่าวพี่ภู จะไม่ทานอย่างอื่นหน่อยหรือครับ"

ภู :" ไม่ล่ะ นม !!.. พาผมไปศาลาที" 

     นมศรีพาภูมาที่ศาลา และภูให้ทิ้งเขาไว้ลำพังสักพัก มีอะไรแล้วจะเรียก ภูนั่งอยู่เพียงลำพังภายในศาลา ย้อนนึกถึงวันที่นมป่วย นึกถึงคนบางคนที่ไม่ทำข้าวเลอะตัวเขา ที่ไม่รังเกียจอาหารที่เขาคาย แม้ไม่ได้รู้จักสนิทกัน และกลิ่นคุ้นเคยที่ตนเพิ่งรู้ และชัดเจนขึ้นเมื่อกลิ่นมันหายไป เขาพยายามทำใจคิดเรื่องอื่นๆ จนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่

ภู : "อะไรของฉัน...นะเนี่ย คิดอะไรไร้สาระ"

ภัทร : "คิดถึงใครหรือครับพี่ภู อะไรกัน เพิ่งผ่านไปไม่ถึงวัน 5555 "

ภู : "แกว่าใคร ? หมายถึงใครตาภัทร"

ภัทร :"ป่าวคราฟ ผมแวะมาดูพี่หน่อย กลัวเฉาน่ะครับ"

ภู :"พูดมากน่าตาภัทร อย่าไร้สาระ มีอะไรก็ไปทำเดี๋ยวพี่จะเข้าบ้านแล้ว"

ภัทร :"คราฟ งั้นผมไปคุยงานกับคุณพ่อต่อก่อนนะครับ รู้สึกจะเคลียบัญชี ไม่ทันปิดงบ"

   ภัทรเดินจากไป ภูนั่งต่ออีกสักพัก ก่อนตัดสินใจกลับเข้าไปในบ้าน เขาคว้าวอล์คกี้ทอล์คกี้ที่ตักขึ้นมา

ภู : "นายทำอะไรอยู่ มาพาฉันเข้าบ้านหน่อย"

" คุณภู..หมายถึงนมหรือคะ"

  ภูชะงักเล็กน้อย ก่อนนึกขึ้นได้ว่าใครบางคนไม่อยู่

ภู : "อะ อ่อ ใช่นมมาพาผมเข้าบ้านหน่อยครับ"

กรึ้งงง กรึ้ง เสียงกระดิ่งดังขึ้น เมื่อประตูถูกเปิดออก

ศร : "ไปท์.....?!?!!"

.........ติดตามตอนต่อไป ศรจะได้พูดความในใจหรือไม่ ภูจะสรุปความรู้สึกออกมาในรูปแบบไหน แล้วภัทรจะทำอะไร .....ในตอนหน้า