70 day of caretaker

 * เรื่องราววุ่นวาย คล้ายนิยายโกหกได้เริ่มขึ้น เมื่อชายหนุ่มรูปงามผู้เพียบพร้อมทุกอย่าง ต้องประสบกับอุบัติเหตุ กระทบกระเทือนกับระบบการมองเห็น ทำให้เกิดอาการตาบอดชั่วคราว และการพักฟื้นของเขา 70 วันที่จะต้องพันผ้าปิดตาไว้นั้น ทำให้ได้พบกับ คนดูแลจำเป็นจอมเป๋อ ที่ไม่ถูกกันเสียเท่าไหร่ และการพักฟื้นของเขาใน 70 วันนี้ จะเปลี่ยนชีวิตเขาทั้งคู่และคนรอบข้าง ไปตลอดกาล 
     ตื้ดๆๆๆ ตื้ดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก
ไปท์ : "ฮัลโหล ... ใครครับ" งัวเงียขึ้นคว้าโทรศัพท์ กดรับแบบไม่ลืมตา
พี่หมอ : "ไปท์ หลับแล้วเหรอ พี่มีเรื่องให้ช่วยน่ะจ่ะ" 
ไปท์ : "ครับพี่ เรื่องอารายยยย" เสียงยังคงงัวเงีย
พี่หมอ : "ก็ไปท์บอกว่าตอนนี้ เคสคนไข้ก่อนเคลียแล้วใช่ไหม"
ไปท์ : "ครับพี่ เคลียแล้ว คุณป้าแกหายดีแล้วครับ มีงานใหม่มาให้น้องใช่ม้ายยย.."
พี่หมอ : "ใช่ รอบนี้รายได้ดี จ่ายไม่อั้น เขาไม่เอาผู้หญิง พี่ก็เลยนึกถึงเธอ"
ไปท์ : "รายได้ดี ? พวกคนรวยไม่เอานะพี่ ไม่สะดวกใจอยู่ร่วมด้วย"
พี่หมอ : "นี่..ไปท์ พี่ไม่มีใคร มีเธอคนเดียวที่ดูแลคนไข้ดีๆ ไม่เสียชื่อพี่ และไม่ใช่ผู้หญิง ฟังพี่นะไปท์ ถ้าเรารักและชอบที่จะช่วยเหลือคนอื่น เราต้องไม่แบ่งว่าเขาเป็นใครมาจากไหน หน้าที่เราคือดูแลเขา"
ไปท์ : "โอยยย พี่หมอ เทศน์อีกหลาววว ก็ด้ายคราฟฟ ยอมพี่นะเนี่ย เห็นแก่ที่ช่วยติวสมัยเรียน"
พี่หมอ : "ย่ะ ติวจนแกได้ปริญญาเหรียญทอง พรุ่งนี้ 08:00 น. พี่ส่งที่อยู่ กับแผนที่บ้านไปทางเมลล์แล้วนะ"
ไปท์ : "ห้ะ !!! นี่พี่จะถามผมทำไมถ้างั้น"
พี่หมอ : "5555+ อย่าไปสายล่ะ รายละเอียดอื่นๆ จะมีคนแจ้งพรุ่งนี้ แค่นี้ก่อน พี่มีตรวจ" ตืด..ด..ด..ด 
ไปท์ : (จนได้สิน่า พี่หมอ ภาวนาอย่าให้เจอพวกคนรวยจอมเรื่องมากเลย เพี้ยงงง นอนดีกว่า ชีวิตเราไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้น )
     แสงแดดอ่อนๆ ช้อนลอดผ้าม่านเข้ามาแยงตาบางๆ ปลุกชายหนุ่มให้รู้สึกตัว
ไปท์ : " ตายล่ะ 7:30 น. " (บ้านช่องอยู่ไหนก็ไม่รู้ น้ำก็ยังไม่อาบ โดนดุแน่ๆเวรกรรมอะไรเนี่ย"
     บ้านหลังใหญ่ โอบล้อมด้วยสวน ชวนมองด้วยหินประดับ สลับกับน้ำพุ ที่มีไว้เชิดชู ให้รู้ว่าคนอยู่มีฐานะแค่ไหน
ภู : "นม ! ถ้าคนดูแลมาช้าเกิน 1 ชม. ไล่กลับไปเลย แล้วติดต่อคนใหม่มาให้ด้วย" ชายหนุ่มรูปงาม นั่งบนรถเข็นพร้อมผ้าพันปิดตาไว้อย่างมิดชิด นั่งอารมณ์บูดอยู่ภายในศาลา กลางสวนด้านข้างของบ้าน
นมศรี : "ใจเย็นๆ นะคะคุณภู นมว่าแกคงหลงทางมั้งคะ ไม่เคยมาด้วย " หญิงอายุราว 50 คนนี้ไม่ใช่ใคร แต่เป็นแม่นมคนสนิทของชายตาบอดนั่นเอง
ภู : "ตามนั้น" 
นมศรี : "ค่ะคุณภู" นมศรีทอดสายตามองภูด้วยความสงสาร และเห็นอก เห็นใจ คนเคยทำอะไรเองอิสระ ต้องมานั่งตาบอดไม่ต่างอะไรจากคนพิการ ที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย ย่อมจะมีอารมณ์ และหงุดหงิดง่ายเป็นธรรมดา
     ติ้ง.ง..ต่อง ..ง ง เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น พร้อมเงาคนที่หน้ารั้ว
ภู : "มาได้สักที พวกไม่มีความรับผิดชอบ"
 
*เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ระหว่างคนที่ "จำใจ" ดูแล และคนที่ "จำใจ" ให้ดูแล...