รักใสๆของยัยจิ้งจอก

อะ..ที่ไหนเนี้ย มืดจังนะ...
ผมเอามือเเตะที่หัวเบาๆ ผมลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆ
"ป่า..?"ผมพูดออกมาเบาๆก่อนจะสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา
"นี่ชั้นมัวช้าอะไรเนี้ย..! ต้องรีบหาทางออกซะเเล้ว"ซานตื่นตระหนกวิ่งไปรอบๆ
"บ้าเอ้ย..ที่นี่มันไม่มีทางออกรึไง คิดสิ คิดสิ ซาน!!"  ในหัวสมองไม่มีอะไรอื่นเเล้ว ตอนนี้มีเเต่คำว่าต้องหาทางออกจากป่าเขาวงกตบ้าบอนี่..
(นี่...) มีเสียงๆหนึ่งดังก้องเข้ามาในหัวผม
"สะ..เสียงใครน่ะ"ผมตกใจเล็กน้อย
(ไม่ต้องกลัวนะ..ทางออกน่ะ มันมีอยู่เเล้วใจเย็นๆเเล้วหาอีกทีสิ..)เสียงนั้นได้หยุดชะงักเพียงเเค่นี้
"ใจเย็นๆ หรอ.."ผมพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเเล้ว ค่อยๆผ่อนออกมาเล็กน้อย
"เอาละ ใจเย็นนะซานมันต้องมีทางออกอยู่เเล้ว"ผมมองไปรอบๆอีกครั้งก่อนค่อยๆเดินสำรวจ
เเต่ครั้งนี้ไม่หมือนครั้งที่เเล้ว ตอนนี้ผมใจเย็นกว่าเดิม มันทำให้ผมตัดสินใจได้ดีขึ้น เเล้วผมก็เริ่มเดินหาทางออกอีกครั้ง
   4 ชั่วโมงผ่านไป..
"โอ้ย..!!เหนื่อย หามาตลอดเเทบไม่พักเลย.."ผมนั่งทรุดลงไปกับพื้น
ผมชำเรืองมองไปอีกฝั่งตรงกันข้าม..
"อะไรน่ะ...??"ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นเดินไปที่เถาวัลย์ที่ห้อยเต็มไปหมด   เนื้อตัวตอนนี้เปลอะเปื้อนเต็มไปหมด เเต่ผมก็ค่อยๆเดินไปจุดๆนั้น
ผมค่อยๆเอามือปัดเถาวัลย์ที่มันห้อยๆอยู่ไม่ให้มาโดน เเล้วค่อยๆเดินตรงไปตามเส้นทางนั้นเรื่อยๆ เมื่อเดินไปได้สักพัก ทางข้างหน้ามีเเสงบางอย่างออกมา ผมไม่รอช้ารีบพุ่งตัวออกไปทันที
เมื่อพ้นออกมาข้างหน้านั้น มีบ้านหลังเล็กๆ อยู่ อากาศรอบๆเย็นสบายมันทำให้รู้สึกดีพอตัวเลย สิ่งเเวดล้อมก็อุดมสมบูรณ์  อย่างกับว่านี้คือสวรรค์ไม่มีผิด
ผมเลยตบหน้าตัวเองจังๆ เพื่อมันเป็นภาพลวงตา
//เผี๊ยะ
"โอ้ย..!!!เจ็บ ไม่ใช่ความฝันไม่ใช่ภาพลวงตาใช่ไหมเนี้ย"
ผมยังไม่เชื่อกับสายตาตัวเองว่าผมผ่านมันมาได้ยังไงกันเเล้วจุดๆนี้ที่อยู่ตรงหน้านี้คืออะไร??? ผมเอาเเต่สงสัย
 
เเต่ไม่ทันไรสติซานก็ต้องดับวูบลง.. เพราะเดินมาตลอด + กับการที่ไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งนาน ทำให้ซานหมดสติไป...
           __________________________________________________
                                               (ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ช่วยบอกด้วยนะคะ)